purity through fire

The Kryptik – Behold fortress inferno

Beetje vreemd dat The Kryptik zijn nieuwe release “Behold fortress inferno” als een EP bestempelt als je weet dat die met een speelduur van bijna veertig minuten zelfs een tikkeltje langer duurt dan de twee langspelers die de Brazilianen reeds op hun conto hebben (“Through infinity of darkness” uit 2017 en “When the shadows rise” uit 2019). Misschien komt het doordat ze een Mayhemcover hebben moeten toevoegen om aan de speelduur te komen? Daarover later meer. De heren Sinner en Tormentor zijn duidelijk ergens halfweg de jaren negentig in hun muzikale ontwikkeling blijven steken, want The Kryptik eert symfonische blackmetalgrootheden als Emperor, Obtained Enslavement, Abigor en Limbonic Art, maar zal ook liefhebbers van recentere bands als Evilfeast of Vargrav kunnen bekoren. Bij de combinatie “symfonisch” en “Braziliaans” zal u in eerste instantie misschien de wenkbrauwen fronsen, daar we normaliter meer bestiale klanken gewend zijn die uit het Latijns-Amerikaanse land op ons afkomen, maar wie het vorige werk van The Kryptik kent, weet dat het duo best wel kaas heeft gegeten van het componeren van aanstekelijke symfonische blackmetalsongs. Vanaf de begintonen van “Behold fortres inferno” wordt een middeleeuwse citadel aan neo-klassieke symfonische black opgetrokken. De toetsen tieren welig, maar de fundering van snijdende tremolo’s, stuwende drums en ijselijke screams zit stevig in de ondergrond verankerd. “The plagues of the abyss” wordt middels klokkengeluid, mysterieuze samples en het gehuil van wolven ingeleid, waarna hemelse keyboards voortdurend aanzwellen tussen de nocturnale black metal die naar het einde toe wat in snelheid afneemt. Na de twee eerste songs, die beide op meer dan acht minuten afklokken, is het tijd om even adem te happen tijdens het somber klinkende intermezzo “…Of darkness“. Het geeft de tijd om de zwaarden opnieuw te slijpen en aangesterkt door klanken van strijdgewoel begeven we ons terug het slagveld op tussen de marcherende zwarte legioenen. Mavorim zanger Baptist komt de krijgers mee ophitsen en op dit nummer bereikt The Kryptik met veel gratie en grootsheid haar apotheose. De clandestiene mysteries van hun sound geven langzaam hun geheimen prijs wanneer je de kosmische sleutel op de juiste manier weet te gebruiken om de bombastische kryptokronkels te ontcijferen. Terwijl de strijd vervaagt, explodeert ook “Paths from eternity” de kosmos in. De heldere zang die hier opduikt is wel niet om over naar huis te schrijven en vormt een kleine smet op het voor de rest glanzende blazoen. Deze uitstekende EP bevat als toetje nog een getrouwe maar uit mistige synths opgetrokken cover van de Mayhem klassieker “Funeral fog” met een zangbijdrage van Utu’s Necromaniac wiens scream ik minder overtuigend vind, maar Attila’s timbre wel meer benadert dan die van Sinner. The past is alive!

JOKKE: 81/00

The Kryptik – Behold fortress inferno (Purity Through Fire 2020)
1. Behold fortress inferno
2. The plagues of the abyss
3. …Of darkness
4. Black legions march
5. Paths from eternity
6. Funeral fog (Mayhem cover)

