World Terror Committee

Vaeok – Vaeok

Wanneer, na een sfeerscheppende inleidende passage, de eerste metalen tonen van “Terricula nox” uit de boxen schallen, dacht ik even met nieuw werk van Nightbringer te doen te hebben, want de snerpende gitaarriffs en Gollum-achtige vocalen klinken me bekend in de oren. Nu is dat op zich niet zo gek als we weten dat VJS (Sargeist, Kult ov Azazel, Adaestuo, Demoncy en dus ook Nightbringer), naast de mij onbekende M.S., één van de twee spilfiguren in deze nieuwe band is. Een verschil met Nightbringer is dat Vaeok kosmische toetsenpartijen aan haar atmosferische black toevoegt zonder écht symfonische paden te bewandelen. Denk aan een mix van enkele grootheden uit de jaren negentig zoals Emperor (de majestueuze toetsen) of Diabolical Masquerade (de vinnige agressie). Het tempo ligt regelmatig verschroeiend hoog, maar door een geslaagde productie van de Necromorbus Studio verzanden de flitsende passages nergens in een brij. Het tweede nummer, “Atrox“, bevat een melodieus refrein dat “Mother north’‘-gewijs in arena’s zou kunnen meegekeeld worden, maar iets zegt me dat Vaeok nooit zo’n grote band zal worden. Daar is de concurrentie tegenwoordig te moordend voor (waar ik absoluut niet mee wil zeggen dat dit geen kwalitatieve release is) en Vaeok’s muzikanten te integer. Sterke EP!

JOKKE: 81/100

Vaeok – Vaeok (World Terror Committee 2020)
1. Terricula nox
2. Atrox
3. Malaesthete
4. Souls void

Amestigon/Heretic Cult Redeemer – Split

Een Oostenrijkse Käsespätzle met Griekse feta, het zou misschien nog wel lekker zijn. Ook al is dit misschien eerder iets voor de nog op te richten kookblog “Addergebraad” in plaats van deze muzieksite. Soit, ik zocht een bruggetje om over te gaan naar deze collaboratie tussen het Oostenrijkse Amestigon en het voor mij onbekende Heretic Cult Redeemer, een band die al een decennium lang in de Griekse scene rond dwarrelt. Beide bands sloegen de handen in mekaar voor een split waarvoor telkens één nummer werd aangeleverd, maar dan wel van respectievelijk dertien en twaalf minuten. Dergelijke lange epossen waren we reeds gewend van Amestigon’s “Thier“-plaat uit 2015; voor de Grieken is het een primeur. De Oostenrijkse band met enkele (ex-)leden van Abigor en Summoning bijt de spits af met een opus getiteld “Qvri Okbish 718“. De compositie kruipt aanvankelijk geniepig langzaam vooruit totdat de drummer rond 3:30 het tempo de hoogte in jaagt. Het venijn wordt uitgespuwd middels repetitieve black metal inclusief bezwerende basgitaar maar na enkele minuten doorspekken de muzikanten hun zwartgeblakerde creatie met enkele hypnotiserende tonen en melodieuze, uit post-metal ontleende elementen. De zinderende finale moet het hebben van haar repetitieve blastmodus en hypnotiserende riffs, waarbij de zanger en zijn nogal droge strot besloten hebben de instrumenten het verhaal te laten vertellen. Het maakt van “Qvri Okbish 718” een interessante compositie waarin heel wat te beleven valt. Na deze helse rit laten we Wenen voor wat het is en verkassen we naar Athene voor “In the depths of the nine chambers of fire“. De sound van dit epos klinkt wat scheller en zanger Funus hanteert een semi-raspende semi-cleane strot, wat deze band meteen in het occulte black metal-hoekje duwt. Muzikaal gezien gebeurt er heel wat. Trage gitaarpartijen gaan haast voortdurend in de clinch met uptempo drumwerk en de Grieken zijn niet vies van een streep dissonantie links of rechts. De overgangen blijven mekaar in sneltempo opvolgen wat maakt dat er heel wat info op de luisteraar afgevuurd wordt. Het maakt van “In the depths of the nine chambers of fire” een eerder fragmentarische aangelegenheid. Vanaf 4:20 heeft een psychedelisch gitaarlijntje het minutenlang alleen voor het zeggen. Je verwacht je natuurlijk op een bepaald moment aan een uitbarsting, maar Heretic Cult Redeemer beslist om de spanningsboog traag en gestaag terug aan te spannen. Drummer Vagelis Felonis blijft allerhande druk drumwerk onder de bezwerende riffs plaatsen en uiteindelijk leveren de Grieken ook een overdonderende apotheose af. Best een aardige split.

