noorwegen

Abbath – Outstrider

Ik kan me nog steeds de vage omstandigheden herinneren waarin werd aangekondigd dat Demonaz enkel nog achter de schermen betrokken zou zijn bij Immortal. Er was niet bepaald een kristallen bol voor nodig om te voorspellen dat er ooit gedonder zou van komen. Het gerommel in Blashyrkh bleef inderdaad niet uit en we kregen een Immortal met Demonaz, maar zonder de iconische frontman. Deze startte namelijk deze band, Abbath. Het succes lag al min of meer vast, daar Abbath al jaren lang het heel herkenbare gezicht was van Immortal, en het ene festival na het andere moest eraan geloven op basis van een goed onthaalde debuutplaat. Zelf kon ik er maar weinig mee aanvangen. Zeker niet slecht allemaal, maar leek me ergens wat teveel op een nog ziellozere versie van “Between two worlds” van I. Drie jaren en een hele line-up later, komt dit tweede opus “Outstrider” uit. Blijkbaar niet zonder slag of stoot, want dat de teksten de koude mosterd halen bij de bekende psychiater Carl Gustav Jung schoot één van de bekendere gezichten, bassist King ov Hell, in het verkeerde keelgat. Dit omwille van bepaalde christelijke mystieke elementen geassocieerd met Jung. Abbath liet zich echter niet kisten en komt nu dus met een album waar hij duidelijk nog meer zijn eigen stempel op heeft gedrukt. De huidige bezetting voelt naar mijn mening dan ook eerder aan als een live gegeven dan een echte band, maar dat kan natuurlijk aan mij liggen. Hoe dan ook krijgen we, zoals verwacht, een stevige kruising tussen heavy en black metal met een steengoede productie. Naast de typische late Immortal/Abbath-riffs en tokkels, krijgen we een heleboel melodieuze solo’s voorgeschoteld die goed in het gehoor liggen en alles wat opentrekken. Die specifieke genremix zorgt ervoor dat alles vrij licht verteerbaar blijft voor een breed metal publiek, veel meer dan het laatste Immortal album “Northern chaos gods” uit 2018, dat terug een pak extremer was. De single “Harvest pyre” geeft een vrij accuraat beeld van waar het album voor staat en is dan ook een van de sterkere tracks, in tegenstelling tot bijvoorbeeld het daaropvolgende nummer “Land of Khem“. Over het algemeen zijn de nummers goed en gebalanceerd, maar die track moddert toch wat aan en dat valt op. Wat wel beter achterwege was gebleven is de Bathory-cover “Pace till death“. Sowieso al niet mijn favoriete Bathory-nummer en de Abbath-stijl verpest het voor mij al helemaal. Maar goed, ieder zijn/haar ding waarschijnlijk. En het is natuurlijk een hommage. “Outstrider” is met andere woorden een heel degelijk product dat zeker zal passen binnen menige platencollectie, maar voor mij is het net dat tikkeltje te makkelijk vergeetbaar.

Xavier: 75/100

Abbath – Outstrider (Seasons of Mist 2019)
1. Calm in Ire (Of hurricane)
2. Bridge of spasms
3. The artifex
4. Harvest pyre
5. Land of Khem
6. Outstrider
7. Scythewinder
8. Hecate
9. Pace till death” (Bathory cover)

Gaahl’s Wyrd – GastiR – Ghosts invited

Kristian Eivind Espedal is beter bekend als “Gaahl”. Sommige mensen zullen hem waarschijnlijk wel kennen van Gorgoroth of Godseed, maar meer zullen hem wellicht voor het eerst echt hebben gezien in de documentaire “A headbanger’s journey“. Zijn rijzige, stoïcijnse voorkomen is sindsdien semi-legendarisch binnen bepaalde kringen. Helaas vertaalt zich dat, volgens mij, niet in spectaculaire muzikale prestaties. Het debuutalbum “GastiR – Ghosts invited”  is een amalgaam van black metal stijlen dat zeker niet slecht is, maar ook nergens echt indruk op me weet te maken. Er zijn elementen van al Gaahls’ vorige bands en projecten, waaronder ook wat folk, maar niks springt er echt uit. De riffs zweven tussen traditionele black, pagan en thrash terwijl de stem wisselt tussen screams, clean gezang en parlando. De vocalen zijn trouwens over het algemeen best in orde, maar nu ook niet indrukwekkend te noemen en op sommige plaatsen zelfs wat vals. De moderne, maar niet gelikte, productie is prima en het nogal knullige foto-artwork past ergens ook wel, maar voor mij voelt het allemaal wat flauw aan. Misschien ligt het eraan dat dit een eerste release is en de muzikanten elkaar nog wat moeten vinden, maar gezien Gaahl toegang heeft tot toch wel een hoop talent, had er eventueel wel wat beters in gezeten. Hoe dan ook lijkt de band wel relatief hoge ogen te gooien met de release, gepromoot door een Europese tournee met Mayhem. Fans van de man of echte black metal groupies kunnen dit gerust aanschaffen. De iets meer kritische mens, zou toch best eerst eens goed luisteren vooraleer tot een koop over te gaan.

