purity through fire

Eisenkult – …Gedenken wir der Finsternis

Scherp je zwaard en blink die maliënkolder op want reeds vanaf de 8-bit achtige intro op deze debuutplaat van het Duitse Eisenkult worden we terug gekatapulteerd naar lang vervlogen middeleeuwse rijken. Het zal niet verwonderen dat de black metal die de band met leden van Mavorim, Totenwache en Meuchelmord nadien over ons uitstort resoluut geworteld is in de traditionele, folkloristische uithoek van tweede golf classicisme. Het zwartmetaal is overwegend snel van tempo, hoewel het prachtige titelnummer dan weer erg slepend van aard is, en klinkt rauw maar melodieus. De productie is krachtig, maar een tikkeltje aan de droge kant. Een pianointermezzo zorgt voor een melancholisch rustpunt en de toetsen uit de intro keren nog enkele keren terug om ons op hun vleugels mee naar eeuwenoude tijden te vervoeren. De laatste twee nummers zijn terug een pak feller en ijziger. Er gebeurt met andere woorden heel wat tijdens dit kort en bondig gehouden debuut. “…Gedenken wir der Finsternis” is een 28 minuten durende trip voor dromers en tijdreizigers die niets van onze moderne maatschappij moeten weten. “The past is alive!“, zoals wel meer het geval is wanneer Purity Through Fire zijn schouders onder een band zet.

JOKKE: 79/100

Eisenkult – …Gedenken wir der Finsternis (Purity Through Fire 2020)
1. Intro
2. Stahlross
3. Deprecatio
4. Interlude
5. Gedenken wir der Finsternis
6. Auf schwarzen Schwingen
7. Ein endloses Nichts
8. Outro

Vspolokh – Помре

Met zo’n tongbreker als bandnaam was het weer gissen naar de oorsprong van Vspolokh. Het onder gewaden verscholen kwartet blijkt uit Rusland afkomstig te zijn en de bandnaam is oud-Russisch voor ‘gloed’. Sinds debuut langspeler “Печаль о прошлом / Sorrow of the past” uit 2010 zit Vspolokh onder de hoede van het Duitse Purity Through Fire en een decennium later is dat voor de opvolger nog steeds het geval (in tussentijd verschenen ook nog twee splits). Visuele én tekstuele inspiratie wordt gehaald uit het mythologische erfgoed van de Oeral en Vspolokh brandmerkt zijn muziek als “Ural Chthonic black metal” daar een aantal personages in de Oeral-mythologie een chtonisch (aards) karakter hebben. De albumtitel verwijst naar de uitspraak van een onderzoeker van het literaire erfgoed van de Oeral: “In de reguliere literatuur sterft de antiheld – maar in de Oeral sterft iedereen.” Geen happy end dus in dit muzikale verhaal dat een klein uur van jouw kostbare tijd in beslag zal nemen. Vspolokh houdt er een rigoureuze esthetiek op na die bestaat uit lang uitgesponnen en dynamisch gearrangeerde black metal waar er in diens gelaagdheid plaats is voor bescheiden melodieusheid. De tinten waarmee de epische composities geschilderd worden zijn natuurlijk vrij donker van aard maar doorheen de meeslepende muziek ontwaren we ook een vleugje nostalgie, bitterzoetheid en zelfs hoop, ook al wordt die geruïneerd. Dit komt bijvoorbeeld tot uiting in de akoestische gitaren, melodieuze solo en bescheiden folk-momentjes die we in het meer dan elf minuten durende “The fog and the ash” te horen krijgen. En ook al verstaan we geen jota van de Russische teksten, toch weet zanger/gitarist Vel ons in zijn verhaal mee te sleuren. Tussen de intense en furieuze black metal-pieken meandert een glooiend landschap vol rustigere wateren. Zo vormen “Lots of lamentation and mourning, and wail…” en “I am rottenly dead in chaos…” korte adempauzes alvorens het kwartet terug op intense en grandiose wijze doordendert en ook de start van het afsluitende “Czernotop” is heel mellow vergeleken met het vervolg van het nummer. Deze dynamiek draagt bij tot de verhalende haast cinematografische opzet van het album. Productioneel gezien heeft de band zijn zaakjes op orde, want “Помре” heeft een goede moderne sound meegekregen die krachtig en transparant maar ook nog voldoende ruw klinkt. Het maakt het leuk om met een koptelefoon op te speuren naar alle details en accenten die in de muziek verborgen zijn. Vspolokh levert met “Помре” een voorbeeldige plaat vol Russiche black metal met een smaakvolle unieke twist af.

