World Terror Committee

Valkyrja – Throne ablaze

Op Metal Archives staat een vernietigende review te lezen van “The antagonist’s fire“, de derde plaat van Valkyrja, waarin de Zweedse band als een goedkope karikatuur van Watain wordt afgeschilderd en de songs als B-kantjes van diens “Sworn to the dark“-album afgedaan worden. Ik kan me in deze kritiek wel enigszins vinden maar Valkyrja als ‘goedkoop’ of ‘karikatuur’ bestempelen, gaat mij toch een paar bruggen te ver. Dat de Zweedse band goed naar genre- en streekgenoten Watain heeft geluisterd, valt niet te ontkennen en in dat opzicht is volgend statement van de band dan ook quatsch: As part of Valkyrja’s philosophy of ridding themselves from limitations, no specific genre was ever chosen since it would only serve to establish a framework of useless expectation. The artistic output created under the flag of Valkyrja defies all earthly shackles, including those of commercial categorization. Valkyrja speelt immers overduidelijk Zweedse black met invloeden van Watain en Marduk (inspecteer maar eens enkele riffs in “Opposer of light“), zonder buiten de lijntjes van het genre te kleuren. Daar waar Erik en co echter meer catchy te werk gaan, zijn de nummers van Valkyrja toch net iets moeilijker te doorgronden maar ze zitten wel vernuftig in mekaar. Enkel met “Crowned serpent” lijkt voor een meer toegankelijke, meezingbare en korte albumopener vol wervelende arpeggio’s gekozen te zijn. Ondanks voortdurend gerommel in de line-up heeft bandbrein Simon Wizén – die by the way nog geen dertig jaar oud is – zich sinds de oprichting van Valkyrja in 2004 steeds met uitstekende muzikanten weten omringen waardoor er op de strakke uitvoering van diens Zweedse melo-black al vier langspelers lang niets aan te merken valt. Na de plotse verdwijning van zanger RSDX (die echter nooit op plaat te horen was) heeft hij nu ook de vocalen voor zijn rekening genomen en die moeten absoluut niet onderdoen voor die van Andreas Lind die op de vorige albums te horen was. Simon klinkt een tikkeltje heser, maar hij kwijt zich heel goed van zijn nieuwe taak. Een ander pluspunt is het mooie soleerwerk en de knappe gitaarharmonieën die we o.a. in “Tombs into flesh” en “Paradise Lost” te horen krijgen. En hoewel de band grossiert in snelheidsduivels blijft het kwartet ook stevig overeind staan in mid-tempo songs als “Halo of lies”, dat een knappe flow kent, en “Transcendental death” waarin ook naar hogere snelheden geschakeld wordt. En zelfs in de negen minuten durende titeltrack met prachtige slotmelodieën blijven we geboeid luisteren. Collega Cas haalde recent vernietigend uit naar het plagiaat van Groza aangaande haar grote voorbeeld Mgła. Hoewel bij Valkyrja de Watain-invloeden er eveneens vingerdik bovenop liggen, beleef ik echter meer luisterplezier aan Valkyrja dan aan de laatste twee Watain-albums. Bovendien blijft Valkyrja consistent hoge kwaliteit afleveren. Liefhebbers van snel Zweeds spul genre Watain, Marduk, Setherial of Dark Funeral kunnen blind tot de aanschaf overgaan. Ben je op zoek naar een meer eigenzinnige of originele sound, dan laat je “Throne ablaze” maar aan de kant liggen.

JOKKE: 86/100

Valkyrja – Throne ablaze (World Terror Committee 2018)
1. In ruins I set my throne
2. Crowned serpent
3. Opposer of light
4. Tombs into flesh
5. Halo of lies
6. Transcendental death
7. Paradise lost
8. Throne ablaze

 

 