Xavier: 70/100

Gaahl’s Wyrd – GastiR – Ghosts invited (Season Of Mist 2019)
1. Ek erilar
2. From the spear
3. Ghosts invited
4. Carving the voices
5. Veiztu hve
6. The speech and the self
7. Through and past and past
8. Within the voice of existence

Kampfar – Ofidians manifest

Met het ijzersterke “Profan” wist Kampfar me in 2015 terug voor zich te winnen nadat ik de vorige albums aan mij voorbij had laten gaan. Na deze plaat vonden de Noren het echter broodnodig om een bezinningsmoment in te lassen waardoor het vier jaar geduurd heeft alvorens met een opvolger op de proppen te komen die “Ofidians manifest” gedoopt werd. Laten we maar meteen voor een spoiler alert zorgen: Dolk en zijn strijdmakkers zijn er opnieuw in geslaagd om erg straf uit de hoek te komen. Gitarist Ole Hartvigsen (ex-Mistur, Gaahls Wyrd) bewijst een gedegen songschrijver te zijn en levert gevarieerde nummers af. Zo goed als elke song bevat wel een kippenvelmomentje, zij het in de vorm van een catchy riff (opener “Syndefall” doet wat het moet doen als opener), een goed geplaatste break, een mooie opbouw of pakkende epische zang. De ondertussen bebaarde Dolk perst een breed arsenaal aan keelklanken uit zijn strot en behoort tot de top qua black metal-vocalisten (ook live bewijst hij een uitstekende frontman te zijn die een statisch publiek weet op te hitsen). In het bombastisch klinkende en met allerlei achtergrondelementen (vrouwelijke fluisterstem, subtiele keyboards) ingekleurde “Ophidian” moeten we zelfs spontaan aan Alan van Primordial denken, wat toch niet de eerste de beste is als het op epische zang aankomt. In “Dominans” eisen vrouwelijke vocalen nog een veel grotere rol op. In dit nummer gaat Dolk immers het duet aan met de excentrieke Djerv-frontvrouw Agnete Kjølsrud wat voor een experimenteel randje zorgt. De start van “Natt” zag het kwartet als de gelegenheid om nog eens lekker ouderwets van leer te trekken, maar voor eenzijdig geram zijn we bij Kampfar aan het verkeerde adres want het nummer laat toch ook weer veel ruimte voor vikingkoorzang en epische melodieën. Op een bepaald moment valt de herrie zelfs helemaal stil waarna serene pianoklanken het even voor het zeggen hebben. In de finale verzeilen de Noren in moderner klinkende vaarwateren. De knallende heldere productie is hier natuurlijk ook debet aan en heeft de live-energie van de band perfect weten te capteren. In “Eremitt” pakken de heren het iets rustiger aan om nadien met het opzwepende, door bassist Jon Bakker op gang getrokken “Skamløs!” voor een lekker contrast te zorgen. “Det sorte” is met haar acht en een halve minuut speeltijd de langste song op “Ofidians manifest” en maakt van een breed arsenaal aan smaakmakers gebruik om in schoonheid te eindigen: akoestische gitaren, keyboards, triomfantelijke gezangen en piano zorgen op hun beurt voor een mooie opbouw vol epiek die uitmondt in een droevig uitdijend einde. Kampfar flikt het weer!

JOKKE: 89/100

Kampfar – Ofidians manifest (Indie Recordings 2019)
1. Syndefall
2. Ophidian
3. Dominans
4. Natt
5. Eremitt
6. Skamløs!
7. Det sorte

Vltimas – Something wicked marches in

All-star bands, het is – naar mijn mening – vaak een hol fenomeen. Soms kan het echter de moeite zijn om aan te horen. Zo is het bij Vltimas, het zielenkind van David Vincent (ex-Morbid Angel, I am Morbid, Genitorturers, …), Blasphemer (ex-Mayhem, Aura Noir, …) en Flo Mournier (Cryptopsy, …). Hoewel niemand ondersteboven zal zijn van de nogal brave mix van metalen stijlen, is “Something wicked marches in” een erg aangename plaat als je van lift-muziek metal houdt. Nergens bekennen de heren enige sub-cultuur kleur of voorliefde voor een bepaald genre, behalve misschien voor de geliefde mid-tempo uitspattingen van het inmiddels erg teleurstellende Morbid Angel. Toch is het een erg interessante plaat die misschien wel symbool kan staan voor grensoverschrijding van de metalcultuur. Goed in het gehoor liggende poppy structuren maken de death en thrash – bij gebrek aan betere omschrijving – een ideale luisterbeurt voor de metalfan die niet per se een nichespektakel wil. De sterke performance van “I am Morbid” indachtig, kan ik het niet helpen dat ik het idee heb dat dit de uiteindelijke, betere ontwikkeling is van Morbid Angel.