Odiosior – Syvyyksistä

Wanneer er meer ypsilons in een woord staan dan dat een normale mens kan uitspreken, weet je dat er een Fins product op je talloor ligt. In dit geval de eerste langspeler van Odiosior waarvan eerder al een debuut EP verscheen, maar waarvan we niet ondersteboven waren. A. Vexd, de man achter Odiosior en met ervaring in Alghazanth, Ghost Brigade en Conceal The Horns, heeft echter naarstig doorgewerkt aan nieuwe nummers en dat harde werk heeft geloond want de zeven stuks die er op “Syvyyksistä” prijken, weten al een veel grotere grijns op onze tronie te toveren. Muzikaal gezien koppelt Odiosior hier vorm aan inhoud (de strijd tegen religieuze dogma’s die de mens van binnenuit rottend maken door zijn potentieel te blokkeren) met een meeslepende uitbreiding van zijn koude Scandinavische blackmetalgeluid. Hoewel nog steeds erg binnen het pantheon van black metal opererend, verkent Vexd op gepaste wijze de extremen binnen dat geluid, van snelle vlijmscherpe riffs tot mid-tempo black ’n roll en van ijskoude grimmigheid tot een kosmische grandeur, waarbij de pakkende en bijwijlen ook prachtige melodieën afwisselend triomfantelijke gevoelens en bittere zoetheid uitdragen. De uitkomst is typisch Finse black metal met kosmische vluchtvleugels, ongetwijfeld versterkt door Vexd’s uitgesproken gebruik van spectrale synthgelaagdheid, en dat alles zonder die inherente grimmige vuiligheid te verliezen. “Laulu pimeydessä” bevat een keyboardriedeltje dat sterk aan het fantastische “Het zwarte hart van walging” van het Nederlandse Duivel doet denken. Dit zwartmetaal is rauw maar melodieus en dynamisch erg rijk. Zo start een nummer als “Syvyyksistžä” eerder mid-tempo, maar na een passage met heldere zang, wordt dan plots die voet voluit op het gaspedaal geplaatst. Ook “Kaipaus” jongleert met een wijd amalgaam aan tempovariaties en wordt met cleane koorzang opgefleurd. Niet alleen op compositorisch en instrumentaal vlak maar ook productioneel gezien werd vooruitgang geboekt en de Fin wordt op drums nu bijgestaan door ex-Alghazanth-collega Gorath Moonthorn, goede zet! Enig puntje van kritiek is het nogal kinderlijke en inspiratieloze coverartwork dat gekozen werd. Maar voor de rest dikke duim omhoog voor de progressie die op erg korte termijn geboekt werd!

JOKKE: 81/100

Odiosior – Syvyyksistä (Purity Through Fire 2020)
1. Viha minussa
2. Takaisin kaaokseen
3. Laulu pimeydessä
4. Syvyyksistžä
5. Kaipaus
6. Olen myrkkyžä
7. Sotaan

Slagmark – Radical malice

Eerder dit jaar verscheen de debuut langspeler “Purging sacred soils” van het Duitse Slagmark (er loopt ook een Noorse naamgenoot rond) via Purity Through Fire. Wegens tijdsgebrek vond er geen review plaats maar daar er nu al vrij snel een nieuwe EP (de band spreekt zelf echter van een demo) gelost wordt, komt het duo dus toch nog op Addergebroed terecht. Slagmark is dus nog een vrij jonge band, maar de heren Revenant (zang en gitaar) en Valfor (drums) zijn ook actief bij acts als Totenwache, Eisenkult en Sarkrista. Allemaal bands die deel uitmaken van een grote vijver vol degelijk Teutoons zwartmetaal, maar ook niet meer dan dat. En daarmee is eigenlijk ook al veel gezegd over Slagmark. De vier nummers voldoen aan alle eisen van ouwe getrouwe black metal anno jaren ’90: agressieve power chords, up-tempo drumwerk en haatvol gekrijs en voor enige vorm van randanimatie is er geen plaats waardoor alle songs wat in het verlengde van mekaar liggen. Traditioneel classicisme ten top dus in deze grimmige en koude black metal waar naast heel wat Deutsche Gründlichkeit ook een vleugje Finse black doorheen walst. Simpele maar effectieve en goed uitgevoerde composities vol haat, intensiteit, melodie en een tikkeltje Finse melancholie. Niets meer, niets minder.

