belgië

Psychonaut – Unfold the god man

Het Mechelse Psychonaut werd ten huize Addergebroed al meermaals getipt als één van de grootste beloftes uit de vaderlandse heavy muziekscene. Reden daarvoor zijn de twee knappe platen “24 trips around the sun” (2014) en “Ferocious fellowman” (2016) en de puike live shows die het trio steeds weet neer te zetten. Na drie jaar hard zwoegen krijgen we nu eindelijk de opvolger “Unfold the god man” te horen. Groot is mijn verbazing dat deze plaat in eigen beheer wordt uitgebracht. Ik acht het bijna onmogelijk dat geen enkele platenmaatschappij de jongens in tussentijd heeft weten inlijven. Als dat op basis van “Unfold the god man” niet gebeurt, weet ik het ook niet meer want laat ons maar meteen tot de clue van deze review komen: op haar nieuwste telg heeft Psychonaut haar grenzen verlegd en levert ze een erg sterk staaltje muzikaal vakmanschap af. De negen nummers die “Unfold the god man” gestalte geven, omspannen meer dan een uur muziek die geen seconde weet te vervelen (wie doet hen dat na?). Dit is geen wegwerpproduct maar een plaat waarbij je de ganse avontuurlijke rit dient te ondergaan die filosofische en existentiële thema’s behandelt zoals de herrijzenis van de mensheid naar een nieuwe vorm van bewustzijn. We zijn nog maar een paar noten ver in “All I saw as a huge monkey” of we horen al meteen de signature sound van de band waarbij progressieve rock, psychedelica, stoner-grooves en beklijvende post-metalen uithalen hand-in-hand gaan. In de single “The story of your enslavement” duiken voor het eerst de vocalen van zangtandem Stefan De Graef (gitaar) en Thomas Michiels (bas) op die vergezeld van een loodzware stonerriff de muziek plots naar heavier oorden voeren. Weinig bands weten zowel met screams als met heldere zang te overtuigen: Psychonaut flikt het op beide fronten. In “Kabuddah” lijkt de band even de psychedelische kaart te trekken, hoewel er toch al snel weer hard van leer getrokken wordt en we de nodige mokerslagen te verwerken krijgen. Mysterieuze keelzang en rituele percussie trappen het negen minuten durende epos “The fall of consciousness” in gang waarin we op een lang uitgesponnen epische solo meegevoerd worden. De keelzang is evenwel prominenter aanwezig in “Celestial dictator” waarin deze samen met didgeridoogeluiden een spiritueel (boeddhistisch) karakter aan de muziek geven. “Sananda” is opnieuw een lang nummer dat echter meer verhalend van opzet is en waarin cleane zang, die over floydiaanse cinematografische geluiden gedrapeerd is, de aandacht opeist. Hier wordt een mens muisstil van. Tegenover de ingetogen momenten staat dan weer de riffmuur van “Halls of Amenti” die zwaar tegen je schenen schopt. Alvorens Psychonaut alle registers nog eenmaal opentrekt in de kwartier durende kolos “Nothing is consciousless” brengt het instrumentale “Nexus” ons eerst nog in de juiste bedwelmende sferen. De monumentale afsluiter kent een prachtige dynamische opbouw langs kabbelende beekjes en woest kolkende watervallen en trakteert ons in de finale nog op rustgevende saxofoongeluiden. Het siert Psychonaut dat ze haar tijd genomen heeft om dit meesterwerk in te blikken. Er valt dan ook niets aan te merken op de songwriting, de vlekkeloze uitvoering van de drie topmuzikanten (laten we ook drummer Peter Le Page en zijn dynamisch stuwende spel niet onvermeld laten) en de organische, transparante maar krachtige sound die in de DAFT-studio werd vastgelegd en gemastered in Motormusic. De aandachtige luisteraar zal luisterbeurt na luisterbeurt nog nieuwe details ontdekken die zich openbaren in deze fantastische muzikale trip. Staande ovatie!

