noorwegen

Svarttjern – Shame is just a word

Na in de eerste zes levensjaren drie demo’s te hebben uitgebracht, gaat het Noorse Svarttjern sinds 2009 resoluut voor langspelers. Via Soulseller Records bereikte ons “Shame is just a word“, de vijfde volwaardige plaat ondertussen al, nadat er vier jaar verstreken sinds voorganger “Dødsskrik“. Svarttjern is zo’n band die ik bij elke plaat wel eens even aandacht schenk, maar nadien al snel in de vergetelheid geraakt. Dit is te wijten aan het feit dat ik het Noorse kwintet als een goede middenmotor beschouw in het drukbezette bataljon aan bands als zijnde Ragnarok (waarvoor zanger HansFyrste ooit twee platen inzong), Nordjevel, Djevelkult en Hovmod. De band kiest immers steevast voor een nogal generieke sound en productie en de muziek wordt volgens het boekje gebracht, maar weet niet te beklijven. Dat de vier musicerende kerels, waarvan er drie in de huidige line-up van Carpathian Forest terug te vinden zijn, kunnen spelen staat buiten kijf, maar waar zijn die pakkende riffs en bovenal de atmosfeer? Het groovende en van een blitse solo voorziene “Ment til å tjene” krijgt me nog wel aan het bewegen en ook de tremolo-riffs in het mid-tempo “Melodies of lust” kunnen ermee door, maar échte krakers blijven uit. In “Ta dets drakt” redt HaanFyrste de song middels zijn gevarieerde vocalen van de middelmaat. Het moge in nummers als “Frost embalmed abyss” en de titeltrack duidelijk zijn dat Svarttjern’s riffraamwerk een hoge dosis rock ’n roll en thrash bevat, getuige ook een coverversie van “Bonded by blood” van Exodus. Voor dit type goed geproduceerde en strak uitgevoerde black metal is zeer zeker een publiek en Svarttjern hoeft zich allerminst te schamen voor deze plaat, maar voor mij mag het toch wat uitdagender, origineler, atmosferischer en afwijkender zijn.

JOKKE: 77/100

Svarttjern – Shame is just a word (Soulseller Records 2020)
1. Prince of disgust
2. Ment til å tjene
3. Melodies of lust
4. Ta dets drakt
5. Frost embalmed abyss
6. Ravish me
7. Bonded by blood
8. Shame is just a word

Whoredom Rife Emissary – Vinternatt

Terwijl we ons al zitten verkneukelen op de op til staande split met Taake, trakteerde Whoredom Rife – de rijzende ster aan het black metal-firmament – ons op winterzonnewende op een nieuwe EP die de titel “Vinternatt” (winternacht) meekreeg. De aandachtige lezer merkte misschien al op dat dit onder de noemer Whoredom Rife Emissary gebeurt, een sub-project met andere woorden waarmee muziekschrijver V. Einride een andere kant van de band – in dit geval als solo-project – wil laten zien. Voor de gelegenheid betekent dat akoestische muziek waarbij heldere gezangen de Scandinavische verhalen vertolken. Deze EP heeft een hoog kampvuurgehalte, maar laat u dat niet afschrikken. De natuurelementen die in het noorden in staat zijn om barkoude wintertaferelen te creëren horen we doorheen de intieme akoestische gitaarklanken echoën. In de vorm van “Beyond the skies of god” staat er ook een wondermooie kippenvelopwekkende versie van de opener van de eerste langspeler “Dommedagskvad” op deze EP. Prachtig om te horen dat dit klassenummer ook in gestripte versie zo statig als de Nidarom-domkerk overeind blijft. Ook ‘Spir“, van diezelfde plaat, is hier in een andere vorm te horen maar is minder snel herkenbaar doordat het niet zo’n catchy basisriff als die van “Beyond the skies of god” bevat. V. Einride speelde naar ’t schijnt alles in zijn eentje in, dus ik vermoed dat ook hij degene is die we horen zingen in plaats van partner in crime K.R. De man bewijst hier een muzikaal talent te zijn die van meerdere markten thuis is. Geslaagde EP die een beklijvende, meer intieme kant van Whoredom Rife laat horen.

