Lykhaeon – Mythen maken een groot deel uit van dat wat ons mens maakt

There’s something rotten in the state of Switzerland, zo lijkt het. En dat is vooral te danken aan het Helvetic Underground Committee, een kring van aangesloten black- en deathmetalbands gevestigd in Zürich. Lykhaeon, de oudste partner van dit collectief, bracht onlangs zijn uitstekende tweede album “Opprobrium” uit via Repose Records. Gitarist/vocalist Meister T. deelt enkele inzichten in het muzikale en thematische universum van Lykhaeon. (JOKKE)

The English version of this interview can be found here.

Gefeliciteerd met jullie nieuwe plaat “Opprobrium“. Tussen debuut “Tanz der Entleibten” en het nieuwe album zit een gat van 6 jaar, waarbij een EP-release de lange stilte in 2018 doorbreekt. Was “Opprobrium” een moeilijke plaat om te schrijven en wanneer ben je begonnen met het componeren van het nieuwe materiaal?
“Opprobrium” is, zoals we al eerder hebben aangegeven, de eerste release van Lykhaeon die klinkt zoals wij vinden dat deze band zou moeten klinken. We hadden simpelweg nog geen duidelijke visie voor dit project gevonden en we waren nooit tevreden met onze output. Je zou dus kunnen zeggen dat het proces van het componeren van de nummers, het schrijven van de teksten, enz. eigenlijk het gemakkelijkste deel voor ons was, terwijl het vinden van een gemeenschappelijke visie, een identiteit voor deze band, behoorlijk uitdagend was. We hebben de afgelopen 6 jaar niet aan deze release gewerkt (het schrijfproces duurde misschien een paar maanden), maar ik denk dat we deze tijd gewoon nodig hadden om te groeien als muzikanten en mensen. Kerberos zijn externe harde schijf liet het bovendien afweten en we verloren alles wat we hadden opgenomen en moesten alles opnieuw opnemen.

Betekent dit dat jullie niet meer tevreden zijn met jullie vorige releases? Denk je dat het mogelijk is dat je over een paar jaar weer dezelfde uitspraak doet als je een nieuwe plaat uitbrengt die voor jou beter klinkt dan of kwalitatief superieur is aan “Opprobrium”?
We zijn inderdaad niet tevreden met de vorige releases. Ik heb al uitgelegd waarom dit het geval is. Maar ze maken niettemin deel uit van onze reis en zonder die releases zouden we niet zijn waar we nu zijn. Dus alles heeft zijn plaats; we hoeven het niet leuk te vinden. Ik denk niet dat we ooit ongelukkig zullen zijn met “Opprobrium“. Natuurlijk zullen we proberen deze release te overtreffen, want er is niet echt een reden om door te gaan met muziek maken als je het gevoel hebt dat je je hoogtepunt hebt bereikt. Ik hoop echt dat de volgende release beter en kwalitatief significanter zal klinken, want ik hoop dat we tegen dan op alle mogelijke manieren verbeterd zullen zijn. Voor mij maakt het deel uit van mijn filosofie om dingen zo goed mogelijk te doen en constant te proberen te verbeteren, al is het maar een klein beetje.

Naast Lykhaeon maken zowel jij als Kerberos deel uit van verschillende acts die de afgelopen jaren platen hebben uitgebracht. Hadden deze andere bandactiviteiten invloed op het schrijfproces van “Opprobrium” of zijn jullie niet de componisten in de andere bands?
Zoals je waarschijnlijk kunt afleiden uit het antwoord op de laatste vraag, zijn die releases enorm belangrijk voor ons geweest, aangezien ze deel uitmaken van onze persoonlijke, muzikale en technische reis. Met elke release (ongeacht de band) proberen we vooruitgang te boeken, of het nu gaat om de compositie zelf, het schrijven van de teksten of het opnemen en het vormen van een visueel concept. Dus hoewel je waarschijnlijk niet veel overeenkomsten hoort tussen bijvoorbeeld Kvelgeyst en Lykhaeon, kan ik je verzekeren dat de denkpatronen die gevormd werden tijdens het componeren van “Alkahest” weer aanwezig zijn op “Opprobrium“.