JOKKE: 91/100

Psychonaut – Unfold the god man (Eigen beheer 2018)
1. All I saw as a huge monkey
2. The story of your enslavement
3. Kabuddah
4. The fall of consciousness
5. Sananda
6. Celestial dictator
7. Halls of amenti
8. Nexus
9. Nothing is consciousless

Soul Dissolution – Nowhere

Met haar tweede langspeler “Stardust” wist Soul Dissolution ons eerder dit jaar best te verbazen. De heren Jabawock en Acharan zaten duidelijk in een creatieve flow want ze trakteren ons alweer op nieuw werk, deze keer in de vorm van een twee-songs-tellende EP die toch op een mooie vierentwintig minuten speeltijd aftikt. Nieuw is dat het kernduo op deze EP wordt bijgestaan door haar live-drummer Celestial die we ook van death metal-band Bones kennen. Op de opgekrikte songspeelduur en de nieuwe trommelaar na, merken we geen grote veranderingen in het Soul Dissolution-kamp. We krijgen met andere woorden nog steeds melodieuze en atmosferische black metal te horen die fans van Agalloch, Alcest en consorten wellicht zal bekoren. Doorheen de pakkende melodieën schemert een post-rock-vibe die de luisteraar naar explosieve hoogtepunten meevoert terwijl de rustige passages een zeker tristesse uitstralen. Alle drie de muzikanten laten zich van hun beste kant zien: zanger Acharan brengt het verhaal over pijn en doorzettingsvermogen na een tegenslag op een emotionele en geloofwaardige manier, snarenplukker Jabawock heeft een goed oor voor pakkende riffs en melodieën en ook Celestial blijkt een goede aanwinst te zijn met zijn dynamisch drumspel. En op momenten dat het voor sommigen misschien té liefelijk en weemoedig begint te klinken, wordt het gaspedaal ingedrukt en laat Soul Dissolution zien nog steeds een zwartmetalen kern te bevatten. Tijdens de intieme gitaartokkelmomenten verandert de rauwe zangstem meermaals in spoken word-vocalen die me in “Fading darkness” meer bevallen dan in “Road to nowhere“. Voor de rest valt hier niet veel negatiefs op aan te merken. Ik betrap me na het beluisteren van de EP dan ook telkens op het neuriën van de pakkende melodieën die soms minutenlang aangehouden worden zoals ook een Forgotten Tomb dat kon. Puike EP!

JOKKE: 83/100

Soul Dissolution – Nowhere (GS Productions 2018)
1. Road to nowhere
2. Fading darkness

Carnation – Chapel of abhorrence

Het is nog eens tijd voor een op-en-top old school death metal plaat vol Zweedse crunch en dan nog wel één van eigen bodem. Hoewel het kwintet Carnation nog niet veel jaartjes op de teller heeft staan, klinkt dit doodseskadron als een doorwinterde machine. Op de “Cemetary of the insane” EP uit 2015 liet de band horen heel wat in haar mars te hebben. Ook Season Of Mist was dat blijkbaar opgevallen, want zij lijfden onze landgenoten in. “Chapel of abhorrence” bevat elf nummers en is met zevenenveertig minuten speeltijd vrij lang voor een plaat in het genre. Nochtans boeit het album de volledige rit en zit de koek er dankzij het uptempo spel en dynamiek van de plaat voor je het weet op. Opener “The whisperer” is meteen de langste song van de plaat en tovert met haar raggende riffs, bulderende grunts en hakkende drums meteen een grijns op mijn gezicht. Frontbeest Simon Duson bewijst een oerdegelijke grunt te bezitten die vrij verstaanbaar de lyrics vol dood en verderf in het rond spuwt. Gitaristen Jonathan Verstrepen en Bert Vervoort weten in elke song wel degelijke death/thrash-riffs uit hun mouw te schudden en steken de nummers gelukkig niet tjokvol nietszeggende solo’s. De ritmesectie bestaande uit bassist Yarne Verheylen en drummer Vincent Verstreepen houdt de touwtjes strak in handen en perst er zo ongeveer elk bestaand death metal-ritme uit. Tussen alle dissonante en van enige structuur ontvreemde death metal die ik doorgaan draai door, doet het eigenlijk deugd om nog eens de straightforward kick-ass variant te horen. Carnation eert dan ook de oerbands uit het genre en schreef meerdere nummers die een strofe-bridge-refrein skelet bevatten met daarrond een heerlijk vette riffmassa. Nummers als “Hellfire“, “Sermon of the dead” of de titeltrack zijn dan ook gemaakt om luidkeels op mee te brullen en – voor wie nog kan – de lange haren in het rond te laten zwiepen. Carnation bewijst echter geen one-trick pony te zijn en blaast ons zowel met mid-tempo als retesnel werk van onze sokken. Als ik dan al eens in the mood ben voor dit soort no-nonsense brutaal doodsmetaal, grijp ik steevast naar iets van Bloodbath, maar voortaan is deze “Chapel of abhorrence” van Carnation een mooi alternatief…of toch alvast totdat de nieuwe Bloodbath arriveert.