JOKKE: 81/100

Vspolokh – Помре (Purity Through Fire 2020)
1. Sprouting lifeless roots into the wooded firmament…
2. Into the netherworld
3. Pomre
4. The fog and the ash
5. Lots of lamentation and mourning, and wail…
6. In the somber lowlands
7. I am rottenly dead in chaos…
8. Czernotop

Flagg – Nothing but death

Het Duitse Purity Through Fire heeft met releases van Goats Of Doom, Kryptamok, Malum, Nattfog, Nôidva, enzomeer duidelijk een locale talentscout in Finland rondlopen. Met Flagg voegen ze nog een nieuwe speler uit het land van de duizend meren aan hun rooster toe. Het betreft een nieuwe naam maar de bandleden houden er ook nevenactiviteiten bij Malum, Annihilatus en Kalmankantaja op na. Het Finse doodseskader knalt er doorgaans genadeloos op los in nummers als “Destroy, descerate” of het titelnummer die überagressief uit de hoek komen, maar weet ook dat ééndimensionaal geram uiteindelijk snel gaat vervelen. Met mid- tot down-tempo nummers als “Dark clouds gathering” en het eerste deel van het meer dan acht minuten durende “Towards emptiness” wordt dan ook voor wat tegengewicht gezorgd. Hier treden middeleeuws aandoende toetsenpartijen op de voorgrond en er wordt een spookachtig landschap geschetst volgens de regels van archaïsch klinkende black. De afsluiter is bovendien met tal van samples en vrouwelijke vocalen opgeluisterd. Nu, langer dan één nummer moet deze andere zijde van dezelfde munt blijkbaar nooit bovenaan liggen, want al snel trekt Flagg terug de kaart van furieuze black met zwaar hakkende drums, snerpende gitaren, helse krijsen en een basgitaar die gek genoeg ook zijn plaats in de mix weet op te eisen. Net wanneer je denkt dat het in een nummer als “Abomination” niet destructiever kan, schiet “Apex predator” met een aan hondsdolheid grenzende furie uit de startblokken. Flagg biedt niets nieuws onder de zon, en is enkel voor de puristen en liefhebbers van opgefokte Finse black weggelegd. Mij steekt het nogal snel tegen zeker omdat de riffs soms in een kakofonie verzanden.

JOKKE: 70/100

Flagg – Nothing but death (Purity Through Fire 2020)
1. Destroy, desecrate
2. Nothing but death
3. Dark clouds gathering
4. Burning sky
5. Abomination
6. Apex predator
7. Sixth sun salvation
8. Last breath drawn
9. Towards emptiness

Kryptamok – Verisaarna

Het lijkt wel alsof er uit elke waterplas die kriskras in het landschap van het land van de duizend meren verspreid ligt een nieuwe black metal band komt opborrelen. Deze keer is het de beurt aan Kryptamok; met enkel de uit 2018 afstammende “Profaani” demo in de back catalogue, nog een vrij nieuwe speler dus. Maar achter Kryptamok schuilt een smoelwerk die het slagen van de zweep kent. Mika Packalen aka Hex Inferi geselde immers jarenlag de bassnaren bij Horna en was als zanger/gitarist actief bij Vordven. Of de Fin al dan niet door een sessiedrummer werd bijgestaan voor de opnames van zijn debuut, moet ik in het midden laten. Het artwork van “Verisaarna” (‘bloedpreek’) belooft in elk geval een gitzwarte, apocalyptische brok zwartmetaal over ons uit te storten. Maar doet het dat ook? “Apokalypsin epilooki” maakt diens titel waar en bevestigt volmondig, maar ook de met onheilspellende blazers opgesmukte opener weet een omineuze sfeer neer te zetten. Het slepende, van toetsen en heldere zang voorziene “Saastan rekviemi” en het doomy symfonische “Tämä on enne ja kuolema sen lupau” verkennen epische paden terwijl Mika in “Susien äitee“, de afsluitende titeltrack en “Pimeyden tyranni“, na een eerder mid-tempo start, zijn zwaard slijpt om er genadeloos in te hakken, hoewel die typisch Finse melodieusheid nooit onontgonnen terrein blijft. Zo lenen meerdere nummers zich perfect tot meebrultoestanden, moest het Fins natuurlijk niet zo’n tongbreker zijn. In “Rottien reformaatio” vullen donkere wolken de hemel terwijl akoestische gitaren en engelenzang een voorbode vormen voor de black metal orkaan die nadien ontketend wordt en waarbij sinistere orgelklanken en heldere koorzang een teneergeslagen karaktertrek toevoegen. Kryptamok laat op diens debuut “Verisaarna” 100% Finse black horen, niets meer, maar zeker ook niets minder.

