belgië

Possession/Spite – Passio Christi Part I/(Beyond the) witch’s spell & Possession/Venefixion – Passio Christi II/Necrophagous abandon

De klassieke muziek van Pergolesi, Vivaldi en Allegri en Doug Maxwell’s beiaardmuziek die de twee delen van “Passio Christi“, de nieuwe conceptuele splitreeks van Possession over de laatste uren van Jezus Christus, in- en uitluidt zou mijn grootouders nog wel hebben kunnen bekoren. De chaotische old school zwartgeblakerde metal of death die daartussen uit de speakers knalt, zou ongetwijfeld op minder bijval gerekend mogen hebben. Op één langspeler na (het uit 2017 stammende “Exorkizein“) bestaat Possession’s discografie voornamelijk uit korte releases. Onder de noemer “Passio Christi” verschijnen nu twee splits waarvoor de Belgen gelijkgestemde zielen vonden in het Amerikaanse Spite en, dichter bij huis, de Fransen van Venefixion. Twee namen die ik wel al heb horen waaien, maar écht bekend met hun werk ben ik niet. Opdracht van deze splits om daar verandering in te brengen. Possession trapt beide releases in gang. Doorheen de licht-chaotische extreme metal van de oude stempel waait bij wijlen een bestiaal windje, daar zit een tour met Black Witchery en Nyogthaeblisz ongetwijfeld voor iets tussen. Maar gelukkig worden hypnotiserende melodische leads in “Temptatio“, het felle compacte “Crux immissa” en het wat langere “Stabat mater” niet geweerd. Een door ondergetekende positief ontvangen evolutie. Op ritmisch vlak wisselen militant hakkende drumritmes mid-tempo partijen en swingende blasts af. Spite vervolledigt het eerste deel en de sound van dit eenmansproject bevat veel meer invloeden van pure snerpende black. Opnieuw echter op oude stoel geleest, met heel wat invloeden van een band als Negative Plane, op zich misschien niet zo verwonderlijk als je weet dat meesterbrein Salpsan van diens livebezetting deel uitmaakt. De in 2018 verschenen langspeler “Antimoshiach” moet ik precies toch maar eens opsnollen. De cover van het “Cruel creator” oudje van het Columbiaanse Manitú leunt dichter bij de sound van Possession aan. Voor het tweede deel klopte Possession bij Venefixion aan, een band met een nog vrij bescheiden discografie en een geluid dat zich overduidelijk in het doodsmetalen hoekje afspeelt, tenminste nadat de inluidende pianoklanken van “Egregore” uitgestorven zijn. Het contrast kan amper groter zijn, wanneer de bestiale death van Venefixion gedurende zeven en een halve minuut en verspreid over twee nummers op ons wordt afgevuurd. Flitsende leads klieven doorheen de asgrauwe lucht en zetten elk gebedshuis in vuur en vlam. Twee interessante releases waarbij me enerzijds Possession’s nieuwe insteek met hypnotiserend leadwerk positief bevalt en anderzijds Spite en Venefixion als interessante verder uit te spitten bands getipt worden.

JOKKE: P.C. I: 81/100 (Possession: 82/100 – Spite: 80/100)

Possession/Spite – Passio Christi part I/(Beyond the) witch’s spell (Iron Bonehead Productions 2019)
1. Possession – Intro
2. Possession – INRI
3. Possession – Temptatio
4. Spite – Beyond the witch’s spell
5. Spite – Cruel creator [Manitú cover]

JOKKE: P.C. II: 80/100 (Possession: 83/100 – Venefixion: 77/100)

Possession/Venefixion – Passio Christi part II/Necrophagous abandon (Iron Bonehead productions 2019)
1. Possession – Intro
2. Possession – Crux immissa
3. Possession – Stabat mater
4. Venefixion – Egregore
5. Venefixion – Necrophagous abandon
6. Venefixion – Ripped from the cross

