primordial

God’s Bastard – Last standing village

God’s Bastard is een tweemansformatie uit Brooklyn. De leden zijn Drew Hayes (zang en gitaar) en Lev Weinstein (drums). Weinstein zou je kunnen kennen van Krallice, Anicon of Bloody Panda. Hayes heeft in Floods gezeten. In 2019 hebben ze de EP “Last standing village” op Bandcamp gezet onder lovende reacties. Het Italiaanse I, Voidhanger Records heeft besloten om deze EP ook fysiek uit te brengen. Is dat een goed idee geweest? Ik vind van wel. Ik hou wel van de progressieve blackmetal die uit Amerika afkomstig is. Wolves in the Throne Room, Alda, Sadhaka en ook Krallice reken ik tot mijn favoriete bands. Dus als iemand als Weinstein een nieuwe band start, zal ik het altijd een kans geven. De drie nummers op deze schijf zijn verrassend divers. De openende gitaarriff in het eerste nummer “Chaos apologist” is net zo stuwend als een vroeger werk van Primordial, maar door het drumwerk is de compositie chaotischer. Een Maelstrom zogezegd. Het nummer heeft wel een prettige lengte voor de chaos. Het is bijna de helft korter dan de andere twee. Dat zorgt ervoor dat je aandacht niet verslapt. “God raise the sea” tapt uit een net iets ander vaatje, lijkt iets meer crust te bevatten en het tempo ligt lager. Ik ben een ontzettende liefhebber van de dreigende mid-tempo dubbele basdrum. De uithalen van de zanger gaan door merg en been bij mij. Het nummer verhaalt een worsteling om te ontkomen aan de dagelijkse sleur en het daarin falen. Naast de chaotische wervelwind van het eerste nummer is dit bijna stroperig te noemen. De derde song “To the last standing village” is de culminatie van de eerste twee nummers. Chaos en rust strijden om voorrang. Nergens klinkt Hayes meer getormenteerd. De post hardcore break met cleane muziek is een balsem voor de ziel, maar je voelt aan alles dat dit niet kan voortduren. Nooit zal gods bastaard rust kennen. De vloek van rusteloosheid blijft over hen heen. De climax is heel intens: alles komt tot een onvermijdelijk tragisch einde. I, Voidhanger Records heeft naar mijn mening de goede keuze gemaakt. De EP staat als een huis en kent in de drie nummers behoorlijk veel variatie. Progressieve blackmetal heeft vaak last van tot in de oneindigheid doorgaan met een thema. Niet bij God’s Bastard. Heerlijk.

MISCHA: 87/100

God’s Bastard – Last Standing Village (I, Voidhanger Records 2020)
1. Chaos apologist
2. God raise the sea
3. To the last standing village

Kampfar – Ofidians manifest

Met het ijzersterke “Profan” wist Kampfar me in 2015 terug voor zich te winnen nadat ik de vorige albums aan mij voorbij had laten gaan. Na deze plaat vonden de Noren het echter broodnodig om een bezinningsmoment in te lassen waardoor het vier jaar geduurd heeft alvorens met een opvolger op de proppen te komen die “Ofidians manifest” gedoopt werd. Laten we maar meteen voor een spoiler alert zorgen: Dolk en zijn strijdmakkers zijn er opnieuw in geslaagd om erg straf uit de hoek te komen. Gitarist Ole Hartvigsen (ex-Mistur, Gaahls Wyrd) bewijst een gedegen songschrijver te zijn en levert gevarieerde nummers af. Zo goed als elke song bevat wel een kippenvelmomentje, zij het in de vorm van een catchy riff (opener “Syndefall” doet wat het moet doen als opener), een goed geplaatste break, een mooie opbouw of pakkende epische zang. De ondertussen bebaarde Dolk perst een breed arsenaal aan keelklanken uit zijn strot en behoort tot de top qua black metal-vocalisten (ook live bewijst hij een uitstekende frontman te zijn die een statisch publiek weet op te hitsen). In het bombastisch klinkende en met allerlei achtergrondelementen (vrouwelijke fluisterstem, subtiele keyboards) ingekleurde “Ophidian” moeten we zelfs spontaan aan Alan van Primordial denken, wat toch niet de eerste de beste is als het op epische zang aankomt. In “Dominans” eisen vrouwelijke vocalen nog een veel grotere rol op. In dit nummer gaat Dolk immers het duet aan met de excentrieke Djerv-frontvrouw Agnete Kjølsrud wat voor een experimenteel randje zorgt. De start van “Natt” zag het kwartet als de gelegenheid om nog eens lekker ouderwets van leer te trekken, maar voor eenzijdig geram zijn we bij Kampfar aan het verkeerde adres want het nummer laat toch ook weer veel ruimte voor vikingkoorzang en epische melodieën. Op een bepaald moment valt de herrie zelfs helemaal stil waarna serene pianoklanken het even voor het zeggen hebben. In de finale verzeilen de Noren in moderner klinkende vaarwateren. De knallende heldere productie is hier natuurlijk ook debet aan en heeft de live-energie van de band perfect weten te capteren. In “Eremitt” pakken de heren het iets rustiger aan om nadien met het opzwepende, door bassist Jon Bakker op gang getrokken “Skamløs!” voor een lekker contrast te zorgen. “Det sorte” is met haar acht en een halve minuut speeltijd de langste song op “Ofidians manifest” en maakt van een breed arsenaal aan smaakmakers gebruik om in schoonheid te eindigen: akoestische gitaren, keyboards, triomfantelijke gezangen en piano zorgen op hun beurt voor een mooie opbouw vol epiek die uitmondt in een droevig uitdijend einde. Kampfar flikt het weer!