JOKKE: 82/100

Whoredom Rife Emissary – Vinternatt (Terratur Possessions 2019)
1. Vinternatt
2. Spir (acoustic)
3. Beyond the skies of god (acoustic)
4. Solverv

Askeregn/Kêres – Split

Askeregn is een Noorse black metal-band die in 2011 voor het eerst van zich liet horen middels de uitstekende “Undergangsglimt” demo. Een jaar later volgde een split met het Finse Vordr en in 2015 verscheen uiteindelijk de eerste langspeler “Monumenter“. Het Noorse trio bestaande uit zanger, drummer en gitarist E. Rustad, gitarist F. Granum en bassist T. Torsetnes is niet van de meest productieve maar volgend jaar zou, als alles goed gaat, een tweede volwaardige plaat moeten verschijnen via Terratur Possessions. In afwachting van dat heuglijke nieuws verblijden de Noren ons met een onuitgegeven nummer dat in 2017 vereeuwigd werd. Voor de gelegenheid werd opnieuw bij een Finse band aangeklopt om de krachten te bundelen voor een split. Deze keer is het geniale Kêres de uitverkorene, maar Askeregn trapt de split af. Van het volwaardige debuut weten we dat de Noren zowel in staat zijn om up-tempo traditionele songs te schrijven als meer atmosferische, a-typische composities met complexe structuren. “Fra avgrunnens rumlende dyp” past eerder onder die laatste noemer want het is een intrigerende track die middels bijtende riffs en up-tempo drumwerk start, maar gaandeweg ook meeslepende gitaarpartijen bevat die naar het einde toe repetitief van aard zijn. De zang wisselt af tussen standaard screams, semi-cleane partijen en een subtiele depressieve vocale invulling wat de vermoedens dat de zanger bij het geweldige Knokkelklang betrokken zou zijn, alleen maar versterkt. Voor dit nummer alleen al is deze split het aanschaffen waard. Maar dan moet Kêres nog komen. Atvar, de Fin achter deze one man band, verschafte ons eerder dit jaar nog veel luisterplezier met zijn vierde full-length “Ice, vapor and crooked arrows” en kan in onze ogen en oren eigenlijk bar weinig verkeerd doen. “Forging the forbidden stone” is, ondanks een snelle start, opnieuw grotendeels een mid-tempo compositie vol beklijvende gitaarmelodieën, atmosferische grimheid en hoorbare bastonen, maar klinkt qua totaalsound iets minder rauw en meer melodieus ten opzichte van het voorgaande werk. De keyboards die op de laatste langspeler meermaals opdoken blijven ditmaal achterwege en worden hier geen seconde gemist. In de laatste break van het nummer nemen de riffs een haast stoner-achtige groove aan hoewel de algemene stemming er toch één van gure doch dromerige besneeuwde Finse winterlandschappen blijft. Ook dit nummer is een schot in de roos. Geluidsfragmenten zijn er momenteel online nog niet te vinden, maar we raden liefhebbers van één of beide bands ten stelligste aan deze seven inch in huis te halen, ook indien je deze geluidsdrager normaliter niet aanschaft. Luister nu voor een keer eens naar onze goede raad.

JOKKE: 84/100 (Askeregn: 84/100 – Kêres: 84/100)

Askeregn/Kêres – Split (Terratur Possessions 2019)
1. Askeregn – Fra avgrunnens rumlende dyp
2. Kêres – Forging the forbidden stone

Hovmod – Doedsformasjon

De Noorse black metal-scene lijdt allesbehalve aan bloedarmoede. Je hebt enerzijds de gevestigde waarden die er vijfentwintig jaar geleden bij waren toen de kerken in brand stonden (en ondertussen al dan niet het noorden kwijt zijn) en er is de voortdurende instroom van vers bloed. Het in 2017 in het Noorse Toten opgerichte Hovmod is zo’n nieuwe band, hoewel de heren Kleven (zang, gitaar en bas) en Ond (drums) ervoor al actief waren onder de naam Gravkors. De bandnaam is Noors voor “hoogmoed”, de eerste en één van de ergste van de zeven hoofdzonden want alle andere zonden komen eruit voort. Het bekendste verhaal over hoogmoed of ijdelheid is het verhaal van Lucifer wiens ijdelheid zijn vertrek uit de hemel veroorzaakte en zijn transformatie in Satan. Benieuwd of in het geval van Hovmod hoogmoed voor de val komt? De snedige en agressieve black knalt in elk geval explosief uit de boxen, maar gaat gebukt onder een té generieke en gepolijste sound. Dat neemt niet weg dat er best wel wat heerlijke riffs en melodieën passeren, ook al hebben we deze al honderd keer gehoord. Het duo verstaat de kunst van dynamiek en dat voortdurend tegen 200 km/uur blasten afstompend werkt, wat echter niet wegneemt dat het tempo doorgaans aan de hoge kant is. Tegenover snelheidsmonsters als het niets verbloemende “Total krig” of het haatvolle “Hatskapt” staat dan weer een meer grimmige mid-tempo song als “Blodsbaand waar we Taake in horen ronddwalen of het hoekige “Evig mistru” dat naar Svartsyn neigt, een referentie die steeds positief bedoeld is. Hovmod vist in de overbevolkte vijver waar landgenoten als Nordjevel, Ragnarok, Svarttjern en Djevelkult ook in rondzwemmen, maar overtreft deze subtoppers wat mij betreft doordat er best de nodige aanstekelijke riffs en melodieën voorbijvliegen.

