post punk

The Holy Flesh – Emissary & vessel

Wat The Holy Flesh – een nieuw éénmansproject uit de UK – ons op diens debuut “Emissary & vessel” voorschotelt, klinkt best lekker…én origineel. Dit is namelijk black metal die doordrongen is van post-rock invloeden, echter niet de wijds uitwaaierende en grootse klinkende soundscapes die we doorgaans te horen krijgen, maar eerder een psychedelische benadering van het genre wat een interessante en boeiende kruisbestuiving oplevert die eerder als occulte rock kan gecatalogiseerd worden. De agressie en kracht die black metal doorgaans uidragen, blijven hier immers achterwege en de vocalen van de onbekende eenzaat achter The Holy Flesh zijn eerder fluisterend/zwaar ademend van aard. De drums zijn basic van opzet en het gitaarwerk zwelt laagje na laagje aan en sleurt je mee in een psychedelische trance. In “Emissary III” krijgen we een meer stuwende rock-beat te horen en het gothic achtige gitaarwerk doet het nummer in een post-punk sfeertje baden. We horen veelvuldig ook wel wat dissonante en afwijkende akkoorden (bv. in “Vessel I“), maar de chaotische en verstikkende maalstroom die veel bands hieraan koppelen, is niet aan The Holy Flesh besteed. “Emissary & vessel” bevat acht nummers die opgedeeld zijn in vier “emissaries” en vier “vessels” die het harde pad van de onderdrukking richting de afgrond beschrijven, maar klinkt haast als één langgerekte compositie die 42 minuten duurt. The Holy Flesh is een band waarbij de less is more-aanpak zijn vruchten afwerpt want de man weet een knap staaltje occulte mystiek neer te zetten zonder daarvoor een heel cirkus aan toeters en bellen – op de sitar(?) in het afsluitende nummer na – nodig te hebben. Wie iets of wat referenties wil, kan ik The Devils Blood, Year Of The Goat of Verwoed meegeven. Te verkrijgen in een oplage van 150 tapes via Caligari Records.

JOKKE: 78/100

The Holy Flesh – Emissary & vessel (Caligari Records 2020)
1. Emissary I
2. Emissary II
3. Emissary III
4. Emissary IV
5. Vessel I
6. Vessel II
7. Vessel III
8. Vessel IV

Balmog – Pillars of salt

Het Spaanse Balmog is een band die we wel trekken en eenieder die een Watain weet te appreciëren, moet zich eens verdiepen in het oeuvre van dit duivelse trio. Na de prima derde langspeler “Vacuum” komen de Spanjaarden nu met een EP op de proppen en ondanks dit gegeven betreft het hier hun meest ambitieuze werk tot op heden. Op “Pillars of salt” prijkt namelijk slechts één song, maar het is wel een compositie die maar liefst achttien minuten duurt en waarbij de duisternis opgezocht wordt middels een breed amalgaam aan muziekstijlen. Natuurlijk maken black en death metal riffs en stevige uitbarstingen deel uit van het receptuur maar ook dark rock, psycho/prog rock, goth rock, post punk en traditionele heavy metal zijn enkele van de welgesmaakte ingrediënten. Dit vertaalt zich in blastbeats, dissonante gitaren en tremolo-riffs maar evengoed in melodieuze leads, clean gitaargetokkel, stuwende ritmes en orgelklanken. Ook op vocaal vlak horen we oerdegelijk screamwerk, proclamerende en verhalende stemmen, beklijvende heldere gezangen en mysterieus gefluister. Het draagt bij tot een spannend en dynamisch geheel dat eigenlijk nergens verveelt en fans van Farsot, Schammasch of Secrets Of The Moon zou moeten kunnen aanspreken. Onderhoudende EP waarop de veelzijdigheid aan muzikale invloeden van Balmog mooi tot uiting komt.

