Eén ieder van ons die al eens een bergvakantie of -trektocht heeft gedaan, zal beamen dat de woeste en adembenemende berglandschappen tot de verbeelding spreken en je als mens heel nietig doen voelen. In het metal-wereldje komen bergtoppen regelmatig terug in cover artwork of songteksten. Zo ook bij het Franse duo Cénotaphe, één van de verborgen pareltjes van de Franse black metal-scene die met hun debuut langspeler “Monte verità” ontegensprekelijk heel wat nieuwe zieltjes gaan winnen, als dat al niet gebeurde middels de uitstekende EP “Empyrée“. De contemplatieve en poëtische Franse teksten verwijzen naar een specifieke berg in het Zwitserse Ascona die begin 19de eeuw tal van outcasts, kunstenaars en intellectuelen aantrok die op zoek waren naar afzondering van de chaotische wereld beneden hen. Het concept is echter allegorisch van aard en vanuit een metafysisch standpunt bekeken waarbij elk nummer de zoektocht naar afzondering en verademing van een individueel persoon vertelt. Eens de top bereikt is liggen de verleidingen en banale routine van de maatschappij en het dagdagelijkse leven echter terug op de loer en geraken de individuen opnieuw verder verwijderd van dat verlichtingsmoment bovenop de berg. In het titelnummer dat de plaat afsluit, krijst Khaosgott (maar dan in het Frans): “The ascent ends, and with it have faded, one by one, paradoxes, components of a body hastily doomed to decay. And now complete, now completed, I could get lost in the permanence of the mirage, staked with obsessions, like so many obstacles, like so many dry sources, through their cracked ground, I can hear the rattle of twilight.” De kracht van Cénotaphe ligt ‘em in de kwaliteiten van multi-instrumentalist Fog die complexe riffs vol stoïcijnse en troosteloze melodieën componeert die het verhaal verder kracht bij zetten. Ook keyboards worden daar waar nodig ingezet om meer diepte te geven aan de verhalende nummers. Het feit dat het duo voor een krachtige productie heeft gekozen, doet de composities perfect tot hun recht komen want een groezelige keldersound had de muziek hier onrecht aangedaan. Dat maakt het genieten van de pakkende tremolo-riffs van opener “Myosis” of het krachtige “Intolérante thébaide“, misschien wel hét hoogtepunt van “Monte verità“. In “Aux cieux antérieurs” dragen heldere koorgezangen bij tot de nodige grandeur alvorens een nieuwe pandoering om de oren te geven middels dynamische blasts en pakkende leads. Khaosgott drijft zijn stembanden in “L’oeuf de mammon” tot het uiterste en laat zien dat hij heel wat gevoel in zijn krijswerk weet te leggen. Het stuwt de nummers nog verder naar een emotionele catharsis met de sacrale wending van de gezangen in “De mon promontoire astral” als prachtig voorbeeld. Hier komt late-Emperor ook stiekem vanachter de hoek piepen. “Ne m’oubliez” zet elke keer weer aan tot het meekelen van de ‘ooh ooh oooh’s’. Dat hoeft trouwens helemaal niet cheesy te zijn, want “Monte verità” is een plaat die onder je huid en in je systeem sluipt en daar heel wat emoties weet los te weken.
JOKKE: 86/100
Cénotaphe – Monte verità (Nuclear War Now! productions 2020)
1. Myosis
2. Aux cieux antérieurs
3. L’oeuf de mammon
4. De mon promontoire astral
5. Intolérante thébaide
6. Ne m’oubliez
7. Emersion
8. Monte Verità