Tekstuele thema’s lijken eerder onderwerpen als de Griekse mythologie, chtonische rituelen en de onderwereld te behandelen dan satanische thematiek. Dus waarom besloten jullie destijds twee omgekeerde kruisen in het bandlogo op te nemen?
Dit kan worden toegeschreven aan een zekere “jeugdige onzorgvuldigheid”, omdat we toen waarschijnlijk gewoon vonden dat ze er cool uitzagen. We ontwierpen het logo lang geleden toen we de genoemde visie van deze band nog niet hadden gevonden. “Waarom verander je het dan niet?” vraag je je nu misschien af. Ik heb al duidelijk gemaakt dat we het maken van platen zien als een voortschrijdende beweging, dus de reis die ons naar dit album heeft geleid is erg belangrijk. Het Lykhaeon-logo is niet alleen een soort startpunt geweest voor Lykhaeon, maar voor onze hele kring. Het was het eerste van vele logo’s die Kerberos en ik voor tal van projecten hebben ontworpen en daarin ligt een heel persoonlijke connectie. En de kruisen zien er gewoon ook echt gaaf uit, niet?

Als we zwart-wit denken, zouden we kunnen zeggen dat black metal gewoon muziek is met noten, ritmes, instrumenten, composities en arrangementen. Onder de oppervlakte vind je natuurlijk altijd meer. In hoeverre volgt de muziek van Lykhaeon je eigen magische stromingen en is het niet “gewoon muziek”?
Spelen in een band is als het bouwen van een soort kasteel, kamer na kamer. Een kamer staat voor een album. Dus je bouwt kamer na kamer en ze kunnen er hetzelfde of heel anders uitzien. Misschien bestaat het kasteel uit 1 kamer, misschien uit 20. Je loopt door de gangen en bepaalt waar je de volgende kamer wilt bouwen. Er zijn oneindig veel opties en keuzes en uiteindelijk krijg je een kasteel dat op niets anders lijkt. Ik ben natuurlijk geen bouwvakker, maar wat ik probeer uit te leggen is dat een band voor ons veel meer is dan alleen maar “een band”. Het is een klein universum – of kasteel – op zich dat zich voortdurend uitbreidt. Muziek maken is altijd iets heel persoonlijks voor ons en voor mij in het bijzonder is het altijd een weerspiegeling van mijn persoonlijke staat op het moment dat ik het maak. We willen muziek maken die je op een andere plek, op een ander niveau plaatst. En ik bedoel dit helemaal niet metaforisch, want ik ben van mening dat je een hoger bestaansniveau kunt bereiken door alleen naar muziek te luisteren. We hebben extatische momenten gehad tijdens het maken van dit album en dit alleen al is magie in mijn boek.

Op de bandfoto voor de nieuwe plaat dragen jullie allebei halskettingen gemaakt van botten. Welke betekenis hebben botten en schedels voor jou?
De dood.

Al sinds de oprichting van Lykhaeon leek de band geïntrigeerd door de Griekse mythologie. Ik geloof dat de bandnaam verwijst naar Lycaon, een koning van Arcadië die, in de meest populaire versie van de mythe, Zeus’ alwetendheid testte door hem het geroosterde vlees van Lycaon’s eigen zoon Nyctimus te serveren, om te zien of Zeus echt alwetend was. In ruil voor deze gruwelijke daden veranderde Zeus Lycaon in een wolf en doodde hij zijn nakomelingen; Nyctimus kwam weer tot leven. Waarom heb je ervoor gekozen om de band te vernoemen naar deze koning uit de Griekse mythologie?
Er zijn veel verschillende versies van deze mythe, maar dit is er één van, ja. Het verhaal van Lycaon zou perfect in het Oude Testament passen, omdat het ongelooflijk gruwelijk is en de god die erin wordt afgebeeld niet vergevingsgezind is; hij kan net zo goed slecht zijn of erger: menselijk. Het idee om deze god/deze goden te testen is er zeker een dat ons aanspreekt. Wanneer je op een hoger niveau komt door naar muziek te luisteren, nader je het goddelijke. Dus, waarom zou je ze niet testen terwijl je daar bent??

Wat heeft jouw interesse in de Griekse mythologie aangewakkerd?
Hoe kun je nu niet geïnteresseerd zijn in Griekse mythologie? Die verhalen vertellen alles wat er over de mens te weten valt. Elke menselijke karaktertrek wordt gedissecteerd in de verhalen van Ovidius, Homeros en hun tijdsgenoten. En als je denkt dat je een positieve trek hebt gevonden, brengen ze die zo naar voor dat je tegen het eind van het verhaal niet meer zo zeker bent of ze wel zo positief is.