JOKKE: 81/100

Balmog – Pillars of salt (War Anthem Records/Black Seed Productions 2020)
1. Pillars of salt

Tombs – Monarchy of shadows

Mijn gebeden werden eindelijk aanhoord want op “Monarchy of shadows” keert het uit Brooklyn afkomstige Tombs ein-de-lijk wat meer terug naar de agressie van het onvolprezen “Winter hours“. Of het aan de vernieuwde line-up ligt weet ik niet, maar met nieuwbakken drummer Justin Spaeth, gitarist Matt Medeiros en bassist Drew Murphy aan boord, lijkt bandleider Mike Hill het heilige vuur terug gevonden te hebben. “Monarchy of shadows” moge dan wel een EP zijn, met een speelduur van 35 minuten gaan we nu niet janken. De titeltrack vliegt er na een intro met duistere ambient afkomstig van Locrian’s Terence Hannum’s, meteen stevig in en het gaspedaal wordt in de twee daaropvolgende tracks telkens nog een tikkeltje dieper ingeduwd. De black metal-invloeden spatten van het vinnige riffwerk af en elke snare-aanslag van de snelle knuppelpartijen is dankzij een uitstekende productie hoorbaar; daar wrong het schoentje in het verleden wel al eens. Het zou natuurlijk Tombs niet zijn als we tussen het black metal-riffwerk ook niet enkele melodieuze post-metal leads geserveerd zouden krijgen en in “Necro alchemy” heeft het kwartet nog een heuse sloophamerriff voor ons in petto. De cleane zang die op “Savage gold” en “The grand annihilation” veelvuldig werd ingezet is nog steeds aanwezig, maar beter gedoseerd, net als de new wave, goth en post-punk invloeden. In het (relatief) rustigere “Man behind the sun” zijn ze nog het meest voel- en hoorbaar aanwezig, mede dankzij het inzetten van piano. “The dark rift” heeft dan weer ruimte voor strijkers, maar verwacht hier geen typisch klassiek geschoolde input want de viool wordt op een vrij extreme manier aangewend en produceert scheurend gepiep. Verantwoordelijke van dienst is Benjamin Karas van de folk black metal band Windfaerer. Diens frontman Michael Gonçalves horen we tevens als gastzanger op “Path of totality (Midnight sun)“. Het betreft hier een nieuwe versie van de titeltrack van Tombs’ tweede langspeler die hier door de knallende productie nóg beter tot zijn recht komt. Geweldige EP die een Tombs in bloedvorm laat horen!

JOKKE: 86/100

Tombs – Monarchy of shadows (Season Of Mist 2020)
1. Monarchy of shadows
2. Once falls the guillotine
3. Necro alchemy
4. Man behind the sun
5. The dark rift
6. Path of totality (Midnight sun)

Jordablod – The cabinet of numinous song

Black metal-bands die het niet al te nauw nemen met het strak keurslijf dat het genre ooit had: altijd fijn. Het Zweedse Jordablod is zo’n band die er niet voor terugdeinst om buiten de lijntjes te kleuren. Dat maakt de tweede langspeler “The cabinet of numinous song” ons duidelijk. Het duivelse trio serveert een aanstekelijk geluid waarvan de hoofdmoot uit hypnotiserende black bestaat met side dishes van post-punk, death metal en pastorale loner-folk, wat een gelijkaardig naargeestig sfeertje oproept zoals een Hagzissa dat bijvoorbeeld ook weet neer te zetten. De mengelmoes aan stijlen en invloeden klinkt nergens geforceerd en zet een intrigerend universum neer dat verder bouwt op het uit 2017 stammende debuut “Upon my cremation pyre“. De ruwe maar organische sound draagt bij aan de flow van de muziek en versterkt het occult karakter. De stuwende basgitaar geeft het geheel extra schwung, vooral in een nummer als “The beauty of every wound” waarin die post-punk invloeden overduidelijk aanwezig zijn. “Blood and rapture” klinkt dankzij diens aanstekelijke riffs dan weer heel catchy, zonder plat of goedkoop te zijn. In de titeltrack kiest het trio dan weer resoluut voor een instrumentale aanpak waarbij het nummer een gestage opbouw kent die vertrekt vanuit een introspectieve rust maar culmineert in een uitbarsting van opzwepende energie. Tijdens de meest woeste momenten zoals bijvoorbeeld de aftrap van het meer dan acht minuten durende “To bleed gold” durf ik er gerust ook een band als Vanum bijhalen, omdat er onder de woestenij ook een onderhuidse melancholie verborgen zit. Jordablod levert met “The cabinet of numinous song” een sterke gevarieerde plaat af voor wie op zoek is naar uitdagende black.

