rock

Katatonia – City burials

Quarantaine, isolatie en melancholische verlangens naar vroegere tijden; perfecte setting voor een nieuwe Katatonia-plaat denk ik dan. Die was er bijna niet meer gekomen want nadat het touren voor “The fall of hearts” erop zat, trok Katatonia er in 2018 onverwachts de stekker uit. Althans voor even, want naar aanleiding van het tienjarig bestaan van “Night is the new day” staken de vijf Zweden een jaar later de koppen opnieuw bij mekaar om dit jubileum live te vieren. Tijdens de inactieve bandperiode bleef frontman Jonas Renkse echter geduchtig verder componeren met de idee van een soloalbum in zijn achterhoofd. Vlak voordat ie de studio zou intrekken gooide de zanger het roer echter om en overtuigde zijn bandmakkers om zijn materiaal toch onder de Katatonia-noemer uit te brengen. En zo plofte de twaalfde langspeler “City burials” enkele weken geleden op onze deurmat. Als fanboy was ik natuurlijk reuze benieuwd naar het totaalplaatje hoewel de eerste twee singles ons nog niet meteen achterover deden vallen. Het rustige “Lacquer” klonk eerder als een doorslagje van het adembenemende “Unfurl” en het met een heavy metal solo doorspekte “Behind the blood“, waarin Roger Öjersson zijn talent laat horen, schrikte ons aanvankelijk wat af indien dit een blauwdruk voor de nieuwe richting zou worden. Net zoals op “The fall of hearts” kiezen de meesters van de melancholie opnieuw voor een eerder rustige opener; geen dubbele basdrums en heavy riffs zoals in “Leaders” of “Forsaker” met andere woorden. Dit “Heart set to divide” ontpopt zich wel langzaam van een timide openingspassage naar progressievere vaarwateren waarin drummer Daniel Moilanen en bassist Niklas Sandin zich ritmisch kunnen uitleven, hoewel Daniel meer in dienst van de nummers speelt dan technische hoogstandjes te etaleren. Dat de nummers oorspronkelijk voor Jonas zijn soloplaat bestemd waren is goed hoorbaar want de timide frontman schittert als nooit tevoren en staat centraal in de elf composities. Zijn stemtimbre klinkt gelaagder en zijn bereik gaat breder dan ooit. Dat was eigenlijk al hoorbaar in de eerste twee reeds aangehaalde erg uiteenlopende en diverse singles die na meerdere luisterbeurten eigenlijk perfect op hun plaats vallen in de flow van het album en uiteindelijk niet moeten onderdoen voor de rest van het materiaal. Opnieuw prijkt er in de vorm van “Vanishers” een duet op de plaat waarin Jonas samen met Full Of Keys zangeres Anni Bernhard een prachtig ingetogen song vertolkt waarin strijkers voor extra warmte zorgen. “City burials” heeft – zoals elke Katatonia-plaat – wat tijd nodig om in te werken en haar geheimen volop prijs te geven. Zo bevatten sommige nummers heel wat meer diepgang dan wat op het eerste gehoor bleek. Kippenvelopwekkende refreinen zoals we horen in “The winter of our passing“, “Flicker” en het naar Tool neigende “City glaciers” zijn er nog meer dan voldoende, maar de catchy bridges uit het verleden hebben soms plaatsgemaakt voor weinigzeggende opbouwen met geprogrammeerde drums. Een andere kanttekening is de drumsound die wat vlak klinkt (oudgediende Jens Bogren werd voor de mix en mastering dan ook ingeruild voor de Deen Jacob Hansen). Een andere opvallende wijziging is dat het artwork niet langer van de hand van Travis Smith is waarmee Katatonia sinds jaar en dag samenwerkte. Het resulteert in een verfrissende aanpak. Had jij trouwens de kenmerkende raaf al opgemerkt die verschijnt in het gelaat van de op de cover prijkende ontwerper Beech wanneer deze ondersteboven gehouden wordt? Met het stevige maar van een inspiratieloos refrein voorziene “Fighters” en het dynamische “Closing of the sky” zijn er ook twee bonusnummers in omloop maar daar moet je – net zoals bij de voorganger – meerdere edities voor aanschaffen om ze beide in huis te halen (fuck you Peaceville!). Samenvattend blijft Katatonia verder timmeren aan een geluid dat ondertussen uit de duizenden herkenbaar is. Er wordt verder gebouwd op de funderingen van de vorige platen, maar toch wordt er op verschillende nummers, door bijvoorbeeld het toevoegen dan gitaarsolo’s, subtiel een nieuwe weg ingeslagen en daarvoor kan ik niets anders dan respect opbrengen. Algemeen klinkt de band wat rustiger, hoewel er in nummers als “Rein“, “Untrodden” (waarin Roger opnieuw mag soleren) en “Neon epitaph” nog steeds voldoende metalelementen aanwezig zijn, en daar is mijns inziens niets mis mee. “City burials” ontpopte zich de voorbije weken voor ondergetekende tot de perfecte soundtrack voor de lock down.

