Dit project kondigde zich alleszins veelbelovend aan, met A. A. Nemtheanga op zang en bas, Matt Bree van Malthusian op drums en Joseph Deegan van Slidhr op gitaar. Zowat een Ierse versie van Ov Hell zij het met beter resultaat. Om te beginnen klinkt Verminous Serpent niet als een kopie van één van de andere bands waar de heren vooral bekend van zijn. En hoezeer ik de met pathos geladen zang van Nemtheanga bij Primordial zeer op prijs stel, hier laat hij een zowaar even aangenaam gezicht zien.

Recenseren is en blijft een vrij persoonlijke aangelegenheid: “The malign covenant” staat me vooral zo aan omdat ze me terug mee neemt naar toen ik als misanthropische tiener black metal ontdekte. Herinnert u het zich nog, dat magische moment waarop een welgetimede scream tot in uw botten doordrong? Verminous Serpent maakt dat soort muziek. De gitaar ruist en kraakt, de drums rommelen net genoeg op de achtergrond en de stem jankt erover heen als een net opgestane geest. Die sfeer hebben ze met de precisie van Willem Tell op plaat gezet.

Daar wil ik niet aan afdoen; black metal moet het nu eenmaal vaak van de emotie hebben die de muziek oproept. Desalniettemin, Verminous Serpent speelt een stuk rustiger dan je op grond van de voorgaande beschrijving zou verwachten en vaak levert dat zeer goede resultaten op: het einde van het titelnummer bestaat uit een lompe, rechtdoor marcherende riff waarboven Nemtheanga zich eens goed laat gaan. Ook het begin van “Chasm of nameless bones” stompt je eerst een bloedneus, eer het tempo halverwege naar boven gaat en er een staccato wordt bereikt. Na een paar luisterbeurten klikte het, min of meer: Verminous Serpent begint met een stomende hoop goeie oude death metal, denk Grave Miasma of zelfs Asphyx en giet daar met royale hand een diepzwarte saus over.

Eerlijk is eerlijk, gezien het algemene geluid en mijn verwachtingen dienaangaande vond ik de plaat eerst wat teleurstellen. Eenmaal ik vatte waar de heren heen wilden kon ik de structuur en bedoeling van Verminous Serpent beter plaatsen en ondertussen draait ze regelmatig haar rondjes. Vooral de laatste song, “Death head’s mantra”, een monster van een klein kwartier is een mooi voorbeeld van wat de band vermag. Wordt er eerst nog op topsnelheid (nou ja) gejaagd, na een minuut of vier vertragen de heren tot een monumentale riff. Met naargeestige ondersteuning van Nemtheanga kruipt de duisternis rechtstreeks uit een koude grot je ruggengraat in.

Qua verdere opmerkingen moet ik me beperken tot het feit dat Verminous Serpent het tempo soms wel erg lang erg laag laat zakken en wat weinig zeggend gitaargepiep classificeert in mijn oren nog altijd niet als ‘ambientpassage’. Al is het een fijne lijn, in “Death head’s mantra” lukt het hen wel. In het algemeen durft men, “Seraphim falls” kan als voorbeeld dienen, wel eens in een groove te blijven hangen en hoe lekker die ook is, tja, de song moet wel ergens naartoe gaan. Het zijn kleine opmerkingen op een plaat die, zeker voor een eerste samenspel, heel goed uitviel.

BERT: 82/100

Verminous Serpent – The malign covenant (Amor Fati 2023)
1. Seraphim falls
2. Transcendent pyre
3. The malign covenant
4. Chasm of nameless bones
5. Death head’s mantra