JOKKE: 89/100

Kampfar – Ofidians manifest (Indie Recordings 2019)
1. Syndefall
2. Ophidian
3. Dominans
4. Natt
5. Eremitt
6. Skamløs!
7. Det sorte

Abduction – All pain as penance

One-man black metal bands, er lopen er veel rond en hoewel er nog steeds veel gruizige slaapkamerprojectjes tussen zitten, is de gemiddelde kwaliteit er de voorbije jaren met rasse schreden op vooruit gegaan. Het Engelse Abduction is er zo één die de vooroordelen over éénmansprojecten de vuilbak in kiepert. Wie naar het nieuwe derde album “All pain as penance” luistert, zou ook niet meteen de bedenking maken dat al wat je hoort uit één en dezelfde koker komt. A|V is de man met het plan maar heeft zich voor deze release vakkundig laten bijstaan door EG als sessiedrummer, een geniale zet want deze vellenmepper tilt de muziek van Abduction naar een hoger niveau. “All pain as penance” is gezegend met een moddervette productie van de hand van de mij onbekende Ian Boult (Stuck on a Name Studios). Zowel de zang – die dieper klinkt dan de erg vervormde vocalen op het vorig jaar verschenen “A crown of curses” – als het militaristisch getinte drumwerk van opener “Infinite ancient hexes” roepen bands als Antaeus en Aosoth voor de geest en in de meer melodieuze passages horen we ook het occult sfeertje, dat bijvoorbeeld een Behexen weet te creëren, doorschemeren. De melodieën zijn erg gelaagd waarbij angstaanjagende riffs gecombineerd worden met ondersteunende atmosferische keyboards terwijl de drums er meestal genadeloos hard op los hameren. In “Ultra terrestrial” roepen de toetsen – u had het al geraden – een bevreemdend buitenaards sfeertje op. “Convulsing at baalbek” is aanvankelijk doordrongen van de snedige tremolo-riffs totdat de gitaren voorbij halfweg een eerder neerslachtig en desolaat Primordial-achtig gevoel neerzetten. Vrij onverwacht dat Abduction ook dit in haar mars heeft. “Embattled” vervult met haar duistere electronica, ambient/noise en creepy zang de perfecte rol van naargeestig rustpunt alvorens “Prayer of electrocution” haar forsbollen mid-tempowijs laat rollen over een aanstekelijk opzwepende riff. “Seven apparitions of suffering” doet het tempo nog verder zakken en laat warempel een sprankeltje hoop horen. Het contrast kan haast niet groter zijn met het hakkend blastfestijn van de venijnige afsluiter “The funeral of cosmic mastery” hoewel A|V naar het einde toe toch ook weer zijn meer atmosferische kant laat zien. Op “All pain as penance” heeft Abduction het bestiale geweld van debuut “To further dreams of failure” weten combineren met het desolate en buitenaardse gevoel van opvolger “A crown of curses“. Een erg sterke plaat die bewijst dat agressie en gevoel absoluut hand in hand kunnen gaan!