JOKKE: 90/100

Katatonia – City burials (Peaceville Records 2020)
1. Heart set to divide
2. Behind the blood
3. Lacquer
4. Rein
5. The winter of our passing
6. Vanishers
7. City glaciers
8. Flicker
9. Lachesis
10. Neon epitaph
11. Untrodden

Invunche – II

Oorspronkelijk in 2018 verschenen via het obscure tapelabel the тide øf тhe εnd, maar nu door Babylon Doom Cult Records een tweede leven krijgend op vinyl: de eerste langspeler van het Nederlands/Chileense Invunche getiteld “II“, aangezien er in 2014 al een demo aan vooraf ging. De bandnaam is ontsproten aan de Chileense folklore en mythologie waarin invunche een legendarisch monster is dat de toegang van de tovenaarsgrot beschermt. Het is een misvormde mens met zijn hoofd naar achteren gedraaid, samen met gedraaide armen, vingers, neus, mond en oren. Het wezen loopt op één of drie voet(en) (eigenlijk één been en twee handen) omdat één van zijn benen aan de achterkant van zijn nek is bevestigd. De invunche kan niet spreken en communiceert alleen middels keelachtige, ruwe en onaangename geluiden. Deze laatste beschrijving is ook van toepassing op de rauwe black die El Invunche, de solo herriemaker van dienst, een half uur lang op ons afvuurt. Primitieve punk, Darkthrone worshipping black, vuil bassmeer, noisey industrial en psychedelische rock zijn de ingrediënten voor deze explosieve cocktail die je als ‘shamanic black punk‘ of ‘blackened trance punk‘ zou kunnen omschrijven. Niet te veel nadenken echter en het buikgevoel laten spreken! De compacte nummers laten amper ademruimte, vloeien meermaals naadloos in mekaar over en zetten bij wijlen aan tot dansen. Ik verwacht ondanks het Latino-gevoel dat in de riffs geëncapsuleerd is en de Black Twilight Circle-sfeer die wordt neergezet echter geen sensuele salsa maar een soort van spastische pogo waarop fans van Ildjarn en Bone Awl kunnen losgehen. Op 18 oktober deelt Invunche bij wijze van releaseshow het podium met Lubbert Das en Alkerdeel in de Utrechtse dB’s. Allen daarheen zou ik zeggen om die ledematen los te gooien!

JOKKE: 82/100

Invunche – II (Babylon Doom Cult Records 2019)
1. El vacío
2. Ciudad
3. Ruina
4. La puerta del sol
5. Asfalto
6. La machi
7. La sombra
8. Entre el mar y la montaña
9. Arena
10. Salvaje
11. El poder telúrico
12. El wekufe

