belgië

Slaughter Messiah – Cursed to the pyre

‘Old School is the new black‘ moeten de heren van het Belgische Slaughter  Messiah hebben gedacht. Na een slordig decennium komt de band met onder meer Sabathan (ex-Enthroned) in de gelederen op de proppen met een eerste full CD die – als je de band kent – klinkt zoals je zou verwachten, namelijk ouderwetse thrash metal met wat black metal invloeden. “Cursed to the pyre” is een release volgens de klassieke thrashy regels van de kunst: knullige cover, opvallend geleende riffs hier en daar – luister bijvoorbeeld maar naar de track “Hideous affliction” –  en een geluid dat afwisselt tussen chaotisch en strak. Dat gezegd zijnde klinkt alles best treffelijk en is het duidelijk dat de band met de spreekwoordelijke volle goesting speelt en de instrumenten ook degelijk beheerst, waarbij vooral de goede vocalen opvallen. Helaas is elk nummer nogal volgens het boekje en is die herdruk wel enigszins afgezaagd. Begrijp me niet verkeerd, dit is hoegenaamd geen slechte release, maar de plaat had dertig jaar geleden gewoon meer indruk gemaakt op een versie van mezelf die dit nog geweldig vond. Dit soort ‘worship of days gone by‘ heeft zeker een plaats, maar is simpelweg niet aan mij besteed zonder ergens een vernieuwende toets en dit geldt trouwens voor eender welk genre. Uiteindelijk is dit misschien wel zo een band die staat of valt met hoe ze het op termijn live zullen waarmaken. Intussen kunnen mensen die niet genoeg krijgen van bands als Dark Angel dit zeker kopen. Verder zou ik aanraden om het een kans te geven en een eigen oordeel te vormen. 

Xavier: 75/100

Slaughter Messiah – Cursed to the pyre (High Roller Records 2020)
1. From the tomb into the void
2. Mutilated by depths
3. Pouring chaos
4. Hideous affliction
5. Descending to black fire
6. Pyre
7. The hammer of ghouls
8. Fog of the malevolent sore

Altered Heresy – Demo II

“Death to the false God Jahwe” en Black metal is spiritual warfare”. Twee statements die op Altered Heresy’s tweede demo nog extra kracht bijgezet worden door de afbeeldingen van de gebikvakmutste black metal terrorist die in zijn ééntje verantwoordelijk is voor deze “bleak anti-music“. Het moge duidelijk wezen dat de drie nummers en intro die deze Belgische one man band op ons afvuurt niet voor teergevoelige oortjes zijn. Geen akoestisch kampvuurgetokkel, vrolijke keyboarddeuntjes, feeërieke gezangen, weidse cinematografische klankpanorama’s of meebrulrefereintjes hier, maar hondsdolle agressieve teringblack voortgestuwd door militaristische drumcomputersalvo’s en ontdaan van elke vorm van menselijkheid. Na een gitzwarte ambient-intro, strippen de vlijmscherpe salpeterriffs van “Rites of melancholic torment” het vel van onze botten. De vocalen zijn zwaar door de mangel gehaald en openbaren de getormenteerde ziel van het heerschap achter Altered Heresy. Zo waar doemt er op deze demo toch voor de eerste keer een streepje melodie op in de totale duisternis die hier verder nochtans geschapen wordt. Ook de basgitaar weet zich doorheen de verstikkende dampen en het vochtige muskus te murwen en ook zonder alles vernietigende drums en staccato tempo’s wordt er in “Sorcerous antiquity” middels een zoemende gitaar en onheilspellende synths een naargeestige sfeer neergezet. Daar er geen YouTube-clipje of Bandcamp-link gepost kan worden van deze tweede demo, trakteer ik jullie hieronder op de audioterreur van de eerste demo uit 2018 en als bonus nog de “Clandestine rituals of beastly intend“-compilatie tape waarop naast Altered Heresy nog meer rauwe black te vinden is van Woeblood, Opium Grave, Henbane en Häresie.