JOKKE: 75/100

Slagmark – Radical malice (Purity Thorugh Fire 2020)
1. Behold the raging darkness
2. Radical malice
3. Loathing spreads
4. Hate redemption

Eisenkult – …Gedenken wir der Finsternis

Scherp je zwaard en blink die maliënkolder op want reeds vanaf de 8-bit achtige intro op deze debuutplaat van het Duitse Eisenkult worden we terug gekatapulteerd naar lang vervlogen middeleeuwse rijken. Het zal niet verwonderen dat de black metal die de band met leden van Mavorim, Totenwache en Meuchelmord nadien over ons uitstort resoluut geworteld is in de traditionele, folkloristische uithoek van tweede golf classicisme. Het zwartmetaal is overwegend snel van tempo, hoewel het prachtige titelnummer dan weer erg slepend van aard is, en klinkt rauw maar melodieus. De productie is krachtig, maar een tikkeltje aan de droge kant. Een pianointermezzo zorgt voor een melancholisch rustpunt en de toetsen uit de intro keren nog enkele keren terug om ons op hun vleugels mee naar eeuwenoude tijden te vervoeren. De laatste twee nummers zijn terug een pak feller en ijziger. Er gebeurt met andere woorden heel wat tijdens dit kort en bondig gehouden debuut. “…Gedenken wir der Finsternis” is een 28 minuten durende trip voor dromers en tijdreizigers die niets van onze moderne maatschappij moeten weten. “The past is alive!“, zoals wel meer het geval is wanneer Purity Through Fire zijn schouders onder een band zet.

JOKKE: 79/100

Eisenkult – …Gedenken wir der Finsternis (Purity Through Fire 2020)
1. Intro
2. Stahlross
3. Deprecatio
4. Interlude
5. Gedenken wir der Finsternis
6. Auf schwarzen Schwingen
7. Ein endloses Nichts
8. Outro

Vspolokh – Помре

Met zo’n tongbreker als bandnaam was het weer gissen naar de oorsprong van Vspolokh. Het onder gewaden verscholen kwartet blijkt uit Rusland afkomstig te zijn en de bandnaam is oud-Russisch voor ‘gloed’. Sinds debuut langspeler “Печаль о прошлом / Sorrow of the past” uit 2010 zit Vspolokh onder de hoede van het Duitse Purity Through Fire en een decennium later is dat voor de opvolger nog steeds het geval (in tussentijd verschenen ook nog twee splits). Visuele én tekstuele inspiratie wordt gehaald uit het mythologische erfgoed van de Oeral en Vspolokh brandmerkt zijn muziek als “Ural Chthonic black metal” daar een aantal personages in de Oeral-mythologie een chtonisch (aards) karakter hebben. De albumtitel verwijst naar de uitspraak van een onderzoeker van het literaire erfgoed van de Oeral: “In de reguliere literatuur sterft de antiheld – maar in de Oeral sterft iedereen.” Geen happy end dus in dit muzikale verhaal dat een klein uur van jouw kostbare tijd in beslag zal nemen. Vspolokh houdt er een rigoureuze esthetiek op na die bestaat uit lang uitgesponnen en dynamisch gearrangeerde black metal waar er in diens gelaagdheid plaats is voor bescheiden melodieusheid. De tinten waarmee de epische composities geschilderd worden zijn natuurlijk vrij donker van aard maar doorheen de meeslepende muziek ontwaren we ook een vleugje nostalgie, bitterzoetheid en zelfs hoop, ook al wordt die geruïneerd. Dit komt bijvoorbeeld tot uiting in de akoestische gitaren, melodieuze solo en bescheiden folk-momentjes die we in het meer dan elf minuten durende “The fog and the ash” te horen krijgen. En ook al verstaan we geen jota van de Russische teksten, toch weet zanger/gitarist Vel ons in zijn verhaal mee te sleuren. Tussen de intense en furieuze black metal-pieken meandert een glooiend landschap vol rustigere wateren. Zo vormen “Lots of lamentation and mourning, and wail…” en “I am rottenly dead in chaos…” korte adempauzes alvorens het kwartet terug op intense en grandiose wijze doordendert en ook de start van het afsluitende “Czernotop” is heel mellow vergeleken met het vervolg van het nummer. Deze dynamiek draagt bij tot de verhalende haast cinematografische opzet van het album. Productioneel gezien heeft de band zijn zaakjes op orde, want “Помре” heeft een goede moderne sound meegekregen die krachtig en transparant maar ook nog voldoende ruw klinkt. Het maakt het leuk om met een koptelefoon op te speuren naar alle details en accenten die in de muziek verborgen zijn. Vspolokh levert met “Помре” een voorbeeldige plaat vol Russiche black metal met een smaakvolle unieke twist af.

