Unru – Elke niet verwerkte emotie zal je op de een of andere manier blijven achtervolgen

Het jaar is nog jong, maar mijn kop eraf als “Die Wiederkehr des Verdrängten“, de nieuwste langspeler van Unru geen plaatsje in mijn jaarlijst opeist. Dit tweede volwaardige album klinkt als de gedistilleerde essentie van al hun eerdere releases en nooit eerder klonken de Duitsers zo black metal. We hadden een gesprek met zanger/bassist T. en gitarist/organist L., ondermeer over de toekomst van fysieke muziekdragers, ‘separating the art from the artist‘ en het schrijven van teksten maar beginnen doen we met te vragen waar de bandnaam eigenlijk voor staat. (JOKKE)

The English version of this interview can be found here.

T.: De ‘Unruh’ in het Duits is het deel van een uurwerk dat het aan het tikken houdt en het tempo bepaalt. De letterlijke vertaling van de term is “rusteloosheid” en we vonden destijds dat gedreven worden door rusteloosheid, heen en weer schommelen tussen verschillende toestanden en niet in staat zijn om vrede te vinden, een mooie typering was van wat we aan het doen waren.

“Die Wiederkehr des Verdrängten” is nu bijna een feit en is blijkbaar meer dan zes jaar in de maak geweest. Waarom duurde het zo lang om deze plaat vorm te geven en af ​​te maken? Was het jullie moeilijkste release tot nu toe om te schrijven?
T.: Er is veel veranderd in de afgelopen zes jaar. Onze eerste full-length “Als Tier ist der Mensch nichts” werd geschreven door onze drummer en gitarist die destijds kamergenoten waren en voortdurend aan het schrijven en repeteren waren. Tegenwoordig hebben we niet alleen twee nieuwe leden in onze line-up, maar wonen we verspreid over Berlijn, Hannover en Bielefeld. Het meeste materiaal is ontstaan ​​uit zorgvuldig geplande sessies die in de ene of de andere stad werden gehouden. Twee jaar van wereldwijde pandemie en verschillende privé-incidenten zorgden voor nog meer chaos in de bandsituatie, dus ja, dit was verreweg onze moeilijkste release.

We waren gewend een ​​soort van spontane energie te kanaliseren die alleen maar voortkwam uit ons samenzijn en samenwerken, en die enorm bijdroeg aan het resultaat van ons werk. De omstandigheden maakten dit grotendeels onmogelijk, dus werden we tot een heel andere manier van werken gedwongen. Maar we hebben ons aangepast en geprofessionaliseerd en vervolgens die muziek uitgebracht die we naar ons beste vermogen konden maken.

Ook de zoektocht naar geschikt artwork verliep niet zo vlot en ik merkte dat jullie reeds verschillende artistieke stijlen (zeefdruk, collage, tekeningen, schilderijen, etc.) voor albumhoezen hebben gebruikt. Hoe zijn jullie bij Jani Kaunisto terechtgekomen en waarom is hij de perfecte artiest als belichaming van de muziek van Unru?
T.: Jani was wat dat betreft echt een geschenk uit de hemel. Toen het album meer dan drie jaar geleden vorm begon te krijgen, begonnen we ons zorgen te maken over het bijbehorende artwork – we hadden geen idee in welke richting we zouden willen gaan en waar we het vandaan moesten halen. Zo maar een of andere gerenommeerde metalabumontwerper contacteren om iets voor ons uit te werken, was niet echt een optie als je naar onze algemene esthetiek kijkt. We zaten dus vast.

Op het laatste moment ontdekten we Jani min of meer per ongeluk op Instagram en hadden we ons ‘that is our guy moment‘. Zijn werk is abstract, ruig, lelijk en mooi tegelijk. Precies wat we nodig hadden.
We namen contact met hem op over de mogelijkheid om een ​​van zijn schilderijen als albumhoes te gebruiken en het bleek dat hij niet alleen een waanzinnig aardige vent was, maar ook buitengewoon genereus. We hadden een oplossing voor het artworkprobleem en maakten een nieuwe vriend in Finland.
Daarna hebben we een oude vriend van de band, Joscha Bauer (ABEST), opdracht gegeven voor de lay-out van de plaat, de onderdrukte frustratie van het schrijfproces losgelaten in felle gevechten over (technische) details en uiteindelijk het verdomde ding geen dag te vroeg overhandigd.

Jullie werkten in het verleden reeds met verschillende labels samen. Voor “Die Wiederkehr des Verdrängten” werd een samenwerking met het Belgische label Babylon Doom Cult Records aangegaan. Hoe zijn jullie bij Jo en Leslie terechtgekomen?
T.: Toen het album vorm begon te krijgen, begonnen we verschillende mensen te contacteren waarmee we wilden samenwerken. De respons was echter niet geweldig. Misschien waren we te lang uit beeld geweest om het relatieve succes van het eerste album vast te houden of misschien maakte de pandemische situatie labels echt verdomd voorzichtig met het nemen van beslissingen. Iedereen was vriendelijk en professioneel, maar ook heel terughoudend om ons een aanbod te doen. Met één uitzondering: Jo van Babylon Doom Cult Records. We stuurden hem demoversies van enkele nummers en zonder aarzelen bood hij ons aan om het album uit te brengen. Hier moesten we geen twee keer over nadenken.

