De afgelopen jaren kent de rauwe blackmetalscene een ware explosie, met maandelijks een dozijn nieuwe bands die door de underground worden uitgespuwd. Terwijl de meerderheid van deze (vrij nieuwe) bands elkaar na-apen of op de kar springen van wat trendy is in de underground, zijn er ook enkele verborgen ruwe diamanten die hun eigen geluid ontwikkelen en je tijd, aandacht en geld waard zijn. Saidan uit Nashville, Tennessee is één van hen. We spraken met meneer Saidan hemzelf. (JOKKE)

The English version of this interview can be found here.

Allereerst bedankt dat je instemt met dit interview. Wat is er op dit moment gaande in het Saidan-kamp?
Jij bedankt! Momenteel ben ik bezig aan mijn tweede full-length, samen met een paar andere dingen die ik hopelijk binnenkort aan de mensen kan laten horen.

Wat betekent de bandnaam?
De naam Saidan betekent zowel “altaar” als “offeraltaar” in het Japans.

Vanaf je eerste release, demo “Onryō: Vengeful spirits in the eastern night“, onderscheidde Saidan zich van de rest van het rauwe blackmetallegioen in termen van tekstuele inhoud die vaak over Japanse folklore en horrorverhalen gaat. Hoe is je interesse in deze thema’s ontstaan? Ben je ooit in Japan geweest en wat was je indruk?
Ik hoopte in 2020 eindelijk naar Japan te gaan, maar we weten allemaal hoe vorig jaar is verlopen haha. Ik ben echter van plan om volgend jaar te gaan. Mijn interesse in Japan begon toen ik nog heel jong was. Het kwam voornamelijk van Japanse technologie en games, met name PlayStation (1 & 2) en de Metal Gear Solid-serie. Toen ik ouder werd, begon ik me in Jrock en wat Anime te verdiepen. Maar door de Japanse horrorfilms kreeg ik de drang om me in de folklore van Japan te verdiepen. Ik geniet van folklore uit alle landen, maar die van Japan viel me altijd op.

Wat trekt je zo aan in de Onryō?
De Onryō (of Wraakzuchtige Geest) is iets wat ik gewoon logisch vond rijmen met mijn tekstuele thematiek op de eerste demo’s. En ik vind het erg leuk om over geesten en spoken te schrijven.

Laten we Saidan’s discografie eens doorlopen. “Onryō: Vengeful spirits in the eastern night” was je debuutdemo die in oktober 2020 werd uitgebracht. Was dit lang nadat je besloot om met Saidan te beginnen of kreeg de muziek heel snel en gemakkelijk vorm? Was er eerst de muziek of eerst het idee achter Saidan?
Ik heb het gevoel dat Saidan het project is waar ik de afgelopen 5 of 6 jaar naartoe heb gewerkt. Ik deed post-punk, later werd dat lo-fi punk met veel Jrock-invloed, en dat werd Saidan. Dus het idee was er altijd, het duurde alleen even voordat het er was. Alle nummers voor de eerste demo zijn begin 2020 opgenomen en ik wist niet zeker of ik ze zou uitbrengen, totdat een vriend van mij ze hoorde, en zo kwam ik in contact met Forgotten Sorcery. En de rest is geschiedenis.

Forgotten Sorcery bracht de demotape op 33 exemplaren uit en was in een oogwenk uitverkocht. Later werd ie verschillende keren heruitgebracht en ook op vinyl gereleased door JEMS Label. Populariteit van een muziekgenre moet worden gevoed door de muziek zelf, maar ik heb vaak de indruk dat in het rijk van rauwe black metal mensen meer geïnteresseerd zijn in het bezitten (en tonen) van een beperkte release dan dat ze genieten van de muziek. Naar mijn mening zouden mensen fysieke formaten moeten ondersteunen, maar moeten luisteren in plaats van verzamelen. Bovendien duiken er elke maand een tiental nieuwe bands en labels op die op de kar van heel het rauwe blackmetalgebeuren springen. Wat is jouw mening hierover en blijven jouw releases altijd beschikbaar zolang er vraag naar is?
Als er vraag is, zal ik altijd proberen een manier te vinden om meer kopieën van mijn muziek te laten maken. Dat is de belangrijkste reden waarom ik een deel van mijn muziek op Spotify plaats. Niet iedereen kan het zich veroorloven om $ 30 plus verzendkosten uit te geven aan een plaat, en dan meer dan $ 100 voor een mooie platenspeler. En ik ben echt niet into het hele super gelimiteerde cassette ding. Ik kan snappen waarom sommige bands het doen, maar het is niet bijzonder als élke band het doet. Waarom weken of maanden werken aan muziek die maar 5 mensen zouden kunnen horen? En hoogstwaarschijnlijk kocht 1 van die 5 het alleen om te pronken bij de andere 4. Maar ik vind het verzamelen van muziek geweldig, vooral als je echt luistert naar wat je verzamelt. Maar het verzamelen voor likes op Instagram is voos.