JOKKE: 72/100

Altered Heresy – Demo II (Eigen beheer 2019)
1. Intro
2. Rites of melancholic torment
3. Dank musk from rotting corpses
4. Sorcerous antiquity

Gouffre – Grim spirit

Bij het besnuffelen van “Grim spirit“, de eerste demo tape van het Waalse Gouffre, deed de line-up me een belletje rinkelen. Gitarist Infame, schreeuwlelijk Tsotha, bassist D en drummer Decombre was ik immers recent nog tegengekomen op de – eveneens eerste – demo van Effroi uit Verviers. Met dit Gouffre houdt het viertal er – op nog een hele resem andere bands – dus nog een tweede uitlaatklep op na. Allemaal leuk en wel als je bruist van de negatieve energie en die via het spelen van demonische black kan kanaliseren, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de scheidingslijn tussen Effroi en Gouffre flinterdun is. Opnieuw old school zwartmetaal waarin de voorliefde voor bands als oude-Darkthrone, oude Deathspell Omega en Gorgoroth botgevierd wordt. Eens de instrumentale inleidende klanken uitgestorven zijn, krijgen we nog een kleine dertien minuten lang drie nummers voorgeschoteld waarin het tempo misschien net wat lager ligt dan bij Effroi, als we dan toch op zoek moeten naar verschillen tussen beide bands. Drummer Decombre schudt met andere woorden andere tempo’s en snelheden dan de obligate blastbeats uit zijn mouw. Ook hier lijkt het alsof de tape live ingespeeld werd want de sound is eerlijk en ruw maar iets minder scherp dan bij Effroi. Tsotha’s vermassacreerde vocalen klinken trouwens ook net wat gevarieerder. Deze demo werd op 100 stuks uitgebracht en is te verkrijgen via Rempart Immortel, het zoveelste underground black metal label dat ondertussen een vijftal tapes op de mensheid losliet waarvan naast Gouffre ook Expostulation aan de Belgische ondergrond ontsproot. Van deze band werd de uit 2016 stammende “Between Kharybdis and Scylla“-tape heruitgebracht. Initiatieven die we alleen maar kunnen toejuichen. Support your local underground!

JOKKE: 76/100

Gouffre – Grim spirit (Rempart Immortel 2019)
1. Intro
2. Demon path
3. Throne made of skulls
4. Ooirim

Bütcher – 666 goats carry my chariot

Leder, pinnenbanden, slim fit broeken, puntbotinnen, zwarte vegen corpsepaint, de umlaut en het omgekeerd kruis in de bandnaam, het cover artwork van Kris Verwimp, het nummer van het beest in de titel, aliassen zoals LV Speedhämmer en R Hellshrieker,…U snapt het ondertussen wel: alle metalclichés zijn hier volop aanwezig en terecht want wat het Belgische Bütcher op diens tweede langspeler “666 goats carry my chariot” laat horen, is van de eerste tot de zesendertigste minuut opgedragen aan “the ancient godz of steele”. Op papier is de explosieve mix van heavy, thrash en een vleugje black niet aan mij besteed, maar sinds de release van “Bestial fükkin’ warmachine“, de eerste plaat die de band na haar ‘comeback’ uitbracht, las ik niets dan positieve dingen over het kwartet, waardoor ik besloot de nieuwe boreling toch maar eens een kans te geven. Ik besloot de epische negen minuten durende titeltrack als eerste te ondergaan. Sfeervol Bathoriaans akoestisch gitaarwerk en heldere koorzang trappen deze compositie in gang. “Hammerheart” lijkt nooit veraf. Wat volgt is een enorm pakkende en catchy rit die langzaam opbouwt totdat de metalen spanning losbarst. De maniakale frontman R Hellshrieker laat zijn stembanden alle registers van het metalen spectrum verkennen gaande van black metal gekrijs, dieper gegrom en natuurlijk de obligate falsetto uithalen waarin we heel wat King Diamond en Mercyful Fate terug horen. “666 goats carry my chariot” is als het ware Bütcher’s “Bohemian rhapsody“, een eclectisch nummer dat tot het einde der tijden met de band geassocieerd zal worden en waar de heren meer dan trots op mogen zijn. De lange speelduur, akoestische gitaren en het eerder mid-tempo gebeuk, maken van dit nummer wel een enigszins afwijkend rustpunt want de songs die we ervoor en erna te verwerken krijgen, vliegen aan een rotvaart voorbij waarbij de helse tempo’s, vlammende gitaren en schedelsplijtende solo’s van de getalenteerde KK Ripper de boel – volledig in lijn met het artwork – in lichterlaaie zetten. “45 RPM metal” is nog zo’n duivels metal anthem waarbij bloed, zweet en alcoholdampen uit mijn boxen spatten en dat live waarschijnlijk veel slachtoffers zal maken. In het berzerker-achtige “Sentinels of dethe” struikelt R. Hellshrieker net niet over zijn woordentsunami en geeft hij heel wat rappers het nakijken. Muzikaal en productioneel gezien is Bütcher begin jaren ’90 stil blijven staan en zo hoort dat ook in hun geval. 666 keer hulde en een aanrader voor fans van Mercyful Fate, Celtic Frost, Deströyer 666, Darkthrone, Nifelheim, Aura Noir, Desaster, Witchery, Absu, Nocturnal Breed en Impiety.

