Wie had ooit verwacht dat we nog eens een nieuwe Woods Of Desolation zouden recenseren? Ondergetekende alleszins niet, maar dat ik overliep van enthousiasme toen “The falling tide” werd aangekondigd is zacht uitgedrukt. Over de overstap van Northern Silence Productions naar het megalomane Season Of Mist was ik dan weer minder opgetogen, want ze moeten daar zowat de meest consistent belachelijke vinylprijzen hanteren van het moment. Het zij zo; het temperde mijn hunkering naar nieuwe Woods of Desolation alvast niet. Dat het soloproject van D. doorheen de tijd invloedrijk is geweest spreekt haast voor zich, want met “Torn beyond reason” leverde hij in 2008 een onvervalste klassieker af en ook voorganger “Towards the depths” en opvolger “As the stars” (2014) waren om duimen en vingers bij af te likken, al passeert die laatste iets minder vaak mijn CD-speler dan het eerste duo langspelers.

Dat we dus acht jaar moesten wachten op nieuw materiaal voelde ontieglijk lang voor de liefhebber van desolate, moedeloze en introspectieve post-black, al hield D. zich in tussentijd onledig met onder andere Forest Mysticism, Unfelled en het niet onverdienstelijke Remete. Genoeg ervaring onder de broeksriem van deze Australiër om opnieuw een kanjer van een plaat af te leveren, niet? Hijzelf was niet overtuigd, dus worden de retestrakke drums door Drudkhs Vlad ingemept – maar daarover later meer.

Op de voorgaande albums besteedde D. ook de vocals uit aan onder andere Tim Yatras (Austere, Germ, ex-Grey Waters), maar op “The falling tide” besliste hij deze zelf voor zijn rekening te nemen. Niet helemaal goed gegokt helaas, want zijn diepere, rauwe screams passen naar mijn mening minder goed bij de met shoegaze en postrock doorspekte black metal en komen minder doorleefd over dan die van pakweg een Yatras. Mijn eerste punt van kritiek en helaas ook niet het enige: ook de sound, waarin de toetsen veel meer alomtegenwoordig zijn dan vroeger (waarmee ik niet bedoel dat ze te overweldigend zijn in de mix), is me te gepolijst voor een project dat depressie uit het diepst van de ziel moet belichamen – niet op de klassieke ‘koude’ manier zoals we binnen extreme metal gewend zijn, maar eerder als het ondraaglijke van een loden zon in een desolate woestijn. De sound is vol en modern, maar mist helaas sfeer en bij dit soort emotioneel beladen muziek mag er voor mij best een rauw kantje aanwezig zijn. Reken daarbij de niet minder dan gruwelijke en precies onder een tapijt gemoffelde drumsound – die eerste halve minuut van “Beneath a sea of stars” is niet om aan te horen – en mijn enthousiasme is meteen wat minder. Het dient gezegd dat de meningen over dit laatste punt binnen mijn kennissenkring fel verdeeld zijn, maar ikzelf bevind mij aan de hate it kant van het spectrum.

Compositorisch kan D. het gelukkig wél nog, want de zes middellange songs zitten fantastisch in elkaar. D. weet perfect te balanceren tussen opzwepende melodieuze uitbarstingen (“Far from here” of het titelnummer) en ingetogen contemplatie, want het korte “The passing” is zelfs een onvervalst postrocknummer dat best wel aan een band als God Is An Astronaut doet denken. Tegenover de vorige albums boeten de nummers zeker niet aan intensiteit en variatie in (luister afsluiter “Anew”!), al zijn ze misschien wat minder individueel herkenbaar. Toch er passeren er voldoende grandioze riffs de revue om de aandacht vast te houden en toch nog soms naar het album terug te grijpen.

Op vlak van songwriting mag D. dus terecht trots zijn op het vooralsnog laatste hoofdstuk van Woods Of Desolation. De songs nestelen zich misschien iets minder makkelijk in mijn gehoorgang dan bij vroeger materiaal het geval was, maar zijn ontegensprekelijk van een niveau dat veel post-whatever bands achter zich laat. Helaas maakt de muzikant, die nochtans al jaren meedraait, vreemde keuzes wat geluid betreft waardoor Woods Of Desolation toch wat eigenheid kwijtspeelt, én ik irriteer me rot aan de drumsound. “The falling tide” is ontegenspreklijk een oerdegelijke plaat, maar voldoet helaas niet aan mijn (toegegeven: torenhoge) verwachtingen en krijgt dus niet de negen die ik hoopte te geven. Ach, je schrijft maar één keer een “Torn beyond reason” zeker?

CAS: 78/100

Woods Of Desolation – The Falling Tide (Season Of Mist 2022)
1. Far from here
2. Beneath a sea of stars
3. Illumination
4. The falling tide
5. The passing
6. Anew