Waar is de sample aan het einde van “Eien no nemuri” afkomstig van?
Het is het Japanse volkslied. Ik dacht dat het een goede outro was voor de demo.

Dit nummer gaat over geestelijke gezondheid en het overwinnen van depressie. Hoe voel je je nu? Heeft de isolatie en vermindering van sociale contacten door COVID-beperkingen invloed gehad op je geestelijke gezondheid? werkt muziek therapeutisch voor jou?
Bedankt om te vragen, het gaat redelijk goed met me. Muziek is voor mij altijd therapeutisch geweest, vooral metal. Het hele jaar thuis opgesloten zitten was vreemd, maar het gaf me veel tijd om verschillende stijlen te schrijven en verschillende technieken te leren. Ik heb wat crap minimale synthdingen gemaakt die niemand ooit zal horen, maar daar heb ik van geleerd, en nu kan ik wat ik heb geleerd toepassen op Saidan, wat geweldig is.

Muzikaal kun je in deze eerste nummers wat elementen uit postrock horen zonder je muziek te bestempelen als postblackmetal en je muzikale roots met Of Serpents liggen in metalcore/melodieuze death metal, een genre dat niet alleen qua productie nogal wat verschilt van rauwe black metal. Wat trok je in de eerste plaats aan in black metal en welke bands inspireerden je om met Saidan te beginnen?
Ik luister al naar extreme muziek sinds ik 6 of 7 was, dus ik zou zeggen dat wat me aantrok tot black metal hetzelfde is als wat me aantrok tot punk, hardcore, thrash en death metal. En dat was mijn vader, en vooral mijn broer. Die laatste kwam elke week thuis met nieuwe cd’s. In zijn slaapkamer luisterden we ernaar en absorbeerden de muziek. De blackmetalbands die Saidan hebben geïnspireerd, zijn meestal de first wave bands met wat second wave erin: Venom, vroege Slayer, Mercyful Fate, Satyricon, Darkthrone. Maar je noemde postrock, en ik zou zeggen dat die bands meer dan wat dan ook van invloed zijn op het schrijven van mijn songs.

Op je Instagrampagina spreek je over “Straight Edge Black Metal Punk”. Hoewel er natuurlijk een groeiend aantal vegetariërs en veganisten is, ook onder het blackmetalpubliek en blackmetalartiesten, is het de eerste keer dat ik de term Straight Edge in verband hoor gebracht worden met black metal. Wordt Straight Edge een nieuwe beweging in dit genre?
Ik weet niet zeker of het een beweging wordt. Maar ik ken wel een paar bands die Straight Edge-leden hebben, ze praten er gewoon niet veel over in het openbaar. Straight Edge zijn is iets dat altijd heel belangrijk voor me is geweest. En omdat mijn muziek zo beïnvloed is door punk en hardcore, vond ik het logisch om mezelf te bestempelen als “Straight Edge Black Metal”. Het zou wel heel gaaf zijn als er een kleine scene zou ontstaan met een stel Straight Edge blackmetalbands. De tijd zal het uitwijzen.

Van wat ik heb gehoord, heb je een links politiek gedachtengoed en wil je voorkomen dat je werkt met een label dat NSBM of bands met een extreemrechts wereldbeeld uitbrengt. In “USBM: A revolution of identity in American black metal“, het onlangs gepubliceerde boek van Daniel Lake, een medewerker van Decibel, staat een hoofdstuk over “bad shit in black metal”, waarin Aesop Dekker (ex-Agalloch, Ludicra) het volgende stelt: “Ik denk dat het een hele opgave is om te willen of te verwachten dat alle kunst van goede mensen komt, of je te beperken tot kunst die door goede mensen is gemaakt. Wil ik omgaan met racisten? Nee. Wil ik ze mijn geld geven? Nee. Dat is iets waar ik mee heb geworsteld, maar ik ben heel voorzichtig met met welke bands mijn bands spelen en met welke promotors ik werk. Iedereen moet daarin zijn eigen keuzes maken. We bevinden ons niet op een plek waar we mensen moeten veroordelen voor hoe ze dat willen benaderen. We moeten zeker nazi’s veroordelen, maar we moeten mensen niet veroordelen omdat ze een plaat leuk vinden of een T-shirt dragen. Dat is geen racisme.” Ben je het met hem eens, of moet black metal offensief zijn? Hoe moeilijk is het tegenwoordig in de blackmetalscene om volgens dit principe te werken? Waar trek je de grens in je beslissing om met een label of andere band te gaan werken?
Ik ben het met 99% van zijn stelling eens. Maar als ik toevallig iemand in een Goatmoon-shirt zie, zal ik waarschijnlijk aannemen dat die een racist is, of op zijn minst een idioot, haha.

