25 jaar geleden verscheen “Key to paradise”, de enige langspeler die het vanuit mijn home town Burcht/Zwijndrecht opererende deathmetalgezelschap Legal Butchery voor de verdorven mensheid als nalatenschap achter liet. Ik heb even aan de mouw van bassist Vogel moeten trekken, maar uiteindelijk wist ik hem bereid te vinden om samen terug te blikken op Legal Butchery’s kort maar krachtige bestaan. Dit interview is het eerste in een reeks van meerdere “blasts from the past” die de komende maanden nog in de pijplijn zitten. (JOKKE)

Dag Vogel. Allereerst bedankt om met dit interview in te stemmen! Zoals ik in de inleiding al aangaf zijn er 25 jaar verstreken sinds de release van Legal Butchery’s enige langspeler “Key to paradise”. Verschoot je ervan te zien hoe lang dat al geleden is? Hoe kijk je terug op heel die periode dat de band actief was?
Ja amai, het gaat snel! Ik herinner mij Legal Butchery nog alsof het gisteren was. Het belangrijkste is al het plezier dat wij destijds gehad hebben, echt waar. De repetities waren altijd leuk, we speelde toen bij onze drummer in een kot, allez hok zeg maar, haha. Zijn vader was bezig met vissen kweken dus ons dak was één groot aquarium, die vissen kregen omenduur lang haar. Maar soit, het gaat inderdaad voorruit. We hebben veel optredens gehad en ons geluk was dat we in Jeugdhuis B.A.R.S.T in Burcht samenwerkten met Metalyssee Agency.

Dus we rolden zowat in het wereldje. Wat we ook wel deden was heel veel demo’s opsturen over heel België, daar hebben we ook wel wat optredens mee verdiend.
De gouden groepen van toen waren Caducity, In-Quest, Agathocles, Vibrion, Phatologie en zo vele andere. We waren één grote vriendenscene en overal waar we kwamen, hadden we plezier. We vroegen toen 5.000 BEF en 10 bakken bier, dus daar moet ik geen tekeningetje bij maken zeker, haha.

Hebben jullie destijds veel interviews gegeven en aandacht gekregen van metalmagazines en fanzines?
Ja, een beetje maar niet zo zot veel. Je had toen Radio Centraal. Ingrid en David van VAIS hadden daar een programma en daar werden we wel al eens op uitgenodigd, voor de rest waren we daar niet zo mee bezig. Hadden we de sociale media van nu gehad, waren we misschien veel gemotiveerder geweest, hadden we beter gespeeld en waren we verder gekomen. Maar ja, een brief met een demo per post versturen had toch ook wel zijn charmes.

Hoe is jouw muzikale ontwikkeling verlopen en op welke manier ben je met metalmuziek en uiteindelijk death metal in aanraking gekomen?
Met metal en death metal kwam ik in aanraking door te gaan skaten in het stadspark in Antwerpen. Daar liepen toen wel wat nozems rond die luide muziek opzetten, haha. Voor de rest kwam dat vooral door ons jeugdhuis, we waren een hoop metalheads bij elkaar. Sepultura, Death, Napalm Death en vooral Hypocrisy hebben mij bekeerd.

Op welke manier en in welk jaar is Legal Butchery in the picture gekomen?
Legal Butchery is eindelijk ontstaan uit twee voorgaande projecten. Het eerste was Booze Box waarmee we covers speelden van The Stooges maar dan in het Nederlands. Het was zo van: “ik koop een bas en jij gaat drummen, en ja gij gitaar dan hé, haha”. Toen we beter konden spelen als in meer dan 2 akkoorden spelen haha, begonnen we met Cremation Act. Dit was wel een statie hoger, eigen nummers en de klassieker “Fucking cops“, we waren hier goed mee bezig, en wonnen ook wel wat wedstrijden. Moest dat nu anno 2021 geweest zijn, waren we misschien met de juiste begeleiding wel in aanmerking gekomen voor Humo’s Rock Rally, haha.

