purity through fire

Vananidr – Damnation

Dat Anders Eriksson, de man achter Vananidr, bruist van de creatieve energie moge duidelijk wezen. In 2019 bracht de Zweed reeds twee langspelers uit (het gelijknamige debuut “Vananidr” en opvolger “Road to north“) en hoewel 2020 nog maar net begonnen is, ligt album nummer drie weer al rondjes te draaien. Op het debuut werd Anders nog bijgestaan door drummer Titan, die tijdens de aanloop naar de opvolger verstek liet gaan. Voor “Damnation” groeide Vananidr voor het eerst tot een trio uit met Rickard Silversjö als tweede gitarist en Ljusebring Terrorblaster op drums, hoewel die laatste ondertussen weeral vervangen werd door ex-Amon Amarth drummer Fredrik Andersson. “Damnation” laat geen wereldschokkende dingen horen ten opzichte van diens twee voorgangers maar combineert de plechtige melodieën van het debuut met de agressievere aanpak van de opvolger. Anders heeft dus nog steeds een duidelijke voorliefde voor Scandinavische black waarin agressie en melodie mooi samengaan. Denk aan Immortal, Windir, Kampfar en soortgelijke minnestrelen van het hoge ijskoude noorden. En daarbij doel ik niet alleen op jaren ’90 geluiden want deze derde plaat ademt ook een meer urbaan en modern gevoel uit. De productie ligt in het verlengde van de voorganger en is met andere woorden wat grimmiger dan de eersteling, wat we alleen maar kunnen toejuichen. Een agressief nummer zoals het lekker beukende Immortaliaanse “Hunter” springt er wat mij betreft nog steeds bovenuit hoewel de mid-tempo kraker “Tides of blood” en de melodieuze aan oude-Katatonia en Daylight Dies refererende leads van “Reflection” mij toch ook wel behoorlijk kunnen bekoren. Anders heeft er goed aan gedaan om “Damnation” met een speelduur van 47 minuten toch iets beknopter te houden dan de 66 minuten van “Road to north“. Zijn beste werk tot dusver.

JOKKE: 81/100

Vananidr – Damnation (Purity Through Fire 2020)
1. Distilled
2. Damnation
3. Hunter
4. Tides of blood
5. Wounds of old
6. Reflection
7. Void

Greve – Nordarikets strid

Wanneer ik materiaal van de hand van zwartkunsttovenaar Swartadauþuz te horen krijg, waan ik me steevast terug ergens midden jaren negentig. Er zijn maar weinig black metal-muzikanten die zo’n bodemloos vat aan creativiteit zijn en niet op een middelmatige release betrapt kunnen worden. En dat is heel wat als je weet dat deze Zweed al meer dan zestig releases uitpoepte (ja, ik ben ze met mijn telraam in de hand gaan tellen op Metal Archives) met tal van acts waarvan Azelisassath, Bekëth Nexëhmü, Digerdöden, Gnipahålan, Musmahhu, Muvitium, Mystik en Daudadagr de bekendere zijn. In het geval van Greve beroert Swartadauþuz alle snaarinstrumenten en keyboards en wordt hij op zang bijgestaan door Lik waarmee hij tot 2016 bij Bekëth Nexëhmü samenwerkte en de Finse drummer Lima, gekend van o.a. Azaghal en Hautakammio. In 2019 verscheen Greve’s veelbelovende EP “Nidingsdåd utav det Uråldriga” en diens twee songs deden ons volop watertanden naar meer. In de vorm van “Nordarikets strid” volgt gelukkig al snel een volwaardige langspeler die naast een intro en outro – obligaat bij dit type door keyboards voortgedreven zwartmetaal – een cover van een Gnipahålan demosong en een nummer van de EP (“I svarta solens magi“) ook nog vier nieuwe composities bevat. En die zijn opnieuw om van te smullen. Greve’s atmosferische black metal is muziek voor eenzame wolven die bij nachte door duistere wouden trekken om schaapjes van onoplettende herders aan hun tanden te rijgen. Het spectrale klankenpallet dat ons veertig minuten lang betovert, schildert een dromerige en mystieke sterrenpracht op een gitzwart nocturnaal canvas alsof Greve een kosmische sleutel naar lang vervlogen tijden op zak heeft. U snapt de omschrijving ongetwijfeld. Lik’s vocalen beslaan een uitgebreid krijs- en fluisterpallet, gaande van bijtend hoge tot bestiale lage regionen, maar doorgaans produceert hij gortdroge hoge ijselijke screams die voor sommigen misschien een te hoog Donald Duck-gehalte zullen bevatten. Ik vind het in elk geval geweldig evil klinken. De keuze om in de vorm van “Ur nordiskt vrede” een nummer van één van je eigen andere bands te coveren, vind ik wel een tikkeltje vreemd, zeker aangezien deze song veruit de rustigste en meest dromerige is die er op “Nordarikets strid” prijkt. Het zorgt echter wel voor wat afwisseling in Greve’s keizerlijke authentieke en magische black. Dit is pure Nordic black metal art. Het eerste hoogtepunt van 2020 is een feit.