JOKKE: 85/100

Carnation – Chapel Of abhorrence (Season Of Mist 2018)
1. The whisperer
2. Hellfire
3. Chapel of abhorrence
4. The unconquerable sun
5. Disciples of bloodlust
6. Hatred unleashed
7. Plaguebreeder
8. Magnum chaos
9. Sermon of the dead
10. Fathomless depths
11. Power trip

Zwarte Dood – Van Kaïn’s zaad

Black metal heb je in alle maten en gewichten. Van extreem technisch, avant-garde, progressief en dissonant spul tot simplistische, rechtlijnige en ruwe ketelherrie. Het nieuwe Belgische Zwarte Dood – suffe bandnaam wel –  houdt niet zo van technische snufjes en complexe toestanden en richt zich tot de oerkrachten van het genre zoals dat zich begin jaren negentig manifesteerde. Na de verplichte ambient-intro, schiet de titeltrack van deze demo uit de startblokken waarbij ruw, haatvol en vernietigend de codewoorden zijn. Tussen de feedbackende gitaren en het gekraak van de punky galopperende drums, perst main man ZD haatdragende vocalen uit zijn salpeterstrot. Simpel maar effectief. “Ik roep de duisternis aan me te omarmen” is geen standaardnummer daar het eerder een collage van getormenteerde vocalen, penetrerende feedback en demonische noise behelst. Halfweg valt een trage drumbeat in die de song naar ongefilterde misantropische haat leidt. De duivels teringherrie van het ondergeproduceerde “Het naamloze pad” manifesteert zich opnieuw via punky, rockende riffs en tonnen gekraak, feedback en noise. Afsluiten doet Zwarte Dood met “Nacht en mist” een cover van het Ildjarn-Nidhogg-nummer “Natt og tåke” van diens “Norse” EP, dan weet je meteen ook waar de mosterd gehaald werd. Zwarte Dood brengt echter een nog r(a)uwere versie van het origineel. Dit is geen black voor tere zieltjes.

JOKKE: 72/100

Zwarte Dood – Van Kaïn’s zaad (Signal Rex 2018)
1. Aanvang 
2. Van Kaïn’s zaad
3. Ik roep de duisternis aan me te omarmen
4. Het naamloze pad
5. Nacht en mist