Kosmokrator – Through ruin…behold

Hoogtijd om met een volwaardige langspeler op de proppen te komen, moet het black/death gezelschap Kosmokrator gedacht hebben. Daar zat ik trouwens ook al een tijdje op te wachten. De demo “To the svmmit” (2014) en EP “First step towards supremacy” (2016) waren immers twee knappe staaltjes mystieke, atmosferische en occulte black/death die meteen ook de mensen bij Ván Records – toch nog steeds één van dé hofleveranciers van kwaliteitsvolle extreme muziek – wisten te overtuigen. Onze landgenoten staan al een tijdje op mijn “live to see“-lijstje, maar om de één of andere reden ontglipten ze me steeds, zelfs als ik op een event aanwezig was waar ze geprogrammeerd stonden. Gelukkig verscheen eerder dit jaar de liveregistratie “Live at Hamburg Untertage” om de pijn toch een beetje te verzachten. “Through ruin…behold” is de titel die de eerste langspeler meekreeg en de luisteraar driekwartier lang aan zijn of haar boxen kluistert. Muzikaal gezien ligt de plaat in het verlengde van de vorige releases, wat op zich niet zo vreemd is aangezien de nummers tussen 2013 en 2018 geschreven werden en enkele van hen dus zelfs uit de demoperiode van de band dateren. Zoals gewend van de voorganger, wisselt frontman J. ruwe echoënde death metal-vocalen af met semi-cleane uithalen wat voor een dynamisch schouwspel zorgt, dat maakt “The push towards Daath” meteen duidelijk, alleen haalt een bevreemdende passage vol rituele percussie en bezwerende gitaren de vaart wat uit de opener. Kosmokrator is voortdurend op zoek naar een evenwicht tussen heftige, zompige death metalpassages en meer melodieuze elementen zoals groots klinkende gitaarclimaxen en pakkende leads. Verder wordt ook met contrasten tussen trage dissonante riffs en stuwende blastdrums gewerkt, wat bijdraagt aan een hypnotiserend sfeertje dat de nummers bijwijlen uitstralen. “Ruins” is zo’n kraker waarin de verschillende gezichten van dit vijfkoppige monster aan bod komen. In het epische en atmosferische “Kosmokratoras I – In His name shineth the sun” eist bassist T. zijn plaats op en verder geeft ijle vrouwelijke zang een duistere betoverende meerwaarde. Ook in het doomy negen minuten durende “Gestorben muss sein” zijn vrouwelijke vocalen verantwoordelijk voor het schetsen van een dor en druilerig landschap vol ruïnes nadat de ondergang van de mensheid ingezet werd. De post-apocalyptische sfeer die deze afsluiter uitademt staat dan weer in schril contrast met het triomfantelijke beukwerk van een song als “Irreversible pathways“. Kortom: “Through ruin…behold” is een sterke, dynamische plaat geworden waarmee Kosmokrator zonder blikken of blozen kan meespelen in de internationale scene. En nu zorgen dat ik onze afspraak op 6 december niet mis wanneer Kosmokrator samen met Grave Miasma, Spectral Voice en Vort Het Bos in Antwerpen zal ontheiligen.

JOKKE: 87/100

Kosmokrator – Through ruin…behold (Ván Records 2019)
1. The push towards Daath
2. Ruins
3. Irreversible pathways
4. I am the utterance of my name
5. Kosmokratoras I – In His name shineth the sun
6. Nathir
7. Gestorben muss sein

Throatsnapper – About the dead

Throatsnapper is een naam die de fervente concertganger van de Lage Landen waarschijnlijk al meermaals op een podium is tegengekomen. Vier jaar na de gelijknamige EP, is het tijd voor het echte werk en leveren de vier Antwerpenaars een eerste langspeler aan waarvoor het eigenwijze Consouling Sounds bereid gevonden werd het onding te verspreiden. “About the dead” is het naamkaartje dat de plaat meekreeg en titels als “From wood to gallows” en “Dodenmars” maken, net als het knappe artwork, meteen duidelijk waar de teksten zoal over handelen. Throatsnapper speelt een mix van sludge, post-metal en doom die dankzij een Much Luve Studio-productie en mastering door Maurice de Jong (Gnaw Their Tongues) loodzwaar uit de boxen knalt. Het is echter niet 36 minuten lang het cement uit de voegen blazen zoals in opener “Another way” want het daaropvolgende “From wood to gallows” kent ook vele slepende passages. Met de zang wordt gedoseerd omgegaan, maar wanneer de bulderende en echoënde vocalen van bassist Wouter Goolaerts losbarsten, schreeuwen ze een verhaal vol pijn, leed en smart. Het van een bijzondere videoclip voorziene “Why” is hier een mooi voorbeeld van. Gitaartandem Jannick Van den Bogaert (Seethr, ex-Slecht) en Jens DePetter (ex-Lemuria en ex-My Lament) schipperen voortdurend heen en weer tussen sludgeriffs, melodieuze leads en naar post-metal neigende climaxen. Drummer Jan Cassiers (ex-Slecht) laat horen veel vooruitgang te hebben geboekt en wisselt vlotjes tussen verschillende tempo’s. Throatsnapper speelt niet de meest heftige sludge vol sloophamerriffs, maar weet door het vernuftig inbouwen van meeslepende melodieën zoals in “To Hades” en “Dodenmars” en pakkende zang een beklijvend werkje neer te zetten. Chapeau!