Tegenwoordig ergert iedereen zich aan alles. Ik heb NS-gasten beledigd door te zeggen dat hun favoriete bands slecht zijn. En het is hilarisch, want de NS-jongens zijn degenen die prediken dat black metal over haat gaat, maar als je ze vertelt dat je op de een of andere manier “racisten haat”, telt dat niet.

Ik geloof dat je beledigend kunt zijn en niet racistisch of homofoob. Sommige mensen zijn gewoon niet opgeleid genoeg om het te doen, dus nemen ze hun toevlucht tot onwetende ideeën en achterlijke overtuigingen. Ik ben labels en andere partijen gaan vragen of ze geassocieerd zijn met sketchy bands voordat ik met ze werk. Ik heb dat een paar maanden geleden niet gedaan en het veroorzaakte een paar dagen wat drama. Maar dat is mijn manier om momenteel door dingen te navigeren. Ik heb ook een hekel aan alle politieke kanten. Links of rechts, ze zijn allemaal stom.

Wat is je mening over het scheiden van de kunst van de kunstenaar?
Voor mij hangt het af van de artiest. Ik hou van John Lennon, maar hij was geen heilige. Hetzelfde geldt voor Tiny Tim. En ik luister heel vaak naar de muziek van Charles Manson. Als de tekstuele boodschap geen backward thoughts predikt, kan ik normaal gesproken de kunst vrij gemakkelijk van de kunstenaar scheiden.

Heb je het USBM-boek gelezen en wat is je mening over de huidige stand van zaken qua USBM?
Ik heb het boek niet gelezen, maar misschien ga ik hem binnenkort aanschaffen! Ik denk dat de huidige staat van USBM op erg goed is, vooral in het zuiden. Ik heb het gevoel dat er daar iets bijzonders aan de hand is. Zoveel bands die verschillende en creatieve dingen doen. Vide, Klanen, Vampirska, Primeval Well, Forest Of Jinn. Ik kan blijven doorgaan. En de rest van het land doet het ook prima. Je hebt Old Nick, Lamp Of Murmuur, Vanen, Hermitess, Grot, Bloodnun.

Het enige dat ik niet leuk vind, is hoeveel bands er opduiken en precies hetzelfde doen als 50 andere bands. Ik zag onlangs een flagrante Burning Apparition of the Master-kloon, tot aan de J-Card-lay-out en introtrack toe. Ik weet dat het artwork van mijn eerste demo er niet zo creatief uitzag, maar ik bedoel, kom aan! Probeer in ieder geval de muziek origineel te maken.

Als tweede release was er de split met mede-USBM one-man band Klanen, waarop naast de etherische postrockcrescendo’s ook wat invloeden van thrash metal te horen zijn. Waarom denk je dat binnen het metalgenre de one-man bands vooral aan de (rauwe) blackmetalkant te vinden zijn?
Ik weet het niet zeker. Ik wil niet zeggen “omdat het gemakkelijk is”, maar ik denk dat dat er wel iets mee te maken heeft. Ik denk ook dat iedereen de volledige controle over de chaos wil hebben, en rauwe black metal is een van de weinige dingen in het leven waar dat mogelijk is.

Veel one-man blackmetalbands, waaronder Saidan, hebben een hoge output met meerdere releases per jaar. Is het feit dat je de enige componist bent een goede zaak aangaande het waken over kwaliteit (in plaats van kwantiteit) in vergelijking met een band met meer leden?
Ik denk dat het om creatieve redenen een goede zaak kan zijn het enige lid van een band te zijn. Maar het nadeel is dat je geen andere persoon hebt om ideeën mee te bespreken. Het hebben van een drummer heeft me in dat opzicht veel geholpen.

