De spannendste zaken op gebied van black metal spelen zich in Zwitserland af rondom het Helvetic Underground Committee. Platen van bands als Goifer, het destijds te min beoordeelde Ateiggär of Kvelgeyst scoorden hier in het verleden al en nu is er nieuw werk van het in 2013 in Zürich opgerichte Lykhaeon waarachter het duo Kerberos (zang en basgitaar) en Meister T. (gitaar en zang) schuilgaat, twee heren die in het grootste deel van de aangesloten bands iets in de pap te brokken hebben. Met hun tweede langspeler “Oppobrium“, waarop ze door Temple’s J op drums worden bijgestaan, geven ze elke release uit dit clubje gelijkgestemde zielen het nakijken.

“Opprobrium” is een heuse conceptplaat geworden waarop Lykhaeon een opwindende interpretatie van een klassiek verhaal uit de Griekse mythologie presenteert: het verhaal van Persephone’s ontvoering door Hades en haar uiteindelijke bevrijding, gedeeltelijk gehinderd door Hades’ laatste verleiding. Lykhaeon voorziet dit meeslepende verhaal van verlangen, bedrog en de arrogantie van onsterfelijken van een muzikale en lyrische onderbouwing die middels een mix aan black en death metal verschroeiend door de luidsprekers van de luisteraars knalt. De muzikale reikwijdte van “Opprobrium” gaat verder dan wat gebruikelijk is in moderne extreme muziek en omvat onorthodoxe akoestische instrumentatie en koorvocalisaties die, hoewel groots in presentatie, absoluut noodzakelijk zijn om het zich ontvouwende verhaal op de juiste manier over te brengen. Tekstueel gezien is “Opprobrium” gecomponeerd in de vorm van een toneelstuk, waarbij het koor fungeert als een verklarende verteller naast de personages van Hades, Zeus en Persephone. Elk van de zeven nummers op het album omvat een korte act of een belangrijke opeenvolging van gebeurtenissen die de plot drijven.

Dat verhalende aspect kunnen de heren moeilijk kwijt in compacte songs; vier van de zeven nummers zijn met een gemiddelde speelduur van tien minuten dan ook vrij lang uitgevallen. Maar de langere composities blijven van begin tot einde boeiend. De extreme metal van het duo is dikwijls ziedend van tempo en schippert tussen zwartgeblakerde intensiteit en sepulchrale morbiditeit, maar evengoed wordt er gas teruggenomen om zwaar beukend op doomtempo te musiceren. Orchestrale elementen, Midden-Oosterse instrumentatie en het verhalende koor zorgen dan weer voor de nodige grandeur, bombast en grandiositeit, maar belangrijk om melden is dat deze niet voortdurend ingezet worden. Heb met andere woorden geen schrik dat “Opprobrium” een extreme metalmusical is geworden, want dat is het zeker niet.

Dat zo’n conceptplaat niet op één, twee, drie tot stand komt, moge duidelijk wezen. Het heeft dan ook zes jaar geduurd alvorens debuut “Tanz der Entleibten” een opvolger kreeg (in 2018 verscheen nog wel de “Ominous eradication of anguished souls” EP). “Opprobrium” is zo’n album dat het uitschreeuwt om met de koptelefoon op geabsorbeerd te worden. De hoeveelheid details en de gelaagdheid die in het muzikale spektakel vervat zitten, maken dat je elke luisterbeurt weer nieuwe elementen uit het imposante epos oppikt. De plaat heeft, in tegenstelling tot de sound die met andere van hun muzikale projecten wordt nagestreefd, dan ook een krachtige en transparante productie meegekregen. Het is, aldus de heren zelf, dan ook de eerste keer dat Lykhaeon klinkt, zoals ze zouden moeten klinken. Het artwork van Elijah Tamu, dat zoals steeds de moeite waard is om op vinylgrootte te bewonderen, maakt het plaatje af. Sterk werk van Lykhaeon!

JOKKE: 85/100

Lykhaeon – Opprobrium (Repose Records 2021)
1. Opprobrium
2. A stain upon celestial rule
3. Abducting the seed
4. Descent into ruinous splendor
5. Scorching the wings of destiny
6. The whorish arrogance of immortals
7. To salvage the seed