JOKKE: 81/100

Vspolokh – Помре (Purity Through Fire 2020)
1. Sprouting lifeless roots into the wooded firmament…
2. Into the netherworld
3. Pomre
4. The fog and the ash
5. Lots of lamentation and mourning, and wail…
6. In the somber lowlands
7. I am rottenly dead in chaos…
8. Czernotop

Flagg – Nothing but death

Het Duitse Purity Through Fire heeft met releases van Goats Of Doom, Kryptamok, Malum, Nattfog, Nôidva, enzomeer duidelijk een locale talentscout in Finland rondlopen. Met Flagg voegen ze nog een nieuwe speler uit het land van de duizend meren aan hun rooster toe. Het betreft een nieuwe naam maar de bandleden houden er ook nevenactiviteiten bij Malum, Annihilatus en Kalmankantaja op na. Het Finse doodseskader knalt er doorgaans genadeloos op los in nummers als “Destroy, descerate” of het titelnummer die überagressief uit de hoek komen, maar weet ook dat ééndimensionaal geram uiteindelijk snel gaat vervelen. Met mid- tot down-tempo nummers als “Dark clouds gathering” en het eerste deel van het meer dan acht minuten durende “Towards emptiness” wordt dan ook voor wat tegengewicht gezorgd. Hier treden middeleeuws aandoende toetsenpartijen op de voorgrond en er wordt een spookachtig landschap geschetst volgens de regels van archaïsch klinkende black. De afsluiter is bovendien met tal van samples en vrouwelijke vocalen opgeluisterd. Nu, langer dan één nummer moet deze andere zijde van dezelfde munt blijkbaar nooit bovenaan liggen, want al snel trekt Flagg terug de kaart van furieuze black met zwaar hakkende drums, snerpende gitaren, helse krijsen en een basgitaar die gek genoeg ook zijn plaats in de mix weet op te eisen. Net wanneer je denkt dat het in een nummer als “Abomination” niet destructiever kan, schiet “Apex predator” met een aan hondsdolheid grenzende furie uit de startblokken. Flagg biedt niets nieuws onder de zon, en is enkel voor de puristen en liefhebbers van opgefokte Finse black weggelegd. Mij steekt het nogal snel tegen zeker omdat de riffs soms in een kakofonie verzanden.

JOKKE: 70/100

Flagg – Nothing but death (Purity Through Fire 2020)
1. Destroy, desecrate
2. Nothing but death
3. Dark clouds gathering
4. Burning sky
5. Abomination
6. Apex predator
7. Sixth sun salvation
8. Last breath drawn
9. Towards emptiness

Kryptamok – Verisaarna

Het lijkt wel alsof er uit elke waterplas die kriskras in het landschap van het land van de duizend meren verspreid ligt een nieuwe black metal band komt opborrelen. Deze keer is het de beurt aan Kryptamok; met enkel de uit 2018 afstammende “Profaani” demo in de back catalogue, nog een vrij nieuwe speler dus. Maar achter Kryptamok schuilt een smoelwerk die het slagen van de zweep kent. Mika Packalen aka Hex Inferi geselde immers jarenlag de bassnaren bij Horna en was als zanger/gitarist actief bij Vordven. Of de Fin al dan niet door een sessiedrummer werd bijgestaan voor de opnames van zijn debuut, moet ik in het midden laten. Het artwork van “Verisaarna” (‘bloedpreek’) belooft in elk geval een gitzwarte, apocalyptische brok zwartmetaal over ons uit te storten. Maar doet het dat ook? “Apokalypsin epilooki” maakt diens titel waar en bevestigt volmondig, maar ook de met onheilspellende blazers opgesmukte opener weet een omineuze sfeer neer te zetten. Het slepende, van toetsen en heldere zang voorziene “Saastan rekviemi” en het doomy symfonische “Tämä on enne ja kuolema sen lupau” verkennen epische paden terwijl Mika in “Susien äitee“, de afsluitende titeltrack en “Pimeyden tyranni“, na een eerder mid-tempo start, zijn zwaard slijpt om er genadeloos in te hakken, hoewel die typisch Finse melodieusheid nooit onontgonnen terrein blijft. Zo lenen meerdere nummers zich perfect tot meebrultoestanden, moest het Fins natuurlijk niet zo’n tongbreker zijn. In “Rottien reformaatio” vullen donkere wolken de hemel terwijl akoestische gitaren en engelenzang een voorbode vormen voor de black metal orkaan die nadien ontketend wordt en waarbij sinistere orgelklanken en heldere koorzang een teneergeslagen karaktertrek toevoegen. Kryptamok laat op diens debuut “Verisaarna” 100% Finse black horen, niets meer, maar zeker ook niets minder.