L .: Extra eer en een grote dank gaat naar Ralph van Ultha, die ons eigenlijk aanraadde om contact op te nemen met Babylon Doom Cult omdat hij erop uit was om Jo te vertellen over onze plaat en hoe goed die – zogenaamd – zou zijn. We kunnen niet blijer zijn met onze samenwerking.

“Die Wiederkehr des Verdrängten” zal zowel digitaal als op fysieke formaten zoals CD en LP worden uitgebracht. Denken jullie dat de muziekindustrie op een dag 100% zal evolueren naar een digitale wereld en ervaring?
T.: Ik kan hier alleen voor mezelf spreken, maar het escalatieniveau in vinylperserijen heeft mijn kijk op fysieke formaten volledig veranderd. Ik ben klaar met dat alles. Ik weet dat dat controversieel is en het tegenovergestelde van een ‘old school spirit’ of wat dan ook, maar laten we eerlijk zijn, de oude manier van het uitbrengen van muziek is inmiddels helemaal naar de klote. De nieuwe ABBA-plaat was de bestverkochte vinylrelease van 2021. Wie kocht deze en waarom? Waren het tienduizenden toegewijde verzamelaars die op hen wachtten of was het oma die de LP nu bij Walmart kon krijgen en dacht: “Waarom stof ik die oude platenspeler niet af?” Daardoor zullen al jullie geliefde undergroundbands niet in staat zijn om LP’s op tour mee te nemen en wat zakgeld te verdienen om hun kosten te dekken.

Dit schaadt in ieder geval systematisch de muziekindustrie zoals die vroeger was. Platenlabels hebben nauwelijks meer een functie voor de scene, behalve dat ze cash cows zijn voor dure LP-productie- en marketingbudgetten. Streamingdiensten en de klootzakken uit Silicon Valley zijn degenen met geldtekens in hun ogen, want zoals steeds wanneer dingen “digitaal” worden, is er geen mechanisme om ze in bedwang te houden. Dus als artiest is jouw keuze: Daniel Ek steunen die zijn inkomsten van Joe Rogan’s idiote fees besteedt aan Automated Warfare Inc. of wat dan ook, of ter plaatse dood neervallen. Welkom in de toekomst!

Als je slim bent, ontwikkel je een nieuwe modus operandi die niet wordt beperkt door de speelduur en exacte releasedatum van fysieke releases. Naar mijn mening kan deze hele puinhoop net zo goed een kans zijn om nieuwe manieren te verkennen om muziek uit te brengen – of content, zoals de jongeren zeggen. Gelukkig moet niemand leven van dat beetje dat we met Unru verdienen, dus ik sta open voor rondneuzen. Maar recente peilingen binnen de band gaven aan dat ik daarin best wel eens alleen kan staan, haha.

De LP-versie komt later dan de CD en digitale release. Beschouwen jullie dit als een betreurenswaardig neveneffect van de huidige staat van levertijden van vinylproducties of eerder als een kans om de plaat een paar maanden na de eerste release opnieuw in de schijnwerpers te zetten?
T.: De LP-versie van “Die Wiederkehr des Verdrängten” zal niet klaar zijn voor onze tour in april, omdat we de master pas zeven maanden geleden hebben ingeleverd. Fuck that. Wil je in 2023 een LP uitbrengen? Nou, jammer! Had al in de fabriek moeten zijn. Dat is belachelijk. En er is weinig kans dat dat ooit nog gaat veranderen.

Daarnaast kopen de meeste mensen de LP om de artiest te steunen – wat echt cool is – maar luisteren dan toch digitaal en behouden de fysieke dingen als een soort cultobject, wat om verschillende redenen niet zo cool is. Waarom doen ze dat? Je platencollectie als een statussymbool beschouwen vind ik belachelijk.

L.: Vinyl is de perfecte fysieke fetisj voor mensen die 99,8% van hun muziek streamen. Geen verrassingen hier. Misschien zullen sommige van die eikels op een gegeven moment overstappen op NFT’s (non-fungible token, een koppeling (een soort eigendom) op een blockchain van een account aan een uniek (niet uitwisselbaar) digitaal item via een smart contract. Say what? Ik snap er geen hol van; nvdr). Kan me niets schelen. Vinyl is leuk en zo, maar een CD of cassette kunnen ook leuk zijn als je een fysiek exemplaar wilt hebben van een release die meestal al een 100% digitale ervaring is. Ik maak me niet al te veel zorgen over het feit dat de vinylversie niet klaar is voor de tour. Mensen die de muziek zo graag in dat formaat willen, kunnen die altijd later aanschaffen, en CD’s zijn veel gemakkelijker mee te sjouwen op tour.