Sargeist – Unbound

Sinds haar conceptie in 1999 is Sargeist één van de vaandeldragers van de Finse black metal-scene. Oprichter Shatraug heeft zijn aandeel in zowat de helft van de bands die actief zijn in het land van de duizend meren, maar tezamen met Horna is Sargeist toch één van de meest consistente qua uitbrengen van plaatwerk, hoewel voorganger “Feeding the crawling shadows” toch ook weeral vier jaar achter ons ligt. In tussentijd heeft Sargeist echter grote kuis in haar line-up gehouden en heeft spilfiguur Shatraug in de Amerikaanse gitarist VJS (o.a. Adaestuo en Nightbringer), bassist Abysmal (o.a. Saturnian Mist), gitarist Gruft (o.a. Desolate Shrine, Perdition Winds) en zanger Profundus (o.a. Desolate Shrine) nieuwe strijdmakkers gevonden. Ondanks de nieuwe line-up doet Sargeist op haar vijfde langspeler wat van haar verwacht wordt: ongecompliceerde, van alle tierlantijntjes ontdane black metal op de luisteraar afvuren. De productie houdt hierbij het midden tussen grimmig en krachtig zodat de melodieën toch goed te volgen zijn. “Psychosis incarnate” is meteen een fijne binnenkomer die de toon zet voor de overige vijfenveertig minuten. Ook “To wander the night’s eternal path” is Finse black volgens het boekje. Voor sommigen zal daar het schoentje wringen omdat je voor verrassingen of experiment bij Sargeist écht wel aan het verkeerde adres bent. Op zich is er niets verkeerd aan de traditionele aanpak van het vijftal, maar van enige afwisseling is er bijgevolg dan ook weinig sprake hoewel “The bosom of wisdom and madness” door haar gevarieerde vocale aanpak positief opvalt. “Death’s empath” springt er eveneens bovenuit door haar semi-rockende semi-blastende opzet en pakkende riffs (waar Shatraug, na meer dan honderd nummers geschreven te hebben, de inspiratie vandaan blijft halen, is me dan ook een groot vraagteken). In “Hunting eyes” daalt het tempo aanvankelijk en weten de riffs opnieuw een heupwiegje in gang te zetten. De titeltrack is goed gekozen want deze perfectioneert de vintage-Sargeist sound tot in de perfectie. Daar waar ik tegen het einde van zowat elke Sargeist-plaat mijn focus verlies, is dat bij “Unbound” niet het geval. “Grail of the pilgrim” sluit deze viering van old-school Finse zwartgalligheid dan ook perfect af. Sargeist is geen rocket science, maar bewijst opnieuw dat het goed is in wat het doet en levert met “Unbound” met stip haar beste werk af.

JOKKE: 83/100

Sargeist – Unbound (World Terror Committee 2018)
1. Psychosis incarnate
2. To wander the night’s eternal path
3. The bosom of wisdom and madness
4. Death’s empath
5. Hunting eyes
6. Her mouth is an open grave
7. Unbound
8. Blessing of the fire-bearer
9. Wake of the compassionate
10. Grail of the pilgrim

Ascension – Under ether

Het Duitse World Terror Committee staat immer garant voor orthodoxe black metal van de bovenste plank, zoals Chaos Invocation recent bewees. Sinds het eveneens Duitse Ascension in 2007 ontstond werd de band ook onder de vleugels van het befaamde (en beruchte) label ondergebracht. Het anonieme gezelschap (waarvan één van de leden, zo blijkt, ook in Secrets of the Moon actief is) bracht van daaruit de EP “With burning tongues” uit, die mij meteen bij de keel wist te grijpen met een snedige gitaarsound en lang uitgesponnen, meeslepend gitaarwerk. Met opvolger “Consolamentum” zette de band in 2010 de trend voort en loste een pareltje dat in mijn ogen ondertussen als een moderne black metalklassieker mag worden beschouwd. “Consolamentum” was een conceptalbum, tot de nok toe gevuld met fantastische, bijwijlen dissonante riffs en de karakteristieke blastbeat-uitbarstingen – zo karakteristiek dat we het in besloten kring op den duur over ‘Ascension-riffs’ hadden. Na het iets minder geslaagde “The dead of the world”, dat hier en daar een opflakkering van de gekende Ascension-genialiteit liet horen (“Deathless light”), is het eind deze maand dan tijd voor langspeler nummer drie: “Under ether”. Het evocatieve artwork van Dávid Glomba zet zelfs voor de eerste luisterbeurt al de toon: “Under ether” is op nieuw een op en top orthodox black metal album vol left hand path symboliek. Onze oosterburen blijken qua sound het pad begonnen met “The dead of the world” verder te bewandelen, waarbij meer en meer death metalriffs de bovenhand nemen. We krijgen de gekende dynamiek tussen agressieve uitbarstingen en melodieuze twin-guitarpartijen opnieuw voorgeschoteld, doorspekt met staccato passages en vaak diepere vocalen dan we van de Duitsers gewend zijn. Echter besluipt me het gevoel dat de inspiratie voor langspeler nummer drie wat zoek was. In nummers zoals “Dreaming in death” vliegen de saaie chugga-chugga riffs ons om de oren, terwijl “Ecclesia” iets te veel een nummer als “Consolamentum” probeert na te doen. Ascension weet wel degelijk hoe ze degelijke tot zelfs zeer sterke songs in elkaar moeten boksen (afsluiter “Vela dare” is exact wat ik van deze band had gehoopt te horen!), maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de band af en toe zichzelf lijkt te kopiëren of zelfs riffs recycleert. “Under ether” is zeker een degelijk album geworden, maar weet minder te beklijven dan eerder materiaal. Dat World Terror Committee dit album promoot als het beste wat de band ooit heeft geschreven, is helaas een loopje nemen met de waarheid.

