Van bij het Duitse Purity Through Fire label bereikt ons een eerste ademtocht van Greve, al blijkt het hier meer om een grafadem te gaan. Het gaat om de EP “Nidingsdåd utav det uråldriga” en in het persbericht wordt meteen aangehaald dat ook een full length van het Zweedse project ‘onvermijdelijk’ is. Greve is, hoe kan het ook anders, project nummer zeszeszes van oude bekende Swartadauþuz en komt als zodoende ook in het rijtje ‘Ancient Records projecten’ te staan. Greve keert, net zoals het merendeel van het werk van de bezieler, terug naar de jaren negentig en klinkt opnieuw mystiek, rauw, en melodieus. Gedreven door keyboards wordt een stroom blastbeats naar onze kop geslingerd, waarbij de zang van Lik (die we ook al hoorden bij onder andere Helgedom, Svartrit en Bekëth Nexëhmü) afwisselt tussen zijn gebruikelijke, ijselijke krijsen en gerochel dat verbazingwekkend goed op een doodsreutel lijkt. Van innovatie is bij Greve niet te spreken, maar zoals vanouds speelt Swartadauþuz weer waar hij het best in is: semi-rauwe black metal geschoeid op klassieke Zweedse leest. Zoals vanouds slaagt hij perfect in zijn opzet. Met een mooie afwisseling tussen pure agressie en een weemoedige atmosfeer – uitgewasemd door de lang uitgesponnen riffs – weet onze kompaan ons terug een onderhoudend kwartier no-nonsense svartmetal te verblijden. Greve is in de verste verte niet vernieuwend, maar toont ons aan dat black metal ‘volgens het boekje’ nog steeds een gevoelige snaar kan weten te raken.
CAS: 84/100
Greve – Nidingsdåd utav det Uråldriga (Purity Through Fire 2019) 1. Domedagens renaste profet 2. I svarta solens magi
Vananidr mastermind Anders Eriksson gaf in het gesprek dat we nog niet zo lang geleden hadden al aan dat de opvolger voor het gelijknamige debuut niet lang op zich zou laten wachten. De opvolger kreeg de titel “Road to north” mee en wie dacht dat Anders er zich makkelijk vanaf zou maken, komt bedrogen uit want met elf nummers en een speeltijd van meer dan een uur is “Road to north” geen haastklus geworden. Op het debuut waren het vooral de snelle en snedige nummers die me over de streep trokken en dat is op deze opvolger niet anders. De ijskoude wind die ons in de vorm van opener “Cold dead skin“, “Bleak and desolate” en “Shadow of the past” tijdens onze tocht naar het noorden in het gezicht blaast, is guurder en bijtender dan het debuutmateriaal – denk aan oude Gorgoroth als je wil – hoewel sommige razende partijen al eens durven omslagen in melancholische slepende leads. Hoogtepunt hiervan is “Ancient powers” waarin de harmonieën aan Windir of Mithotyn doen denken. Songwriting en aandacht voor dynamiek staan centraal voor Anders, maar niet alle nummers kunnen ons bekoren. Zo maakt de cleane folky zang in het gezapige “Melancholy march” – in tegenstelling tot de koorzang in het geslaagde Kampfariaanse “Plains of desolation” – van dit nummer een doorspoeltrack en ook het mid-tempo “Raining fire” laat niets bijzonders horen. Het snelle “Drowned in hells fire” begint veelbelovend maar verliest zich daarna in een te lang durende melodieuze finale. Anders had er misschien goed aan gedaan om het overtollige vet van “Road to north” te trimmen en een iets bondigere plaat af te leveren. Op zich weer allemaal niet slecht, maar soms te langdradig.
