omega massif

Phantom Winter – Into dark science

Nadat Omega Massif er in 2014 het bijltje bij neergooide, maakten Andreas Schmittfull (zang, gitaar) en Christof Rath (drums) quasi meteen een doorstart in de vorm van Phantom Winter. “Cvlt” verscheen een jaar later en liet een band horen die kwaad was en extreem hard van leer trok. In 2016 verscheen “Sundown pleasures” – die onder mijn radar bleef – en vandaag komt de derde langspeler “Into dark science” al uit. De zwartgeblakerde sludge van het Duitse kwintet is een overduidelijke uitlaatklep voor al hun depressies en kwaadheid, want dit klinkt nog steeds heavy as fuck. De zes nummers die de plaat rijk is, handelen over de innerlijke demonen en duisternis die we allemaal in ons dragen en over hoe we daarmee moeten omgaan om er iets creatiefs mee te creëren. Het werk van schrijfsters Sylvia Plath (die in haar semi-autobiografische roman “The bell jar” haar worsteling met depressies gedetailleerd beschreef en later ook zelfmoord pleegde) en Mary Shelley (auteur van “Frankenstein (The modern Prometheus“) diende als voedingsbodem voor de teksten. Doorheen de zware, logge stuwende riffs en post-metal melodieën van “The initiation of darkness” of “Frostcoven” hoor je nog steeds duidelijk dat hier ex-Omega Massif leden aan het werk zijn. Het grootse verschil zit hem in het zwart randje dat de muziek van Phantom Winter heeft meegekregen, iets dat zich vooral uit in de opgefokte versnellingen, ingebouwde blastbeatpassages en overstuurde vocalen. De diepe zang bevalt me hierbij beter dan de hogere hardcore-achtige screams die in een song als “Ripping halos from angels” eerder als Donald Duck klinken en hierdoor meer storen dan dat ze positief bijdragen aan het geheel. Desondanks deze kritische noot klinken nummers als “The craft and the power of black magic wielding” en de titeltrack als slopende stuwhamers. Fans van Tombs of Planks zullen hier wel raad mee weten. Goeie plaat om stoom bij af te laten.

JOKKE: 75/100

Phantom Winter – Into dark science (Golden Antenna Records 2018)
1. The initiation of darkness
2. Ripping halos from angels
3. Frostcoven
4. The craft and the power of black magic wielding
5. Into dark science
6. Godspeed! voyager

Hemelbestormer – A ring of blue light

Muziek zegt soms véél meer dan woorden. Dat vinden ze ook bij Hemelbestormer want sinds 2012 bestookt dit kwartet ons met haar instrumentale mix van post-metal, doom, black metal en ambient. Onze landgenoten, waarvan sommigen in de huidige of verleden tijd actief zijn (waren) bij o.a. Gorath, Death Penalty en Hedonist, mikken vooral op het buitenland, iets wat duidelijk wordt na één blik op hun concertagenda. Het professionalisme dat ze op gebied van podiumuitstraling en artwork aan de dag leggen, zal hier zeker een helpende hand bij zijn, maar de kern blijft natuurlijk de muziek. Persoonlijk vind ik dat in deze niche de beste platen al lang geschreven zijn. De grote jongens die daarvoor verantwoordelijk zijn, hielden het ook al bijna allemaal voor bekeken of gaven een andere draai aan hun muzikale aanpak. Hemelbestormer doet echter stug haar eigen ding, lijkt daar ook steeds beter in te worden en evenaart nu voor het eerst haar live-performances ook op plaat. Vanaf de eerste tonen van opener “Eight billion stars“, verdwijnt de zon en maakt ze plaats voor duisternis. Tijdens de kolossale instrumentale tracks verzin ik allerlei toegevoegde lagen (en soms zelfs vocalen) bij het hoorspel. Hemelbestormer hanteert immers de less is more-aanpak waarbij lang uitgesponnen nummers rond een paar ideeën zijn opgebouwd en niet tot aan het gaatje volgepropt zitten met riffs, breaks of tempowisselingen. Wil dat dan zeggen dat ik vocalen mis? Misschien wel, maar ik vind het op deze manier – waarbij er heel wat ruimte voor de eigen verbeelding overblijft – ook best OK. Vergelijk het met een goed boek dat meer inspanning vraagt dan de filmversie waarbij alles voor jou ingevuld wordt. Wel vind ik de heren nog steeds overtuigender klinken tijdens de heftige beukstukken. De rustige passages lijken soms eerder een noodzakelijk kwaad, te zijn om daarna terug alles uit de kast te kunnen halen tijdens het dreunende forsbollengeweld. Sommige overgangen of climaxopbouwen hoor je al van ver afkomen en hier en daar zijn er passages die wat langdradig zijn, wat echter niet wil zeggen dat “A ring of blue light” een slechte plaat is, verre van zelf. De vier échte songs – “Clusters” en “Blue light” zijn eerder intermezzi – hebben elk hun catharsische momenten en melodieën die in je hoofd blijven naspoken waarbij “Towards the nebula” er wat mij betreft duidelijk bovenuit springt, deels door haar a-typische lichtvoetige start en deels door het geflirt met maatwisselingen. Stiekem verlang ik op toekomstige platen een verdere uitwerking van deze aanpak, want ik weet niet hoever de houdbaarheidsdatum anders nog strekt. Bij de bandnaam, die kan verwijzen naar iemand met revolutionaire denkbeelden, hoort misschien iets meer out of the box-denken? Ondanks deze bemerkingen – de lat ligt dankzij Cult Of Luna, Isis, Omega Massif en Amenra – immens hoog voor dit genre, heeft Hemelbestormer met de gekende bouwstenen ervan geen grensverleggende (dat hoeft ook helemaal niet) maar wel een meer dan overtuigende en genietbare plaat bij mekaar geschreven. Probeer ze vooral ook live eens mee te pikken en te ondergaan!

JOKKE: 82/100

Hemelbestormer – A ring of blue light (Ván Records 2018)
1. Eight billion stars
2. Clusters
3. Towards the nebula
4. Redshift
5. Blue light
6. The serpent bearer

Omega Massif – Karpatia

De Duitsers van Omega Massif brengen met “Karpatia” hun debuut uit op het gerenoveerde Denovali Records. In 2007 verscheen hun eerste plaat “Geisterstadt” en gebukt onder loodzware gitaren beukte de band de deuren van de post-sludgewereld in. De nieuwe zilverling sluit nadeloos aan waar de vorige eindigde. Zes lange instrumentale nummers brengen het beste van beide eerder genoemde genres naar boven. Wie Mono of Explosions in the Sky voor wijven vindt, kan hier een muzikale erectie van jewelste krijgen. Geen zeemzoetige riedeltjes, maar bikkelharde mannenmuziek. “Karpatia” dreunt op imposante, ingetogen en vooral simpele tonen. Het album verveelt nooit en is in vergelijking met zijn voorganger misschien net dat beetje toegankelijker door meer post-rockinvloeden en bij momenten wat uptempo stukken. Een nummer als “Im Karst” geeft perfect weer waar Omega Massif voor staat. Na Year of no Light toch wel het hoogtepunt in dit genre. Je kunt de Duitsers veel verwijten, maar deze jongens niet!

fLP: 90/100

Omega Massif – Karpatia (Denovali Records 2011)
1. Aura
2. Wölfe
3. Urus arctos
4. Im karst
5. Karpatia
6. Steinernes meer