JOKKE: 88/100

Greve – Nordarikets strid (Purity Through Fire 2020)
1. Intro
2. Vid dödens tröskel
3. Nordarikets strid
4. I svarta solens magi
5. Det gamla rikets ruin
6. Ur nordiskt vrede (Gnipahålan cover)
7. Offerbal till gudarna
8. Outro

Malignament – Demo I

Oorspronkelijk stamt ie uit 2019, maar Purity Through Fire voorziet de eerste demo van Malignament in januari nu ook van een derde leven, één op vinyl deze keer nadat het kleinood eerder al op tape en CD te verkrijgen was…voor de early adopters welteverstaan. Malignament is een Fins duo maar anders dan het doorsnee frostbitten karakter van Finse black, rollen de drie nummers die op deze demo prijken eerder met hun forsbollen qua triomfantelijke melodieën. Zo heeft het intense en opzwepende “Call to arms” een zweem van Zweeds jaren ’90 spul over zich hangen, hoewel ook een band als Windir niet zo gek veraf lijkt in de meest melodieuze momenten. Het nummer is zo aanstekelijk dat ik haast zonder nadenken de wapens zou opnemen voor één of ander nobel doel. “Wolf and the moon” bevat iets meer swingend drumspel maar opnieuw weten die heerlijke, deze keer wel op en top Finse, gitaarmelodieën voluit te begeesteren. Als dit duo een volwaardige plaat van dit spul kan afleveren, belooft dat nog wat te worden! Het zes en een halve minuut durende “Bloodlust” – een track die enkel op de tape- en vinylversie staat – doet zijn naam alle eer aan en is de meest bloeddorstige song van het drietal dat er hier terug te vinden is. Primitieve razernij maakt het mooie weer, maar toch weet die neus voor melodie doorheen de woestenij te priemen en een melancholische wending aan de song te geven. De zanger kwijt zich goed van zijn taak met screams die zwaarder dan gemiddeld uitvallen en daardoor iets meer naar death metal nijgen. Hij weet vooral ook wanneer hij zijn klep moet houden zodat de muziek haar verhaal kan doen. Wanneer de muzikale heroïek ook vocaal onderstreept moet worden, produceert hij semi-cleane semi-raspende zang. Kippenvel gegarandeerd. Verwacht op deze demo van Malignament geen ondergeproduceerde vunzigheid, want de productie laat die van veel volwaardige albums ver achter zich. Ook qua uitvoering geen rammelend gejengel op blikken potten, schelen en vals gestemde gitaren, maar sterk muzikaal vakmanschap waarbij Malignament bewijst de fundamenten van solide old school black metal meer dan onder de knie te hebben: rauwe agressie maar met gevoel voor pakkende melodieën waarin een heroïsche atmosfeer centraal staat. Erg beklijvende demo die het beste doet vermoeden voor de toekomst van dit duo. Net te laat voor 2019, maar ik reserveer hier al meteen een plaatsje voor in mijn 2020 jaarlijst.