Maar dan kwam de interesse in zwaarder spul. Sepultura en Napalm Death slopen in ons leven en het begon met een cover van Benediction. Onze twee gitaristen kochten een Marshall-toren en bam! we waren vertrokken. We repeteerde drie maal per week, heel intensief , en toen we de demo gingen opnemen, zag Satan dat het goed was hehe.

Jullie eerste release was de demotape “The cause and effect of eternal suffering”, wat mij betreft zo wat de beste deathmetalrelease van Belgische bodem. Hoe waren de reacties op de demo destijds en hoe verliepen de opnames? In hoeveel exemplaren werd de demo uitgebracht?
De demo verscheen op 1.000 exemplaren, en ik denk dat die wel uitverkocht zijn, want de laatste ga ik jou cadeau doen.

We zijn de demo gaan opnemen in een piepklein studioke, Bert’s Studio in Wezemaal. De opnames waren zalig. Geen al te fancy opnamemateriaal en we werden daar ook ter plaatse gecoatched door Alain Chernouh van Chemical Breath en hebben toen heel veel tips gekregen. Het Legal Butchery geluid is daar wel ontstaan hoor. De opnames verliepen echt goed, ze hebben ons daar geleerd met een metronoom te spelen en dat was wel een must wilde je strakke death metal spelen.

Daar zijn ook die intro’s die we gebruikten ontstaan, er was er één bij van Terminator dat weet ik nog en een sekskabouter.

“The cause and effect of eternal suffering” werd in 1994 in eigen beheer uitgebracht maar een jaar later werd deze ook door het Amerikaanse Wild Rags Records uitgegeven. Deze versie heb ik een tijdje geleden op de kop kunnen tikken, maar het is een regelrechte schande dat de intro hier achterwege gelaten is. Vanwaar die keuze?
De intro is weg gelaten omdat we stukken gesampled hadden van de film “Terminator“. Den tette die onze cd heeft geproduceerd vond het niet kunnen dat we dat gebruikten en zei dat we er rechten op moesten betalen. Jammer maar overmacht.

En waarom werden enkel de teksten van “The colony of leprocy” en het titelnummer afgedrukt op de demo die in eigen beheer uitkwam? Op de Wild Rags versie ontbreken zelfs alle teksten.
Tja, de computer stond toen nog in zijn kinderschoenen hé, ik denk ook dat onze zanger toen niet wou dat alle teksen erop kwamen. Veel meer kan ik hier niet meer over zeggen omdat er ondertussen wel enkele gaten in mijn geheugen zitten, haha.

“The cause and effect of eternal suffering” staat voor death metal zoals ik het graag hoor: dynamische songs met een organische sound en herkenbare riffs, vergezeld van de heerlijk diepe en imposante strot van Yvan die echter ook hoge blackmetalscreams in de strijd gooit. Jullie vermeldden zelfs dat er geen effecten gebruikt werden om die zieke vocalen te creëren, haha. Lukt het grunten hem nu nog denk je?
Ik ben er zeker van dat Ivan nog zeer goed kan grunten, maar hij is niet meer de mens waarmee ik zou willen samen spelen. Voor de rest was het wel een ongeloofelijke zanger, hij stond er wel.

Het op 23 seconden aftikkende “Cascade of blood” verraadt ook de nodige grindcore invloeden. Welke bands inspireerden jullie destijds om Legal Butchery uit de grond te stampen?
Agathocles op nummer één en Napalm Death natuurlijk.

“Repression” bevat dan weer een stukje Spaanse akoestische gitaar. Hoe zijn jullie daarop gekomen?
Da’s dan weer een apart verhaal. We zaten toen in de studio en Alain Chernouh was daar en wij vroegen hem om een stukje te soleren. Hij kwam met zijn Spaanse gitaar af en God zag dat het goed was. Die studio was prachtig, hadden we daar onze CD gaan opnemen hadden we heel wat meer bereikt. Ze hebben ons ook een stuk geproducet wat ze in de tweede studio nooit gedaan hebben.

