Garmr, grauwe hellehond en potige bewaker van de poorten van Hel, het dodenrijk uit onze immer geliefde Noorse mythologie, bewoont al sinds mensenheugenis (give or take) de in nevelen gehulde grot Gnipahellir, ofte Gnipahålan – alwaar hij vastgeketend zit tot Ragnarök onverbiddelijk en onvermijdelijk losbarst. Niet meteen een onlogische keuze dus voor Swartadauþuz, toen diens alweer veertiende band van een naam moest worden voorzien. De beste man houdt er ondertussen, acht jaar later, zo’n slordige 24 actieve projecten op na, waarvan bijna een derde eenmansprojecten zijn. Zelfs in deze overactieve tijden voor volleerd verkoold en zwartgeblakerd metaal is dat een behoorlijke prestatie, en een die hij bovendien vaker wel dan niet met verve weet te volbrengen. Gnipahålan bracht vorig jaar nog een split uit met het Poolse Evilfeast, een doortrapte voltreffer in het straatje met rauwe maar symfonische en vooral erg sfeervolle black metal die zich zonder slag of stoot in meerdere van onze best of-lijsten wist te werken. Nu is Swartadauþuz terug voor meer dan een uur aan gloednieuw en ijskoud materiaal van de bovenste plank.

Over “I nordisk vredeslusta” zelf kunnen we kort zijn: de plaat zuigt je vanaf de meet mee in zijn fantasierijke wereld – kil, desolaat en genadeloos maar voorzien van genoeg body om eindeloos veel boeken mee te vullen. De nummers zijn meeslepend, verhalend en urgent, voorzien van bombastische en vernuftige songwriting, opgebouwd door riffs die opvallen en blijven plakken zoals met name op “Inom tusenårig visdom”, of “I stormens led”, opvolger van het instrumentale intro. Zanglijnen gaan van diepe cleans en gefluisterde sermoenen naar zijn handelsmerk kwelgeestelijke miserie. De gitaar stijgt en daalt als een maniakale vlaggenwacht de toonladder op en af terwijl drummer Taaken er met een veelal swingende percussie tussendoor walst. Wanneer de blastbeats onherroepelijk aanzetten, fel geflankeerd door snedige tremolo en voorgenoemde rauwe kreten uit de ervaren strot van deze getalenteerde Zweed, deint de anders vaak aanwezige en voluit theatrale synth wat uit om plaats te maken voor ongebreidelde en volledig bevroren muzikale agressie. De intensiteit die ontstaat uit de tweestrijd tussen het symfonische en het corrosieve weet Gnipahålan als geen ander te benutten, een van de redenen waarom deze langspeler zo verdomme fris klinkt, ook na vele luisterbeurten. Bij dergelijke rauwe black metal verdwijnt het belang van geniale riffs al eens naar de achtergrond, hier is dat allerminst waar.

De perfecte soundtrack voor een van de laatste hopelijk erg gure winters die deze planeet nog als gastheer van ons verdorven ras moet volbrengen, voordat er eindelijk terdege komaf met ons gemaakt wordt. 

JULES: 82/100

Gnipahålan – I nordisk vredeslusta (Purity Through Fire 2022)
1. Forna minnen
2. I stormens led
3. Odestimmans kampfyllda har
4. Fortrollad till efvighet  
5. I blodets svarta dunkel del I
6. Inom tusenarig visdom
7. I nordisk vredeslusta
8. Nordens majestat
9. I blodets svarta dunkel del II
10. Bort i efvigheten