JOKKE: 82/100

Bütcher – 666 goats carry my chariot (Osmose Productions 2020)
1. Inauguration of steele
2. Iron bitch
3. 45 RPM metal
4. Metallström/Face the bütcher
5. Sentinels of dethe
6. 666 goats carry my charriot
7. Viking funeral
8. Brazen serpent
9. Exaltation of sulphur

Slow – VI – Dantalion

Mijn kennismaking met Slow (kort voor Silence Lives Out/Over Whirlpool) was in 2017 toen “V – Oceans” uitgebracht werd, en het Belgisch duo wist me toen al een verstikkende trip aan te doen. Na een heropgenomen versie (met bonustrack) van “IV – Mythologiæ” kwam eind vorig jaar dan het tot nu toe laatste stuk in het verhaal, getiteld “VI – Dantalion”, naar de 71e demon in Solomons Lesser Key. Slow speelt funeral doom niet gewoon volgens, maar gaat verder op de regels van de kunst – de bandnaam is geen leugen. Sinds het eerst aangehaalde album nam Lore niet enkel de bas voor zich, maar ontfermt ze zich ook over de lyrics en songwriting in samenspraak met multi-projectionist en -instrumentalist Déhà (Aurora Borealis, Merda Mundi, Yhdarl, Cult of Erinyes, Wolvennest). Het resultaat is een album dat de bandnaam waardig is, en verre van het concept ‘riff’ eert. De klassieke piano die “Descente” inzet is een voorbode van de bijna orchestrale funeral doom die Slow naar ons hoofd gooit, waarbij keyboards en voornamelijk Déhà’s vocalen de sfeer scheppen – in plaats van lyrics te zingen fungeren zijn bombastische, uitgerekte grunts meer als instrument – en de 78 minuten durende speelduur vullen. Blijkbaar hebben we funeral doom nodig om eindelijk weer eens een full length die naam qua lengte waardig te gunnen. Ondanks het consistent trage, hier en daar met midtempo regionen flirtend tempo weet het duo wel voldoende variatie op te bouwen om niet binnen de paar minuten te gaan vervelen maar veeleer een lang uitgerekt klankbord te scheppen waarin je als luisteraar wordt meegezogen. Waar in “Lueur” de afdaling in de hel, die de songtitels omschrijven, nog enige hoop aanwezig lijkt te zijn, lijkt de gestorven ziel zo goed als hopeloos te zijn tegen de tijd dat “Futilité” er dertien minuten lang op inbeukt en waar een keyboardpassage voor een welkom rustpunt zorgt. “Lacune” is aanvankelijk dan weer het meest turbulente nummer en met “Incendiaire” krijgen we het meest gevarieerde en tegelijk opbouwende nummer van het album, waarbij de epiek meteen de hoogte in gestuwd wordt en het slopend trage tempo enkel zwaarder gaat klinken en uitgediept wordt – tot de keys op de voorgrond komen en een ridicuul cathartisch crescendo opbouwen, en meteen dé reden vormen waarom ofwel dit album, ofwel Clouds’ “Dor” op mijn nummer 11 van vorig jaar geëindigd zou zijn. Slow weet het voorgaande uur aan (durf ik het zeggen, gevarieerde) funeral doom op enkele minuten naar een absolute climax te spelen en sluit af met het zestien minuten durende, drum- en distortionloze “Elégie”, waarbij de luisteraar na een uur platstompende, bezwerende funeral doom eindelijk ruimte krijgt om de ingehouden adem uit te blazen. Funeral doom is een genre waarin het moeilijk is iets origineel te doen omwille van de aard van het beestje, maar Slow weet de aandacht vast te houden en een emotionele trip van jewelste neer te poten.

