shoegaze

Silver Knife – Unyielding/Unseeing

Het mes snijdt aan twee kanten. Een samenwerking tussen muzikanten die hun sporen reeds verdiend hebben in het verleden, kan mooie nieuwe perspectieven bieden, maar tegelijk is de druk om te presteren ook groot, zeker als je een kwalitatieve muzikale rugzak meedraagt. Daarom verkiezen sommige van dergelijke nieuwe constellaties om de identiteiten in stilzwijgen te hullen. Dat is echter niet het geval bij Silver Knife, een nieuw project dat initieel op poten gezet werd door onze landgenoot Hans Cools (o.a. Monads, ex-Trancelike Void, Hypothermia, Cult Of Erinyes) en onze Noorderbuur Nicky die – al dan niet gemaskerd – muzikaal actief is met o.a. Laster, Reiziger en Nusquama. De ietwat depressieve sluier die dikwijls over Hans zijn werk gedrapeerd is en de wat progressievere insteek die we van Nicky kennen, resulteerde in een adembenemend mooi debuut getiteld “Unyielding/Unseeing“. Meer inkijk in het creatie- en opnameproces konden jullie reeds hier lezen. Producer Déhà, die hier tegenwoordig regelmatig de revue passeert, nam ook plaats op de drumkruk om dit debuut aan een verschroeiend hoog en metronoomvast tempo in te spelen, maar zal de drumstokken voortaan aan Pierre van Paramnesia overhandigen. Deze Fransman, die ook creatief bezig is onder de noemer Business For Satan, voorzag “Unyielding/Unseeing” tevens van verbluffend artwork. Met deze line-up is er bij Silver Knife écht wel sprake van een internationaal gegeven. Maar genoeg randinfo en over naar de muziek want dat is tenslotte het aller belangrijkste. Reeds vanaf de openingstonen meten de heren zich een hoog tot zéér hoog tempo aan, maar ondanks deze sneltrein ontplooit het gelaagde gitaarwerk zich ook tot mooie, dromerige soundscapes zoals dat het geval is in “Silver_red“, mijn persoonlijk hoogtepunt en één van de meer dynamische composities op dit debuut. Echo’s van oude Alcest of Woods Of Desolation horen we op tijd en stond opduiken en doen ons instant wegdromen. Zowel Nicky als Hans namen de zang voor hun rekening, maar de boodschap van wat er gekrijst wordt ontgaat me zo goed als volledig. Dat is ook helemaal niet erg want bij Silver Knife vervullen de high pitched screams eerder de rol van een extra laag in de dichtgeplamuurde sound van het trio. Ruimtelijkheid en dynamiek worden eerder via melodie en structuur gecreëerd dan via de productie. Zo vormt “Unseeing” met diens vrouwelijke spoken word passage een rustpunt tussen alle verwoestende snelheden die we elders op de plaat over ons uitegstort krijgen. Silver Knife verschiet niet al zijn kruid in de eerste nummers want ook “Conjuring traces” en diens zeer catchy en aanstekelijke gitaarmelodie en op de voorgrond tredende basgitaar mogen niet onvermeld blijven. Silver Knife maakt met “Unyielding/Unseeing” van meet af aan een statement en legt de lat voor zichzelf naar de toekomst hoog. Het is tevens een werkstuk dat absoluut niet moet onderdoen voor het werk van de andere bands en projecten van de heren. Aanrader!

JOKKE: 83/100

Silver Knife – Unyielding/Unseeing (Amor Fati Productions/Entropic Recordings 2020)
1. Unyielding
2. This luminous loom
3. Silver_red
4. Unseeing
5. Conjuring traces
6. Sundown