JOKKE: 77/100
Vananidr – Road to north (Purity Through Fire 2019) 1. Cold dead skin 2. Melancholy march 3. Bleak and desolate 4. Drowned in hells fire 5. Raining fire 6. Plains of desolation 7. Shadow of the past 8. Beneath the glimmering surface 9. Introduction to ancient powers 10. Ancient powers 11. Purgatory
Sommigen onder jullie kennen Maxime Taccardi misschien wel. Deze Franse artiest is vooral gekend van de schilderijen die hij met zijn eigen bloed vervaardigt en de vele albumcovers die hij voor o.a. Sarke, Natvre’s, Drowning The Light en Diabolicum creëerde. Zijn meest bizarre, meest duistere en meest verwrongen illustraties brengt hij – Wagners’ Gesamktkunstwerk indachtig – echter ook op muzikale wijze tot leven middels K.F.R. De bandnaam is afgeleid van het Arabische woord “kafir“, wat ongelovig betekent, en in het voorhoofd van Dajjal (de Islamitische antichrist) gekerfd staat. In den beginne produceerde K.F.R. donkere ambient en messcherpe black metal in de lijn van Les Légions Noires wat resulteerde in bijdrages van Meynach (Mütiilation) op de platen “Anti” (2014) en “Ad manifestationem diaboli” (2018) en Vordb van Belketre op “Ø” (2016). Na de trilogie “Anti“, “Nekro” en “Ø” was het even goed geweest voor Taccardi, maar twee jaar later besloot hij de mensheid terug te terroriseren in de vorm van “Ad manifestationem diaboli” en “Par le sang“, twee platen waarop een nerveuze kakofonie aan extreme black metal-klanken geëtaleerd werd. De inspiratie is blijkbaar niet te stoppen, want ook dit jaar laat K.F.R. twee nieuwe platen op de mensheid los die we voor het gemak samen reviewen. Bij “L’enfer à sa source” draait alles om het concept waarbij de hel de incarnatie van het niets is, een terugkeer naar dat wat het leven voorafging. De inkijk die we driekwartier lang in Taccardi’s bizzare psyche krijgen, wordt vertaald in claustrofobische en getormenteerde black die het grootste deel van de tijd tenenkrommende valse gitaarleads en noisy synths bevat. Deze martelelementen mogen dan wel als zout in een open wonde aanvoelen, ik probeer me toch zo snel mogelijk door een gedienstig verpleegsterke te laten helpen om deze gapende sneden te laten dichten. Om het allemaal nóg echter te maken werden de drums met menselijke botten bespeeld. U weze gewaarschuwd!
JOKKE: 55/100
K.F.R. – L’enfer à sa source (Purity Through Fire 2019) 1. L’enfer, c’est toi 2. Le sinueux chemin 3. Simulacre de chair 4. Ne cherche pas à devenir, rien a jamais commencé 5. Anathème de l’envie 6. L’Enfer à sa source
Op “Démonologue” gaat Taccardi nog een stap verder want dit is ongetwijfeld één van de meest geesteszieke dingen die hij ooit voortbracht. De titel verwijst naar een specialist in demonologie maar kan ook opgevat worden als een conversatie of monoloog met jezelf of de demonen die in je lichaam en geest huizen en is gedeeltelijk gebaseerd op de “Dictionnaire infernal” van de Franse occultist Jacques Collin de Plancy. Synths zijn hier grotendeels afwezig en werden vervangen door allerhande koorgezangen. De mix van extreme, hatelijke en verdorven black metal en de verstikkende ambient atmosfeer zal liefhebbers van mainstream black ongetwijfeld de stuipen op het lijf jagen. Taccardi maakt allesbehalve feel good muziek en mikt bij zijn luisteraars op onlust en walging want dat hoort het genre voor hem te doen. Dat kan allemaal wel zijn, maar ook voor mijn geoefende oren is deze teringherrie toch een brug te ver. De muzikale freaks onder ons komen hier misschien wel mee aan hun trekken, maar ik pas.
