Een maand geleden waren we te gast bij wat het laatste concert (en één van de beste) van 2021 zou worden. In Koersel, weggestopt in het verre Limburg, stelde het uit Diepenbeek afkomstige Hemelbestormer hun nieuwe plaat voor, de derde langspeler intussen. Naast deze headliner, compleet met hypnotiserende visuals, werden we ook getrakteerd op een retestrak ‘voorprogramma’ (voor zover die term hier van toepassing is) in de vorm van de Duitsers van Sun Worship en het immer magistrale Ultha, en vanuit de Vloanders kwam ook Alkerdeel de boel vakkundig dichttimmeren. Dat alles in een fantastische zaal, waar begot nog pinten aan een luttele twee euro getapt worden. Maak dat mee anno 2021! Het moge duidelijk wezen: onze eerste indruk van wat Hemelbestormer ons drie jaar na “A ring of blue light” brengt, was er meteen boenk op. Hulde!

Nu doen wij hier bij Addergebroed eigenlijk niet aan concertreviews, maar is het ons om het sonisch schouwspel te doen. Ik wil maar zeggen dat meesterbrein Filip Dupont en zijn handlangers de release van het nagelnieuwe “Collide & merge” groots zagen, en we zouden liegen moesten we beweren dat dat achteraf bezien een verkeerde inschatting zou zijn geweest. Ook de reis waar de heren ons op meenemen klinkt, zoals de bandnaam betaamt, groots en wijds. Die verdienste valt niet in het minst toe te schrijven aan het geluid, dat tegenover vorig werk pakken zwaarder, zompiger en voller uitvalt en waarin vooral de basgitaar meer het voortouw neemt als ronkende fundering – misschien zit het feit dat Koen “Milly” Swerts de band vorig jaar vervoegde hier voor iets tussen? In elk geval klinkt de productie zwaarder en meer overdonderend dan op vorig materiaal, waar ik de sound soms ietwat dun vond uitvallen. Niets van dat alles, want Hemelbestormer plamuurt dat gat vakkundig toe op “Collide & merge”, zonder het geluid de adem af te snijden. Dikke pluim op de hoed van Jeremie Bezier in zijn Blackout Studio!

Die loodzware maar afgevijlde sound, die uit lagen bovenop lagen bestaat, komt dus perfect uit de verf in passages waar het sludge/doom/(post-)black/postrock (de neuroot in mij is not amused) kwartet de beukende Omega Massif toer opgaat, zoals in het beukende “Decoding the light vault”. Idem in het kolossale en fuzzy “Void” (als er één nummer op deze plaat z’n titel niet gestolen heeft is het dit wel), maar ze geeft vooral meer body aan de wel heel erg black metal aandoende uitbarstingen van zowel opener “Collapsar” als opvolger “In praise of sun”, waar de leadgitaar in tremolo-overdrive schiet. Het blijkt voor mij een gamechanger te zijn, want net dit was het punt waarop ik vroeger soms afhaakte.

Waar deze combinatie van ‘post’-whatever, sludge en doom vaak nogal verdrinkt in eentonigheid of opgaat in de eeuwig groeiende mesthoop van dertien-in-een-dozijnreleases, weet Hemelbestormer wel te boeien – en dat moeten ze ook, met een plaat die een uur en veertien minuten duurt. Zoals reeds aangehaald liggen de invloeden vanuit de black metal er deze keer een pak dikker op, en meten ze de vrij lange nummers een meer verhalend karakter aan – dat er spaarzaam eens een dissonante noot wordt ingezet draagt enkel aan de dreigende sfeer bij, en rustpunten liggen her en der door de plaat verspreid. Daarbij speelt het titelnummer de rol van zwart gat, waarin alles even stilvalt en Hemelbestormer ons voor het eerst met vocalen (aangeleverd door Bathsheba- en Of Blood And Mercury-zangeres Michelle Nocon) meezuigt, om ons aan de andere kant in het reeds aangehaalde “Void” te katapulteren.

Die vierenzeventig minuten durende kosmische trip die “Collide & merge” ons brengt, is echter niet alles wat we van Hemelbestormer cadeau krijgen. Naast het adembenemende artwork (ditmaal niet digitaal gemaakt, maar een echte foto van de hand van Arthur Kornovics (die eerder ook al hoezen voor Clouds en Imber Luminis vastlegde), krijgen zij die de CD-editie aanschaffen een extra in de vorm van een EP. Deze opent met een collaboratie met niemand minder dan Jo Quail. Gezien Hemelbestormer het normaalgezien bij een instrumentale aanpak houdt, passeren verscheidene gastzangers de revue. Zo horen we onder andere Tijs Vanneste op “Plainsong” van The Cure, en komt Alkerdeels brulboei Pede de boel bijeenkrijsen op een wel heel erg vertraagde versie van Mayhems “Freezing moon”. Geslaagde cover, waarbij zowel de Noorse klassieker alsook Hemelbestormers eigen sound ruimte krijgen om hun tanden te ontbloten.

Een ganse kluif dus, dit nieuw werk van eigen bodem. Dit is geen plaat waar je zomaar even een nummertje van oplegt tussen de soep en de patatten – nee, ze vereist van begin tot eind verorberd te worden om volledig in het universum meegezogen te kunnen worden. Eens de Limburgers je meekrijgen in hun verhaal, waarbij het geluid je omgeeft als een organische, zwevende mist die je naar meditatieve regionen tilt, kun je niet anders dan een uur lang meeknikken en opgaan in het geheel. Geen licht verteerbare plaat, maar wel de eerste van Hemelbestormer die nog regelmatig door de woonkamer zal schallen.

CAS: 85/100

Hemelbestormer – Collide & merge (Ván Records 2021)

DISC 1
1. Collapsar
2. In praise of sun
3. Quasar
4. Collide & merge
5. Void
6. Decoding the light vault
7. Portals IIII

DISC 2
1. Laniakea (ft. Jo Quail)
2. Freezing moon (Mayhem cover)
3. Our Darkness (Anne Clark cover)
4. Plainsong (The Cure)