JOKKE: 83/100

Jordablod – The cabinet of numinous song (Iron Bonehead productions 2020)
1. A grand unveiling
2. The two wings of becoming
3. Hin ondes mystär
4. The beauty of every wound
5. Blood and rapture
6. The cabinet of numinous song
7. To bleed gold

Yerûšelem – The sublime

Blut Aus Nord is niet voor één gat te vangen, dat weten we al langer dan vandaag. Wie de discografie van deze Franse band erop naslaat, zal een avontuurlijke evolutie detecteren die startte in de vorm van atmosferische black waarin gaandeweg allerlei elementen uit industrial, avantgarde en ambient slopen. Zo vervulde Blut Aus Nord een experimentele pioniersrol in een destijds vrij conservatief genre. De band werd ondertussen meermaals gekopieerd, maar nooit geëvenaard. In het omvangrijke oeuvre van deze twee avontuurlijke Fransmannen zijn er enkele platen die thematisch en stilistisch met mekaar verbonden zijn. Zo heb je de “Memoria vetusta“-trilogie, de “What once was“-trilogie en de “777“-trilogie. De genieën Vindsval en W.D. Feld wilden het sonisch pallet van “777 – Cosmosophy“, het sluitstuk van die laatst vernoemde trilogie, verder exploreren en doen dat gek genoeg niet onder de noemer Blut Aus Nord. Voor deze zijstap werd Yerûšelem in het leven geroepen en de plaat kreeg de titel “The sublime” mee. Een woord dat tevens van toepassing is op het intrigerende artwork van Dehn Sora. Het duo liet zich inspireren door Godflesh, Ministry, Pitchshifter en Skin Chamber maar ook door electronica, post-punk, new wave en dub. Ik las ergens een recensie waarin de reviewer de vergelijking maakte met Godflesh en Jesu, een goede analyse want zo verhouden Blut Aus Nord en Yerûšelem zich inderdaad ook ten opzichte van elkaar. “The sublime” laat immers een toegankelijker en bijwijlen dromerig geluid horen daar waar de hoofdband toch wel een pak dissonanter, duisterder en ontoegankelijker klinkt. In de negen nummers die “The sublime” telt, gooit Vindsval enkel zijn heldere zang in de strijd waarbij de vocalen meestal als extra laag in de muziek gemixt zijn, hoewel ze in “Reverso” ook iets meer op de voorgrond treden. Verder horen we ook beduidend minder distorted gitaren en de geprogrammeerde drums zijn bij wijlen dansbaar. De ruggegraat van de songs wordt in de meer heavy nummers zoals “Autoimmunity” en het mechanische “Joyless” door beats en loops of in “Triiiunity” en “Babel” door groovy baslijnen gevormd in plaats van door riffs. En in de titeltrack of het kippenvelopwekkende “Eternal” lagen meeslepende, repetitieve en hypnotiserende melodieën duidelijk aan de basis. Het korte “Sound over matter” en het afsluitende “Textures of silence” zijn dan weer rustgevende ambient-soundscapes waarvan de titels alleszeggend zijn. We hoorden in de wandelgangen dat de heren na het volgende Blut Aus Nord album, dat voor september gepland staat, aan de opvolger van “The sublime” zullen beginnen. Twee maal een goednieuwsshow dus!

