Na het grootste deel van zijn output in eigen beheer te hebben uitgebracht is het Þórir G. Jónsson eindelijk gelukt om met zijn éénmansproject Óreiða bij een kwaliteitsvol label gehuisvest te raken, het Franse Debemur Morti Productions in dit geval. Een label waarbij de IJslander op zijn plaats zit tussen experimentele bands als Blut Aus Nord, Manes en White Ward. Enkele maanden nadat de tweede, haast voor eeuwig verloren gegane langspeler “Nóttin” nog DIY-gereleased werd, is het nu tijd voor “The eternal“, het debuut voor DMP dus waardoor er meer ogen op Óreiða zullen gericht zijn.

De roots van de instrumentale en hypnotiserende muziek van deze IJslandse milti-instrumentalist liggen ontegensprekelijk in het blackmetalgenre, maar meer dan ooit nog nemen postmetal en shoegaze de overhand waardoor Óreiða in bijvoorbeeld het openingsnummer “The path” toch wel heel dicht tegen een Year of No Light komt aanschuren. Idem dito voor “The river“, waarin ook ruimte is voor aan akoestische break, maar het verleidelijke en aanlokkelijke keyboarddeuntje verraadt hier een voorliefde voor de hoogdagen van een Burzum.

Óreiða’s muziek druipt van de psychedelische en transcendentale krachten door met dynamieken te spelen waarbij broeierige stilte plots kan omslaan in wervelende sneeuwstormen of cathartische vloedgolven vol hypnotiserende epische black metal. De machtigheid van IJsland is in alle noten en drumaanslagen voel- en hoorbaar. Ondanks de dynamiek propt de songschrijver zijn vijf composities niet boordevol ideeën; zo wordt elke song aan één of twee hooks opgehangen. Maar een luisterbeurt met de koptelefoon wordt wel aangeraden om de dieperliggende details en subtiele accenten in het betoverende keyboardspel te ontdekken.

“The eternal” werd gecomponeerd in een periode waarin Jónsson zijn eigen spiritualiteit aan het verkennen en herontdekken was – hij staarde diep in de afgrond om uiteindelijk te staren naar de duisternis van het zelf. In de woorden van de componist: “Wat begon als een poging om een ​​dieper begrip te krijgen van mijn band met de natuur, evolueerde naar de relatie die de natuur heeft met de planeet, de planeet heeft met het zonnestelsel, het zonnestelsel heeft met het universum en het universum heeft met het eeuwige. Met chaos.” Het concept werd ook gebaseerd op de mythe van Sisyphus en in het bijzonder op Albert Camus. Het is een klim door het eeuwige, die je perfect kan volgen door chronolisch de tracklist te doorlopen. Je vindt je pad, je steekt de rivier over, je maakt de klim en bereikt dan de top om vervolgens geconfronteerd te worden met het eeuwige. Er is geen einde, alleen de reis, en de reis gaat voor altijd door.

Deze reis die de componist aflegt, vertaalt zich ook in de flow en het gevoel van de muziek. Naarmate de plaat vordert, verandert het karakter van de muziek dan ook: de eerder apocalyptische grandeur van de eerste twee nummers slaat halfweg om naar meer mineur aanvoelende, ietwat atonale en repetitieve klanken (hoor ik daar ook subtiele industriële invloeden van Blut Aus Nord?), om met het titelnummer tenslotte opnieuw voor een machtige finale te gaan waarbij de tonaliteit en sound van de gitaarleads teruggrijpen naar het verleden van de band. Behoorlijk beklijvende plaat die Óreiða met “The eternal” aflevert. Hopelijk kan dankzij BMP nu een groter publiek het potentieel van deze band inzien.

JOKKE: 86/100

Óreiða – The eternal (Debemur Morti Productions 2023)
1. The path
2. The river
3. The climb
4. The apex
5. The eternal