Ande – Vossenkuil

Ook al schrijf je reeds enkele jaren voor een underground metalblog die heel wat aandacht aan de scene van eigen bodem schenkt, toch kan je plots nog op een onontgonnen band stoten. Ande is er zo één. Het is het geesteskind van Jimmy Christiaens en met “Vossenkuil” is de Limburger al aan zijn derde langspeler toe. Hoe kan het in godsnaam dat we dan nu pas kennismaken met dit éénmansproject? Ook de platenmaatschappijen zijn zich blijkbaar nog niet bewust van dit Ande want vooralsnog wordt zijn muzikale output in eigen beheer uitgebracht. Nadat de ambient aanvangsklanken de toon gezet hebben, volgt met “Nachtwandeling” het eerste échte nummer en met een speeltijd van meer dan acht minuten ook meteen de langste compositie en een knappe binnenkomer. Op deze nocturnale tocht worden we vergezeld van atmosferische black met post-inslag en enkele melodieuze leadpartijen en subtiele glimmende toetsen die ons bij de hand nemen en doorheen de duisternis leiden. Het daaropvolgende “Beverdansen” laat meteen al een ietwat ander geluid horen. Het tempo ligt lager, er passeren verhalende heldere vocalen en de riffs zijn minimalistischer van opzet. Het melancholische nummer is tevens opener van geest en gevoel en er waart een vleugje second wave black metal door. Met “Eeuwig vuur” had ik opnieuw een opflakkering qua intensiteit verwacht, maar het tegendeel is waar. Jimmy gaat hier volop voor ingetogen atmosfeer met cleane gitaren, subtiele percussie, heldere zang (hoewel hij ook zijn raspende stem bovenhaalt) en meewoedige gitaren die een heuse shoegaze/post-rock sfeer neerzetten. Met “De hutten” en diens meerdere blastbeatpartijen neemt de muzikant een U-turn qua venijnigheid en hoewel de drums regelmatig ook voor een meer swingende beat zorgen, vind ik dit nummer maar doorsnee klinken. De monotone en clichématige gitaarlead die we op het einde nog voorgeschoteld krijgen, kan daar spijtig genoeg niet veel meer aan veranderen. Hierna is het tijd voor een cover van ons eigenste Lugubrum. Ande koos voor “Mijn koninkrijk van groen” dat op “Gedachte & geheugen” uit 1997 prijkt. Aan dit oorspronklijk slepende repetitieve nummer dat heel wat keyboards bevat, voegde Jimmy een mooie opbouw toe die gaandeweg tot een melodieuze finale openbloeit. Hierdoor past het nummer wonderwel tussen het eigen materiaal. In “Sneeuw op het meer” wordt opnieuw een brug gelegd tussen traditionele black metal en een meer atmosferische, natuurgedreven aanpak zoals we die ook bij een band als Fen horen. “Vossenkuil” kreeg door Jimmy een einde aangemeten dat is opgetrokken uit minimale dromerige ambient die overgaat tot dreunende akoorden en dit enkel ondersteund door een minimalistische beat. Wanneer de drums eerder op het album volle gas gaan, hebben ze een punchy sound meegekregen ook al zijn ze geprogrammeerd. Ondanks de soms clichématige basisriffs, heeft Jimmy wel een goed oor voor melodieën die gevoelens gaande van neerslachtigheid en melancholie tot een voorzichtig sprankeltje hoop uitdragen. Hoewel het volop zomert, wist Ande me toch een kleine driekwartier lang een herfstgevoel aan te meten. “Vossenkuil” laat heel wat progressie horen vergeleken met diens meer depressieve voorganger “Het gebeente” uit 2017 en is een mooi visitekaartje geworden dat een label als Immortal Frost Productions toch overstag zou moeten krijgen.

JOKKE: 78/100

Ande – Vossenkuil (Eigen beheer 2020)
1. Aanvang
2. Nachtwandeling
3. Beverdansen
4. Eeuwig vuur
5. De hutten
6. Mijn koninkrijk van groen (Lugubrum cover)
7. Sneeuw op het meer
8. Afsluiting