JOKKE: 85/100

Yerûšelem – The sublime (Debemur Morti Productions 2019)
1. The sublime
2. Autoimmunity
3. Eternal
4. Sound over matter
5. Joyless
6. Triiiunity
7. Babel
8. Reverso
9. Textures of silence

Esben And The Witch – Nowhere

“Older terrors“, de vorige plaat van het naar een Deens sprookje vernoemde Esben And The Witch was een magistraal pareltje. Ook live wist het trio me omver te blazen met haar pure en ingetogen maar duisternisomarmende performance. Met het nagelnieuwe “Nowhere” breekt een nieuw hoofdstuk aan in de carrière van de Britse, maar vanuit Duitsland opererende band. “The unspoiled” werd als eerste single vrijgegeven en liet een sound horen die verder borduurde op de twee voorgaande platen. De band gaat bij momenten serieus dreunend te werk waarbij de crashende cymbalen en repetitieve drumritmes een storm lijken aan te kondigen, maar verzeilt regelmatig ook in rustigere wateren waarin keyboards subtiel bijdragen aan het mysterieuze gevoel dat de song opwekt. Ook in de bezwerende opener “A desire for light” speelt Esben And The Witch met de tegenstrijdige elementen ‘licht’ en ‘donker’ zoals we dat ondertussen van hen gewend zijn. Het trio gaat op zoek naar een lichtpuntje in de duisternis middels de dronende gitaren van Thomas Fisher, tribalachtige drums van Daniel Copeman en de betoverende zang van Rachel. De electro- en gothicelementen uit het vroeger werk lijken nu wel volledig tot het verleden te behoren. Tweede single “Dull gret” – vernoemd naar het bekende Breughel schilderij – wordt door de bastonen van Rachel in gang gezet waarna haar zang al snel de instrumenten vervoegt en de band middels hoogtes en laagtes in riffs en texturen een post-rock-aanpak in heuse doomstijl aan het nummer geeft. De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat de hoge uithalen van Rachel me hier lichtjes irriteren. Godslastering, ik weet het. “Golden purifier” is de kortste en meest mellow-track van “Nowhere” waar de drums – op enkele cymbaalklanken op de achtergrond na – achterwege blijven. Een mooie, beklijvende en breekbare song die als een donkere versie van The xx klinkt. In het dromerige en weemoedige “Seclusion” horen we net als in “Golden purifier” subtiele mannenzang die een extra timbre aan de vocale invulling van de nummers geeft. Na deze twee rustigere songs laat het trio in “Darkness (I too am here)” een laatste keer haar unieke mix van pop psychedelia, post-rock, melancholie, doom en post-punk op de luisteraar los. Ten opzichte van de twee voorgaande albums werd subtiel aan die formule gesleuteld. “Nowhere” klinkt immers nóg somberder en donkerder, hoewel “light” het eerste woord is dat in de albumopener gezongen wordt. Met haar rauwe puurheid is “Nowhere” ook directer. De zes songs zijn vrij compact naar Esben And The Witch-normen waarbij er met een speeltijd van minder dan veertig minuten ook minder lange dromerige psyche-pop te bespeuren vallen. “Nowhere” vereiste – zoals elke Esben And The Witch-plaat – de nodige luisterbeurten alvorens haar geheimen volledige prijs te geven. Extra punten tenslotte nog voor de knappe hoesfoto die de muzikale emoties die we op “Nowhere” te horen krijgen perfect capteert.

JOKKE: 85/100

Esben And The Witch – Nowhere (Season Of Mist 2018)
1. A desire for light
2. Dull gret
3. Golden purifier
4. The unspoiled
5. Seclusion
6. Darkness (I too am here)