JOKKE: 79/100 (Amestigon: 82/100 – Heretic Cult Redeemer: 76/100)

Amestigon/Heretic Cult Redeemer – Split (World Terror Committee 2019)
1. Amestigon – Qvri Okbish 718
2. Heretic Cult Redeemer – In the depths of the nine chambers of fire

Dysangelium – Death leading

Het Duitse label World Terror Committee (W.T.C. dus) lijkt precies al even over zijn hoogdagen heen te zijn, zeker nu de golf aan orthodox geïnspireerde theologisch neuzelende bands wat lijkt uitgeraasd. Eind 2019 slaat het label dan toch nog terug middels de release van twee langverwachte albums. Eentje daarvan is “Death leading”, Dysangeliums vervolg op het in mijn ogen geniale “Thánatos áskēsis”, dat alweer uit 2015 dateert en me steeds is bijgebleven omwille van de fantastische liveshow die de band neerpootte in Het Bos, als opener voor Vassafor, Ascension en Bölzer. Vier jaar later zijn we, en nog steeds schalt het debuut regelmatig door de speakers. Blij waren we dan ook toen we de promomail voor “Death leading” in de virtuele postbus kregen, waarbij het label ons belooft dat de band meer matuur is geworden en de jeugdig flakkerende vlammen ontaard zijn in de smeulende kolen der wijsheid. Helaas zijn kolen over het algemeen minder fascinerend om naar te kijken, net zoals Dysangelium ook een pak minder weet te beklijven. Het volledig analoog geproducet (pluspunten!) album gaat verder op het élan geschetst door het debuut, maar pakt het allemaal wat braver aan. Het orthodoxe riffwerk blijft behouden, net zoals de prominente bassound – al treedt die hier soms iets té veel op de voorgrond waardoor de rest wat verloren gaat. Wat wél nog steeds op en top is zijn de raspende, ruwe keelklanken die frontman Sektarist 0 produceert. Topzanger! Jammer genoeg heb ik het gevoel dat de trend van eenheidsworst bij de W.T.C.-bands wat is ingezet. Zo horen we in “The great work” een hoop gitaarwerk dat rechtstreeks van Ascensions “Under ether” afkomstig kan zijn. Net doordat het album zo goed geproducet is doet het allemaal ook wat gepolijst en (durf ik het zeggen?) braaf aan. Ik mis de bravoure, oprechte kwaadheid en een zeker fuck off-gehalte die zo omnipresent waren op eerder materiaal. Het tweede album van een band met een geniaal debuut is cruciaal, en maar al te vaak blijf ik wat op mijn honger zitten. Wie weet brengt de volgende W.T.C.-release soelaas?

CAS: 72/100

Dysangelium – Death leading (World Terror Committee 2019)
1. XIII
2. Fated
3. Homo larvalis
4. Death leading
5. The great work
6. Through henbane nebulah
7. Venus inverse
8. When death and evil rise

Flagellant/Orcivus – Split

Al het materiaal dat het Zweedse Flagellant na diens tweede langspeler “Maledictum” (uit 2013 weeral) losliet, is eigenlijk niet spiksplinternieuw. Het nummer “Great illuminationg void awareness” dat op de vorig jaar verschenen “Ekstrophë“-compilatie preek, dateerde al van voor “Maledictum” en de nummers die we nu via een split met de landgenoten Orcivus voorgeschoteld krijgen, werden ook reeds eind 2015 vereeuwigd. Beide bands leverden vier songs af, goed voor 37 minuten black metal van het gitzwarte soort. Flagellant heeft geen tierlantijntjes en occulte hocus pocus nodig om zijn duivelse boodschap aan de man te brengen. De Zweden leveren altijd bovengemiddeld sterke nummers af maar “The fires are lit” springt er dankzij diens Svartsyn-vibe wat mij betreft bovenuit. Op dit nummer is het trouwens Orcivus zanger Mortifer die de honneurs achter de microfoon waarneemt. Wat Orcivus betreft, moeten we voor diens laatste langspeler “Est deus in nobis” al negen jaar terug de tijd induiken, hoewel in 2016 nog wel een nummer werd aangebracht voor een split EP met Excessum. Orcivus’ zwartmetalen klanken klinken iets scheller en dunner vergeleken met het zwaardere, door een ronkende basgitaar voortgedreven geluid van Flagellant en leunen dicht aan bij een Watain ten tijde van diens debuut. Het orthodox satanische karakter van deze Zweden wordt in de verf gezet door het enigmatisch aura dat de songs uitstralen. De songstructuren zijn iets uitdagender vergeleken met Flagellant, maar ook hier blijven sacrale gezangen, rituele ambient en overige toeters en bellen in de kelder opgeslagen. Regelmatig wordt het spanningsveld opgezocht tussen trage gitaarriffs waaronder snelle drums voor een opwindende hartpuls zorgen. Mits “Tattered beliefs” laat Orcivus zien dat ook een pakkend traag nummer met meer rockende riffs schrijven mogelijk is. Meteen ook de uitschieter aan diens kant. “Black sun of illumination” werd ingezongen door Flagellant vocalist E. Op deze manier is er dus sprake van een grotere verbondenheid tussen beide bands dan het louter aanbrengen van enkele nummers, wat toch steeds een meerwaarde is bij splits. Geslaagde release met knap artwork van Karmazid voor liefhebbers van Ofermod, Svartsyn, Watain en Malign.