JOKKE: 88/100

Malignament – Demo I (Purity Through Fire 2020)
1. Call to arms
2. Wolf and the moon
3. Bloodlust

Valosta Varjoon – Oberpfälzer Wald

Na enkele kleinere releases zoals een demo en twee splits, vond het Duitse Valosta Varjoon het stilaan tijd worden voor het echte werk, wat resulteert in de release van “Oberpfälzer Wald“, diens eerste volwaardige langspeler. Achter het mysterieus genaamde gezelschap ging oorspronkelijk slechts één individu schuil, maar tegenwoordig wordt bandoprichter V.V. (ook actief in Cosmic Burial en Nachtig waarvan gelijktijdig ook het debuut verschijnt) door Sturmwolf op tweede gitaar bijgestaan. De Bavarian black metal van het duo is geworteld in de glorieuze hoogdagen van jaren ’90 black metal en is beschrijvend van aard want bij het aanhoren van deze vijftig minuten durende trip doemen allerlei middeleeuws kastelen en sneeuwbedekte landschappen op. Valosta Varjoon’s muziek kent een heidense insteek wat zich onder andere uit in het folkloristische deuntje dat opener “Die Turmwackler” aftrapt. Het riffraamwerk is niet al te ingewikkeld, maar biedt toch voldoende textuur om te blijven boeien bij meerdere luisterbeurten. In elk nummer zit wel een zekere hook ingebouwd en vooral de meer black ’n roll-achtige riffs zorgen voor extra punch. Hoogtepunt daarbij is de song “Drunk ’n roll“, of wat had je gedacht? Nog even meegeven dat “Oberpfälzer Wald” een puike productie heeft meegekregen. Valosta Varjoon’s traditionele black metal-geluid laat niets nieuws onder de zon horen, maar levert wel een onderhoudende plaat op.

JOKKE: 77/100

Valosta Varjoon – Oberpfälzer Wald (Purity Through Fire 2019)
1. Die Turmwackler
2. Kneipenterror
3. Oberpfälzer Wald
4. Glorreich…
5. Der schwarze Tod
6. Dein Ableben
7. Drunk ’n roll
8. Der geliebte Tote

Nachtig – Nachtig

Het zijn drukke tijden voor de heer V.V. want Purity Through Fire brengt gelijktijdig plaatwerk uit van twee van zijn bands nadat eerder dit jaar ook al een eerste album van zijn one-man band Cosmic Burial verscheen. Zo verschijnt de debuutlangspeler “Oberpfälzer Wald” van Valosta Varjoon waarin hij zang en gitaar voor zijn rekening neemt, maar in deze review nemen we het gelijknamige debuut van zijn ander soloproject Nachtig onder de loep. Een haastklus is het allerminst geworden want met zes songs in 56 minuten is dit een heus werkstuk geworden. De basis van Nachtig’s muziek is niet al te agressieve atmosferische black die al eens in lang uitgesponnen stukken neigt te vervallen en een hypnotiserend karakter heeft zonder té langdradig repetitief te zijn. V.V. laat ook meermaals de ruimte voor pianopartijen en iets meer bombastische symfonie, doch nergens overdreven. Hoewel de teneur neerslachtig te noemen is, vervalt “Nachtig” niet in de emo-clichés die het DSBM-genre soms tarten. Dit debuut vol melancholische klanken ligt gemakkelijk in het gehoor maar biedt net wat te weinig uitdagende elementen om nog regelmatig opgelegd te zullen worden.

JOKKE: 73/100

Nachtig – Nachtig (Purity Through Fire 2019)
1. Der Tag bricht an…
2. Der Kreis des Sterbens
3. Die Waldhexe
4. Der Todestanz
5. Mein Grab
6. Der letzte Weg

Úlfarr – Hate & terror – The rise of pure evil

Op 31 oktober doet het Duitse Purity Through Fire een heus offensief met tal van nieuwe releases, waaronder “Hate & terror – The rise of pure evil“, het debuut van het Engelse Úlfarr. Deze band zag reeds in 2011 het levenslicht en heeft al drie demo’s, een split en zelfs twee live-registraties op haar palmares staan. Hoogtijd dus voor een langspeler die echter slechts op een magere 28 minuten afklokt. Maar een plaat als “Reign in blood” hoor ik u al denken…ja ja! Bandleider/alleenheerser Dominus houdt er een hele resem andere bands op na waarvan enkel Thy Dying Light een kerkbelletje deed rinkelen. Inspiratie wordt enerzijds gehaald uit de desolate landschappen en het niet aflatende sombere klimaat van thuisland Engeland (de band noemt haar stijl dan ook “Cumbrian black metal“) en anderzijds de minachting voor de mensheid en overbevolking in het moderne Groot-Brittannië. Het begeleidend promopraatje haalt referenties als klassieke Darkthrone, Mayhem, One Tail One Head en Death Cult aan en in deze Noorse name dropping kunnen we ons wel deels vinden, hoewel het niveau van geenéén van deze bands geëvenaard wordt. Dat wil echter niet zeggen dat de zes titelloze nummers ons niet kunnen boeien. De songs wisselen rechtlijnige old-school raggende black af met een lekkere black ’n roll-insteek, wat voor de nodige dynamiek zorgt. En de vocalen krijsen gemeend haatdragend hun boodschap uit. Qua sound klinken de geprogrammeerde drums net iets te steriel, maar voor de rest geen klachten over deze DIY-opgenomen plaat waarop zelfs een mooie rol voor de basgitaar is weggelegd. Wie van niet al te ingewikkelde maar effectieve black houdt, zit bij Úlfarr aan het juiste adres.