Ultha – The inextricable wandering

Na een mooi underground-parcours te hebben afgelegd via Vendetta Records, is het grote Century Media de nieuwe thuisbasis geworden van Ultha, zowat dé beste band die de black metal-scene van onze oosterburen te bieden heeft. “Black” is in dit geval echter een groot woord (dixit de band zelf) want hoewel het kwartet puurt uit de duisternis van het genre gaat het echter niet de religieuze, occulte of orthodoxe tour op. En qua sound vindt Ultha zichzelf dichter aanleunen bij post-punk en darkwave dan bij een Darkthrone of Marduk. De nieuwe derde langspeler “The inextricable wandering” draait om melancholie, alomtegenwoordige droefheid en hopeloosheid. Gitarist/zanger en songschrijver Ralph Schmidt bevond zich tijdens het schrijfproces van de plaat dan ook in de zes zwaarste maanden van zijn leven. Als promopraatje voor een metalplaat is een gekwelde ziel natuurlijk altijd mooi meegenomen, maar wie de beste man kent, weet dat dit welgemeende ernst is. Ook angst vormt een rode draad doorheen de plaat. Elk van de zes nummers handelt over een angstpatroon en de gevolgen die Ralph daarvan ondervond. De zesenzestig minuten durende rit is als het ware een dagboek geworden van de algemene angsten die de muzikant voelde en alle rotzooi die hij de afgelopen maanden heeft doorgemaakt. “The inextricable wandering” gebruikt herhaling en repetitieve elementen als grootste kracht en het resultaat klinkt in de magistrale achttien minuten durende afsluiter “I’m afraid to follow you there” hypnotiserend, emotioneel beklijvend en introspectief. In de overrompelende partijen van binnenkomer “The avarist (Eyes of a tragedy)” klinkt het viertal dan weer roofzuchtig en bijtend agressief. In de donkere spleten van Ultha’s sound, waar insecten thuishouden en nachtmerries zich manifesteren, horen we echo’s van Emperor, Wolves In The Throne Room, Fields Of The Nephilim en Neurosis. De darkwave waarover we het eerder hadden, komt duidelijk naar voor in songs als “There is no love, high up in the gallows” en “We only speak in darkness” dat ook wel wat recente Tombs uitademt. Standaard black metal-elementen zoals blast beats, gure riffs en ijzige screams komen er in deze nummers niet aan te pas; duisternis en desolaatheid des te meer. Ook in de riffs van “Cyanide lips” snappen we het statement van de band aangaande post-punk en horen we best wel wat Planks terug, de oude band van Ralph. Ultha heeft zich met “The inextricable wandering” opnieuw overtroffen en verkent duidelijk nieuwe paden ten opzichte van de reeds geweldige voorganger “Converging sins“, hier kunnen we alleen maar respect voor hebben. Misschien dat sommigen echter wel teleurgesteld gaan zijn daar er iets minder échte black metal-stukken te horen zijn, hoewel deze puristen met het keizerlijke “With knives to the throat and hell in your heart“, waarin triomfantelijke keys heel wat speelruimte krijgen, toch serieus aan hun zwartgeblakerde trekken zullen komen. Het onvolprezen Ultha levert opnieuw jaarlijstmateriaal af!

JOKKE: 90/100

Ultha – The inextricable wandering (Century Media 2018)
1. The avarist (Eyes of a tragedy)
2. With knives to the throat and hell in your heart
3. There is no love, high up in the gallows
4. Cyanide lips
5. We only speak in darkness
6. I’m afraid to follow you there

Witch Trail – Thole

Het sympathieke Babylon Doom Cult Records heeft al enkele interessante releases op haar palmares staan en voegt daar met “Thole“, de nieuwe EP van ons eigenste Witch Trail, een puike uitgave aan toe. Hoewel qua speelduur langer dan debuut “Nithera“, beschouwt het trio “Thole” dus toch niet als een volwaardige langspeler. Het zij zo. Wat ik zo fijn vind aan Witch Trail is dat ze elementen van black, thrash, punk, en death-rock in één grote mengketel gieten en daar een vrij unieke en eigenwijze sound uit weten distilleren. “Fever pulse” en “New worlds for old” klinken als een kruisbestuiving tussen punky Darkthrone, rechttoe-rechtaan Aura Noir en een noisey variant van Pixies. Op plaat vind ik het black metal-aandeel zwaarder doorwegen dan tijdens live optredens, waar een no-nonsense attitude en een op het eerste zicht nonchalante punk-spirit de overhand nemen, hoewel de jongens best weten waar ze mee bezig zijn. “Splendour” is een mooi voorbeeld van een song die haast in ware goth-rock stijl aftrapt maar gaandeweg extremere oorden verkent waarbij er zowaar enkele blasts voorbijkomen en naar het einde een post-rock climax opdraaft. In het lange en loodzware “Unnatural caresses” ragt Hendriks bas als een tientonner door waarna opzwepend drumwerk en punky riffs het overnemen. Met vocalen wordt spaarzaam omgesprongen maar zowel drummer Laurens als gitarist Jeffrey verdelen de taak van het screamen met verve wanneer de songs erom vragen. De plaat klinkt dynamisch en heeft een rauw karakter wat uitermate past bij de ietwat chaotische muziek van het trio. Vooral naar het einde van de EP toe toont Witch Trail in het sludgy “Transe” haar voorliefde voor uitbundige noise-achtige chaos. In afwachting van de fysieke releases, die door een misprint en ellenlange vertragingen wel behekst lijken te zijn, valt de EP te beluisteren op de Bandcamp-pagina van de band. Allen daarheen en daarna richting Babylon Doom Cult Records voor een CD of vinyl!

