Muziek zegt soms véél meer dan woorden. Dat vinden ze ook bij Hemelbestormer want sinds 2012 bestookt dit kwartet ons met haar instrumentale mix van post-metal, doom, black metal en ambient. Onze landgenoten, waarvan sommigen in de huidige of verleden tijd actief zijn (waren) bij o.a. Gorath, Death Penalty en Hedonist, mikken vooral op het buitenland, iets wat duidelijk wordt na één blik op hun concertagenda. Het professionalisme dat ze op gebied van podiumuitstraling en artwork aan de dag leggen, zal hier zeker een helpende hand bij zijn, maar de kern blijft natuurlijk de muziek. Persoonlijk vind ik dat in deze niche de beste platen al lang geschreven zijn. De grote jongens die daarvoor verantwoordelijk zijn, hielden het ook al bijna allemaal voor bekeken of gaven een andere draai aan hun muzikale aanpak. Hemelbestormer doet echter stug haar eigen ding, lijkt daar ook steeds beter in te worden en evenaart nu voor het eerst haar live-performances ook op plaat. Vanaf de eerste tonen van opener “Eight billion stars“, verdwijnt de zon en maakt ze plaats voor duisternis. Tijdens de kolossale instrumentale tracks verzin ik allerlei toegevoegde lagen (en soms zelfs vocalen) bij het hoorspel. Hemelbestormer hanteert immers de less is more-aanpak waarbij lang uitgesponnen nummers rond een paar ideeën zijn opgebouwd en niet tot aan het gaatje volgepropt zitten met riffs, breaks of tempowisselingen. Wil dat dan zeggen dat ik vocalen mis? Misschien wel, maar ik vind het op deze manier – waarbij er heel wat ruimte voor de eigen verbeelding overblijft – ook best OK. Vergelijk het met een goed boek dat meer inspanning vraagt dan de filmversie waarbij alles voor jou ingevuld wordt. Wel vind ik de heren nog steeds overtuigender klinken tijdens de heftige beukstukken. De rustige passages lijken soms eerder een noodzakelijk kwaad, te zijn om daarna terug alles uit de kast te kunnen halen tijdens het dreunende forsbollengeweld. Sommige overgangen of climaxopbouwen hoor je al van ver afkomen en hier en daar zijn er passages die wat langdradig zijn, wat echter niet wil zeggen dat “A ring of blue light” een slechte plaat is, verre van zelf. De vier échte songs – “Clusters” en “Blue light” zijn eerder intermezzi – hebben elk hun catharsische momenten en melodieën die in je hoofd blijven naspoken waarbij “Towards the nebula” er wat mij betreft duidelijk bovenuit springt, deels door haar a-typische lichtvoetige start en deels door het geflirt met maatwisselingen. Stiekem verlang ik op toekomstige platen een verdere uitwerking van deze aanpak, want ik weet niet hoever de houdbaarheidsdatum anders nog strekt. Bij de bandnaam, die kan verwijzen naar iemand met revolutionaire denkbeelden, hoort misschien iets meer out of the box-denken? Ondanks deze bemerkingen – de lat ligt dankzij Cult Of Luna, Isis, Omega Massif en Amenra – immens hoog voor dit genre, heeft Hemelbestormer met de gekende bouwstenen ervan geen grensverleggende (dat hoeft ook helemaal niet) maar wel een meer dan overtuigende en genietbare plaat bij mekaar geschreven. Probeer ze vooral ook live eens mee te pikken en te ondergaan!

JOKKE: 82/100

Hemelbestormer – A ring of blue light (Ván Records 2018)
1. Eight billion stars
2. Clusters
3. Towards the nebula
4. Redshift
5. Blue light
6. The serpent bearer