JOKKE: 82/100

Throatsnapper – About the dead (Consouling Sounds 2019)
1. Another way
2. From wood to gallows
3. Why
4. Wintermoon
5. To Hades
6. Dodenmars

Perverted Ceremony/Witchcraft – Nighermancie / Black candle invoker

Schande dat Perverted Ceremony nu pas aan bod komt op dit portaal, want onze landgenoten brachten in 2017 middels hun debuutlangspeler “Sabbat of Behezaël” één van de vuigste en meest perverse Belgische underground black metal-releases in jaren uit. Ook de demo’s en gelijknamige EP blonken uit in old school worship zoals het er begin jaren ’90 aan toe ging. De vier tracks die we hier te horen krijgen, zouden oorspronkelijk als demo uitgebracht worden, maar Morbid Messiah (zang en drum en tevens actief bij Moenen Of Xezbeth) en Baron Cimeterre (gitaar en bas) besloten dat de nummers beter tot hun recht zouden komen op een split. Het duo sloot voor deze gelegenheid een duivels pact met het Finse Witchcraft dat met een tiental demo’s en splits een mooi palmares aan undergroundactiviteit kan voorleggen, maar mij tot dusver onbekend in de oren klonk. Perverted Ceremony opent kant A onder de noemer “Nighermancie” wat middelnederlands is voor ‘zwarte kunsten’ of ‘necromancy‘ in het Engels. Voor de bibliofielen onder ons: het woord komt veelvuldig voor in o.a. “Mariken van Nieumeghen“, een mirakelspel uit de Lage Landen daterend uit het begin van de 16e eeuw dat het verhaal vertelt van Mariken en de duivel Moenen. Qua sound en feel is Perverted Ceremony voer voor fans van de oude Latijns-Amerikaanse scene (Mystifier, Nebiros, Genocidio, Pentagram en Sarcofago) en de Finse oer-black metal-band Beherit natuurlijk. Mid- en up-tempo sinistere black met een vuil basgeluid, spookachtige keyboards, chaotisch/psychedelische solo’s, raggend drumwerk en zwaar door de mangel gehaalde gruntachtige vocalen. De openingsklanken van het titelnummer zou je zelfs haast als psychedelische doom kunnen bestempelen. De onwelriekende graflucht sijpelt in elk geval van deze drie nummers en één intermezzo af. De bandleden van het Finse Witchcraft (om verwarring met de vele gelijknamige bands te voorkomen, spreken ze ook wel van Blasphemous Witchcraft) zijn actief onder de monikers Goat Prayer of Black Baptism (bas en zang), Grotesque Demon of Darkness & Bloodiabolus (drums) en Black Moon Necromancer of Funeral Fornication (gitaar en zang). Infantiel of niet, het moge duidelijk wezen dat deze jongens dwepen met oer-Finse, Braziliaanse en Maleisische bands. De Finnen hebben voor de gelegenheid drie songs van een opnamesessie uit 2017 vanonder de mottenballen gehaald waaronder een alternatieve versie van de titeltrack van de “Diablerie“-demo en nog twee onuitgegeven nummers. Op vocaal vlak gaat het er bij Witchcraft nog een bruine streep vuiler aan toe en ook muzikaal klinkt het hier nog een tikkeltje bestialer, net wat te veel voor mijn meug zelfs. Desondanks hoor ik hier toch ook licht psychedelische trekjes in, waardoor het materiaal van deze Finnen een perfecte aanvulling is op dat van onze landgenoten.