Rituals Of The Dead Hand – Blood oath

Onze landgenoot Filip Dupont lijkt zelfs als hij slaapt muziek te schrijven. De Diepenbekenaar bracht eerder dit jaar nog een tweede langspeler (“A ring of blue light“) met Hemelbestormer uit en houdt er menig ander project op na waaronder het nagelnieuwe Rituals Of The Dead Hand, waarmee hij zijn liefde voor black en death metal wil uiten nadat zijn geesteskind Gorath er in 2013 het bijltje bij neergooide. Oude liefde roest blijkbaar niet en hij trok aan de drumstokken van mede-Hemelbestormer Frederic Cosemans om dit nieuwe project ritmisch te ondersteunen. Tekstuele interpretatie werd gevonden in de oude lokale folkloristische volksverhalen van de bokkenrijders en “Blood oath” vertelt het verhaal vanuit hun perspectief. Het thema weerspiegelt zich ook in het cover artwork waarop we een custom made schilderij zien van een oude boom die dicht bij hun thuisstad staat en waarrond de bokkenrijders volgens de legende zouden verzameld hebben alvorens op een roof- en plundertocht te vertrekken. Over het algemeen grijpt de sound van de vier lange nummers – “The gathering” is een intermezzo – terug naar Gorath’s zwanenzang “The chronicles of Khiliasmos” waarop black metal gemixt werd met elementen uit sludge en post-metal. Zo bevat opener “Bonderkuil” wel wat referenties naar Amenra en Hemelbestormer alvorens invloeden van de recente Satyricon opduiken. Addergebroed-lezers zullen wel weten dat ik niet zo’n fan ben van het recente werk van Satyr en Frost maar hier klinkt de mid-tempo rockende black gelukkig minder gezapig. “Sworn” gaat op hetzelfde elan verder en laat sludge met een black metal sausje horen. Op vocaal vlak horen we allerlei keelklanken voorbij komen waarbij de hese screams à la Amenra’s Colin H. Van Eeckhout, die in de tweede helft van het nummer ingezet worden om Nederlandstalige zanglijnen te vertolken, mij persoonlijk minder liggen. Tevens borduurt “Sworn” wat te veel op hetzelfde thema voort en is het einde te langdradig. Na het korte intermezzo “The gathering” rijden de bokkenrijders eindelijk uit en wordt de muziek wat gepeperder. “They rode by night” klinkt opzwepender en grijpt terug naar de oude Gorath hoogdagen maar laat tevens een fikse scheut laaggestemde death metal horen, zowel qua riffs als zang en zowel mid-tempo als uptempo. Rond 5:00 lijkt een melodieuze riff een hoogtepunt in te leiden, maar valt het nummer onbegrijpelijk stil alvorens, na enkele creepy geluiden, pas anderhalve minuut later de bulderende finale in te zetten. Spijtig dat hier niet voor een vloeiende overgang gekozen werd. Voor de rest een prima nummer. “The scourge” is met haar elf minuten de langste song van de plaat en trekt opnieuw de kaart van mid-tempo sludge en black waarbij Glorior Belli als referentie te binnen schiet en het einde repetitieve en psychedelische Burzumeske keyboards bevat. Ook de andere nummers bevatten subtiele effecten spielerei, wat we herkennen van bij Hemelbestormer. Op de sound van “Blood oath” en diens mastering, die in handen was van Patrick Engel (Temple of Disharmony Studio), valt niets aan te merken. Andere positieve punten zijn de mix aan extreme muziekstijlen die we horen en dat de songs niet bulken van de ideeën en riffs maar uitblinken in hun less is more-aanpak. Wel worden enkele stukken te lang gerekt en halen stiltes de vaart uit de plaat. En daar waar tekst en muziek bij Hemelbestormer zo goed samen passen als Nicole bij Hugo, vind ik het thema van de bokkenrijders minder te rijmen met de overwegend mid-tempo, en ietwat “veilige” muziek van “Blood oath“. Ik denk bij deze legende eerder aan vuile en opruiende black. Maar soit, dat laatste is eerder mierenneuken. Liefhebbers van de genoemde referenties moeten dit debuut van Rituals Of The Dead Hand zeker eens een luisterbeurt geven. Geen idee of de heer Dupont dit als een eenmalig project ziet, maar van mij mag er gerust nog een vervolg komen.

JOKKE: 80/100

Rituals Of The Dead Hand – Blood oath (Dunkelheit Productions 2018)
1. Bonderkuil
2. Sworn
3. The gathering
4. They rode by night
5. The scourge

RDS-220 – Hell is truth seen too late III & IIII

Enkele maanden na de overrompelende release van delen I en II slaan de heren John M. en Siegried H. met delen III en IIII van hun “Hell is truth seen too late” reeks genadeloos hard terug. Het concept is ongewijzigd gebleven: met andere woorden zijn het opnieuw twee tapes vol ziedende black metal met één song op elk kant en telkens een andere gastzanger per tape. Op de eerste cassette verzorgt Paulo Rui van de Portugese grindcore band Besta de vocalen en op deel IIII horen we de Fransman Dehn Sora van Throane en Treha Sektori. Hoewel beide heren niet echt een black metal-achtergrond hebben, leveren ze een voortreffelijke prestatie. “Numbers delight” klinkt razend en woest zoals we ondertussen van de band gewend zijn en de geprogrammeerde drums ratelen als een bezetene. In vergelijking met delen I en II is de helse bak lawaai op deel III met iets meer industrial en machinale invloeden doorspekt (“Lost god“). Het acht minuten durende “Onction” bevat tussen al het grof geschut door ook mid-tempo riffs, enkele futuristisch aandoende effectjes en een melodieuze gitaarsolo die voor een welgekomen afwisseling blijven zorgen want eenmaal de band op dreef is, hakken de militaristisch aandoende staccato-drums er genadeloos hard op in. Ook “Des bris dans une prisme” heeft naast al het geweld meer oog voor melodie waardoor deel IIII duidelijk het meest melodieuze is. Maar laat u niet misleiden want eens de laatste tonen uitgestorven zijn, worden de helrode striemen die de geselende riffs hebben nagelaten duidelijk zichtbaar in onze ziel. Liefhebbers van razendsnelle black à la Marduk of Mysticum of andere industrial-black metal bands moeten dit zeker eens een kans geven. Maar wees snel, want er zijn opnieuw slechts 50 stuks beschikbaar.