Chelsea Wolfe – Hiss spun

Topwijven. Er lopen er ondertussen heel wat rond in de rock- en metalscene, maar de strafste van allemaal is ongetwijfeld Chelsea Wolfe. Plaat na plaat lijkt ze voor een meer donkere en zware sound te gaan die de soundtrack vormt voor haar relatie met haar innerlijke demonen. Het nagelnieuwe album “Hiss spun” overtreft hierin zelfs nog haar geweldige voorganger “Abyss” uit 2015. Wanneer de openingstrack uit de boxen dendert, krijgen we zelfs onversneden sludge te horen die enkele keren in overdrive gaat. De toon is gezet, de oorschelpen reeds opengereten en likkebaardend willen we de elf andere songs ondergaan. Hierin laat mevrouw Wolfe zoals gewoonlijk weer talrijke facetten van haar muzikale spectrum aan bod komen. Het pulserende “Vex” is waarschijnlijk één van de meest heavy dingen die we ooit op een Chelsea Wolfe plaat hebben gehoord. De term “sludge” was reeds gevallen en wordt nog extra in de verf gezet wanneer Aaron Turner (Isis, Sumac, Old Man Gloom, Mamiffer) in deze song zijn schuur opentrekt. En nu we toch bij de guest appearances zijn aangekomen, mag natuurlijk ook Troy Van Leeuwen niet onvermeld blijven. De van A Perfect Circle en Queens Of The Stone Age gekende gitarist geeft de eerste drie tracks middels zijn gitaarwerk extra kleur, voor zover grijs en zwart als kleuren gelden. Maar laten we ook het heavy drumwerk van slagwerkster Jess Gowrie niet onvermeld laten. De ene keer groovy beukend, de andere keer via subtiele percussie, maar steeds in dienst van het nummer. Ook live was ik van deze dame onder de indruk, van Chelsea’s volledige band trouwens. De rockende single “16 psyche” heb ik ondertussen al grijsgedraaid, maar blijft na de tigste keer nog steeds beklijven. Misschien wel het beste nummer dat ze ooit geschreven heeft! “Static hum” geldt als een gelijkaardige catchy up-tempo song en moet er amper voor onderdoen. De zalven-en-slaan-balans wordt middels het bezwerende “The culling“, het grotendeels feeërieke “Twin fawn” en “Offering” – dat dicht tegen het solowerk van dat andere topwijf Emma Ruth Rundle (Marriages, Red Sparowes) aanleunt – in evenwicht gehouden. “Particle flux” geldt dan weer als de duistere catharsis van de plaat. Enkel in het breekbare, akoestische “Two spirit” schemert het folky verleden nog door het dreigende dichtgepakte wolkendek door. In het melodramatische, loodzware, piepende, kreunende en dronende “Scrape” laat Chelsea Wolfe haar demonen nog een laatste keer de vrije loop. Plaat van het jaar? Ik dacht het wel! Vrouwen boven!

JOKKE: 95/100

Chelsea Wolfe – Hiss spun (Sargent House 2017)
1. Spun
2. 16 psyche
3. Vex
4. Strain
5. The culling
6. Particle flux
7. Twin fawn
8. Offering
9. Static hum
10. Welt
11. Two spirit
12. Scrape

Esben And The Witch – Older terrors

Het is mede dankzij de geslaagde gastbijdrage van Rachel Davies op het laatste Ultha album dat mijn aandacht nog eens op het Engelse – maar tegenwoordig vanuit Berlijn opererende – Esben And The Witch gevestigd werd, de band waar deze uitstekende muzikante als zangeres/bassiste het gezicht van vormt. Het wondermooie “A new nature” dateerde alweer van 2014 maar blijkbaar verscheen afgelopen zomer met “Older terrors” een opvolger…via Season Of Mist dan nog wel. Blijkbaar reikt de marketingcampagne van een groot label toch niet altijd even ver…ik bracht mijn zomer dan ook op de godverlaten doch zonovergoten parelwitte stranden van Antwerpen Linkeroever door. Met elk nieuw album dat het trio – naast frontvrouw Rachel aangevuld met Thomas Fisher (gitaar) en Daniel Copeman (drums, electronica) – schrijft, drijven ze verder weg van hun initiële electronic dubstep soundscapes sound waarbij de elektronische elementen meer en meer achterwege blijven ten voordele van een meer rock geörienteerde sound. De koers die op “A new nature” werd ingezet, wordt met andere woorden verder gezet en in de diepte uitgewerkt wat resulteert in vier lange songs die elk de magische tien-minuten-grens overschrijden. Goodbye pop/rock-song approach! En hoewel de songlengtes anders doen vermoeden, met ook een pak minder pure shoegaze. Rachel schittert als frontdame en zuigt alle aandacht naar zich toe middels haar pakkende, onderhuidse-rillingen-veroorzakende zangprestaties. Alleen de manier al waarop de dertien minuten van opener “Sylvan” je adem doen stokken, rechtvaardigen de aanschaf van dit album. Dit is muziek om je ziel aan te verwarmen tijdens de lange, eenzame winteravonden. “The reverist” zalft mijn gehavend hart met haar pakkende zang en grandiose shoegaze vibe. Luisterbeurt na luisterbeurt geven de vier tracks meer van hun geheimen prijs en vallen tussen de verschillende texturen en kleuren – zoals het prairiegevoel dat “Making the heart of a serpent” uitademt – de nodige subtiele details op. “The wolf’s sun” neigt dan weer naar indie-rock, vooral door de ritmische drive van de song om alsnog in een drone-eruptie uit te barsten. Maar ondanks het mozaïekvormige klankenpallet laat Esben And The Witch de songs wel schitteren in hun puurheid. Elke noot op deze plaat is er één die noodzakelijk was om de flow en dynamiek – gaande van een frêle ingetogenheid tot aan een explosieve catharsis en al wat daartussen zit – te capteren. Minder bombastisch vergeleken met hoe collega Chelsea Wolfe de dingen aanpakt, maar minstens even emotioneel overdonderend. Dit moet absoluut ook liefhebbers van Siouxsie and the Banshees, PJ Harvey, Daughter, Portishead, Swans, Mogwai of Lanterns On The Lake kunnen aanspreken. “Older terrors” is de volgende stap in de muzikale zoektocht van Esben And The Witch en klinkt allerminst als de eindbestemming. Begin 2017 trekt het trio erop uit en doen ze onder andere de Gentse Charlatan en Roadburn aan. Ga dat live aanschouwen!