JOKKE: 85/100

Abduction – All pain as penance (Inferna Profundis Records 2019)
1. Infinite ancient hexes
2. Ultra terrestrial
3. Convulsing at baalbek
4. Embattled
5. Prayer of electrocution
6. Seven apparitions of suffering
7. The funeral of cosmic mastery

A Thousand Sufferings – Bleakness

We zagen onze landgenoten van A Thousand Sufferings de voorbije jaren op tal van mooie affiches met o.a. Lugubrum, Urfaust, Hades en Primordial prijken. Wat me toen telkens opviel is dat de band, waarin enkele oudgedienden van Verloren en Vex huishouden, niet zo gemakkelijk in een hokje te steken is. Dat is natuurlijk alleen maar positief! Hun label Symbol Of Dominations Productions spreekt van blackened sludge en doom metal. Van die doom is absoluut iets aan, de term “sludge” vind ik misschien wat overdreven. Ik zou eerder van trage slepende black spreken. De heftige riffs in het bijna tien minuten durende “Antagonist” hebben immers een overduidelijke zwarte in plaats van modderige insteek. Zodra de heaviness halverwege echter stilvalt, komen melancholische ingetogen doom en toch ook wel de nodige pakkende post-metal vanachter het hoekje piepen terwijl A Thousand Sufferings naar het einde toe ook meermaals haar tanden ontbloot met venijnige black metal-versnellingen. De échte albumopener – de instrumentale titeltrack fungeert eerder als sfeervolle intro – is bij deze reeds uit mooie contrasten samengesteld en laat verschillende facetten van het bandgeluid horen. “Clouds” is doomy black met knappe gitaarmelodieën waarin zanger/gitarist PJ met zijn pakkende zang tot het uiterste gaat. Qua atmosfeer durf ik gerust Urfaust als referentie bovenhalen zonder muzikaal te kopiëren. “Temple” kennen we reeds van de live-versie op de split met Marche Funèbre en is een steengoed doomnummer met zwartgeblakerde voedingsbodem. “Ghostriders” laat dan weer een meer epische Bathory-insteek horen en blijkt een cover van “Ghost riders in the sky” van de legendarische Johnny Cash te zijn. Awel jongens en meisjes, dit is wat de insteek van een cover zou moeten zijn: een eigen twist geven aan een nummer dat buiten de comfortzone ligt. Fucking vet gedaan! Het negen minuten durende en van een knappe dynamiek maar abrupt einde voorziene “Faces” neigt met haar beukende onderlaag en grootse, slepende leadpartij nog het meest naar sludge/post-metal à la Kodiak. Zanger/gitarist PJ verdient enkele pluimen in zijn gat voor de uitstekende sound die hij in zijn CR Studio heeft gecreëerd evenals voor zijn vrij uniek en best imposant stemgeluid. Enig minpuntje vind ik het kleurrijke, lugubere artwork dat eerder iets voor een death metal-orkestje is en niet zo goed bij de albumtitel past. Maar het is de muziek die uiteindelijk telt en die laat op alle fronten een mooie vooruitgang horen ten opzichte van debuut “Burden” uit 2015. Bovendien heeft A Thousand Sufferings reeds een eigen smoelwerk weten ontwikkelen door haar invloeden subtiel in de muziek te verwerken en een breed pallet aan emoties aan te spreken gaande van kille, troosteloze passages tot ingetogen schoonheid en grootse epiek. Goed bezig!

JOKKE: 84/100

A Thousand Sufferings – Bleakness (Symbol Of Dominations Productions 2018)
1. Bleak
2. Antagonist
3. Clouds
4. Temple
5. Ghostriders
6. Faces