Vielen de opnames van “Key to paradise” in de Cavern Studio’s dan zo hard tegen?
Ja, die opnamestudio hadden we nooit mogen gebruiken, een regelrechte schande was dat. Die kerel had goed materiaal maar heeft eigelijk ons geluid verkracht. We hadden beter terug naar de eerste studio gegaan, maar ja we dachten dat het wel goed ging komen.

Niet dat het écht slecht was daar, maar de CD had toch veel beter gekund, jammer. Michel Ambjornsen was ook heel dominant en liet ons niet doen. Veel zuchten en puffen omdat het te lang duurde wat ons dan weer stress gaf.

Ik zou die opnames allemaal nog wel eens opnieuw willen doen, ook met een andere zanger, Frank van Deception bijvoorbeeld of Ben van In-Quest of Steven van Caducity. Dat zou wel top zijn, maar we hebben het gehad hé.

Gek genoeg verscheen jullie eerste en enige langspeler “Key to paradise” opnieuw in eigen beheer, maar met distributie via Shiver Records. Toonde Wild Rags Records of een ander label dichter bij huis geen interesse?
Neen, op dat moment niet echt. De scene was klein in België, en nu ik de opnames terug hoor, stel ik vast dat we nu ook niet zo goed waren. Wél uniek maar om mee te draaien met de grote kanonnen hadden we toch wel wat meer moeten repeteren en strakker worden. Ik denk dat niet veel groepen uit die tijd het overleefd hebben. Al waren er wel super bands bij zoals In-Quest, Caducity en Agathocles.

Ik constateerde op Discogs dat beide releases blijkbaar wel nog op CD gebundeld werden door het Belgische Deathwake Records maar ik kan me amper voorstellen dat er de voorbije 25 jaar ook geen vragen zijn gekomen van labels voor een vinyluitgave?
Neen, niet echt, maar ik zou nog wel eens een nummer willen opnemen in een studio met de grootheden van vroeger, een EP of zo.

Ik ben zelf op 12-jarige leeftijd met de extremere vormen van metal in aanraking gekomen door mijn iets oudere buurjongens die me ook jullie releases liet horen en ze op cassette opnemen. Ik kon als ukkie amper geloven dat er zo dicht bij huis ook van die vervaarlijk klinkende bands rondliepen. Zelf woonde jij amper één straat verder en ik heb dikwijls aan je deur willen komen bellen, maar ik deed het in mijn broek van de schrik haha. Straf eigenlijk hoe je als tiener zo onder de indruk kunt zijn van metalmuziek en de bijhorende, dikwijls shockerende, hoezen haha! Ook Legal Butchery zocht het (vooral op de demo) tekstueel en grafisch in de gore hoek met onderwerpen als de dood en ziektes. Op “Key to paradise” kwamen ook onderwerpen als pedofelie, seriemoordenaars en de vernietiging van onze planeet aan bod maar dan vanuit een veroordelend perspectief. Thema’s die de dag van vandaag spijtig genoeg nog steeds brandend actueel zijn. Vormde Obituary’s “World demise”-plaat op dat vlak een inspiratiebron want dit perspectief leek me destijds toch eerder zeldzaam tussen al gore bands, niet?
Ja, we waren wel vrij uniek op dat punt. Onze zanger schreef de teksten, wij begrepen soms zelf niet waar het over ging, hij gebruikte heel veel geleerde woorden, haha. Wij stonden er wel met de hele band achter dat we eco warriors waren en de problemen die zich toen stelden (en nu ook nog) aankaarten. Daar zijn we allemaal nog wel fier op!