JOKKE: 92/100

Esben And The Witch – Older terrors (Season Of Mist 2016)
1. Sylvan
2. Making the heart of a serpent
3. The wolf’s sun
4. The reverist

Callisto – Secret youth

Callisto; gekend als Finse helden al even opzoek naar henzelf. Hun eerste plaat, meer dan tien jaren geleden, was een dikke knipoog naar Cult of Luna en aanverwanten. Met “Noir” deden ze dat trucje enkele jaren later nog eens over, als ware wel met een meer progressieve invalshoek. “Providence” uit 2009 zorgde voor een grote ommekeer en hun gekende kwaliteiten weren ingewisseld voor erg ongeïnspireerde zooi opgebouwd rond verdwaalde post-rickriffjes en zeurende zang. Ik denk dat de band het zelf ook doorhad, want ze knutselden zes jaren aan opvolger “Secret youth“. Om meteen met de deur in huis te vallen en alle illusies in de kiem te smoren: de nieuweling bouwt verder op het saaie “Providence“. Echter niet getreurd, de nummers zijn kwalitatief exponentieel beter dan die op op Callisto’s voorganger. De dynamiek van “Noir” wordt gekoppeld aan sterk songs. Jani Ala-Hukkala zijn teelballen zijn blijkbaar enkele centimeters ingedaald want de beste kerel klinkt alsof hij wat meer ballen gekregen heeft. De schreeuwzang is nagenoeg haast volledig naar de achtergrond verwezen. Eerlijk gezegd weet ik niet of het een echt gemis is. Met “Secret youth” heeft Callisto een eigen plaatsje opgeëist en werpt het verleden van hun af. Hun eigenzinnige mix van avantgarde rock, sludge metal en avontuurlijke escapades laten de band erg origineel overkomen. Van zanglijnen die doen denken aan Anathema, tot stevigere (al blijft het meestal rustig) uitbarstingen zoals Cult of Luna, tot vreemde akkoordenschema’s, you’ll have it all! Belangrijk in dit verhaal is de elektronica van Arto Karvonen die nooit op de voorgrond staat, maar onmiskenbaar zijn stempel drukt. Toch is een stortvloed aan superlatieven niet aan de orde. Spijtig genoeg slaagt Callisto er niet in de aandacht voor een vol uur vast te houden. Halverwege het uur mag dan wel het pareltje “Breasts of mothers” de revue passeren, toch loert duivel Saaiheid om de hoek. Ondanks de grote stappen voorwaarts blijft de zang wederom een hekelpunt en wordt het na een poos toch weer zagerig. Graag wat meer variatie zoals tijdens het eerste deel van de plaat. Desalniettemin heeft Svart Records een kwalitatief erg hoogstaande plaat op de teller staan. Petje af.