Xavier: 82/100

Vltimas – Something wicked marches in (Season Of Mist 2019)
1. Something wicked marches in
2. Praevalidus
3. Total destroy!
4. Monolilith
5. Truth and consequence
6. Last ones alive win nothing
7. Everlasting
8. Diabolus est sanguis
9. Marching On

Nordjevel – Necrogenesis

Het heeft de voorbije jaren serieus gerommeld in het Nordjevel-kamp. Van de stichtende leden is drie jaar na het gelijknamige debuut enkel zanger Doedsadmiral (Doedsvangr, Enepsigos, Svartelder) nog van de partij, weliswaar bijgestaan door oudgediend bassist DezeptiCunt (ex-Ragnarok). Marduk-drummer Fredrik Widigs (of ex-Marduk drummer: hoe zit dat nu eigenlijk?) gaf zijn drumstokken door aan dat ander snelheidsmonster Nils “Dominator” Fjellström (o.a. ex-Dark Funeral, The Wretched End en Odium) en op gitaar treffen we Destructhor (Myrkskog, Odium, ex-Morbid Angel, ex-Zyklon) aan, ook niet de minste natuurlijk. Met zulke line-up verwacht je van je sokken geblazen te worden en dat is wat op het nagelnieuwe “Necrogenesis” ook gebeurt. Althans wat agressie betreft, want dat blijkt duidelijk het stokpaardje te zijn van het Noors/Zweedse gezelschap. Op gebied van atmosfeer blijf ik echter serieus op mijn honger zitten en dat komt in de eerste plaats door de steriele generieke sound van “Necrogenesis” waardoor Nordjevel al haar eigenheid verliest en zo in het clubje van Dark Funeral, Setherial en Ragnarok-bands terecht komt ofte black metal-bands die ondanks hun extreem karakter voornamelijk als instapband in het genre gelden voor zij die nog niet veel moeite hebben gedaan om dieper in de ondergrond te graven. Er staan in de vorm van het melodieuze mid-tempo “Black lights of the void“, het van een coole videoclip voorziene “Amen whores“, het botten vermorzelende Immortaliaanse “Apokalupsis eschation” en de epische acht minuten durende afsluiter “Panzerengel” heus wel enkele interessante nummers op “Necrogenesis” hoor. Tevens werd er meer dynamiek ingebouwd vergeleken met het debuut door in de opener of “Nazarene necrophilia” een black ’n roll vibe in te bouwen en deze veteranen kunnen natuurlijk een heus potje spelen, maar er blijft aan het einde van de rit verdomd weinig plakken van deze zevenenveertig minuten durende plaat. Jammer!

JOKKE: 75/100

Nordjevel – Necrogenesis (Osmose Productions 2019)
1. Sunset glow
2. Devilry
3. The idea of one-ness
4. Black lights from the void
5. Amen whores
6. The fevered lands
7. Nazarene necrophilia
8. Apokalupsis eschation
9. Panzerengel