Sons Of A Wanted Man – Kenoma

Eind november voelden we Sons Of A Wanted Man al eens aan de pols met betrekking tot de op til staande release van “Kenoma“, het volwaardige debuut van het Limburgse kwintet waarvoor een deal met les Acteurs de l’Ombre Productions werd getekend. Dit Franse kwaliteitsvolle undergroundlabel zit de Vlamingen als gegoten want hun aanstekelijke energieke post-black vertoont wel wat parallellen met bands als Au-Dessus of Time Lurker, maar de grootste inspiratiebron voor Sons Of A Wanted Man is overduidelijk Deafheaven in diens beginperiode toen ik zelf nog onder de indruk was van die band. “Kenoma” bevat zeven kwalitatieve nummers die – op de afsluiter na – vertrekken vanuit een stevige post-metal basis waaraan elementen uit black metal, shoegaze en in mindere mate ook hardcore toegevoegd worden. Met het grootste gemak worden ziedende blastbeats ingewisseld voor meer ingetogen introverte stukken of dromerige melodieuze passages zonder te melig te klinken. “Canine devotion” valt na de hevige elf-minuten durende titeltrack en het catchy “Serpentine” positief op doordat het nummer grotendeels gedragen wordt door de hemels zalvende zang van Slow Crush’s Isa Holliday wat voor een spannend contrast zorgt met de droge hardcore-achtige screams. Daarna geeft de vette sludgy openingsriff van “Under a lightless sky” je een trap van jewelste onder je kont om even later de grandeur van post-rock te omhelzen. Het is een enorm dynamische compositie waarbij drummer Kevin de rest van de muzikanten voortdurend uitdaagt om zijn explosief getrommel te volgen. In “Absent” is het rammen en beuken geblazen totdat majeur-akkoorden de gemoedstoestand doen omslaan en zo blijven de muzikanten voortdurend over-en-weer pingpongen totdat “Amor fati” er op zit. Het afsluitende “Pleroma” richt zich immers grotendeels op hun mellow kant, maar is eerder een soort van outro. Wie met beide voeten diep in het verleden staat en de jaren ’80 en ’90 aanbidt zal waarschijnlijk niet veel kunnen aanvangen met deze brok moderne metal. De nieuwe lichting metal-fans of zij die zijn blijven mee evolueren, moeten Sons Of A Wanted Man en “Kenoma” zeker eens uitchecken want het is een plaat waar de band absoluut fier op mag zijn en die voor hen wel wat deuren zal openen. Ik zie de mannen de komende jaren dan ook hoog op menig binnenlands alternatief/metal-muziekfestival staan. Zaterdag 1 februari stellen ze “Kenoma” voor in het Limburgse Koersel. Allen daarheen zou ik zo zeggen.

JOKKE: 84/100

Sons Of A Wanted Man – Kenoma (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2020)
1. Kenoma
2. Serpentine
3. Canine devotion
4. Under a lightless sky
5. Absent
6. Amor fati
7. Pleroma

Ison – Inner-space

Hier wordt je even stil van. Ik kende dit duo niet tot enkele weken geleden en daar heb ik inmiddels best wel spijt van, want dit is echt klasse. Daniel Änghede (Crippled Black Phoenix, Hearts of Black Science) en Heike Langhans (Draconian, LOR3L3I) brengen een dromerige mengeling van ambient, post-rock, darkwave en shoegaze die er bij mij ingaat als zoete cyanide verhullende koek. Vanaf het eerste nummer wordt de toon gezet. Het gaat vooral om synths en prachtige vocalen. Dit derde album klinkt weids en ijl, koud en toch weemoedig. Op de tweede track “Radiance” krijgen we even Neige van Alcest te horen, wat een goede afwisseling is, al had het nummer beter wat later op de cd gekomen om meer effect te hebben. Alles kabbelt mooi voort als een kosmische beek, met hier en daar wat meer ondersteuning van gitaar zoals in het voorlaatste “Everything’s about to change forever“, maar voornamelijk drijvend op elektronische kracht. Dit is geen hipster post-rock met synths-plaatje, dit is de begeestering van twee mensen die iets moois willen maken. Het heeft weinig of niks met metal te maken, maar dit is een must voor elke open-minded liefhebber van alles wat geen chart muziek is.