Flp: 83/100

Callisto – Secret youth (Svart Records 2015)
1. Pale pretender
2. Backbone
3. Acts
4. The dead layer
5. Lost prayer
6. Breasts of mothers
7. Grey light
8. Ghostwritten
9. Old souls
10. Dam’s lair road

The Black Heart Rebellion – Har nevo

Het vriendenclubje van Amenra wordt bevallig “The church of Ra” genoemd en wekte meermaals mijn nieuwsgierigheid. Lid Hessian kon me (live) alvast niet overtuigen, ook al komt hun debuut dit jaar uit op het (nu ja) legendarische Southern Lord Records. Maar Oathbreaker daarentegen stond wel zijn mannetje/vrouwtje. Op naar TBHR dan maar! Een korte internetlezing verduidelijkt dat dit collectief al een heuse reputatie heeft en al meermaals zijn kunsten getoond heeft in ondermeer het Land van de Rijzende Zon. “Har nevo” is dan ook, naast enkele splits met o.a. Amenra, TBHR’s 3de langspeler. De cd heeft een mooie gouden kleur (beide zijden), evenals de rest van het boekje. Zelfs de binnenkant van de slipcase is goud gekleurd. Mooi zo! De vraag is als ik echt goud in handen heb? TBHR laat zich moeilijk in een hokje duwen en luistert zeer moeilijk weg. Opener “Avraham” wordt gekenmerkt door hyperventilerende zangerlijnen (die me een beetje aan de mighty Nemtheanga doen denken – wie? opzoeken hufters) en een groot aanbod van toeters en bellen. Dat laatste vormt trouwens een rode draad doorheen “Har nevo”. De band is niet vies van een muzikaal experimentje meer of minder en kiest zelden voor de meest rechtlijnige oplossing. “The woods I run from” ligt wel lekker in het gehoord en doet erg post-rock-ish aan en wordt opgevolgd door het heerlijk ingetogen “Circle”. De drang om anders te willen zijn blijft echter de kop opduiken in zowel hun kunstzinnige opvatting inzake artwork, posters en hun avant-garde klinkende muziek. Ik denk dan dadelijk aan rukblaadjes (figuurlijk) zoals de Humo, jambe hippies en geitenwollensokkenaanhangers van Groen! Niet veel goeds dus,… Toch weet ik de originele aanpak ergens wel te appreciëren. In “Ein avdat” passeren een hoop gasten, waaronder de (het schijnt zo) bekende An Pierlé, maar dat zal de gemiddelde metalhead worst wezen. De plaat heeft hier nu al menig maal de living geteisterd en groeit iedere keer beetje bij beetje. Het blijft echter zo moeilijk te verteren om er een eenzijdige mening over te vormen. Dus, “Har nevo”; de pluspunten: originele aanpak & lekkere percussie. De minpunten: zwakke zang en te opvallende drang om speciaal te zijn.

fLP: 68/100

The Black Heart Rebellion – Har nevo (ConSouling Sounds 2013)
1. Avraham
2. The woods I run from
3. Circle
4. Animalesque
5. Crawling low & eating dust
6. Ein avdat
7. Gold & myrrh
8. Into the land of another

Valborg – Barbarian

Het is een misvatting te beweren dat productiviteit originaliteit in de weg staat. De drie heren van Valborg brengen voor het derde jaar op rij een langspeler uit. “Barbarian”, de vierde in hun oeuvre, is geen kapklare brok. Ruim drie kwartier wordt en moeilijk te verteren doom-achtige metal uitgekotst. Een vergelijking met Triptykon is zeer voor de hand liggend, alsmeer door de bij momenten erg gelijkende zang. Dit neemt niet weg dat Valborg minder nadruk legt op een verpletterende sfeer, maar meer heil zoekt in ongemakkelijke en relatief progressieve klanken. Er zijn momenten dat je lekker wilt meegaan met het ritme, maar door een of andere tempowisseling ebt dat gevoel weer zeer snel weg. Net als Tom G. Warrior weet ook Valborg een unieke sfeertje neer te zetten. “Samantha alive” is een klasse apart en doet aan als een soort rock hit op geheel vreemde wijze. Valborg valt erg moeilijk te klasseren, maar iedereen die Neurosis en aanverwanten met een licht progressief randje kan waarderen, is bij Valborg op het juiste adres. Rare jongens, rare plaat en een hondslelijk logo!

fLP: 78/100

Valborg – Barbarian (Zeitgeister 2011)
1. Intro
2. Astral kingdom
3. Battlefield of souls
4. Exterminator
5. Amethystine skies
6. Dead flowers on a demon grave
7. Phlegethonian stream
8. Towering clouds
9. Iron dreams
10. Samantha alive
11. Last silence