Goed nieuws voor wie zich enkel comfortabel voelt in om het even welke verdoken hoekje van een gitzwarte, druipnatte en ijskoude kerker in een door God verlaten en door de mensheid vergeten landschap: aan auditief gezelschap de laatste jaren geen gebrek. Obscure en rauwe black metal bakent hoe langer hoe meer zijn territorium af binnen dit op zich al niet uitgesproken toegankelijke subgenre, en wij kunnen er alleen maar dankbaar om zijn. De heren achter dit project, respectievelijk Amerikaan A.L. van Diminishing Spirit en M. Woodcutter en S. Moth van Vampyric Winter, zijn zeker geen onbekenden in deze door mist en zwavel doordrongen wereld: A.L. is tevens de bezieler van het onfeilbare Klanen, en de ondode Catalanen spelen ook nog in Amargor/Eclipsed Moon Apparitions, Malfeance, Cranium Infestation enzoverder. 

Net onder een half uur klopt deze van weergaloos grauwe albumhoes voorziene split af, wat ervoor zorgt dat de rewind- en replay-knop meer aandacht krijgt dan je aanvankelijk zou denken. De hoes werd overigens door drummer M. Woodcutter vormgegeven, en past naar goeie gewoonte buitensporig goed bij deze bleke, demonische soundtrack van je eigen, veel te lang uitgestelde ondergang. 

Muzikaal lijkt Diminishing Spirit in het leven te zijn geroepen omdat Klanen naar de smaak van zijn lijfeigenaar te proper, of melodieus klonk. De lofi brij die uit je speakers komt druipen is, zelfs voor lofi black metal, van een opvallend… weggemoffelde variant – hoewel de melodieën raar genoeg nog steeds erg herkenbaar en memorabel zijn, wordt het bij momenten echt zoeken naar een onderscheid tussen drums, gitaarwerk en vocalen. Het staat natuurlijk buiten kijf dat, wanneer deze stijl op een juiste manier wordt gespeeld, velen onder ons daar dan ook erg gelukkig van worden. De haatvolle cyanide die de beste man uit al zijn instrumenten en, mogelijks nog het meest van al, uit zijn doorgerotte stembanden weet te persen is uitermate bijtend en merkbaar verslavend. Op quasi exact vijftien minuten zijn de eerste vier nummers voorbij, en meldt Vampyric Winter zijn aanwezigheid aan met een bombastisch en onheilspellende intro. Zodra de waanzinnige fuck-off punkachtige drumsalvo’s op een ijl tempo richting je gehoor worden afgeschoten, valt het stilistische verschil tussen de twee bands op. Uiteraard spelen ze voor een gelijkaardige ploeg uit hetzelfde spectrum, maar het geheel klinkt op de tweede helft van deze plaat scherper, waardoor een duidelijker onderscheid kan worden gemaakt tussen de instrumenten. Aan jou de keus wat je voorkeur krijgt.

Beide bands kleuren zonder meer netjes binnen de meestal door Ainul Iblis ontworpen kaders, laat dat duidelijk zijn. Je wist zelf ook wel waar je voor koos toen je deze release ging opzoeken, dus ik neem dit argument ook niet mee in de finale beoordeling. Wat je krijgt is een oerdegelijke brok onversneden muzikale rancune, doorspekt met de meest oprechte afkeer voor alles wat op licht, zonneschijn of een absolute basis aan menselijke interactie lijkt. Twee bands die in de bloei van hun leven staan, en zodoende een album weten afleveren dat zijn wortels onlosmakelijk en inherent in deze infernale sprookjeswereld weet te graven. 

JULES: 81/100 (Diminishing Twilight: 79/100 – Vampyric Winter: 83/100)

Vampyric Winter / Diminishing Spirit Split (Banner of Blood / Obscurant Visions – 2021)
1. Diminishing Spirit – The unforgiving fire of life 
2. Diminishing Spirit – A legion forms 
3. Diminishing Spirit – Cold steel glistens 
4. Diminishing Spirit – Waking from eternal slumber 
5. Vampyric Winter – The renunciation of god 
6. Vampyric Winter – Hollow deadly sorrow
7. Vampyric Winter – Cold bitter ascension 
8. Vampyric Winter – Tormented path of despair