JOKKE: 81/100

Kryptamok – Verisaarna (Purity Through Fire 2020)
1. Loputon, totaalinen sota
2. Apokalypsin epilooki
3. Saastan rekviemi
4. Susien äitee
5. Pimeyden tyranni
6. Rottien reformaatio
7. Tämä on enne ja kuolema sen lupau
8. Verisaarna

Morte Lune – Temple of flesh

Cumbrian black metal; ’t is niet de eerste keer dat deze geografische niche binnen het genre hier aan bod kwam. Pluis de recensies van o.a. Nefarious Dusk, Úlfarr en Thy Dying Light maar eens uit. Spilfiguur in deze bands is Hrafn, die duidelijk geen zittend gat heeft en precies “ja” lijkt te zeggen op iedereen die hem vraagt in een black metal band te spelen. Deze keer slaat hij de handen in elkaar met gitarist Leviathan (Written In Torment) en drummer Dan “Storm” Mullins (The Deaththrip, An Axis of Perdition) met Morte Lune als resultaat. “Temple of flesh” is een EP geworden en is het tweede wapenfeit van het trio na de “The endless forest” demo uit 2017. Zoals we van Hrafn gekend zijn, lust die zijn zwartmetaal het liefst puur en rauw, zonder moderne toestanden en veel overtollige franjes buiten een ambient intro en outro dan. En dat is ook hier weer het geval. De demo bevatte naar ’t schijn een veel hoger ambientgehalte , maar online zoekwerk leverde niets op waardoor ik dit niet kan staven. Qua opnames is het een DIY-job geworden daar Leviathan instond voor het engineering proces en Dan de mastering verzorgde. Net als op de The Deathtrip platen resulteert dat spijtig genoeg in een te vlakke basdrumsound. Voor de rest geen klachten over de organisch klinkende sound die de riffs messcherp doet klinken en ook voldoende aandacht geeft aan de basgitaar. Agressie en duister klinkende melodieën gaan hand in hand en Morte Lune koos voor een dynamische aanpak door niet voortdurend in blastmodus te gaan. Het met keyboards opgesmukte “Silence of the night” en het heerlijk melodieuze “Spewing black vomit” zijn dan ook goede no-nonsense traditionele black metal nummers waar we geen genoeg van kunnen krijgen. Ook de vier andere nummers die “Temples of flesh” bevat, klinken best aardig en liggen in het verlengde van oude-Gorgoroth en Nargaroth. Voor de eerste keer zit er een “acht” in voor de naar eigen zeggen door Satan gezegende Hrafn en zijn muzikale activiteiten.

JOKKE: 80/100

Morte Lune – Temple of flesh (Purity Through Fire/Worship tapes 2020)
1. O father, O Satan
2. Silence of the night
3. Chalice of blood
4. Lucifers gift
5. Spewing black vomit
6. Temple of flesh