JOKKE: 82/100

Witch Trail – Thole (Babylon Doom Cult Records 2017)
1. Fever pulse
2. New worlds for old
3. Splendour
4. Unnatural caresses
5. Thin
6. Transe

Tombs – The grand annihilation

Mike Hill timmert met zijn Tombs reeds tien jaar aan de highway to hell en leverde met “The grand annihilation” net langspeler nummer vier af. Na de vorig jaar verschenen “All empires fall” EP trok Mike het laken steeds meer en meer naar zich toe waardoor de Amerikaan gerust tot creatief brein en bandleider van Tombs mag gebombardeerd worden. Bovendien is “The grand annihilation” de eerste plaat die via Metal Blade Records verschijnt na een jarenlange samenwerking met Relapse Records. Wie had gehoopt op een verdere uitdieping van de electronica die op de EP in de explosieve mix van post- en black metal geslopen was, is eraan voor de moeite. Tombs maakt immers niet graag twee keer dezelfde plaat en klonk bovendien nog nooit zo afwisselend als op het nieuwe werk. In “Underneath“, “Walk with me in nightmares” en “Saturnalian” worden alle goth en post-punk registers open getrokken en horen we Mike’s voorliefde voor onder andere Bauhaus en Joy Division ontegensprekelijk terug – de ene keer al meer geslaagd dan de andere. De cleane zang die op “Savage gold” voor het eerst opdook, maakt – naast in de twee eerder aangehaalde songs – ook in andere tracks regelmatig het mooie weer, hoewel dat een vreemde woordkeuze lijkt voor de duistere sfeer die de plaat uitademt. Ik hoor de mannen uit Brooklyn nog altijd het liefst bezig als ze vollegaas gaan zoals in de kopstoot “Way of the storm” of opener “Black sun horizon“, dat gaandeweg wel een versnelling lager schakelt en wordt opgefleurd met melodische gitaarleads. Het mid-tempo “Cold” werd als eerste song vrijgegeven, maar klinkt nogal braafjes en ongeïnspireerd en is daardoor één van de mindere tracks op het album. En daar wringt het schoentje want met “November wolves” en “Shadows at the end of the world” staan er nog meer middelmatige mid-tempo en van simplistische riffs voorziene songs op de plaat. En nu we toch kritiek aan het spuien zijn: verander volgende keer eens van grafisch vormgever want wat Thomas Hooper op de laatste twee platen tekende, is echt niet veel soeps hoor! Het feit dat het Metal Blade logo op de bedrukte gewatteerde hoes prijkt, getuigt bovendien van weinig inspiratie. Hoewel ik nog steeds bij het venijnige, allesvernietigende “Winter hours” zweer, bleken de twee voorgaande langspelers echte groeiplaten te zijn. Benieuwd of “The grand annihilation” haar geheimen op termijn ook nog zal prijsgeven.

JOKKE: 77/100

Tombs – The grand annihilation (Metal Blade Records 2017)
1. Black sun horizon
2. Cold
3. Old wounds
4. November wolves
5. Underneath
6. Way of the storm
7. Shadows at the end of the world
8. Walk with me in nightmares
9. Saturnalian
10. Temple of mars