JOKKE: 83/100 (Flagellant: 82/100; Orcivus: 84/100)

Flagellant/Orcivus – Split (World Terror Committee 2019)
1. Flagellant – Barbarous names of evocation
2. Flagellant – Globus cruciger
3. Flagellant – The fires are lit
4. Flagellant – Ten spheres
5. Orcivus – Monumental ending
6. Orcivus – Breaking the seals
7. Orcivus – Black sun of illumination
8. Orcivus – Tattered beliefs

Barshasketh – Barshasketh

Het van Nieuw-Zeeland naar Schotland verkaste Barshasketh volgen we al een tijdje; sinds het uit 2010 afstammende debuut “Defying the bonds of cosmic thraldom” om meer precies te zijn. Sinds den beginne had oprichter Krigeist het spelen van pure second-wave black metal met zijn éénmansband voor ogen. Een naam als Gorgoroth kwam vaak terug als richtingaanwijzer in zijn muzikale creaties, zo ook op de albums “Ophidian henosis” en de conceptuele split “Sein/Zeit” met het Pools Outre. Ondertussen wist Krigeist een volledige bezetting rondom zich te bouwen met de Finse drummer MK (Hautakammio, ex-Kalmankantaja) als laatste aanwinst. Een decennium na haar oprichting brengt Barshasketh nu haar vierde self-titled-plaat uit, de derde voor World Terror Committee. Wie zich altijd al afvroeg waar de mysterieuze bandnaam vandaan komt, zal het antwoord vinden op het nieuwe album dat gebaseerd is op het concept ‘Be’er Shachat‘ waar de naam Barshasketh van afgeleid werd. Het is een esoterische term en één van de zeven divisies van de hel die opduikt in de Qliphoth van de Joodse Kaballah en draait om het cyclische proces van het bestaan doorheen fases van vernietiging, zuivering en wedergeboorte. “Barshasketh” klokt op een ruime 54 minuten af en laat nog steeds second wave black horen met venijnige power chords, tremolo riffs en single chord partijen. Het eerder vernoemde Gorgoroth, maar ook een Dark Funeral is nooit veraf. De bassist is goed hoorbaar en geeft diepte aan de songs maar de ster van de plaat is ongetwijfeld drummer MK die leuke twists in zijn drumspel inbouwde. Let bijvoorbeeld eens op die gezwinde versnellingen die hij in “Ruin I” uit zijn mouw tovert. De plaat werd opnieuw vereeuwigd in de Necromorbus Studio wat een sound aflevert die erg geschikt is voor dit genre (maar ook wel een tikkeltje generisch klinkt) waarbij de balans tussen atmosfeer en agressie erg belangrijk is. In “Consciousness I” duiken melodieuze leads op en de melodieuze kaart wordt nog verder getrokken in het tweede deel van het nummer dat met cleane gitaren start en halfweg een morbide intermezzo bevat alvorens volledig los te barsten in de flitsende finale. Ook het tweede deel van “Ruin” is episch van opzet. Aanvankelijk word je nog compleet murw geslagen door diens hondsdolle snelheden, maar halfweg passeren een Watain-achtig stukje, cleane gitaren en subtiele cymbaalaccenten waarna een Slayer-riff het supersnelle einde inluidt. In “Rebirth” trekken progressieve Emperoriaanse riffs dan weer de aandacht. Als kers op de taart heeft Barshasketh met het afsluitende “Recrudescense” nog het langste nummer van de plaat voor ons in petto waarin allerlei rituele gezangen de revue passeren. Het ontbreken van een eigen identiteit maakt Barshasketh goed met het uitermate strakke spel en de beste nummers die ze ooit geschreven hebben. Met stip hun beste werk tot op heden.