Nôidva – Windseller

Maand na maand blijven er maar nieuwe orkestjes opduiken. Het Finse Nôidva is één van hen. Achter de band gaan leden van o.a. Sacrificium Carmen en Riivaus schuil en aan een langspeler wagen ze zich voorlopig nog niet want het eerste wapenfeit is de “Windseller” EP waarop vijf nummers en een instrumentaaltje prijken, goed voor een 27-tal minuten Finse black. Thematisch gezien koos het kwartet voor een focus op shamanistische folklore uit hun habitat Lapland. De titeltrack vond ik met zijn dertien-in-een-dozijn riffs en screams maar doorsnee klinken en de te vrolijke keyboarddeuntjes die later nog in de opener opdoken, vormden al vrij snel een domper op de feestvreugde, want voor een potje Finse black mag je me doorgaans wel wakker maken. In “Followers of the north star” trakteren de Finnen ons na het inleidend basbruggetje op een traditionele folk-melodie waarbij een scream en ietwat valse heldere zangstem het melodietje in koor aframmelen. Een traktatie die ik liever aan mij voorbij had laten gaan. De shamanistische aanpak van “Häilän Joiku” kan ik dan wel weer smaken als tussendoortje en zelfs het mid-tempo maar opzwepende “Into polar nights“, waar we voor het eerste die typisch Finse melancholie in waarnemen, kan er vervolgens nog mee door. Leuk dat Nôidva halfweg dit nummer ook nog een tandje hoger schakelt en wat meer van zich afbijt. Bizar dat ze dit nummer niet gebruikten om hun EP mee af te trappen. Met “Eclipsed by Goahti’s blood” en diens huppeldepup- gitaar- en orgelmelodietje keldert het restje hoop dat ik terug had echter al weer instant. De fellere afsluiter “Vindictive old ones” probeert de meubelen opnieuw te redden en slaagt daar aanvankelijk in totdat de melodieuze Eftelingtoestanden weer opdagen. Blij dat “Windseller” een EP is geworden, want na een klein half uur heb ik het wel gehad met dit Nôidva. Geen hoogvlieger, maar dat u wellicht al door intussen.

JOKKE: 65/100

Nôidva – Windseller (Purity Through Fire 2020)
1. Windseller
2. Followers of the north star
3. Häilän Joiku
4. Into polar nights
5. Eclipsed by Goahti’s blood
6. Vindictive old ones

Thy Dying Light – Thy dying light

Na een hele resem demo’s, EP’s en compilaties – die allen in een krappe tijdspanne van vier jaar verschenen – vond Thy Dying Light dat de tijd aangebroken was voor een volwaardig debuut. De door zanger/gitarist Hrafn opgerichte band speelt naar eigen zeggen anti-sociale UK black metal die ze zelf als Cumbrian black metal benoemen. Hrafn en zijn kompanen Azrael en Lord Blackwood lijken wel in de helft van de UK black metal bands actief te zijn. Nefarious Dusk en Úlfarr passeerden vorig jaar nog op dit forum. Wie deze bands kent, zal het niet verwonderen dat ook Thy Dying Light garant staat voor traditionele black. De zwartmetalen klanken bevatten best de nodige variatie gaande van Khold-aandoende mid-tempo nummers tot een rockende klassieke Craft-aanpak en bovenal heel wat jaren ’90 Darkthrone en Gorgoroth. De tien eigen nummers en cover van Nefarious Dusk’s “In the shadows” (dat dus eigenlijk ook een veredelde eigen compositie is) pretenderen allerminst het warm water heruitgevonden te hebben, maar dompelen de luisteraar onder in een ijskoude douche die onze ledematen echter nog niet compleet weet te verstijven. Voer voor liefhebbers van ongecompliceerde, compromisloze, duivelse en haatvolle black, niets meer, maar ook niets minder. Nummers als het melodieuzere “Ritual altar” of het meer agressieve “Fist of Satan” gaan erin als zoete koek maar doen ons niet stijl achterover vallen. Een acht zit er voorlopig dan ook nog niet in voor Thy Dying Light net als Hrafn’s andere bands die we onder de loep namen.