Waarom denk je dat het merendeel van de rauwe one-man blackmetalbands zich op Amerikaanse bodem bevindt?
Mijn enige gok is waarschijnlijk omdat metal hier niet erg populair meer is. Ik ken maar een tiental mensen in mijn lokale scene die echt naar black metal luisteren. Meestal luisteren mensen hier naar deathcore, hardcore, metalcore en af ​​en toe vind je een deathmetalfan. Ik denk ook dat dat de reden is dat veel van de “blackmetalboomers” deze nieuwere USBM-bands “toeristen” noemen. Tegenwoordig spelen de meeste mensen in blackmetalbands (inclusief ikzelf) niet louter black metal. Het is bijna onmogelijk om mensen in een lokale scene te vinden die er zelfs maar naar luisteren, maar het is gemakkelijk om een ​​groep mensen te vinden die van hardcore houden. Dus wat er gebeurt, is dat je in een hardcoreband speelt en in je eentje black metal doet.

Je gaf het al even aan maar de split-release met Klanen betekende de intrede van drummer Shadosai. Had zijn komst invloed op je songwritingproces?
In veel opzichten wel. Ik kan me nu wat meer concentreren op riffs en teksten, terwijl ik me in het verleden veel zorgen maakte over het programmeren van de drums wat ik haat. Het helpt dat Shadosai letterlijk de beste drummer is die ik ooit heb ontmoet. Dus als ik een nummer klaar heb, maak ik me nooit zorgen over hoe de drums zullen klinken. En ik hoef hem nooit te zeggen “hé, doe dit hier”, hij weet het gewoon. Het is best geweldig.

Deze split-release werd door Crown and Throne Ltd. op tape uitgebracht en Death Manifestations verzorde de CD-uitgave. Het lijkt steeds gebruikelijker te worden binnen rauwe blackmetalkringen om voor elke release met verschillende labels te werken, vaak verspreid over het Europese en Noord-Amerikaanse continent. Waarom deze modus operandi? Zoek je bij een nieuw release zelf naar een label of benaderen ze jou?
Tot nu toe heb ik niet echt andere labels benaderd dan Forgotten Sorcery. En zoals ik al eerder zei, heeft mijn vriend dat voor mij geregeld. Degenen met wie ik momenteel werk, lijken het leuk te vinden om mijn muziek uit te brengen, wat geweldig is en ik waardeer het echt dat ze mijn muziek aan de man willen brengen. JEMS Label is heel goed voor me geweest en ik heb een uitstekende relatie met de eigenaar. Obscurant Visions was het tweede label ooit dat contact met me opnam, en ik vond het geweldig om met hen samen te werken. Hetzelfde geldt eigenlijk voor alle labels waar ik tot nu toe releases mee heb uitgebracht. Ik denk dat de meeste bands het leuk vinden om op meerdere labels uit te brengen omdat ze zo meer mensen bereiken. En omdat de verzendkosten zo hoog zijn, is het een goede manier om je muziek bij mensen te krijgen die misschien niet het geld hebben om te spenderen aan overzeese verzending.

Met “Jigoku: Spiraling chasms of the blackest hell“, bracht je je eerste volledige album uit via JEMS-label, Obscurant Visions en Forgotten Sorcery Productions. Opnieuw worden je muzikale invloeden verbreed en vertonen ze enkele moderne metalinvloeden. De titel is geïnspireerd op het gedicht “Tomino’s hell” (1919) van de Japanse kinderdichter Saijou Yaso. Sommigen geloven dat het gedicht een vloek is als het hardop wordt voorgelezen. Anderen geloven dat het gedicht een metafoor is voor de verschrikkingen van oorlog. “Jigoku” streeft ernaar om al die gevoelens en overtuigingen op te roepen vanaf de openingsschreeuw tot de laatste noot. Geloof je in vloeken of spreuken door magie of hekserij?
Ja, ik geloof in alle drie. Het is niet iets dat ik beoefen, maar ik heb me er wel in verdiept, zeker voor mijn volgende album. De thema’s en inhoud hebben veel te maken met hekserij en vloeken.