Grave Pleasures – Dreamcrash

Ik ben een liefhebber van fysieke muziekreleases en soms (nu minder dan vroeger) laat ik me door een albumhoes overtuigen om een plaat aan te schaffen zonder ook maar één noot muziek gehoord te hebben. En zo geschiedde het dat ik thuis kwam met “Climax” van Beastmilk. De bandnaam en ontzettend gave hoes met doodshoofd en kelk deden me vermoeden dat ik hier met een occult black metal collectief te maken zou hebben. Een blik op de line-up met ondermeer Mat ”Kvohst” McNerney (o.a. ex-Dødheimsgard, Hexvessel, ex-Code) en een gitarist genaamd Goatspeed in de gelederen versterkte mijn voorgevoel nog meer. Groot was mijn verbazing dan ook dat ik extreem catchy apocalyptische post-punk te horen kreeg eens de naald het vinyl raakte. Ik was instant fan en even later schoot de populariteit van de band de hoogte in waarbij hun platen gretig aftrek vonden bij zowel metalheads als indie kids of gothic punks. Spijtig genoeg bleek er al snel een haar in de boter te zitten en na de split met gitarist Johan “Goatspeed” Snell begin 2015, gingen Kvohst en bassist Valtteri Arino verder onder de monniker Grave Pleasures. Enigszins vreemd dat de band zich live nog als een Finse band voorstelt want naast de Finse bassist is Kvohst een Brit en werd de line-up uitgebreid met de (extreem bevallige) Zweedse gitariste en songwriter Linnéa Olsson (ex-The Oath) en vellenmepper Uno Bruniosson van het ter ziele gegane Zweedse In Solitude. Even later vervoegde live en studio gitarist Juho Vanhanen van de Finse psychedelische black metal band Oranssi Pazuzu het kwartet nog wel, maar ik zou de band eerder als een internationaal collectief bestempelen. Soit, over naar de nieuwe plaat “Dreamcrash” die sinds kort in de rekken ligt. Ik ga niet onder stoelen of banken steken dat de eerste twee à drie luisterbeurten vrij teleurstellend waren. De songs bleven niet hangen en het totaalgeluid is van Joy Division worship meer richting indie rock met poppy overtoon opgeschoven. In plaats van “Dreamcrash” meteen volledig af te schrijven, heb ik de plaat echter gemoedelijk op me laten inwerken en uiteindelijk ontplooien de elf nummers zich als een boeiende rit. Up-tempo stampers als “Utopian scream” en “Futureshock“ doen je zowel op plaat als live zin krijgen om je dansschoenen aan te trekken. Zowel Uno als Valtteri zorgen meer dan eens voor een stuwende groove waarover de gitaartandem een dromerig maar tegelijkertijd grimmig sonisch web weeft. Verder valt op dat voornamelijk Kvohst enorm gegroeid is in zijn rol als frontman en een veelzijdig begenadigd zanger blijkt te zijn (hoewel met een hoog love it or hate it gehalte). De teksten bulken nog steeds van onderwerpen als angst, paranoia, dood, liefde, seks, poëzie en tongue-in-cheek sarcasme, hoewel je op basis van het meer poppy karakter het album minder duister zou voordoen dan haar voorganger. Al wie gebrand was op een tweede “Climax” zal dan ook snel met de staart tussen de benen afdruipen. De talrijke krakers als “Death reflects us”, “The wind blows through their skulls”, “Genocidal crush”, “You are now under our control” en “Love in a cold world” van het debuut zijn er niet te vinden, hoewel de single “New hip moon“, het kort maar krachtige “Taste the void” (hallo Danzig!), en de opener en afsluiter het dichtst in de buurt komen. Grave Pleasures laat op “Dreamcrash” meerdere facetten zien waarbij ze niet bang zijn om ook rustigere wateren te bevaren zoals het ingetogen “Crisis” of het toegankelijke “Girl in a vortex”, zonder dat het er te stroperig aan toe gaat. Een nummer als “Crooked vein” doet het heer dan weer minder goed. De eerder poppy nummers zorgen ervoor dat de band dan ook perfect een meer mainstream StuBru-publiek (liefhebbers van Editors, Kaiser Chiefs, White Lies, …) zou moeten kunnen bekoren. De grote podia lonken dan ook hoewel ik de band liever in een kleine zweterige club bezig zie en hun bandnaam airplay op de grote radiostations niet meteen zal bevorderen, maar dat vinden we allerminst erg!