JOKKE: 78/100

Thy Dying Light – Thy dying light (Purity Through Fire 2020)
1. Under the horns
2. Cold in death
3. Impaler
4. Black death
5. The rise of evil
6. Ritual altar
7. Fist of Satan
8. Temple of flesh
9. Thy dying light
10. Death knell
11. In the shadows (Nefarious Dusk cover)

Hohenstein – Weisser Hirsch

Na de vorig jaar verschenen demo is het nu menens voor Hohenstein want in de vorm van “Weisser Hirsch” wordt een eerste langspeler openbaar gemaakt. Purity Through Fire is het label van dienst en heeft ons de laatste jaren al meermaals aangenaam weten te verrassen. We weten ondertussen dat vernieuwing of experiment zelden te rijmen vallen met bands uit hun stal en dat is ook op dit Hohenstein van toepassing. Achter de band gaat het duo Cernunnos (zang/gitaar) en Caedem (drum) schuil, waarbij die eerste ook gekend is van Meuchelmord. Daar waar die band gaat voor de rechttoe-rechtaan aanpak van het genre, kiest hij met Hohenstein voor een meer getemperde koers. Ongeacht zijn kijk op black metal, ook hier zijn de gekende clichés en traditionaliteit alom vertegenwoordigd. Toch weet de monochrome, melancholische aanpak van Hohenstein heel af en toe mijn gevoelige snaar te raken. Tegenover de hypnotiserende riffs en repetitieve drumpatronen van een nummer als “Sundalschlacht” staan immers ook catchy hooks en majestueuze melodieën, waardoor het alom deprimerende van DSBM – wat mij betreft gelukkig – geweerd wordt. De tsjilpende vogeltjes en het berustend gitaargetokkel van “Brøhn” voelen zelfs als een oase van rust aan. Ik kan perfect snappen dat Hohenstein voor veel liefhebbers van zwartmetaal te rustig en te braaf is en de soms voortkabbelende aanpak slaapverwekkend kan werken. Echter voelde “Weisser Hirsch” tussen al het geweld dat hier dagelijks passeert eerlijk gezegd wel eens als een verademing aan. Toch vrees ik dat ik dit duo volgende maand al weer vergeten zal zijn want daarvoor zijn de negen nummers toch te weinigzeggend en opzienbarend om écht te blijven hangen en te concurreren met de stortvloed aan nieuwe releases die onder de naald van mijn vinylspeler willen belanden.

JOKKE: 65/100

Hohenstein – Weisser Hirsch (Purity Through Fire 2020)
1. Kriegsvintar
2. Sundalschlacht
3. Grüner Altar
4. Ahnengrab
5. Brøhn
6. Ewige Flamme
7. Runenkrieger
8. Algiz in brand
9. Neue Ufer

To Conceal The Horns – Purist

Keyboards in black metal zijn precies nog nooit zo ‘in’ gebleken als de laatste jaren en dan met name in Finland. To Conceal The Horns heeft dat geroken en probeert een graantje mee te pikken van deze ‘hype’. De band is het solo ruimtetuig van ene Joni Salaamo aka Agitathur Vexd met een verleden in de ter ziele gegane bands Ghost Brigade en Alghazanth. Dit project werd vorig jaar het leven in geroepen en resulteerde meteen in twee EP’s (“Kun luovun” en “Transformaation yöpuolta“) waarbij die laatste vooral een heuse ontwikkeling richting kosmische black liet horen. De eerste langspeler “Purist“, waarop Vexd door drummer Syntinen bijgestaan wordt, zet die lijn verder. To Conceal The Horns zet hier een astraal black metal-geluid neer waar de geest van oude-Covenant en Troll doorheen waart. De biografie haalt ook Limbonic Art aan, maar dat vind ik persoonlijk een brug te ver aangezien de kosmische paden die hier bewandeld worden verre van zo avant-garde en bombastisch klinken als wat Morpheus en Daemon destijds uit hun toverhoed te voorschijn haalden. Naast een intro en interlude staan er vijf échte nummers op de tracklist die gemiddeld op zo’n dikke zeven minuten afklokken wat maakt dat er op deze trips heel wat ruimte is voor mooie spanningsopbouwen, knappe overgangen en weelderige melodieën. Zo stuwen de koorgezangen van het weids klinkende “Wanderer in time” je verder de galaxies in. De architectuur van “The rite of purification” is uit modernere riffs opgetrokken daar waar de eerdere songs meer teruggrijpen naar de mystieke uitspattingen van halfweg de jaren ’90. In het nummer draven tevens enkele death metal growls op die de droge krijsstrot vergezellen. Wanneer Vexd in het Zweeds aandoende en met pakkende leads doorspekte “Death horizon” of het in het Fins vertolkte “Musta usva” wat steviger van leer trekt, kunnen parallellen met Mare Cognitum getrokken worden hoewel “Musta usva” ook enkele meer op klassieke muziek gestoelde partijen bevat. Aan het einde van dit nummer wordt nog een solo ingezet, maar dan dooft het nummer plotsklaps uit om over te gaan op akoestisch getokkel in “Vapaus“. “Purist” laat niets nieuws onder de zon horen, maar is wel een erg degelijke plaat met enkele knappe melodieën en goed uitgewerkte songs. Prima spul voor liefhebbers van de aangehaalde bands, het recent besproken The True Werwolf of de revelatie Vargrav, niet voor niks drie Finse bands.