JOKKE: 82/100

RDS-220 – Hell is truth seen too late III & IIII (Svart Blod Records 2018)
Tape 3 – Chapter III
A – Numbers delight
B – Lost god
Tape 4 – Chapter IIII
A – Onction
B – Des bris dans une prisme

Onrust – De oogst

Een tijdje terug viel vanop de verre parking – euh, Antwerpen – een zilveren schijfje op mijn West-Vlaamse deurmat. Het bleek het debuutalbum van onze landgenoten Onrust te zijn. Een tijdje terug begon helaas ook een zeer hectische examenperiode en moest er ook een thesis ineengeflanst worden, dus kwam van reviewen helaas even niet veel in huis. Driewerf hoera want ik ga een lange zomer tegemoet, kan terug in mijn pen kruipen én Onrust wist me danig te verrassen! Nadat de door u allen beminde Jokke zijn drumstokken helaas moest opbergen tijdens het schrijfproces van het debuutalbum “De oogst” werd vervanging gezocht en gevonden (Sam Wouters) en kon de band lustig verder musiceren. Dat Onrust er niet zo’n positief mens- en wereldbeeld op nahoudt wordt al snel duidelijk na een blik te werpen op de bevreemdende en afstootwekkende (en da’s positief bedoeld!) albumcover en het doornemen van de titels: “Verderf” en “Progeria” bijvoorbeeld roepen niet bepaald beelden op van een zomerse strandwandeling op. Deze eerstgenoemde track knalt het album meteen op gang en brengt een zwaar post-metalgeluid ten gehore, waarbij de hese zang van Ruben Birrell bijwijlen aan een minder rauwe versie van Kirk Windstein (Crowbar) doet denken. U hoort het al: geen zuivere black metal review van mijn hand deze keer, wel recht-voor-de-raap sludge met tal van elementen die we ook bij post-black metal en post-hardcore terugvinden, een mix die mij wel vaker weet te bekoren. “Progeria” zet de trend verder en wisselt agressieve, in-your-face passages af met bezwerende heldere gitaarlijnen die voor de welkome rustpunten zorgen. Bewust of onbewust slopen er ook enkele invloeden van het gerevereerde Fall of Efrafa in het album, iets wat op “Het nest” vooral duidelijk wordt (ook het gebruik van de Obama-sample als intro is hieraan debet), terwijl het titelnummer dan weer enkele knipogen richting Amenra bevat. Onrust weet een duidelijke rode draad doorheen het vijfenvijftig minuten durende album te trekken en levert een zeer sterk samenhangend werk af. Als debuutalbum kan dat wel tellen. Het volledige plaatje klopt: muzikaal is het album bijzonder coherent en de troosteloosheid en zweem van misantropie vinden een sterke echo in de songtitels en albumhoes. Dat de mix werd verzorgd door Bo Engelen, het eigenlijke meesterbrein achter de groep, verdient enkel maar pluspunten: de plaat klinkt bijzonder dynamisch en wordt gekenmerkt door een vol geluid waarbij elk instrument goed tot zijn recht komt. Onrust had duidelijk een heldere visie voor ogen bij het schrijven en opnemen van dit eerste wapenfeit, en weet deze bijzonder vlot over te brengen. Helaas moesten ze hun optreden in Gent van vorige week afzeggen, want ik was benieuwd of een live vertolking van “De oogst” even intens zou zijn. Simpel gezegd: Onrust brengt ons dit jaar één van de interessantse albums van Belgische bodem, waarbij een klemtoon op gevoel in plaats van techniciteit gelegd wordt en die je bijna een uur lang in vervoering weet te brengen. Het zilveren schijfje draaide al meerdere rondjes en het ziet ernaar uit dat het dat nog een tijdje zal blijven doen. Knap!

CAS: 86/100

Onrust – De oogst (independent 2018)
1. Intro
2. Verderf
3. Progeria
4. Eindig
5. Het lege geloof
6. Beschadigd
7. Het nest
8. Onrust
9. The outcast