JOKKE: 81/100

Kryptamok – Verisaarna (Purity Through Fire 2020)
1. Loputon, totaalinen sota
2. Apokalypsin epilooki
3. Saastan rekviemi
4. Susien äitee
5. Pimeyden tyranni
6. Rottien reformaatio
7. Tämä on enne ja kuolema sen lupau
8. Verisaarna

Morte Lune – Temple of flesh

Cumbrian black metal; ’t is niet de eerste keer dat deze geografische niche binnen het genre hier aan bod kwam. Pluis de recensies van o.a. Nefarious Dusk, Úlfarr en Thy Dying Light maar eens uit. Spilfiguur in deze bands is Hrafn, die duidelijk geen zittend gat heeft en precies “ja” lijkt te zeggen op iedereen die hem vraagt in een black metal band te spelen. Deze keer slaat hij de handen in elkaar met gitarist Leviathan (Written In Torment) en drummer Dan “Storm” Mullins (The Deaththrip, An Axis of Perdition) met Morte Lune als resultaat. “Temple of flesh” is een EP geworden en is het tweede wapenfeit van het trio na de “The endless forest” demo uit 2017. Zoals we van Hrafn gekend zijn, lust die zijn zwartmetaal het liefst puur en rauw, zonder moderne toestanden en veel overtollige franjes buiten een ambient intro en outro dan. En dat is ook hier weer het geval. De demo bevatte naar ’t schijn een veel hoger ambientgehalte , maar online zoekwerk leverde niets op waardoor ik dit niet kan staven. Qua opnames is het een DIY-job geworden daar Leviathan instond voor het engineering proces en Dan de mastering verzorgde. Net als op de The Deathtrip platen resulteert dat spijtig genoeg in een te vlakke basdrumsound. Voor de rest geen klachten over de organisch klinkende sound die de riffs messcherp doet klinken en ook voldoende aandacht geeft aan de basgitaar. Agressie en duister klinkende melodieën gaan hand in hand en Morte Lune koos voor een dynamische aanpak door niet voortdurend in blastmodus te gaan. Het met keyboards opgesmukte “Silence of the night” en het heerlijk melodieuze “Spewing black vomit” zijn dan ook goede no-nonsense traditionele black metal nummers waar we geen genoeg van kunnen krijgen. Ook de vier andere nummers die “Temples of flesh” bevat, klinken best aardig en liggen in het verlengde van oude-Gorgoroth en Nargaroth. Voor de eerste keer zit er een “acht” in voor de naar eigen zeggen door Satan gezegende Hrafn en zijn muzikale activiteiten.

JOKKE: 80/100

Morte Lune – Temple of flesh (Purity Through Fire/Worship tapes 2020)
1. O father, O Satan
2. Silence of the night
3. Chalice of blood
4. Lucifers gift
5. Spewing black vomit
6. Temple of flesh

