Het Antwerpse Grimmsons was een band die we een mooie toekomst voorspelden, maar spijtig genoeg door enkele line-upwissels steeds wat leek tegengehouden te worden. Eind 2017 bleek het dan ook game over te zijn voor de band. Gitarist Fré Duran bleef echter niet bij de pakken zitten en richtte Those Who Didn’t op waarvoor hij bassist Patrice Van Damme (ex-Grimmsons, ex-Solid Spaces), drummer Michael-John Joosen (The Girl Who Cried Wolf, Moonbeast, Billie Rodney, Ebbenflow, ex-Grimmsons) en gitarist Jan Douws (King For A Day) aan boord hees. U ziet dat een zanger in deze line-up ontbreekt, maar niet getreurd want vocalen worden in de post-everyting en pre-nothing aanpak van Those Who Didn’t geenszins gemist. De eerste EP “Almost optimistic” laat – naar analogie met diens titel – vijf depressieve feel-good songs horen die, ondanks hun compacte vorm, heel wat in huis hebben. Het opzwepende “Barfly” is meteen een kopstoot van jewelste. “I’m not him I suppose” is bij aanvang misschien net wat té feel-good voor het gros van onze lezers, maar de weidse post-hardcore explosie maakt veel goed en beukt op onze gemoedstoestand in. “Warschauer Strasse” werkt middels beklijvende en melancholische melodieën en heel wat dynamiek naar dat lichtje aan het einde van de tunnel toe. “Out” doet hier zonder blikken of blozen nog een schepje bovenop. Ook “Trajectory“, dat vier minuten lang op ons inbeukt, maakt indruk en laat een krater in onze gehoorgang achter. De korte speelduur van de nummers werkt want de melodieën teasen ons, zonder uitgemolken te worden, waardoor je automatisch telkens weer naar die repeatknop teruggrijpt. Those Who Didn’t laat middels “Almost optimistic” meteen horen heel wat in huis te hebben. Nu hopelijk snel eens live aanschouwen, want naar’t schijnt knalt dit de kalk uit het plafond.

JOKKE: 80/100

Those Who Didn’t – Almost optimistic (Eigen beheer 2019)
1. Barfly
2. I’m not him I suppose
3. Warschauer Strasse
4. Out
5. Trajectory