Xavier: 93/100

Ison – Inner-space (Eigen beheer 2019)
1. Inner-space
2. Radiance
3. Equals
4. ISAE
5. Shipwrecks
6. The fifth world
7. Everything’s about to change forever
8. A golden force

Laster – Het wassen oog

Heb je je black het liefst in een strak keurslijf en lederen jekker met patches en spikes geperst? Blijf dan maar ver weg van het Nederlandse Laster want dit avant-gardistisch gezelschap uit Utrecht tast reeds drie langspelers lang de grenzen van het genre af. Na “Ons vrije fatum” uit 2017 bleek ook Prophecy Productions overtuigd van het kunnen van het trio want voor “Het wassen oog” werd bij het Duitse label getekend. De band beschrijft haar eclectische stijl zelf als “obscure dance music” en integreert – net als stadsgenoten Grey Aura – met het grootste gemak invloeden uit post en jazz rock, shoegaze en art pop binnen het kaderwerk van extreme metal. Deze van alle-oogkleppen-ontdane-aanpak werd op de nieuwe langspeler nog verder uitgediept wat resulteert in de meest cinematografische sound die Laster ooit neerzette. En dankzij de fel verbeterde productie – die liet in het verleden al eens wat te wensen over – komt deze smeltkroes aan invloeden nu ook veel beter over. Opvallend is dat reeds vanaf de opener “Vacuüm ≠ behoud” de heldere vocalen een veel grotere rol opeisen dan in het verleden. De bijwijlen excentrieke zangstijl roept meteen een link met Ved Buens Ende op, maar ook die typische hoge gortdroge screams zijn nog veelvuldig van de partij. De subtiele keys en progressieve riffs zouden ook fans van het latere Enslaved moeten kunnen bekoren. Frivole basloopjes huppelen doorheen bleke riffkleuren, melancholische melodieën en flamenco-gitaren. Het voor Laster begrippen kort durende “Schone schijn” wordt middels enkele drumroffels door Wessel Reijman (ook actief bij Nevel, Verval en Willoos) ingezet en de bedwelmende cleane vocalen tillen het nummer dat enkele bizarre wendingen bevat hier echt naar een hoger niveau. Nu het deksel van het experimentele vat wagenwijd opengetrokken is, gaat de band op “Zomersneeuw” nog een stapje verder. Bij dit nummer dat stukjes shoegaze rock en pompende baslijnen bevat, wordt duidelijk wat Laster met “obscure dansmuziek” bedoelt. Na het speelse intermezzo “Ondersteboven” geven de heftige black metal klanken van “Haat & bonhomie” je een fikse trap onder de reet voor moest je vergeten zijn dat de gemaskerde bende toch ook nog wel een degelijk potje zwartmetaal uit de instrumenten kan persen. Het duurt echter niet al te lang vooraleer de experimentele kaart terug getrokken wordt en verstaanbare heldere vocalen de Nederlandstalige poëtische teksten vertolken. Ook op de tweede helft van de plaat horen we nog enkele verrassende zaken zoals de accordeon in de inleiding van “Blind staren“, de spoken word-passage, samples en strijkers in “Weerworm” en de psychedelische en jazzy toets van afsluiter “Zinsbetovering“. Hoewel de band op “Het wassen oog” black metal gerelateerde archetypen zoals het kwaadaardige of alziend oog in vraag stelt, blijft de basis van Laster’s muziek toch nog ontegensprekelijk geworteld in black metal. Door de vele cleane vocalen en progressieve stukken klinkt Laster echter avontuurlijker én enigszins toegankelijker dan ooit. Nog even meegeven dat de dubbele CD-versie met art book ook nog de “Stadsluik” EP als bonus bevat. Ik ben fan!

JOKKE: 84/100

Laster – Het wassen oog (Prophecy Productions 2019)
1. Vacuüm ≠ behoud
2. Schone schijn
3. Zomersneeuw
4. Ondersteboven
5. Haat & bonhomie
6. Blind staren
7. Weerworm
8. Zinsbetovering