Sommige van jullie andere bands lijken ook te zingen over onderwerpen die verband houden met verschillende periodes uit de geschiedenis. Ungfell behandelt Zwitserse folklore en middeleeuwse onderwerpen, terwijl Arkhaaik over de bronstijd gaat. Andere bands behandelen specifieke onderwerpen zoals Zoroastrische rituelen (Dakhma) of alchemie (Kvelgeyst en Ateiggär). Wordt het starten van een nieuw muzikaal project in de eerste plaats gevoed door een specifiek metal-subgenre dat je wilt spelen of meer vanwege bepaalde nieuwe thema’s die je wilt verkennen?
Dat kan worden aangewakkerd door het eerste, het tweede of beide om eerlijk te zijn. Lykhaeon was onze eerste band dus dat zou als een uitzondering kunnen worden gezien aangezien dat vooral werd gevoed door de aloude wens in een band te willen spelen! Waarschijnlijk zijn bijna alle andere projecten gevoed door een thematische of een muzikale ‘vibe’ die we wilden verkennen.

Op “Opprobrium” brengen jullie een opzwepende interpretatie van Persephone’s ontvoering door Hades en haar uiteindelijke bevrijding, een klassiek verhaal uit de Griekse mythologie. Wat intrigeert je in deze mythe, zodat je besloot er een album aan te wijden?
Er zijn verschillende elementen in dit verhaal die het tot het ideale onderwerp voor verdere verkenning maken. Met name de elementen lust en verlangen zijn thema’s die we wilden onderzoeken in de context van dit album, evenals bedrog en intriges. Conceptueel gezien was het belangrijkste idee van Kerberos om songteksten te construeren in de vorm van een toneelstuk, wat enige vrijheden vereist met betrekking tot de lyrische inhoud, terwijl de belangrijkste elementen van het verhaal dat we wilden onderzoeken en, tot op zekere hoogte, herinterpreteren, behouden blijven. Wat betreft je vraag wat ons in het bijzonder intrigeert aan deze mythe (en vele mythen in de Griekse mythologie), komt dit het best tot uiting in de titel van één van de nummers op het album: “The whorish arrogance of immortals“.

Wat voor goeds schuilt er in oude overtuigingen en mythologieën? Waarom zou de moderne wereld ze volgens jou niet mogen vergeten?
Mythen hebben altijd gewerkt als een soort band tussen mensen. Er is zelfs de theorie dat onze soort alleen is geworden wat hij nu is, omdat deze mythen en verhalen het voor ons mogelijk maakten om in relatief stabiele samenlevingen van meer dan 150 mensen te leven. Onze broeders, de Neanderthalers waren hiertoe niet in staat, en je vindt ze tegenwoordig niet meer (hoewel ik er vrij zeker van ben dat ik sommigen van hen persoonlijk ken). Mythen maken een groot deel uit van wat ons mens maakt. Ze zijn vandaag misschien schijnbaar minder belangrijk geworden, maar ik ben nog steeds van mening dat we ons moeten vastklampen aan de essentie die ons mens maakt.

Voor het artwork van “Opprobrium” werkten jullie samen met de bekende kunstenaar Elijah Tamu. Heeft hij carte blanche gekregen of heb je hem wat (kleine) instructies gegeven?
We stuurden hem de muziek en de teksten en gaven hem enkele conceptuele richtlijnen met betrekking tot de “vibe” die we wilden dat het kunstwerk zou hebben. Verder kreeg hij vrijwel carte blanche.