JOKKE: 78/100

Hovmod – Doedsformasjon (Dusktone 2019)
1. Total krig
2. Doedsformasjon
3. I grevens tid
4. Blodsbaand
5. Hatskapt
6. Evig mistru
7. Maktdemon
8. I endens kapittel

Saligia – Vesaevus

De stad Trondheim heeft zich het afgelopen decennium als een echte hotbed opgeworpen voor Noorse black metal. De exploten van de Nidrosian scene (verwijzend naar Nidaros, de middeleeuwse benaming voor de stad) zijn ondertussen genoegzaam bekend. Saligia is misschien een iets minder bekende naam, hoewel de band reeds sinds 2006 actief is en al een aardige discografie wist op te bouwen waarvan Ván Records enkele releases vermarktte. Een leuk wist-je-datje: Saligia is een ezelsbruggetje voor de zeven hoofdzonden in het Latijn: superbia, avaritia, luxuria, invidia, gula, ira en acedia. Met “Vesaevus” brengt het duo een derde langspeler uit die na een stilte van vier jaar verschijnt. Voorganger “Fønix” vormde een kleine stijlbreuk met het verleden doordat de heren Ahzari (zang, gitaar en bas) en V. (drums) op muzikaal en vocaal vlak meer begonnen experimenteren en de sound directer was. Het leverde een plaat op die ik minder kon smaken dan debuut “Sic transit gloria mundi” en de geweldige EP “Lvx aeternae“. In opener “Ashes” grijpen de heren deels terug naar de atmosfeer van het oude werk, maar er vindt ook een serieuze infusie plaats van heavy metal/thrash metal georiënteerde riffs (denk aan bands als Negative Plane en Funereal Presence). Het is in elk geval geen geïsoleerd geval want in de daaropvolgende nummers, worden regelmatig nog opzwepende extreme old school riffs op de luisteraar afgevuurd. De vocalen switchen nog steeds tussen maniakale krijsen, semi-cleane uithalen en standaard black metal-screams. En de basgitaar blijft te midden van al dat geweld duidelijk hoorbaar. Een nummer als “Malach ahzari” combineert de meest helse momenten van de plaat met de meest ingetogen en hangt aaneen van de extremen zoals een scheurende solo. De titeltrack die aan de staart van de plaat bengelt, is nog zo’n schizofrene compositie waarin extreem geweld en subtiele instrumentatie zoals piano met mekaar clashen. Er zitten nog steeds avantgarde stukjes in de muziek verwerkt, zoals een song als “Poison wine” laat horen, maar het is overall wel subtieler verpakt dan op de voorgaande plaat. Zo schuurt een nummer als “Draining the well” veel dichter tegen het oude werk aan. Ik ben dan ook blij met Saligia’s gedeeltelijke terugkeer naar de sound van de eerste langspeler en EP en verwelkom de old school infusies met open armen.

JOKKE: 80/100

Saligia – Vesaevus (Ván Records 2019)
1. Ashes
2. Malach ahzari
3. Poison wine
4. The feather of Ma’at
5. Draining the well
6. A nuisance
7. Vesaevus

Ragnarok – Non debellicata

Het Noorse Ragnarok ben ik reeds na “Arising realm” uit het oog verloren. Dat wil zeggen in 1995 alweer en dat ik de daaropvolgende zes (!) langspelers dus aan mij voorbij heb laten gaan. Links en rechts kwam er mij wel eens een nummertje ten gehore, maar dat leek me steevast te veel op een generische en te afgelikt geproduceerde Dark Funeral kopie. Twee jaar terug wisten Jontho & co me op Throne fest echter positief te verrassen, waardoor ik me wel eens aan het kakelverse “Non debellicata” wilde wagen. Het is de tweede plaat waarop stichter en enig origineel overgebleven bandlid Jontho niet langer op de drumkruk zit, maar de microfoon ter hand neemt. Het is de voorbije jaren blijkbaar een komen en gaan van bandleden geweest, hoewel de knuffelbare/vervaarlijk uitziende (*) (* schrappen wat niet past) gitarist Bolverk al sinds 2010 aan boord is. De nieuwe langspeler neemt een vliegende start en grossiert in snelle, furieuze black. Wat had je anders verwacht van een band die zichzelf vernoemt naar het einde der tijden in de Scandinavische mythologie? De gecorpsepainte muzikanten kennen het klappen van de zweep alleen blijft er zo bijster weinig van hangen. De tien songs knallen mijn gehoorgangen binnen, maar laten geen blijvende schade achter. De plaat mist ook variatie hoewel “Chapel of shadows” met subtiele keyboards en de helft van de andere songs met akoestische gitaren worden ingekleurd. Hetzelfde geldt voor Jontho die op een vrij standaard manier het boeltje aaneen krijst; veel reliëf zit er niet in zijn vocale prestaties. De riffs die er links en rechts dan toch uitspringen, horen we in “Bestial emptiness“, “The great destroyer” en “Jonestown lullaby“. Dit laatste nummer handelt over Jonestown, een plaats in de jungle van Guyana, afgeschermd van de rest van de wereld, dat werd gebouwd door leden van de Peoples Temple sekte die collectief zelfmoord pleegden. Respect dat Jontho en Ragnarok na negen platen en vijfentwintig jaar staat van dienst nog steeds stug hun ding doen, maar bij ondergetekende pakt de mayonaise niet.