Griefloss – Griefloss

In 2014 schopte het nummer “łłł” van de Amerikaanse band Griefloss het tot mijn persoonlijke song van het jaar. Niet slecht voor een band die toen net haar debuut “Ruiner” in eigen beheer had uitgebracht. We zijn ondertussen vijf jaar verder en ik was de band eerlijk gezegd al uit het oog verloren. Plots is daar dan het nieuws dat de opvolger klaar is. En vreemd genoeg wordt die opnieuw in eigen beheer uitgebracht. Is er dan geen enkel platenlabel dat in deze mannen gelooft? Misschien heeft het te maken met het eclectische genre van de band waarin elementen uit shoegaze en atmosferische post-black vermengd worden en dat de hype rond deze niche al op haar retour is? Wie weet. Vol torenhoge verwachtingen waag ik me aan de self-titled opvolger. Zou het kwartet opnieuw zo’n kippenvel kraker als “łłł” geschreven hebben? De emotioneel geladen cleane vocalen van gitarist Ben Polson die dat nummer droegen, krijgen alvast meteen ook de hoofdrol in opener “Anneliese“, maar eerst jaagt een sample van exorcismegeluiden ons de stuipen op het lijf. Dit nummer behandelt immers de duiveluitdrijving van Anneliese Michel, een Duitse vrouw die geloofde dat ze bezeten was door diverse demonen en waarop ook de films “The exorcism of Emily Rose” (2005), “Requiem” (2006) en “Anneliese: The exorcist tapes” (2011) gebaseerd zijn. De heldere, niet altijd even toonvaste – zang en het mellow karakter van de muziek was nu niet meteen wat ik verwachtte na deze onheilspellende intro. Rond de 4:30 grens vallen dan plots de screams in en schakelen de drums een paar tandjes hoger zodat het black metal-aspect van Griefloss’ sound op de voorgrond treedt. Gewaagde openingssong! Het contrast met “Blood flashing” (het nummer dat in augustus vorig jaar als teaser de wereld ingestuurd werd) kan niet groter zijn want hier trekt de band middels blast beats en de helse krijsen van bassist Blade Ronetz volop de black metal-kaart. Ook in “God is hell” is het menens hoewel het tempo hier terug lager ligt, maar de ijle hoge screams wijden ver uit en vullen de ruimte met wanhoop. In “Life is too long” komt het depri-kantje om de hoek loeren maar in “Total hate” worden we op het verkeerde been gezet. Wie hier ziedende en haatvolle black verwachtte, is eraan voor de moeite. Electronica doet immers haar intrede en samen met de zwaar-door-de-effectenmangel-gehaalde cleane zang zorgt dit voor een Jesu-achtige beleving. Geen gitaren en drums hier maar elektronische beats en allerhande achtergrondgeluidjes. De band is duidelijk niet vies van experiment waardoor ik ook gerust een parallel durf te trekken met Altar Of Plagues’ zwanenzang “Teethed glory and injury“, hoewel de Ieren het experiment niet zó ver dreven. Ik ben er nog steeds niet goed uit wat ik hier van moet vinden. Na dit out of the box-uitstapje volgt nog de acht minuten durende uitsmijter “For decades” die het meer gekende blackgaze-terrein van het debuut verkent. Hier wisselen post-rock gitaargepingel en hevige uitbarstingen mekaar af en er wordt voldoende tijd uitgetrokken om spanningsbogen te creëren. Het weet me echter niet zo te pakken als hun oud materiaal. Griefloss bewijst op haar tweede langspeler dat het verschillende gezichten heeft en weerde het experiment niet wat leidde tot een plaat die heel wat luisterbeurten nodig heeft alvorens het kwartje valt. De niet eenduidige koers zal dan ook niet bij iedereen in de smaak vallen. Persoonlijk vind ik het een lichte tegenvaller vergeleken met “Ruiner” en blijf ik toch wat op mijn honger zitten.

JOKKE: 75/100

Griefloss – Griefloss (Eigen Beheer 2019)
1. Anneliese
2. Blood flashing
3. God is hell
4. Life is too long
5. Total hate
6. For Decades