Zijn ontwerpen bevatten – zoals gewoonlijk – veel symboliek. De granaatappel verwijst naar het deel van het verhaal waar Persephone door Hades werd ontvoerd. Ze wist dat als ze iets at of dronk in de onderwereld, ze daar voor altijd zou moeten blijven. Ook al smeekte Hades haar om maar een slokje te nemen, of een hap te eten, ze deed het niet ’. Toen Persephone’s moeder Demeter had vernomen waar Persephone was, stond ze erop dat ze aan haar zou worden teruggegeven. Hades spande treurig zijn paarden aan zijn strijdwagen en bereidde zich voor om Persephone terug te nemen. Maar voordat ze vertrokken, bood hij Persephone nog één ding te eten aan: een rijpe, bloedrode granaatappel. Persephone keek hem in de ogen en nam zes zaden en at ze op. Ze keerde terug bovengronds door een scheur in de aarde. Persephone wierp zichzelf in de armen van haar moeder, blij om herenigd te zijn. De aarde werd weer rijk aan bloemen en de zon scheen weer. Maar omdat Persephone zes granaatappelpitten had gegeten, werd besloten dat ze jaarlijks zes maanden met Hades naar de onderwereld moest terugkeren, op Mabon, en de winter naar de wereld zou komen. In het voorjaar keerde ze weer terug naar haar moeder, zodat de aarde kon bloeien. Zo kan de mythe van Demeter, Hades en Persephone gezien worden als de Griekse verklaring voor het ontstaan en de duur van de seizoenen. Heb je een favoriet seizoen en waarom? Wordt jouw creatieve drang en inspiratie op de een of andere manier beïnvloed door seizoensinvloeden? Ik neem aan dat veel metalmuzikanten meer inspiratie hebben tijdens de donkere maanden van het jaar of is er ook plaats voor lente en zomer?
Er is geen winter zonder zomer, er is geen goed zonder kwaad; je hebt altijd een referentiepunt nodig. Ik hou van koud en donker, en ik zit graag in de zon. In deze muziekscene hebben mensen de neiging zichzelf te presenteren als erg evil en grimmig en de hele tijd “true”, wat ik hilarisch vind. Natuurlijk is de winter een goede inspiratie als je hele koude muziek wilt maken. Ik denk echter niet dat “Opprobrium” bijzonder koud is, omdat er een scala aan emoties te horen is. Voor mij althans. Dus ja, het weer en de elementen spelen zeker een rol in hoe je je voelt, maar aan de andere kant zijn ze slechts tot op zekere hoogte van belang wanneer je creatieve bron dit soort innerlijke visie is die aanhoudt ongeacht welk seizoen dan ook, zoals ik eerder probeerde uit te leggen.

Naar welke delen van het verhaal verwijzen de dierenschedel, kroon en sleutel die in het cover artwork zijn afgebeeld?
Ik ben geen grote fan van het uitleggen van kunstwerken, omdat ik denk dat het niet in ons belang is om ons album en het verhaal tot één interpretatie te reduceren. Als je de teksten leest, zul je ongetwijfeld een betekenis vinden voor deze elementen. Ik weet dat ik ze heb.

“Opprobrium” betekent “een aanleiding of oorzaak van smaad of schande” of “ernstige kritiek en verwijt”. Hoe verhoudt de albumtitel zich tot de Persephone-mythe?
Nou, ik zou mijn antwoord op de vorige vraag kunnen herhalen, maar ik vrees dat dit dan geen goed interview zal zijn. Dus laat me zeggen dat het weggeven van je dochter aan je broer in de onderwereld, zodat hij ze kan gebruiken zoals hij wil, zeker een “bron van schande” is. Dit deel van het verhaal wordt het best uitgelegd in het nummer “A stain upon celestial rule“, waar de uitwisseling tussen Zeus en Hades wordt weergegeven. De goden zijn machtig, maar ze zijn ook wreed en hebben zo hun gebreken. Zoals je kunt zien, testen we niet alleen de goden, maar hebben we ook de overmoed om hun acties te bekritiseren.

De teksten zijn gecomponeerd in de vorm van een toneelstuk, waarbij het koor fungeert als een verklarende verteller naast de personages van Hades, Zeus en Persephone. Deze modus operandi betekent waarschijnlijk dat je eerst de verhaallijn en teksten begon te schrijven om te weten welk emotioneel karakter de muziek in een bepaald deel van het verhaal zou moeten hebben, nietwaar?
Dat zou waarschijnlijk het logische zijn om te doen, ja. Maar logica heeft niet per se een belangrijke plaats in een creatieve onderneming. Dus we hebben eerst de muziek gecomponeerd en Kerberos schreef de teksten rond de nummers. We zijn er vast van overtuigd dat de creatieve stroom het proces dicteert.

Jullie nummers zijn behoorlijk episch, sommige duren meer dan 10 minuten. Heb je deze nummers samengesteld uit willekeurige stukjes, of hebben we het over één verenigde, vloeiende muziekstroom die bijna in één stroom is gecomponeerd?
Sommige nummers kwamen bijna op magische wijze samen, andere moesten nauwgezet worden gecomponeerd. We doen dit meestal samen omdat we een behoorlijk goed creatief team zijn geworden. Vaak hebben we exact dezelfde ideeën, in andere gevallen nemen we onze toevlucht tot een meestal zeer burgerlijk debat en leggen we elkaar tot in detail uit waarom we het idee van die ander eigenlijk onzin vinden en waarom we het anders willen aanpakken. Dit klinkt misschien extreem saai en droog, maar ik heb het gevoel dat deze manier van componeren buitengewoon vruchtbaar is geweest voor onze vaardigheden om nummers te schrijven en bepalend is geweest voor onze manier om naar muziek als een ambacht te kijken.