Een van de nummers is getiteld “She’s buried under the cherry blossoms“. In Japan gaat de betekenis van kersenbloesem (Sakura in het Japans) heel diep, waardoor de nationale bloem van het land een cultureel icoon is dat over de hele wereld wordt vereerd, niet alleen vanwege zijn overweldigende schoonheid, maar ook vanwege zijn blijvende uitdrukking van leven, dood en vernieuwing. Sakura werd vroeger omarmd voor militaire of zelfdestructieve doeleinden door samoerai- en kamikaze-gevechtsvliegtuigen, waarbij in het eerste geval een gevallen kersenbloesem het einde van hun korte leven symboliseerde en in het laatste geval bloembeelden op de gevechtsvliegtuigen werden geschilderd voordat ze aan zelfmoordmissies begonnen om te sterven als mooie vallende kersenblaadjes voor de keizer. Is Sakura, de nationale bloem van Japan, jouw favoriete symbool van de Japanse cultuur en erfgoed? Zie je enige schoonheid in de traditie van de dood in plaats van een nederlaag?
Als ik aan Japan denk, is de Sakura-bloem een ​​van de eerste dingen die ik zie. En als je kijkt hoe belangrijk die bloem is voor de Japanse cultuur, dan ga je hem waarderen. In Nashville, waar ik vandaan kom, staat onze stad vol met kersenbloesembomen. Je kunt niet echt door het centrum wandelen zonder ze te zien. Dus voor mij zijn kersenbloesems om meerdere redenen belangrijk. De titel kwam van een roman van Motojirō Kajii genaamd “Under the cherry trees“. De openingszin van het boek zegt: “Dode lichamen zijn begraven onder kersenbloesems! Je moet het geloven.”. Ik had dat boek gelezen en was erdoor geïnspireerd. Maar tekstueel gaat het lied over het verliezen van een vriend door zelfmoord, en het is geschreven vanuit meerdere perspectieven. Sommige verzen vertellen vanuit het oogpunt van een familielid of een vriend, en andere verzen zijn vanuit het oogpunt van een meisje dat zelfmoord heeft gepleegd. Ik zie wel schoonheid in de dood, maar daar gaat het nummer niet over.

Release per release verbetert je sound, hoewel die nog steeds rauw klinkt. Was een lo-fi productie toen je begon opzettelijk of eerder het gevolg van beperkte toegang tot fatsoenlijke opnameapparatuur?
Ik probeerde gewoon de waardeloze geprogrammeerde drums op de eerste demo’s te verdoezelen haha. Ik heb erover nagedacht om die nummers opnieuw op te nemen met echte drums en een wat schonere productie, maar ik heb het een beetje druk gehad met het schrijven van nieuwe songs. Ik probeer een goede balans te vinden tussen “rauwe” en “schone” productie. Ik wil geen overdreven gepolijste muziek, maar ik wil ook niet dat mijn riffs onhoorbaar zijn.

Je laatste release tot nu toe is een vierdelige split met de Amerikaanse bands Hermitess en Vampirska en Forbidden Tomb uit Indonesië. Hoe is deze samenwerking tot stand gekomen en is er een band tussen jullie vieren of een wederzijds delen van wereldbeelden/lyrische content die verder gaat dan enkel de muziek op deze release?
Dat is een vreemd verhaal. Als mijn informatie correct is, zou het oorspronkelijk een split tussen Vampirska en Forbidden Tomb worden, maar het label wilde dat de release langer zou zijn, zodat ze die op vinyl konden persen. Toen vroeg Vampirska aan Hermitess en mezelf of we er niet bij wilden zijn. Gelukkig werd ik gevraagd terwijl ik mijn langspeler aan het schrijven was want ik had een nummer van 10 minuten klaar dat niet op mijn album zou staan. Dus eigenlijk was het nummer dat ik op de split zette een “Jigoku” B-kant. Ik weet dat de andere drie bands dezelfde opvattingen hebben als ik, dus het was een perfecte match om ons allemaal samen op eenzelfde release te zetten, en ik hou van alle drie de bands, dus ik was vereerd om gevraagd te worden. Ik hoop dat ik in de toekomst meer dingen met die jongens kan doen.

Over welke obsessie hebben we het in het geval van het tien minuten durende nummer dat je voor deze release hebt geschreven?
“All-consuming obsession” gaat over de Björk-stalker, Ricardo López. Net als bij “She’s buried under the cherry blossoms“, schreef ik het vanuit twee perspectieven. Je hebt een persoon aan de buitenkant die de daden veroordeelt en je hebt Ricardo die uitlegt waarom hij deed wat hij deed. Het belangrijkste thema achter het nummer is geestelijke gezondheid en de gevaren van obsessie.

Heb je plannen om live optredens te spelen met Saidan nu we langzaamaan terugkeren naar een normaal leven met livemuziek?
Momenteel is het plan om volgend jaar mijn eerste show te spelen, en daarna zullen er nog wat andere shows plaatsvinden. Maar als ik meer zeg dan dat, krijg ik problemen haha. Mensen moeten mijn Instagram- of Bandcamp-pagina in de gaten waar die dingen aangekondigd zullen worden!