Avast – Mother culture

Laat je niet misleiden door de baarden, tattoos en houthakkershemdjes outfit van deze Noren, want hoewel ze er als een stoner- of sludge-band uitzien, eren ze toch de grootste muzikale erfenis van hun prachtige thuisland Noorwegen, zijnde black metal. Het uit Stavanger afkomstige kwartet doet het echter niet op de traditionele manier maar mixt de extremiteiten en esthetiek van het genre met de atmosfeer, ingetogenheid en weidse ruimtelijkheid van post-rock. Qua thematiek lijken de roots van de band dan weer eerder in punk rock en hardcore te liggen want de teksten behandelen niet de doorsnee black metal topics, maar leunen meer naar een filosofische en poëtische kijk op sociale en milieugerelateerde zaken. In 2016 werd een twee-nummers-tellende EP uitgebracht die het beste deed beloven voor de toekomst. Het nagelnieuwe “Mother culture“gaat alvast op hetzelfde elan verder. Felle en snelle modern klinkende blackness à la Downfall of Gaia zoekt de contrasten op met betoverende en beklijvende post-rock soundscapes die zo uit de koker van een Caspian zouden kunnen komen. Reeds in de negen minuten durende opener worden we heen en weer gekatapulteerd tussen agressie en emotie waarbij de melodieën best catchy klinken maar nooit uitmonden in goedkoop emo-geneuzel. Avast bevindt zich met haar muzikale en vocale aanpak in het vaarwater van een Deafheaven maar laat de balans nooit naar een té grote emotionaliteit doorwegen. In de titeltrack flitsen ijzige screams als bliksemschichten doorheen een melancholisch post-rock wolkendek waar melodieuze gitaarmelodieën doorheen schemeren. “The myth” kent een instrumentale aanpak en laat van-ingetogenheid-naar-climax-evoluerende post-rock à la oude This Will Destroy You haar zegje doen zonder dat er zwartgalligheid aan te pas komt. Des te harder knalt “Birth of man” ons daarna tegen de kop met haar moderne black zonder echter de hele tijd door te rammen. In “The world belongs to man” versmelten black metal en post-rock nóg harder dan de ijskappen en de zee, waarbij dat laatste fenomeen desastreuze gevolgen gaat hebben voor de mensheid. “Mother culture” is gebaseerd op het filosofische verhaal “Ishmael” van Daniel Quinn en waarschuwt dan ook voor het grote potentieel van een wereldwijde catastrofe. De serene openingsklanken van “An earnest desire” klinken nog enigszins hoopvol en ontplooien zich If These Trees Could Talk-gewijs tot post-rock met een boodschap, maar verderop schudt het nummer ons wakker. Blijf niet bij de pakken zitten, maar doe iets! “Man belongs to the world” combineert rock-georiënteerde grooves met epische geluiden, dreunende bassnaren en zwartgeblakerde uithalen. Het warm water wordt hier niet uitgevonden, maar we stellen wel vast dat Avast in een uitgemolken genre toch nog een erg onderhoudende plaat heeft weten uitbrengen.

JOKKE: 83/100

Avast – Mother culture (Dark Essence Records 2018)
1. Mother culture
2. The myth
3. Birth of man
4. The world belongs to man
5. An earnest desire
6. Man belongs to the world