Nôidva – Windseller

Maand na maand blijven er maar nieuwe orkestjes opduiken. Het Finse Nôidva is één van hen. Achter de band gaan leden van o.a. Sacrificium Carmen en Riivaus schuil en aan een langspeler wagen ze zich voorlopig nog niet want het eerste wapenfeit is de “Windseller” EP waarop vijf nummers en een instrumentaaltje prijken, goed voor een 27-tal minuten Finse black. Thematisch gezien koos het kwartet voor een focus op shamanistische folklore uit hun habitat Lapland. De titeltrack vond ik met zijn dertien-in-een-dozijn riffs en screams maar doorsnee klinken en de te vrolijke keyboarddeuntjes die later nog in de opener opdoken, vormden al vrij snel een domper op de feestvreugde, want voor een potje Finse black mag je me doorgaans wel wakker maken. In “Followers of the north star” trakteren de Finnen ons na het inleidend basbruggetje op een traditionele folk-melodie waarbij een scream en ietwat valse heldere zangstem het melodietje in koor aframmelen. Een traktatie die ik liever aan mij voorbij had laten gaan. De shamanistische aanpak van “Häilän Joiku” kan ik dan wel weer smaken als tussendoortje en zelfs het mid-tempo maar opzwepende “Into polar nights“, waar we voor het eerste die typisch Finse melancholie in waarnemen, kan er vervolgens nog mee door. Leuk dat Nôidva halfweg dit nummer ook nog een tandje hoger schakelt en wat meer van zich afbijt. Bizar dat ze dit nummer niet gebruikten om hun EP mee af te trappen. Met “Eclipsed by Goahti’s blood” en diens huppeldepup- gitaar- en orgelmelodietje keldert het restje hoop dat ik terug had echter al weer instant. De fellere afsluiter “Vindictive old ones” probeert de meubelen opnieuw te redden en slaagt daar aanvankelijk in totdat de melodieuze Eftelingtoestanden weer opdagen. Blij dat “Windseller” een EP is geworden, want na een klein half uur heb ik het wel gehad met dit Nôidva. Geen hoogvlieger, maar dat u wellicht al door intussen.

JOKKE: 65/100

Nôidva – Windseller (Purity Through Fire 2020)
1. Windseller
2. Followers of the north star
3. Häilän Joiku
4. Into polar nights
5. Eclipsed by Goahti’s blood
6. Vindictive old ones

Thy Dying Light – Thy dying light

Na een hele resem demo’s, EP’s en compilaties – die allen in een krappe tijdspanne van vier jaar verschenen – vond Thy Dying Light dat de tijd aangebroken was voor een volwaardig debuut. De door zanger/gitarist Hrafn opgerichte band speelt naar eigen zeggen anti-sociale UK black metal die ze zelf als Cumbrian black metal benoemen. Hrafn en zijn kompanen Azrael en Lord Blackwood lijken wel in de helft van de UK black metal bands actief te zijn. Nefarious Dusk en Úlfarr passeerden vorig jaar nog op dit forum. Wie deze bands kent, zal het niet verwonderen dat ook Thy Dying Light garant staat voor traditionele black. De zwartmetalen klanken bevatten best de nodige variatie gaande van Khold-aandoende mid-tempo nummers tot een rockende klassieke Craft-aanpak en bovenal heel wat jaren ’90 Darkthrone en Gorgoroth. De tien eigen nummers en cover van Nefarious Dusk’s “In the shadows” (dat dus eigenlijk ook een veredelde eigen compositie is) pretenderen allerminst het warm water heruitgevonden te hebben, maar dompelen de luisteraar onder in een ijskoude douche die onze ledematen echter nog niet compleet weet te verstijven. Voer voor liefhebbers van ongecompliceerde, compromisloze, duivelse en haatvolle black, niets meer, maar ook niets minder. Nummers als het melodieuzere “Ritual altar” of het meer agressieve “Fist of Satan” gaan erin als zoete koek maar doen ons niet stijl achterover vallen. Een acht zit er voorlopig dan ook nog niet in voor Thy Dying Light net als Hrafn’s andere bands die we onder de loep namen.

JOKKE: 78/100

Thy Dying Light – Thy dying light (Purity Through Fire 2020)
1. Under the horns
2. Cold in death
3. Impaler
4. Black death
5. The rise of evil
6. Ritual altar
7. Fist of Satan
8. Temple of flesh
9. Thy dying light
10. Death knell
11. In the shadows (Nefarious Dusk cover)