JOKKE: 80/100 (Perverted Ceremony: 84/100; Witchcraft: 76/100)

Perverted Ceremony/Witchcraft – Nighermancie / Black candle invoker (Nuclear War Now! Productions 2019)
1. Perverted Ceremony – Nighermancie
2. Perverted Ceremony – In sin with the goat
3. Perverted Ceremony – Light the inverted candles
4. Perverted Ceremony – The 7 liberated arts
5. Witchcraft – Diablerie
6. Witchcraft – Bewitchment at the avernus gate
7. Witchcraft – Seventh sabbath night

Vort – Demo 2019

Wie af en toe eens iets leest op Addergebroed, weet dat black metal veel meer mijne meug is dan het dodelijke broertje ervan. Ik volg die eerste scene dus veel meer op de voet dan die tweede, dat geldt zowel voor internationale als nationale bands. Qua Belgische death metal passeerde Carnation natuurlijk met diens eerste langspeler, maar dat is ondertussen ook weer al een goed jaar geleden. En voor Kosmokrator moeten we nóg verder terug de tijd in gaan. Met Vort (‘verrot’, ‘corrupt’) halen we nog eens een nieuwe doodsmetalen band van eigen bodem aan, een kakelverse dan nog wel. Via het sympathieke Babylon Doom Cult Records verschijnt Vort’s eerste demo (op 7 inch formaat) waarop twee songs prijken, samen goed voor zo’n dikke negen minuten death metal of old. Voor fans van Grave Miasma en Spectral Voice geeft het persbericht mee. Laat dat nu net twee death metal-bands zijn die ik dik te pruimen vind en waarvan hun platen geen tijd krijgen om stof te vergaren in mijn kallax-kasten. Het trio K.P. (bas), T.S. (drums) en S.A. (gitaar) (en wie voorziet de in-reverb-gedrenkte grunts?) laat met de nummers “Subdermal putrescence” en “Augmentation of the black void” horen dat er voortaan rekening dient gehouden te worden met deze grafdelvers. Snelle old-school death metal stukken worden afgewisseld met doomy atmosferische passages, zodat de dynamiek snor zit en de snelle partijen ook beter aankomen. Qua sfeer en (on)gezelligheid scoort het trio alvast een dikke voldoende. De trage riffs van ‘Subdermal putrescence” doen me ook terugdenken aan de vroege jaren negentig hoogdagen van een Obituary. Het was een tijdperk waarin death metal nog moddervet klonk in plaats van afgelikt technisch. Ook Vort’s sound klinkt lekker zompend en organisch zonder echter een te groot beerput-gehalte te hebben. Deze negen minuten gaan erin als zoete koek en dat de Gentenaren daarbij geen minuut origineel klinkt, is in dit geval helemaal niet zo erg. Grave Miasma en Spectral Voice doen binnenkort ons landje aan. Oproep aan de organisatie: laat Vort de gemoederen maar opwarmen die avond!

JOKKE: 82/100

Vort – Demo 2019 (Babylon Doom Cult Records 2019)
1. Subdermal putresence
2. Augmentation of the black void