JOKKE: 72/100

Ragnarok – Non debellicata (Agonia Records 2019)
1. Non debellicata
2. Chapel of shadows
3. Sanctimoneous
4. Bestial emptiness
5. Nemesis
6. The great destroyer
7. Gerasene demoniac
8. The gospel of Judas Iscariot
9. Jonestown Lullaby
10. Asphyxiation

Mayhem – Daemon

Ik neem aan dat deze band geen lange, saaie introductie behoeft. Als één van de drijfveren achter de “First Wave of Norwegian Black Metal” zou de naam Mayhem namelijk elke genrefanaat bekend in de oren moeten klinken. Mijn excuses, ik bedoel natuurlijk “The True Mayhem“. Een bekendheid die niet per se te maken heeft met hun productiviteit of de kwaliteit van hun muziek doorheen de jaren en wel met de dodelijke scene soap van de nineties. Je weet wel, dat gedoe waar ook Burzum deel van uitmaakte en waar Necrobutcher nog graag eens op knullige wijze naar verwijst tijdens de promotionele interviews voor het nieuwe album. Ondanks het feit dat ik hun invloed erken, ben ik nooit een gigantische Mayhem fan geweest. Op het iconische “De mysteriis dom sathanas” na, vind ik “Wolf’s lair abyss” en “Chimera” de enige goede platen die ooit met het Mayhem logo de deur zijn uitgegaan. Vandaar mijn grote verbazing toen ik “Daemon” voorgeschoteld kreeg. Want hoewel ik er niet ondersteboven van ben, is het een degelijk product geworden dat, ondanks het feit dat enkel Necrobutcher en Hellhammer min of meer originele leden zijn, een vrij typisch geluid heeft weten vatten. “Daemon” brengt namelijk moderne black metal met behoorlijk wat traditionele knipogen naar “DMDS“, zoals in de track “Malum“. De productie van Necromorbus Studio (bekend van o.a. Watain, Funeral Mist, Ondskapt, …) is helder en evenwichtig, maar mist toch wel wat zwaarte. Iets wat bijvoorbeeld opvalt tijdens het anders wel stevige, slepende nummer “Daemon spawn“. De gitaren zijn relatief eenvoudig en repetitief. Ze doen echter iets complexer aan door stukjes die flirten met dissonantie en kennen hier en daar een welkome uitblinker zoals “Bad blood“. De bas is simpel en ligt relatief hoog in de mix. Nou ben ik daar normaliter wel voor te vinden, ware het niet dat de ritmesectie op dit album nogal slaapverwekkend is. De drums van Hellhammer lijken namelijk wel uitbesteed aan een ergotherapiegroep op Xanax, iets wat je nou niet zou verwachten van iemand van zijn kaliber. Lichtpunt zijn de vocalen van Attila die, op wat nodeloos gekweel na, sterker zijn dan ooit en eigenlijk voor de meeste afwisseling zorgen. Hoewel het album het meest vergeleken wordt met “De mysteriis dom sathanas” alsof het een soort throwback is, vind ik het eigenlijk een logische opvolger van het inmiddels vijftien jaar oude “Chimera“. Fans van de band zullen dit zeker kunnen smaken, maar wat mij betreft hebben we hier te maken met een middelmatige release die het vooral van de merknaam moet hebben. Ware het niet voor de bandgeschiedenis, dan was dit gewoon in de “ooit nog een tweede keer te beluisteren” stapel beland.

Xavier: 73/100

Mayhem – Daemon (Century Media 2019)
1. The dying false king
2. Agenda ignis
3. Bad blood
4. Malum
5. Falsified and hated
6. Aeon daemonium
7. Worthless abominations destroyed
8. Daemon spawn
9. Of worms and ruins
10. Invoke the oath