JOKKE: 60/100
K.F.R. – Démonologue (Purity Through Fire 2019) 1. Invocation 2. Asmodée 3. Azazel 4. Prélude à l’exterminateur 5. Abaddon 6. Lucifer 7. La Chute
Hoewel het Zweedse Vananidr op het eerste zicht een nieuwe naam in het black metal-gebeuren lijkt te zijn, gaan de roots van dit project terug naar het midden van de jaren ’90 toen Titan (nu in de band IXXI) Hydra oprichtte. In 1999 vindt hij in de vorm van gitarist Anders Eriksson, zanger Erebus en drummer Thunder (eveneens huidig lid van IXXI) gelijkgestemde zielen waarmee enkele demo’s en een debuutalbum “Phaedra” opgenomen worden. Tijdens het schrijfproces van de opvolger loopt het echter mis en verlaten zowel Erebus als Titan de band. Anders besluit de zang zelf te verzorgen en het album verschijnt onder de nieuwe naam Synodus Horrenda. In 2017 schreef Anders een derde plaat die hij samen met Thunder opnam en vorig jaar in eigen beheer digitaal het levenslicht zag, opnieuw onder een nieuwe noemer: Vananidr. Ondertussen heeft Thunder zijn drumkoffers gepakt, speelt Anders het solo slim en wordt de plaat via Purity Through Fire op CD uitgebracht. Met Vananidr eert de multi-instrumentalist de klassieke black metal van halfweg de jaren negentig, maar dan in een modern productioneel jasje gegoten, zonder al té gelikt en zielloos te klinken. Met songtitels als “Raging blizzards” en “Frostbitten kingdom” wil je al snel een link maken met Immortal, maar dat is misschien wat kort door de bocht. Hoewel Vananidr’s muziek wel in hetzelfde straatje zit als het latere werk van de Noren, ademen de nummers van Vananidr veeleer een natuurlijke mystiek uit en vinden melodieën uit Zweedse folk subtiel hun weg naar de toch wel agressieve en krachtige black. Door middel van heldere zangkoren neemt de dramafactor in de opener toe maar “Frostbitten kingdom” klinkt toch minder grimmig dan verwacht. Een snel en repetitief nummer als “Abomination of evil” kent dan weer een heuse Kampfar-vibe en gaat erin als zoete koek. Ook in “Rise” wordt hard en snedig van leer getrokken en hoor ik onverwachts het woord “Satan” vallen. Tussen deze twee energiebommen vormt “Projections” een instrumentaal rustpunt. Vananidr blijft ook naar het einde van het album waken over de dynamiek want met een titel als “Warfare” verwacht je natuurlijk uptempo geweld – en die verwachting wordt ingelost – om met “Enter eternity” terug meer ruimte voor melodie te laten. Maar Anders zijn snelle nummers weten me toch meer te boeien. Het Zweeds getitelde “Psalm till döden” sluit de plaat in de vorm van serene orgelklanken af en geeft een sacrale toets aan het geheel – wat ik eerlijk gezegd minder vind te rijmen met de stijl van Vananidr’s black. In afwachting van de fysieke release werd nog een nieuwe twee-songs-tellende single getiteld “Bleak and desolate” uitgebracht waarop het titelnummer laat horen dat Anders hier voor nog meer furie en een iets rauwere sound heeft gekozen. Het eerder mid-tempo “Beneath the glimmering surface” bevat dan weer meer Scandinavische dramatiek en melodieuze gitaarsolo’s. Liefhebbers van moderne, krachtig klinkende Zweedse melo-black hebben er een interessante nieuwe speler bij. Voor mij klinkt Vananidr soms nog iets te generiek en mist de muziek wat diepgang.