Unreqvited – Stars wept to the sea

Wie anno 2016 af en toe eens door Youtube-comments scrolde kreeg ongetwijfeld lucht van het Canadese Unreqvited. De man achter de band (die schuilgaat onder het pseudoniem 鬼) had toen net “Disquiet” uitgebracht, en vond schaamteloze zelfpromotie op bovengenoemd kanaal precies de beste methode om het nieuws te verspreiden. Deze onorthodoxe promocampagne werd hem echter snel vergeven toen “Disquiet” een pareltje bleek te zijn waarin aangrijpende pianolijnen een bijzonder sfeervolle combinatie met atmosferische black metal en shoegaze vormen. Middels de plotse vrijgave van het nummer “Stardust” en het prachtige artwork van de mij tot nu toe onbekende Saprophial werd “Stars wept to the sea” aangekondigd. “Stardust” liet meteen horen dat Unreqvited vasthield aan de vertrouwde sound maar deze heeft uitgediept. Zo zijn de gitaren op de nieuwe telg iets prominenter aanwezig en wordt iets meer focus gelegd op het black metal aspect in de muziek. Na een lang uitgesponnen intro-track (die voor een keer niet totaal overbodig is) komt dan “Anhedonia”, meteen één van de meest aangrijpende nummers die het album rijk is. Een ietwat slepende, über-melancholische riff wordt ten gepaste tijde doorspekt met piano waarbij de uiterst getormenteerde screams (die bijwijlen wel wat richting het DSBM-genre neigen) nog net die extra touch geven. Unreqvited moet zich de terechte bedenking hebben gemaakt dat veel atmosferische black metal vaak nogal monotoon is, dus werd er beslist om de nodige variatie en tempowisselingen aan te brengen. Ook aan een rustpunt werd gedacht, en het moet gezegd dat de outro met fe-no-me-na-le vrouwelijke zang op het einde van het titelnummer een absolute meerwaarde biedt. Ook “Empyrean” voorziet halverwege het album een moment om even stil te staan met kalmere, ambient aandoende klanken. Niks dan lovende woorden voor Unreqvited hier, en dan zitten we nog maar halfweg het album. “Kurai” implementeert Agalloch-gewijs enkele natuurgeluiden zoals fluitende vogels, om vervolgens te exploderen in een beklijvend nummer dat bijna op een Woods of Desolation-plaat zou hebben gepast. Voor het eerst krijgen we een fikse verhoging van het tempo en zijn er blastbeats en een enorm heldere lead te horen. De rest van het album gaat op dit élan verder, waarbij afsluiter “Soulscape” een perfecte samenvatting is van alles waar Unreqvited voor staat. Dynamisch, melancholisch en fucking goed zijn enkele termen die het album perfect vatten. Met “Stars wept to the sea” levert Unreqvited prachtwerk af dat het ook al steengoede “Disquiet” bijna naar de vergetelheid verwijst. Volgens sommigen is de band niet ‘metal’ genoeg en verdient ze daarom geen plekje in de metalen archieven, maar wat dit album wél verdient is een plek in de collectie van iedereen die het genre een warm hart toedraagt. Unreqvited katapulteert zichzelf in één klap naar het absolute summum van de atmosferische black metal, en brengt ons één van de beste albums die het genre in jaren heeft gezien. Het feit dat het album al iets meer dan een maand uit is en nog steeds quasi dagelijks te horen is in casa Cas zou boekdelen moeten spreken. Als dit pareltje niet in de jaarlijsten verschijnt kap ik ermee, want beter dan dit wordt het niet.

CAS: 95/100

Unreqvited – Stars wept to the sea (Avantgarde Music, 2018)
1. Sora
2. Anhedonia
3. Stardust
4. Kurai
5. Empyrean
6. White Lotus
7. Namida
8. Soulscape

Cepheide – Saudade

“Saudade” is een Portugees/Galicisch woord dat de mengeling van gevoelens van verlies, gemis, afstand en liefde beschrijft. Het is een moeilijk vertaalbaar woord maar in het Nederlands komen termen als “heimwee”, “melancholie” of “weemoed” aardig dicht in de buurt. En in het geval van Cepheide is het een perfecte term om haar debuutplaat een naam te geven. De twee jaar geleden verschenen “Respire” EP kon hier al op heel wat bijval rekenen, zeker gezien de grote stap voorwaarts die gezet werd na de demo “De silence et de suie” uit 2014. Het uitgangspunt van het Parijse kwartet is nog steeds het combineren van de schoonheid en melancholie van post-rock en shoegaze met de ruwheid van black metal en bij elke release lijken ze de finesse van het master blenden beter in de vingers te krijgen. Op hun EP klokten beide songs nog boven het kwartier af, maar de vijf nieuwe nummers die op “Saudade” prijken, vertellen hun verhaal in gemiddeld een minuut of acht. Hoewel er natuurlijk nog steeds voldoende ruimte is voor een weidse atmosferische opbouw en spanningsbogen (zoals bij het afsluitende “Auréole“), komt Cepheide nu sneller tot de kern van de zaak – vooral voor zij die bij deze aanpak steeds smachtend zitten wachten totdat die black metal explosie er eindelijk aankomt – en het repetitieve hypnotiserende element werd ietwat achterwege gelaten. De vocalen blijven aan de eentonige kant, vormen eerder een extra instrumentale laag dan dat ze daadwerkelijk teksten lijken uit te braken en geven het black metal-element een depressief kantje. Doorheen de breed uitwaaierende crescendo post-rock tapijten die nergens zeemzoet klinken maar steevast “saudade” uitademen, ontwaart de aandachtige luisteraar subtiele bas-klanken die desondanks hun verdrongen positie toch hun steentje bijdragen aan de sfeerzetting. Bij een band als Cepheide is het nog moeilijk te zeggen of het nu black metal of post-rock is die de overhand neemt. Ik was al fan en blijf dat ook. By the way: Waar blijft de interesse van de platenlabels?