JOKKE: 85/100

Barshasketh – Barshasketh (World Terror Committee 2019)
1. Vacillation
2. Resolve
3. Consciousness I
4. Consciousness II
5. Ruin I
6. Ruin II
7. Rebirth
8. Recrudescense

Mortuus/Serpent Noir – Split

Enkele maanden geleden verscheen een interessante 7 inch split die ik u toch niet wil onthouden. Zoals iedereen ondertussen wel weet is het met Daemon Worship Productions niet zo goed afgelopen. Heel wat bands zijn dan ook in de zak gezet door het label en enkele releases zijn in de vergetelheid geraakt. Het plan was dat er op een bepaald moment een labelcompilatie zou verschijnen, maar dat is nooit waar geworden. Links en rechts zijn al enkele van die songs opgedoken en ook op deze split prijken twee nummers die voor de verzamelaar bestemd waren: ééntje van Mortuus en ééntje van Serpent Noir. Beide songs werden door Abigor’s TT uit de compilatie geselecteerd en middels World Terror Committee uitgebracht. Het Zweedse Mortuus staat gekend voor haar slepende black die een penetrante grafgeur uitademt. En dat is op “Nyctophilia” niet anders. Je hoort zelfs wat invloeden van Thorns ten tijde van diens legendarische “Trøndertun“-tape uit 1992 terug. Ook de Grieken van Serpent Noir brengen geen blastfestijn met “Dreaming iblis“. Een dromerige ietwat sensuele atmosfeer kronkelt zich doorheen de occulte akkoorden en ritmes, maar het nummer klinkt toch wat ruwer dan wat we op diens laatste plaat “Erotomysticism” voorgeschoteld kregen. Interessante split voor de liefhebbers.

JOKKE: 82/100 (Mortuus: 82/100 – Serpent Noir: 82/100)

Mortuus/Serpent Noir – Split (World Terror Committee 2018)
1. Mortuus – Nyctophilia
2. Serpent Noir – Dreaming iblis

Devathorn/Inferno – Zos vel thagirion

Het is weer tijd voor een lesje mystagogie. Het Duitse World Terror Committee liet twee van haar leerlingen, het Tsjechische Inferno en het Griekse Devathorn,  een werkgroepje “inwijding in de mysteriën” oprichten met “Zos vel thagirion” als eindwerk. Het is zoals we van beide bands gewend zijn opnieuw een werkstuk vol draconische grootspraak geworden. Je doet ermee wat je wil. Ik snap er geen jota van en zou zwaar gebuisd zijn als er een examen zou volgen op het aanhoren van deze split. Laten we het dus maar over de muzikale output hebben. Beide entiteiten boksten het eindresultaat niet op eigen houtje in mekaar. Devathorn liet zich bijstaan door de Zweedse componist, audiokunstenaar, schilder en schrijver Michael Idehall en Inferno kreeg hulp van Acherontas V. Priest. Devathorn bijt de spits af en laat voor het eerst in drie jaar tijd nieuwe muziek horen. De laatste langspeler “Vritra” kon ons absoluut bekoren. Op deze twee nieuwe nummers fronsen we meteen de wenkbrauwen bij het aanhoren van de vocalen, want die klinken veeleer hardcore dan black metal, voor mij persoonlijk een afknapper. De vurige en dynamische muziek van “Azazyel iscariot” klinkt met haar Zweedse insteek echter nog steeds à point, er flitst zelfs nog een zinderende solo voorbij. “Omphalos” is experimenteler qua opzet. Het nummer kent een duistere en rituele start en klinkt dreigend en mysterieus door het gebruik van koorgezangen en spoken word samples en doet me soms wat aan Behemoth denken, zonder de snelheidsuitbarstingen dan. In het einde van het nummer duiken we terug rituele sferen in met tribal percussie en mystieke gezangen. Geslaagd nummer! Van het Tsjechische Inferno zijn we behoorlijk fan. De twee voorgangers “Gnosis kardias (of transcension and involution)” en “Omniabscence filled by his greatness” werden dan ook een hoge score toebedeeld op Addergebroed. “The solitary immersion into autarchic silence” neemt de helft van de drieëndertig minuten totale speeltijd voor haar rekening en borduurt verder op de uitwaaierende en psychedelische klanken die op de voorganger verkend werden. De sound van Inferno is heel sacraal en de blasts en riffs zweven als het ware door het ijle universum. Er zijn heel wat rustige stukken in dit kolossale nummer verweven die een beklijvend gevoel opwekken en de spanningsbogen heel strak aantrekken alvorens Inferno haar demonen ontketent. Van welomlijnde songstructuren is er nog amper sprake. Daarna volgt nog het titelnummer van deze split, een heuse ambient/licht-industriële soundscape die op gepaste manier een einde breit aan deze interessante collaboratie. Beide bands slagen dan ook met grootste onderscheiding.

JOKKE: 85/100 (Devathorn: 82/100 – Inferno: 88/100)

Devathorn/Inferno – Zos Vel Thagirion (World Terror Committee 2018)
1. Devathorn – Azazyel iscariot
2. Devathorn – Omphalos
3. Inferno – The solitary immersion into autarchic silence
4. Inferno – Zos vel thagirion