“In memory we keep” is dan weer opgedragen aan een vriend die om het leven kwam. Werkte muziek in dat opzicht ook een stuk therapeutisch voor jullie?
Ja, dat was ons eerste grote verlies. De Werner ook wel den Indy genoemd. Stil gevallen met zijn motto in de Kennedytunnel en door een camion overreden. Daar moesten we toch wel een nummer voor maken. Niet alleen voor hem maar voor alle vrienden die we toen al verloren waren hoor.

“I assume, I hope, I realize” valt op vanwege de grappige vocale effecten en de dame die naar een hoogtepunt wordt geleid naarmate het nummer vordert en van ondergetekende elke luisterbeurt een geile puber maakte. Probeerden jullie met dat zangeffect ook een minder serieuze kant van de band aan bod te laten komen?
Ja, ik zei al dat we veel plezier maakten en wilden ook een paar grind nummers doen. We speelden die altijd als bis en da was were leutig…TIK TIK TIK gedaan en daarna “The colony of leprosy” natuurlijk.

Hebben jullie destijds veel shows gespeeld in binnen- en buitenland (en met welke bands zoal?) Hebben jullie ooit getourd?
Touren niet echt, maar we speelden wel vrij vaak met de bands die ik reeds aanhaalde. Op ons hoogtepunt speelden we 30 à 40 optredens per jaar, soms wel 3 op 1 weekend. Noemen we dat touren, haha? Het verste optreden was er één in Tsjechië denk ik, voor de rest speelden we altijd tegen de kanten van Kortrijk, of in kleine café’s die ons goed vonden en boekten. Bij Jack Roo of zoiets hebben we wel 8 keer gespeeld omdat de cafébaas een ongelofelijke fan was.

In Burcht was er het legendarische jeudhuis BARST, dat al even ter sprake kwam, en waar in 1994 de Sons Of Northern Darkness Tour met Immortal en Marduk passeerde. Spijtig dat ik met 12 jaar toen net nog te jong was om deze mee te maken. Welke herinneringen heb jij aan BARST en wat zijn enkele van de beste concerten die je daar ooit hebt gezien?
Goh, dat waren er veel hoor. Eightbal was wel vet, we hebben er wel wat gehad, maar de namen zijn me jammer genoeg ontgaan.

Wat was de aanleiding voor het stopzetten van Legal Butchery en wanneer werd de stekker eruit getrokken?
Dat kwam vooral door onze zanger. Hij was niet meer betrouwbaar door wat er door zijn neus ging. Ook onze drummer begon toen full time te werken, we werden ouder en dan was het spijtig genoeg plots gedaan.

Hebben jullie nadien nooit meer getracht om de band nieuw leven in te blazen? Een nieuwe Legal Butchery-plaat met teksten nav het PFOS-schandaal zou die ministers misschien eindelijk eens wakker schudden over die vermaledijde en criminele praktijken van 3M!
Ja als ik de mannen warm krijg, willen we dat zeker nog doen!

Werden de muzikale activiteiten na Legal Butchery nog in andere bands of muziekstijlen verder gezet?
Ja toch wel, we hebben allemaal wel wat groepjes gehad. Onze drummer Steven Jacobs speelt nu nog wat Kyuss-achtige dingen, onze guitarist Tony lemarinel Hiphop en ikzelf speel loungie dingen. Tony is trouwens ook organisator van Brussel Jazz. Music was our first love and it will be our last.

Kan je op tijd en stond nog genieten van een deathmetalplaat? Volg je het metalgebeuren nog enigszins?
Ja hoor, van tijd tot tijd belandt “Cause of death” nog wel eens op de draaitafel. Ik ben zeker ook niet vies van nieuwere bands, maar als ik het te veel opzet wordt de madam zot haha!

Ben je tevreden over wat jullie destijds met Legal Butchery bereikt hebben en zijn er zaken waarvan jullie spijt hebben?
Zoals gezegd hebben we vooral spijt dat we “Key to paradise” in die rot studio hebben opgenomen en dat we niet over de nodige goede contacten of producer beschikten. Want er zat zeker meer in.
Spijt van het plezier dat we hadden? …NOOIT!