ATS

Antlers – Beneath.below.behold

Recent kwamen op Addergebroed de nieuwe platen van Evil Warriors en I I aan bod. De Duitsers Alastor en Exesor maken lawaai in beide bands en alsof dat nog niet genoeg is, brengen ze met Antlers – waarin we ook de ingeweken Spanjaarden Natxo (Vidargängr) en Pablo terugvinden – ook nieuw werk uit. Met haar debuutplaat “A gaze into the abyss” wist Antlers ons destijds te overtuigen van haar kunnen. En na de band live aan het werk te hebben gezien, waren we nog meer onder de indruk. Antlers’ black metal klonk live immers potiger dan op plaat en was van meer ballen voorzien. “Theom” zet het nagelnieuwe “beneath.below.behold” in gang en is met haar elf minuten speeltijd meteen de langste en meest epische song die op de plaat prijkt. In het riffwerk dat de gitaristen laten horen, merken we meermaals de aanwezigheid van Oost-Europese melancholie à la Drudkh op. Zelfs als we naar het kleurrijke artwork staren, voelen we mee met de band. De leegte die liefde en verlies kunnen achterlaten, wordt dan ook perfect vertaald naar de introspectieve atmosferische black metal van Antlers die bovendien voldoende ademt en waarin de basgitaar zeker haar plaats heeft weten opeisen. “Heal” is heftiger en klinkt door de meerstemmige samenzang ook strijdvaardiger zonder al te veel richting pagan metal af te glijden. “Metempsychosis” neigt qua gevoel en ritme naar Primordial en bevat opnieuw beklijvende serene meerstemmige gezangen en mooie gitaarharmonieën. In het snelle “Off with their tongues” laat Antlers haar tanden het meest zien en bijt de band woest van zich af. Tussen de metalen klanken door vormen het akoestische en met violen opgesmukte “Nengures“, het op piano ingespeelde “Drowned in a well” en hekkensluiter “Lug’s waters” de nodige intieme bezinningsmomenten. Antlers weet met haar tweede langspeler opnieuw een overtuigend werkje af te leveren dat door de bocht genomen iets meer pagan invloeden laat horen, maar gelukkig ook nog voldoende heftige black metal passages bevat.

JOKKE: 83/100

Antlers – Beneath.below.behold (Totenmusik/Ván Records 2018)
1. Theom
2. Heal
3. Nengures
4. Beyond the golden light
5. Metempsychosis
6. Drowned in a well
7. Off with their tongues
8. The tide
9. Lug´s waters

Winterfylleth – The divination of antiquity

De maand oktober is dé maand bij uitstek voor een nieuwe release van het Engelse pagan black metal gezelschap Winterfylleth, daar de bandnaam oud-Engels is voor de langste maand uit onze kalender. Of de vorige platen ook het levenslicht zagen in oktober kan ik mij niet meer herinneren, maar feit is dat hun “English heritage black metal” sowieso het best tot zijn recht komt in de gure herfstmaanden. Op “The divination of antiquity” vallen geen grote verrassingen te bespeuren, eerder een verdere finetuning van hun sound en muzikale formule, die zeer herkenbaar is en als een groot pluspunt beschouwd kan worden. Dit Engelse collectief blinkt uit in het neerpennen van uitgesponnen heroïsche nummers waarin een ongemene schoonheid en puurheid op melodisch vlak te bespeuren valt. Je voelt aan de muziek dat deze oprecht is en vanuit het diepst van hun ziel komt in tegenstelling tot vele andere pagan of folk bands. Daarom horen ze ook thuis in het rijtje van de groten der aarde op gebied van historische pagan (black) metal, namelijk Primordial, Drudkh en Helrunar. Over het algemeen wordt het gaspedaal diep ingeduwd, maar steeds blijft dat gevoel voor melodie aanwezig al is het op sommige momenten eerder onderhuids te voelen in de kolkende black metal stroom (“The divination of antiquity”, “Whisper of the elements” of “Foundations of ash”). Absoluut hoogtepunt van de plaat is het ruim tien minuten durende “A careworn heart” dat ingezet wordt met kippenvel opwekkende akoestische gitaren en epische koorzang. De daaropvolgende melancholische gitaarmelodie zal menig luisteraar onberoerd laten, net als de epische noot in “Over borderlands”. Enkel op de song “The world ahead” blijven de elektrische gitaren en drums achterwege en wordt het verhaal gebracht mits akoestische gitaren en heldere zang. Het afsluitende “Forsaken in stone” is de traagste en meest doomy track van het album. Invloeden die niet verwonderlijk zijn, gezien zanger/gitarist Chris Naughton en drummer Simon Lucas ook deel uitmaken van de sludge/doom band Atavist. Hoewel de verrassing er wel af is, is Winterfylleth er voor de vierde keer op rij in geslaagd om een spannende en onderhoudende plaat te schrijven. De release van de vorige twee albums liep bijna gelijktijdig met nieuw plaatwerk van hun Engelse brothers in arms en labelmakkers Wodensthrone, waarvan hopelijk ook snel nieuw materiaal te verwachten valt.