JOKKE: 77/100

Úlfarr – Hate & terror – The rise of pure evil (Purity Through Fire/Worship Tapes 2019)
1. Part I
2. Part II
3. Part III
4. Part IV
5. Part V
6. Part VI

Minenwerfer – Alpenpässe

Eén blik op het bandlogo, de discografie, albumtitels en pseudoniemen (Generalfeldmarschall Kriegshammer en Wachtmeister Verwüstung) waren genoeg om te weten waar Minenwerfer ‘het mosterdgas’ haalt. Ondanks de Amerikaanse afkomst heeft de band een voorliefde voor alles wat met W.O.I. te maken heeft en bezingt haar fascinatie daarvoor ook regelmatig in het Duits. Nog steeds een woelig en gevoelig thema waarbij de Antifa waakhonden waarschijnlijk al op de loer liggen. Ik gunde de band het voordeel van de twijfel daar ik niet meteen ‘foute’ boodschappen ontdekte en koos de nieuwe derde langspeler “Alpenpässe” als automuziek voor een ritje naar Keulen. Vanaf de eerste seconden van “Der Blutharsch” wist het duo me te verrassen daar ik een totaal andere variant van black metal had verwacht dan de lang uitgesponnen haast post-rock-achtige epiek van de zeventien minuten durende albumopener. Na de inleidende spoken word samples nemen rauwe black metal vocalen het over en ondanks het feit dat de drums in blast-modus overschakelen, blijft het overheersende gevoel neergezet worden door de leadgitaar die Agallochsgewijs adembenemende panorama’s over de Alpenpas schildert. Ook de basgitaar eist een melodieus plaatsje op in dit uitgestrekte canvas aan epiek en halfweg is er zelfs ruimte voor proggy gesoleer. De sterke en pakkende melodieën wekken tegenstrijdige gevoelens van verdriet, triomf, wroeging en vergelding op. Dat contrast wordt muzikaal in de verf gezet wanneer het tweede nummer “Dragging the dead through mountain passes” zich aandient. Diens militant hakkende drums, flitsende solo’s en woeste black staan immers als een tang op een varken vergeleken met de weidse, vloeiende en vrije aanpak van de opener. De dromerige klanken ruimen abrupt plaats voor de harde realiteit van de horror van oorlogsvoering wat zich uit in minder fijngevoelige en meer chaotische muziek (wat ik oorspronkelijk eigenlijk ook verwacht had). “Cloaked in silence” grijpt met haar twaalf minuten opnieuw iets meer naar de melodieuzere aanpak van de opener terug en heeft ook ruimte voor heldere gezangen, terwijl “Kaiserjägerlied” en “Tiroler Edelweiss” hier ook nog lange akoestische passages en zelfs fluitspel aan toevoegen. Ondanks al deze elementen met melodieuze insteek, verliest Minenwerfer haar black metal-basis niet uit het oog, wat afsluiter “Withered tombs” duidelijk maakt. “Alpenpässe” is een plaat die een uur van je vrije tijd in beslag neemt, maar je in die tijdspanne weet mee te nemen op een beklijvende trip naar de tijden van W.O.I. Erg fijne kennismaking met dit Minenwerfer waarover de vooroordelen ongegrond bleken.

JOKKE: 83/100

Minenwerfer – Alpenpässe (Purity Through Fire/Worship Tape 2019)
1. Der Blutharsch
2. Dragging the dead through mountain passes
3. Cloaked in silence
4. Kaiserjägerlied
5. Tiroler Edelweiss
6. Withered tombs