CAS: 75/100

Ascension – Under ether (World Terror Committee 2018)
1. Garmonbozia
2. Ever Staring Eyes
3. Dreaming In Death
4. Ecclesia
5. Pulsating Nought
6. Thalassophobia
7. Stars To Dust
8. Vela Dare

Chaos Invocation – Reaping season, bloodshed beyond

Met bands als Acherontas, Ascension, Fides Inversa, Acrimonious en Inferno onder haar hoede kan je het Duitse World Terror Committee gerust als het Mekka voor occulte en/of orthodoxe black metal beschouwen. Misschien minder bekend dan de aangehaalde bands, maar daarom niet minder bemind, en toch al drie platen lang bij WTC gehuisvest, is het Duitse Chaos Invocation. Op debuutplaat “In bloodline with the snake” uit 2009 klonken onze oosterburen nog als het kleine broertje van Watain, maar met opvolger “Black mirror hours” uit 2013 wisten ze mijn zwartgeblakerde hart voorgoed te veroveren. Daarna bleef het echter verdacht stil rond de band totdat vorig jaar een eerste teken van leven verscheen middels de split met labelgenoten Thy Darkened Shade. De band rond A. (gitaar) en M. (zang) had zich lange tijd teruggetrokken in het repetitiehok om aldaar aan de blijkbaar moeilijke derde langspeler te werken. Ondertussen werden de troepen ook herschikt en treffen we nu drumheerser Gionata Potenti (deze man behoeft geen introductie meer) in de line-up aan die in zijn kielzog Darvaza- en Fides Inversa-collega Tumulash op basgitaar meebracht. De kwaliteit die op “Black mirror hours” te horen was, is gelukkig na al die tijd niet weggeëbd, wat bewijst dat Chaos Invocation nog steeds een duivelseskadron is om rekening mee te houden. De black metal wordt ter meerdere eer en glorie van de Gehoornde gebracht en is met een gezonde portie Dissection-melodie geïnfuseerd. Dat resulteert in pakkende songs zoals het catchy “Obsession is always the answer” en het creatieve “Menskindrums of doom” waarbij ritualistische en melodieuze passages hand-in-hand gaan. Is “Reaping season, bloodshed beyond” dan een herhalingsoefening van de vorige langspeler geworden? Niet helemaal, want de aandachtige luisteraar merkt toch op dat er iets meer progressieve elementen in de volwassen songstructuren geslopen zijn. De mannen van Chaos Invocation vertonen vakmanschap op gebied van songwriting waarbij er duidelijk oog is voor interessante bruggetjes en onverwachte wendingen. Tevens wordt er nog steeds geëxperimenteerd met cleane vocalen, een uitprobeersel dat echter niet altijd volledig in smaak valt bij ondergetekende. Zo zijn de cleane gezangen in “Blackmoon prayer” op het randje van tenenkrommend. Dit is echter een héél kleine smet op het blazoen van een voor de rest beresterke en overtuigende plaat.

JOKKE: 88/100

Chaos Invocation – Reaping season, bloodshed beyond (World Terror Committee 2018)
1. Where hearts shall not rest
2. Calling from Dudail
3. To fathom the bloodmist
4. Menskindrums of doom
5. Obsession is always the answer
6. The search of keys and gates
7. Blackmoon prayer
8. Luciferian terror chorale
9. Chaos invocation
10. Bloodshed beyond
11. Ajna assassins absolute

Horna/Pure – Split

We zijn nog geen maand ver in het nieuwe jaar of de Finse beeldenstormers Horna zijn al aan hun tweede release toe. Na de “Kuolleiden kuu” EP is het nu tijd voor een brok duivelse muziek die het gevolg is van een bloedpact gesloten met het Zwitserse Pure, het (solo-)project van Ormenos die ingewijden zullen kennen van een resem topacts waarvan Borgne, Manii en Oculus de bekendste zijn. Maar alvorens deze muzikale duizendpoot zijn kunnen mag laten horen, krijgen we vier zweepslagen van Horna te verwerken. Het is het eerste werk waarop LRH op drums te horen is, nadat hij de band in 2016 vervoegde. Dat heeft lang geduurd als je weet dat deze vellenmepper de broer is van zanger Spellgoth die toch al sinds 2009 dood en verderf zaait bij Finlands meest productieve black metal band. Hoewel voorganger Vainaja ook best kon drummen, klinken de beats en tempo’s swingender en soepeler dan ooit tevoren en stelt het Horna in staat om middels opener “Nielkää tuhkaa!” en het snelle “Kielletyn tulen kantaja” met het beste werk in lange tijd over de brug te komen. En wat blijft dat Fins toch een mooie, maar onnavolgbare taal! Er wacht Ormenos een zware taak om de Finnen te evenaren en hoewel hij een begenadigd multi-instrumentalist is, heeft hij zich voor deze release toch laten bijstaan door Thorns (Darvaza en nog ontelbaar veel acts) op drums en Beast op bass. Pure klinkt scheller, snijdender en meer bezeten, vooral door de lading effecten die de screams nóg maniakeler uit de boxen doen schetteren. De band laat twee snelle en twee mid-tempo songs horen die, ondanks het verschil in beats, beide een serieuze impact hebben. Goed spul van enerzijds veteranen die op hun best klinken en anderzijds een band waarvan ik het oudere werk dringend ook eens moet opsnorren.