Katechon – Sanger fra auschwitz

Katechon leerde ik kennen toen in 2011 het debuut “Man, god, giant” uitkwam en door de niet-ingewijden nogal snel werd gepercipieerd als NSBM. De Spaanse boetelingen die het artwork sierden werd namelijk (onterecht, weliswaar) door menigeen wat verward met hun Amerikaanse witte-puntmuts-dragende tegenhangers. Album nummer drie is echter ook niet vrij van controverse, gezien de Noorse titel “Sanger fra auschwitz” letterlijk vertaald “liederen uit Auschwitz” betekent. Paniek alom anno 2019 bij het lezen van zo’n titel! Gelukkig weet de band ons het volgende te vertellen: “With the album “Sanger Fra Auschwitz”, KATECHON takes a deep dive into the darkest places of the collective human psyche. Here Auschwitz is not just the physical, but also the meta-physical manifestation of evil on earth.” Nu iedereen weer opgelucht adem kan halen zonder voor fascist uitgemaakt te worden omdat hij deze review leest, wordt de afspeelknop ingedrukt. Niet alleen het promopraatje dat het album begeleidt lijkt volwassener te zijn geworden tegenover vorig materiaal, ook het muzikale werk dat Katechon levert is een pak meer matuur. Hoewel de blackdeath invloeden nog steeds aanwezig zijn, neigt de sound deze keer toch meer richting pure Noorse black. Nu, blijkbaar is in Noorwegen eindelijk de Finse memo gepasseerd dat er in black metal ook basgitaar te horen mag zijn, want Katechon krijgt pluspunten voor het feit dat deze een zeer duidelijke plek opeist in de mix. Op “Sanger fra auschwitz” gaat het kwartet meticuleuzer te werk dan voorheen: de nodige blastbeatuitbarstingen zijn nog steeds aanwezig maar er is meer ruimte voor muzikaliteit, wat ervoor zorgt dat er afwisseling genoeg te vinden is (zoals in het quasi orthodoxe “Ankomst”). Ondanks de meerdere lagen gitaar klinkt het kleinood verbazingwekkend koud en sinister. Hoewel duidelijk veel werk in de opnames en productie is gestoken blijft “Sanger fra auschwitz” helaas niet plakken: de nummers zijn goed – maar niet memorabel. Voor een band die zo gebaseerd is op riffwerk doen de riffs me vaak wat dertien-in-een-dozijn aan, waardoor ik me een trip richting Auschwitz wel wat gedenkwaardiger had ingebeeld. Gelukkig weet vocalist Leif Wullum met zijn doorraspte stem wat meer dynamiek in het geheel te leggen, maar de plaat echt naar een hoger niveau tillen lukt hem helaas niet. Tof en kwalitatief tussendoortje, maar eentje waarvan ik vermoed dat ‘ie uiteindelijk ergens in een schuif zal belanden.

CAS: 72/100

Katechon – Sanger fra auschwitz (Saturnal Records 2019)
1. Frotspor
2. Eloi
4. Ankomst
5. Mørkets hjerte
6. Tre hoder
7. Davids Skjold
8. Unheimlich

Dødsfall – Døden skal ikke vente

“True black metal” staat er te lezen op de inner sleeve van “Døden skal ikke vente“, de alweer vijfde langspeler van Dødsfall. Een geografische prefix als “Norwegian” of “Swedish” werd achterwege gelaten aangezien de band vanuit beide landen opereert en bandleider/oprichter Ishtar bovendien Mexicaans bloed door zijn aderen heeft stromen. Dat de muzikant zich in Scandinavië echter als een vis in het water voelt, maakt hij al sinds 2009 duidelijk via Dødsfall’s muziek. Doorheen de levensloop van de band blijft Ishtar de enige constante want vergeleken met de knappe voorganger “Kaosmakt” uit 2015, is er weer heel wat veranderd in de line-up. Toenmalig sessiedrummer Jocke Wallgren heeft het tegenwoordig te druk bij Amon Amarth, waardoor we nu Telal (Troll, ex-Isvind, ex-Endezzma) op de drumstoel aantreffen. Zanger Adramalech verliet de band net na de opnames van “Kaosmakt“, terwijl Clandestine (ex-Dødheimsgard) de heren vervoegde, maar die is ondertussen ook al weer met de noorderzon verdwenen. Deze wissels maken dat Ishtar naast alle snaarinstrumenten voor het eerst sinds de demo “Svarte vinger‘ uit 2010 nu ook de zang voor zijn rekening neemt. Op zich heeft de man best een raspende strot maar iets meer variatie in zijn screams had toch welgekomen geweest. Na de Endarker Studio en de Sunlight Studio, koos Ishtar voor deze nieuwe plaat de Necromorbus Studio uit. En het moet gezegd worden dat het resultaat niet diens typische geluid heeft meegekregen. Om variatie in de tien nummers aan te brengen, werden elementen zoals piano (“Hemlig vrede“), heel wat gitaarsolo’s, heldere verhalende vocalen en akoestische gitaren (“Svart drömmar“) en subtiele (keel)gezangen (“Tåkefjell” en “I de dødens øyne“) aan de in het Noors vertolkte black toegevoegd. Over het algemeen klink Dødsfall iets minder agressief dan op de voorganger en een dynamisch nummer als “Tåkefjell” heef teigenlijk best wel wat hitpotentieel. Wel weet Ishtar op tijd en stond ook enkele effectieve meer thrashy-getinte riffs uit zijn gitaar te toveren. Het duo levert met “Døden skal ikke vente” een degelijke plaat af die vlot weg luistert en nergens buiten de lijntjes kleurt. Daar is op zich niets fout mee, maar ze gaan hier ook niet veel potten mee breken.

JOKKE: 79/100

Dødsfall – Døden skal ikke vente (Osmose Productions 2019)
1. Hemlig vrede
2. Tåkefjell
3. Svarta drömmar
4. Grå himlar
5. Kampsalmer
6. I de dødens øyne
7. Ødemarkens mørkedal
8. För alltid i min sjæl
9. Ondskapelse
10. Skogstrollet