CAS: 86/100

Slow – VI – Dantalion (Code666 Records/Aural Music 2019)
1. Descente
2. Lueur
3. Géhenne
4. Futilité
5. Lacune
6. Incendiaire
7. Elégie

Forbidden Temple – Unholy rehearsal 2019

Rehearsal tapes; in lang vervlogen tijden verspreidden ze zich als een lopend vuurtje doorheen de metalen ondergrond. Anno 2020 lijken ze in het digitale tijdperk op sterven na dood te zijn. Dat is echter zonder enkele uitzonderingen gerekend die zich in de diepste krochten van de black metal-wereld bevinden. Vorig jaar bespraken we hier immers reeds een rehearsal tape van Dodenbezweerder en ook Forbidden Temple laat ons nu mee genieten van een intro en drie nieuwe songs die op een repetitie vastgelegd werden. Hoewel er ten opzichte van de vorige demo’s – onze landgenoten hebben precies nog steeds niet veel zin om voor een langspeler te gaan – niet veel aan het recept veranderd is, is het songschrijven er duidelijk op vooruit gegaan. Dat resulteert in een lading veelal mid-tempo black met ongecompliceerde maar pakkende riffs en melodieën waarbij toetsen niet uit den boze zijn. Up-tempo passages zoals in het geweldige “From the shroud of evil” worden echter niet vergeten en zorgen voor de nodige dynamiek. In “Forest wargod” houdt zanger/drummer Agaliarept een rustiger tempo aan en de riffs van Tenebrae en L.’ toetsenpartijen zijn best catchy te noemen. “Voices from beyond” lijkt terug voor een wat pittigere insteek te gaan, maar al snel verkiest het trio een mid-tempo aanpak om haar archaïsche klanken te verspreiden. Laat u niet afschrikken door het feit dat dit repetitieopnames zijn want Forbidden Temple heeft nog nooit zo “goed” geklonken als op deze onheilige sessie. Vrees ook niet dat de heren nu plots een pak toegankelijker klinken want Forbidden temple klinkt nog steeds vuig, groezelig en eerlijk. De tape wordt deze keer via Gramschap in plaats van Medieval Prophecy Records uitgebracht en is een aanrader voor eenieder die pure ouderwetse black aanbidt. Extra punten voor de übertrve zwart-wit geschminkte gezelligaard die lekker evil op zijn troon zit te poseren.

JOKKE: 82/100

Forbidden Temple – Unholy rehearsal (Gramschap 2019)
1. Intro
2. From the shroud of evil
3. Forest wargod
4. Voices from beyond

Phlegethon’s Majesty – Downward journey to Tartaros domains

We keren nog even terug naar de laatste dagen van 2019 want op kerstdag bracht Medieval Prophecy records twee interessante tapes uit: de eerste demo van Effroi en eveneens een eerste demotape voor Phlegeton’s Majesty waarin enkele leden van Crypts Of Wallachia huizen, namelijk gitarist Prizrak en bassist Zabrava. De keyboards die deels de sound van Crypts Of Wallachia vormen, blijven bij dit Phlegeton’s Majesty achterwege. Het label haalt invloeden van een Clandestine Blaze, Legion of Doom en Darkthrone aan, drie referenties waarin we ons wel kunnen vinden. De vier nummers zijn van overtollig vet gestript en grijpen terug naar de essentie van black metal: grimmige riffs, ijskoude atmosfeer, demonische en haatvolle vocalen en energiek drumwerk. De repetitieve trance opwekkende riffs van opener “Sibyl’s blood-magick divination” missen hun effect niet en transporteren je terug in de tijd waarin black metal niet onderhevig was aan allerlei hippe trends. De drie volgende nummers liggen in elkaars verlengde en dat is meteen ook de enige kanttekening die ik maak: iets meer variatie zou welgekomen zijn want nu is het al vrij moeilijk om de songs onderling te onderscheiden, en het zijn er slechts vier. In “Acherontic endless pilgrimage” ontwaar ik wel een melodieuze gitaarlead-achtige partij waarvan er best meer mogen geïntegreerd worden in toekomstige composities. Net zoals op Crypts Of Wallachia’s “Drifting in the devil’s maze” is de sound van “Downward journey to Tartaros domains” erg goed voor een demo met extra aandacht voor de klanken in de lage regionen; geen superschel geluid dus. Thematisch gezien wordt er inspiratie gevonden in de Griekse mythologie. Zo verwijst de bandnaam naar een rivier die in Hades, de Griekse onderwereld, vloeide. De titel van de demo bevat dan weer een referentie naar de Griekse hel. Sterk spul van opnieuw een nieuwe speler in onze bloeiende black metal-scene. En extra punten voor Medieval Prophecy Records die een groot aandeel heeft in de aanvoer van nieuw Belgisch black metal-talent.

JOKKE: 81/100

Phlegethon’s Majesty – Downward journey to Tartaros domains (Medieval Prophecy Records 2019)
1. Sibyl’s blood-magick divination
2. Drowning in the Cocytus maelstroms
3. Nekromanteion stygian gateways
4. Acherontic endless pilgrimage