JOKKE: : 82/100 (Horna: 83/100 – Pure: 81/100)

Horna/Pure – Split (World Terror Committee 2018)
1. Horna – Nielkää tuhkaa!
2. Horna – Kaaos
3. Horna – Kielletyn tulen kantaja
4. Horna – Kohti myrskyjen vuosia
5. Pure – Astral vanity
6. Pure – Imara
7. Pure – The black depths
8. Pure – Disclosure of knowledge

 

Horna – Kuolleiden kuu

Wie de discografie van het Finse Horna van buiten kent, is een échte diehard. Deze bende hellehonden onder leiding van Shatraug bestookt de mensheid sinds haar oprichting in 1993 onophoudelijk met releases in welk vorm dan ook. Op deze “Kuolleiden kuu” EP krijgen we vier songs voorgeschoteld die achter de hand gehouden werden tijdens de opnames van de laatste langspeler “Hengen tulet” uit 2015. “Tähdet tähdet” klinkt als een degelijke mid-tempo Horna song, maar blijkt een cover te zijn van de Finse rockzanger Rauli Badding Somerjoki. De originele versie ben ik voor de gein maar eens gaan opzoeken en al snel blijkt dat van het oorspronkelijke swingende karakter van de song geen hol meer overblijft eens het door de Horna-mangel gehaald wordt. Zoals we van deze Finnen gewend zijn, klinkt hun black gortdroog en is er geen ruimte voor frivole fratsen en of het nu mid-tempo rockt, punky thrasht of blastend knalt maakt niet veel uit. Horna doet, wars van alle trends, simpelweg waar het goed in is, maar tot de absolute toppers behoren, doen ze na vijfentwintig jaar nog steeds niet. Natuurlijk wel eeuwig respect voor de stugge houding en de bakken doorzettingsvermogen.

JOKKE: 75/100

Horna – Kuolleiden kuu (World Terror Committee 2018)
1. Uskonpauhu
2. Kuolleiden kuu
3. Tähdet tähdet
4. Viattomien silmin

Ascension – Deathless light

Als opwarmer voor het in november te verschijnen tweede full album “The dead of the world” trakteert het Duitse Ascension ons middels de EP “Deathless light” op een zinnenprikkelende amuse bouche. Twee songs van acht en zes minuten volstaan om ons hardnekkig te doen watertanden naar de hoofd plat. Titeltrack “Deathless light” die ook op de langspeler terug te vinden zal zijn, legt meteen de zweep erop met een furieuze start. De diepe vocalen geven de song een meer death metal getint timbre. Een knappe melodieuze solo spietst zich doorheen de razernij om vervolgens het tempo omlaag te schroeven. Een slepende pekzwarte dreiging maakt zich heer en meester van de luisteraar. Naar het einde toe wordt de orthodoxe black metal terug sneller opgediend en opnieuw zorgt knap gitaarwerk voor een grootse apotheose. Exclusieve track “Garden of stone” kent een melodieuze pakkende start, waarna fluisterende vocalen en een cleane gitaarpartij een duistere nevel creëren (net zoals de line-up die ook nog steeds in een dikke mysterieuze nevel gehuld is, hoewel ik Ar van Secrets Of The Moon op een bandfoto meende te herkennen en ook de intussen overleden bassiste LSK aan de band gelinkt werd). Mid-tempo gewijs ontstaat uit de volslagen duisternis een stralende glorie. Als smaakmaker heeft deze EP zeker bestaansrecht. Laat het hoofdgerecht maar snel komen want ik ben hongerig gemaakt! Collega addergebroed FLP zal er ongetwijfeld zijn ongezouten mening over geven.

JOKKE: 85/100

Ascension – Deathless light (World Terror Committee)
1. Deathless light
2. Garden of stone