JOKKE: 81/100

To Conceal The Horns – Purist (Purity Through Fire 2020)
1. Ataraxy – Intro
2. Realm of Averiandur
3. Wanderer in time
4. The rite of purification
5. Musta usva
6. Vapaus – Interlude
7. Death horizon

Mavorim – Axis mundi

Bij de eerste blik op de vrij lange tracklist van “Axis mundi“, de tweede volwaardige plaat van het Duitse Mavorim viel me meteen het laatste nummer “Kaiserjägerlied” op. Dit nummer zat immers nog vrij vers in het geheugen want het prijkt op “Alpenpässe“, de alom bejubelde meest recente worp van Minenwerfer. Vrij uniek dat een band een nummer covert dat eigenlijk nog maar net uit is. Het blijkt dan ook niet voor de volle honderd procent een cover te zijn maar een versie die door de twee oorlogsfreaks achter deze Amerikaanse band ingespeeld werd maar waarbij Baptist, de eenzaat achter Mavorim, de vocalen voor zijn rekening neemt. En dat levert dankzij zijn geweldige heldere tenor zangstem een nóg betere versie van het nummer op. Als we deze negen minuten durende afsluiter van “Axis mundi” in mindering brengen van de totale speelduur blijft er nog ruim één uur aan eigen werk over en dat klinkt, op de overbodige ambient intro, intermezzo en outro na, lang niet verkeerd. De nieuwe nummers bevatten heel wat catchy melodieën, epische grandeur, heidense koorzangen en dynamiek. Zo laat een compositie als “Der Himmel bricht entzwei” horen dat het spelen met contrasten en verschillende gemoedsinstellingen een interessant resultaat kan opleveren: de zwartmetalen agressie valt bij momenten volledig stil om plaats te ruimen voor rustgevende keyboardriedeltjes en haatvol gekrijs wordt afgewisseld met heldere triomfantelijke zang. Mavorim’s black metal is Teutonisch tot op het bot, zowel qua stijl als de degelijke uitvoering ervan, wat natuurlijk nog versterkt wordt door dat blaffende Duitse taaltje, vooral in meer venijnige nummers als “Die letzte Festung” en het met verschillende gitaarsolo’s opgeleukte “Verbannt in Dunkelheit“. “Wie ein Sturm” vinden we tweemaal op de tracklist terug. Op de tweede versie wordt Baptist op krijsvocalen bijgestaan door Sarkrista’s Revenant, net als Minenwerfer een labelgenoot. Ook het artwork werd verzorgd door iemand uit de Purity Through Fire stal, namelijk K.F.R.’s Maxim Taccardi. “Axis mundi” is Mavorim’s beste werk tot op heden, alleen vind ik ze productioneel gezien iets te helder en glad klinken. Een wat ruwere en ongeslepen sound had geen kwaad gekund. Voor de liefhebbers van bands als Helrunar en Minenwerfer, want de ‘cover’ zou perfect een eigen compositie kunnen geweest zijn.

JOKKE: 81/100

Mavorim – Axis mundi (Purity Through Fire 2020)
1. Weltenberg
2. Aus Asche auferstanden
3. Wo kriegergleiche Kräfte walten
4. Wie ein Sturm
5. Die letzte Festung
6. Die Ufer von Thule
7. Der Himmel bricht entzwei
8. Verbannt in Dunkelheit
9. Königsjäger
10. Axis Mundi
11. Hyperborea
12. Wie ein Sturm
12. Kaiserjägerlied