JOKKE: 84/100

Cepheide – Saudade (Eigen Beheer 2017)
1. Une nuit qui te mange
2. Madone
3. La lutte et l’harmonie
4. Le cinquième soleil
5. Auréole

Esben And The Witch – Older terrors

Het is mede dankzij de geslaagde gastbijdrage van Rachel Davies op het laatste Ultha album dat mijn aandacht nog eens op het Engelse – maar tegenwoordig vanuit Berlijn opererende – Esben And The Witch gevestigd werd, de band waar deze uitstekende muzikante als zangeres/bassiste het gezicht van vormt. Het wondermooie “A new nature” dateerde alweer van 2014 maar blijkbaar verscheen afgelopen zomer met “Older terrors” een opvolger…via Season Of Mist dan nog wel. Blijkbaar reikt de marketingcampagne van een groot label toch niet altijd even ver…ik bracht mijn zomer dan ook op de godverlaten doch zonovergoten parelwitte stranden van Antwerpen Linkeroever door. Met elk nieuw album dat het trio – naast frontvrouw Rachel aangevuld met Thomas Fisher (gitaar) en Daniel Copeman (drums, electronica) – schrijft, drijven ze verder weg van hun initiële electronic dubstep soundscapes sound waarbij de elektronische elementen meer en meer achterwege blijven ten voordele van een meer rock geörienteerde sound. De koers die op “A new nature” werd ingezet, wordt met andere woorden verder gezet en in de diepte uitgewerkt wat resulteert in vier lange songs die elk de magische tien-minuten-grens overschrijden. Goodbye pop/rock-song approach! En hoewel de songlengtes anders doen vermoeden, met ook een pak minder pure shoegaze. Rachel schittert als frontdame en zuigt alle aandacht naar zich toe middels haar pakkende, onderhuidse-rillingen-veroorzakende zangprestaties. Alleen de manier al waarop de dertien minuten van opener “Sylvan” je adem doen stokken, rechtvaardigen de aanschaf van dit album. Dit is muziek om je ziel aan te verwarmen tijdens de lange, eenzame winteravonden. “The reverist” zalft mijn gehavend hart met haar pakkende zang en grandiose shoegaze vibe. Luisterbeurt na luisterbeurt geven de vier tracks meer van hun geheimen prijs en vallen tussen de verschillende texturen en kleuren – zoals het prairiegevoel dat “Making the heart of a serpent” uitademt – de nodige subtiele details op. “The wolf’s sun” neigt dan weer naar indie-rock, vooral door de ritmische drive van de song om alsnog in een drone-eruptie uit te barsten. Maar ondanks het mozaïekvormige klankenpallet laat Esben And The Witch de songs wel schitteren in hun puurheid. Elke noot op deze plaat is er één die noodzakelijk was om de flow en dynamiek – gaande van een frêle ingetogenheid tot aan een explosieve catharsis en al wat daartussen zit – te capteren. Minder bombastisch vergeleken met hoe collega Chelsea Wolfe de dingen aanpakt, maar minstens even emotioneel overdonderend. Dit moet absoluut ook liefhebbers van Siouxsie and the Banshees, PJ Harvey, Daughter, Portishead, Swans, Mogwai of Lanterns On The Lake kunnen aanspreken. “Older terrors” is de volgende stap in de muzikale zoektocht van Esben And The Witch en klinkt allerminst als de eindbestemming. Begin 2017 trekt het trio erop uit en doen ze onder andere de Gentse Charlatan en Roadburn aan. Ga dat live aanschouwen!

JOKKE: 92/100

Esben And The Witch – Older terrors (Season Of Mist 2016)
1. Sylvan
2. Making the heart of a serpent
3. The wolf’s sun
4. The reverist