Dikasterion – Stavelot 1597 / Rome 897

In navolging van een overtuigende demo, slaat Dikasterion (vernoemd naar de oud-Griekse juryrechtbank) een jaar later terug met een nieuwe EP. De band is een alliantie tussen muzikanten uit de Belgische underground scene aan weerszijden van de taalgrens. De nieuwe EP bevat, net zoals de demo, een enorm kleurrijke hoes wat in schril contrast staat met het met-rode-bloedspatten-doordrenkte extreme metaal van de heren. Dikasterion speelt een oprechte mix van black/thrash en occulte death metal zoals die in de vroege jaren negentig werd gepleegd door bands als Barathrum (waarvan diens “Warmetal” op de demo gecoverd werd), Archgoat, Beherit en Holy Death. In zeven-en-een-halve-minuut krijgen we twee nummers met een historische inslag op ons afgevuurd. We beginnen in Stavelot in 1597 waarin we lekkere mee headbangbare mid-tempo riffs voorgeschoteld krijgen. Het nummer handelt over de monnik Jean Delvaux die verdacht werd van satanische samenzweringen die dood en ziektes onder de andere monniken van de abdij van Stavelot met zich meebrachten. Zijn hoofd werd hiervoor in 1597 aan het rollen gebracht. Voor het tweede nummer keren we 700 jaar terug de tijd in en verkassen naar Rome waar het er muzikaal gezien nog iets nijdiger aan toe gaat. In januari van dat jaar vond de kadaversynode plaats, een kerkelijk schijnproces waarvoor paus Stefanus VI het lijk van zijn een jaar eerder overleden voorganger Formosus liet opgraven. Hij liet het lichaam, voorzien van pauselijke gewaden, op een troon neerzetten om het te veroordelen wegens meineed, het bewust zoeken van het pausschap en het in de steek laten van zijn bisdom ten gunste van een ander bisdom. Dat moet nigal een zicht geweest zijn! Ik zag de band reeds twee maal live aan het werk en dan gaat het er nog een graad chaotischer aan toe dan op tape. De gitaristen Death Commander en Hanghedief stellen beiden hun strot in dienst van het verkondigen van Dikasterion’s gospels des duivels, wat voor de nodige variatie op vocaal gebied zorgt. Drummer Pz.Kpfw (tevens actief in Possession en Terrifiant) rijgt de old school-riffs middels mid-tot-up-tempo trommelwerk aan mekaar, maar blastbeats komen er niet aan te pas. De bass van Cinis is net iets meer ondergesneeuwd dan op de demo, maar voor de rest geen negatieve commentaar op deze twee songs.

JOKKE: 80/100

Dikasterion – Stavelot 1597 / Rome 897 (Amor Fati Productions 2019)
1. Stavelot 1597
2. Rome 897

Unmensch – Scorn

“De adelaar vliegt alleen, de kraai in troepen. De dwaas heeft gezelschap nodig, de wijze eenzaamheid.” Alzo sprak de Duitse dichter Friedrich Rückert in zijn werk “Die Weisheit des Brahmanen“. Dwazen: we hebben er allemaal een hekel aan, maar het Vlaams individu ZR in het bijzonder. Via de muziek van zijn band Unmensch richt hij zich op individuele kracht en wijsheid. Dientengevolge doet hij alles – op de retestrakke drumpartijen van Nico Veroeven na – in zijn eentje en dat heeft hij goed gedaan. De acht nummers die op het debuut “Scorn” prijken, dat via Immortal Frost production wordt uitgegeven, zijn overduidelijk geïnspireerd op snelle Zweedse second wave melo-black en dan voornamelijk bands als Dark Funeral, Setherial en late Thy Primordial. In het gros van de nummers draait alles om agressie, snelheid en vurige tremoloriffs waarover salpetervocalen hun maagzuur uitbraken, hoewel er aan het einde van opener “Let the world drown” ook plaats is voor een pianoriedeltje en vioolstrijkje. Ook “Storm breaks loose” bevat heel subtiele klassieke elementen terwijl “Wolf” dan weer licht symfonische trekjes vertoont. In de slepende stukken van “Conquered by sin” geven koorzangen dan weer een sacrale toets aan het geheel. Gelukkig heeft ZR aandacht voor zulke elementen want anders zou de verzadiging al snel vanachter het hoekje komen piepen. “The path” is het eerste (en op het uitluidende “11:00” na), enige nummer waar onze eenzame wolf de gierende gitaren en mitrailleurdrums achterwege laat ten voordele van een bij momenten dreigende atmosferische ontwikkeling die meer dan negen minuten in beslag neemt. Deze epische song is echter best een paradoxale aangelegenheid want hoewel ie meer dan welgekomen was na de eerste vier ramnummers, is het toch wel overduidelijk dat ZR’s sterkte bij het vingervlugge spul ligt. Echter zou een iets meer eigen smoelwerk op een volgende release wel welkom zijn want nu liggen de Dark Funeral-invloeden er soms net iets té dik bovenop. Desalniettemin is “Scorn” een goede eerste release met nog wat marge voor verbetering, maar dat ZR veel potentieel in huis heeft, staat buiten kijf.

JOKKE: 75/100

Unmensch – Scorn (Immortal Frost Productions 2019)
1. Let the world drown
2. Dispensable souls
3. Conquered by sin
4. Storm breaks loose
5. The path
6. Wolf
7. The abyss
8. 11:00