De nieuwe plaat bevat veel orchestrale stukken en koren. Genoot je een klassieke muziekopleiding?
Niet echt neen. Hoewel we allebei in het verleden klassieke instrumenten hebben bespeeld en we klassieke muziek bewonderen.

Temple-drummer J. heeft jullie geholpen met de drums voor “Opprobrium”. Blijft hij een sessielid aangezien de kern uit jullie beiden bestaat?
Ik denk dat we zeker nog een keer met hem zullen samenwerken aangezien hij een briljante muzikant is en zonder hem zou deze release letterlijk niet hetzelfde zijn. De kern zal echter altijd uit Kerberos en mezelf bestaan.

Zijn jullie van plan dit album op het podium te brengen?
Ik kan niet zeggen dat we het van plan zijn, maar we hebben zeker erkend dat dit materiaal het geweldig zou doen in een live setting. Wie weet, misschien brengen we het ooit naar het podium, maar niet op dit moment.

Zwitserland is misschien geen blackmetalbroeinest zoals Scandinavië of Griekenland dat zijn, maar toch heeft jullie land een rijke traditie in black metal die al heel vroeg begon met bands als Samael, Hellhammer en Celtic Frost. Tegen het einde van het vorige millennium ontstonden acts als Paysage d’Hiver, Darkspace en Borgne en na 2000 gaven zowel Bölzer als Schammasch de Zwitserse scene een nieuwe stoot voordat het Helvetic Underground Committee er nieuw en jonger bloed in injecteerde. Hoe kijk je naar jullie extreme muziekscene en wat is je mening over de huidige staat ervan?
Ik denk niet dat ik in de positie ben om grootse uitspraken te doen over de Zwitserse scene. Ik zou zeggen dat we het best goed doen als je kijkt naar hoe klein ons land is. Persoonlijk heb ik echter het gevoel dat er te veel bands zijn die niet echt een concept hebben, of het nu muzikaal of visueel is. Er is een hoog niveau van elitisme in de Zwitserse scene, en daar heb ik natuurlijk mijn problemen mee omdat het meestal gewoon niet gerechtvaardigd is. Ik hoor hier en daar een coole riff maar er is vaak niets van inhoud omdat deze bands meer gericht zijn op het niet overschrijden van genre-lijnen en het trouw blijven aan “true black metal”. Deze denkwijze is naar mijn mening eigenlijk het meest “untrue”, omdat je niet toestaat dat je eigen persoonlijkheid het creatieve proces overneemt. Ik heb echt het gevoel dat dit de laatste jaren beter is geworden en dat er een aantal behoorlijk coole bands zijn ontstaan.

Lykhaeon is één van de eerste bondgenoten van het Helvetic Underground Committee, dat momenteel namen omvat zoals Arkhaaik, Ateiggär, Brutuur, Dakhma, Death.Void.Terror., Goifer, Harpax, Kvelgeyst, Lykhaeon, Ungfell, Urgeist, Wyrgher en Zuchthaus. Kun je ons meer inzicht geven in de rol van H.U.C. speelt voor zijn leden? Is het geconcentreerd rond Zürich, of promoten ze ook bands uit andere Zwitserse gebieden?
De rol van de H.U.C. is niet primair om bands te promoten, maar om ze in geest te verbinden. We zijn maar een paar individuen en we zijn allemaal heel verschillend, maar we nemen allemaal deel aan dit streven om muziek te produceren die niet als plastic klinkt en voor 99% zelfgemaakt is. De mastering is het enige dat we consequent uitbesteden, maar van componeren tot mixen, logo’s tekenen, lay-outs maken en zelfs sommige covers zijn we zo goed als zelfvoorzienend. We wonen allemaal in Zürich, maar dat is gewoon toeval om eerlijk te zijn.

Staan er nog releases gepland met jullie andere bands?
Ja. Eigenlijk zijn er momenteel veel dingen in de maak, maar ik kan alleen de nieuwe Dakhma-release onthullen die eind 2021 zal verschijnen. Dat is een release die je niet wilt missen!