JOKKE: 78/100
Vananidr – Vananidr (Purity Through Fire 2019) 1. Raging blizzards 2. Frostbitten kingdom 3. Abomination of evil 4. Projections 5. Rise 6. Warfare 7. Enter eternity 8. Psalm till döden
De Duitser Holger Fuhrmann houdt er speciale hobby’s op na. Dat is mijn veronderstelling althans na een blik te werpen op de namen van enkele bands waar hij zoal deel van uitmaakt: Cum Covered Crack Whore, Cunthunt 777, Dead Baby Incest, HateCult Of The Cunt, … Het genre laat zich al raden en is niet aan mij besteed, mijn puberjaren liggen immers reeds ver achter mij. Holger houdt er echter ook enkele black metal bands op na (Blutwald, Primaire) waarin hij onder het pseudoniem Gestalt actief is. Ysbryd is zijn nieuwste creatie en soloproject waarvan het debuut “Kraft” vorig jaar in eigen beheer werd uitgebracht. Purity Through Fire zag hier wel graten en zorgt nu voor een bredere verspreiding in de underground. Alles aan “Kraft” verraadt de Teutoonse achtergrond van de band: de Germaanse taal waarin de black metal uitgespuwd wordt en de Duitse gründlichkeit qua uitvoering. De negen nummers bevatten naast de nodige agressie ook voldoende tremolo-riffs en melodieuze en melancholische passages waarin de leads in meer epische nummers zoals “Schmach und Schande“, “Die Stunde des Daemons” en “Glans und Gloria” de post-rock richting uitgaan zonder echter de post-black tour op te gaan. Denk hierbij aan een soortgelijke aanpak van landgenoot ColdWorld. In een nummer als “Im Kriege” schemeren dan weer pagan vibes door en in hekkensluiter “Duw” zorgen akoestische gitaren voor een sereen einde van de plaat. Volkomen terecht dat Purity Through Fire hier potentieel in ziet. Het tweede album “Macht” staat reeds in de stijgers. Ysbryd is het zoveelste bewijs dat de tijd waarin éénmansprojecten meestal gelijk stonden aan een shitty of cheap geluid en ondermaatse kwaliteit ver achter ons liggen.
JOKKE: 80/100
Ysbryd – Kraft (Purity Through Fire 2019) 1. Diafol 2. Schmach und Schande 3. Die Stunde des Daemons 4. Im Kriege 5. Geist ueber Fleisch 6. Ritual der Befreiung 7. Die Stunde des Kriegers 8. Glanz und Gloria 9. Duw
Eeuwige dank aan collega Cas om mij eerder dit jaar in de mysterieuze wereld van Ancient Records en Mysticism Productions in te wijden. Sinds deze kennismaking ben ik volledig verslingerd aan zowat alle bands die aan deze labels verbonden zijn en waarbij het genie Swartadauþuz in veel gevallen heel wat in de pap te brokken heeft. Drie jaar na de vorige langspeler “Total desecration of existence” keert Azelisassath terug aan het front met de EP “Past times of eternal downfall” waarop twee songs prijken die we in twee verschillende versies te horen krijgen: de officiële uitvoering en de promoversie die in kant B gegraveerd staat. Op deze EP liet Swartadauþuz zich bijstaan door gastzanger Likpredikaren (Demonomantic, Ringar, Summum, Ars Hmu) en de Franse trommelaar Kévin Paradis (o.a. Benighted en ex-Svart Crown). En het moet gezegd worden dat de drie heren tot de kern van het black metal-genre weten door te dringen. Swartadauþuz tovert de ene na de andere beklijvende, ijzige riff uit zijn gitaar, Likpredikaren heeft een bijtende scream die verschillende helse regionen aandoet en Kévin drijft de muziek aan met zijn stuwend en vinnig drumspel met oog voor details. De sound is bovendien top notch zonder té afgelikt te klinken waarbij het geluid van de promoversies van “Upon the vortex of downfall” en “Of eternal ancient blood” iets scherper klinkt. Wie anno 2018 een eerste kennismaking met het black metal-genre dient te krijgen, zou ik gerust deze EP aanraden. Dit is immers hoe het ooit allemaal bedoeld was.
JOKKE: 87/100
Azelisassath – Past times of eternal downfall (Ancient Records/Purity Through Fire 2018)
1. Upon the vortex of downfall
2. Of eternal ancient blood
3. Upon the vortex of downfall
4. Of eternal ancient blood