Door de jaren heen maakte Unru een behoorlijke muzikale evolutie door. Op jullie “Demo MMXIII” kon het bandgeluid omschreven worden als een mix van sludgy crust, gemene black metal en chaotische Duitse jaren ’90 hardcore. Vanaf de volgende release (de split uit 2013 met Sun Worship) begon Unru langzaam te veranderen in een band met een nieuwe muzikale formule waar furieuze black metal, zwartgeblakerde doom en fragiele ambient samenvloeien, met meer nadruk op sfeer in plaats van dissonantie. Kwam deze evolutie vanzelf of was het – op bepaalde momenten in jullie muzikale carrière – een bewuste keuze om meer te evolueren naar black metal?
T.: Ik heb veel nagedacht over onze demo en het feit dat dit misschien wel onze meest succesvolle release is. Aan de ene kant begrijp ik nog steeds niet precies wat er destijds is gebeurd (dit jaar vieren we ons 10-jarig jubileum), maar aan de andere kant hebben we nog steeds zeer levendige herinneringen aan de algehele sfeer en de geest waarin we toen opereerden. We repeteerden in een heel smerige kelder in het beruchte Autonome Jeugdcentrum (AJZ) Bielefeld en we gingen er keihard voor. Er waren bijna wekelijks waanzinnige underground metal-, ambient- en experimentele shows die ons, jonge en beïnvloedbare mannen met verschillende substantiegewoonten, in een opmerkelijke mate beïnvloedden. Ik werd bijvoorbeeld geconfronteerd met muzikanten die ver buiten mijn comfortzone speelden en dat hoor je duidelijk terug op de opnames. Het ‘dissonantie’-ding wilt eigenlijk meestal zeggen dat we geen idee hadden wat we aan het doen waren. Sommige dingen klinken als shit, maar – en dat is de sleutel denk ik – shit gespeeld met totale overtuiging.

Wat er daarna gebeurde, gebeurde met alle bands die lang genoeg bij elkaar blijven om in hun opzet te slagen: we werden volwassener, we groeiden als muzikanten, als persoon en als band. Tot op de dag van vandaag ondergaan we dit proces en dit is wat het muzikale resultaat bepaalt. Al onze pogingen in het verleden om bewust te beslissen hoe we in de toekomst zouden willen klinken, mislukten gigantisch, want uiteindelijk konden we enkel maar de muziek spelen die we samen konden spelen. De muziek die wij waren.

Jullie eerste full-length “Als Tier ist der Mensch nichts” bevat een zeer stedelijk en ongemakkelijk gevoel in geluid en muziek, terwijl de nieuwe plaat meer resoneert als een landelijke, atmosferische en op de natuur geïnspireerde plaat met een meer gebalanceerd evenwicht tussen dissonantie en harmonie. Zijn jullie het eens met deze visie?
T.: Dat is een cool perspectief en ik kan begrijpen waar het vandaan komt. Het kan te maken hebben met de nummers op “Die Wiederkehr des Verdrängten“, die sterk afhankelijk zijn van twee gitaren, harmonieën en de extra synth- en vocale lagen. Om al deze onderdelen als een geheel te laten werken, is een balans in het algehele geluid nodig. Tijdens het opnemen hadden we verschillende goed geplande opnamesessies waarbij iedereen uitgerust, nuchter, gevoed en goed ingeoefend was.

In tegenstelling daarmee werd “Als Tier ist der Mensch nichts” opgenomen in een live-omgeving met alleen drums, gitaar, bas en veel feedback en reverb om de ruimte ertussenin te vullen. We deden 39 takes van “Zerfall & Manifest” alvorens onze engineer eindelijk groen licht gaf. “Hedoneé” deden we in één take.

Wat betreft inhoud en lyrische thema’s, heb ik mijn benadering van schrijven helemaal niet veranderd. Elke twee à drie jaar schrijf ik Unru-teksten en gooi nooit iets weg, ik schrijf het exacte aantal teksten dat nodig is en stop dan. Wat dat betreft is er geen ontwikkeling en daar ben ik heel eigenwijs in. De teksten op “Als Tier ist der Mensch nichts” zouden net zo goed op “Die Wiederkehr des Verdrängten” kunnen staan ​​en vice versa.

Ik kan het gedeelte ‘urbaan’ versus ‘ruraal’ echter niet bevestigen. We houden ons niet zo bezig met dichotomieën of clichés.

Was het als band nodig op zoek te gaan naar meer harmonie en balans? Zou dit te maken kunnen hebben met ouder worden of rijper zijn of misschien minder rusteloos zijn? Zou het voor Unru mogelijk zijn geweest om deze plaat 10 jaar geleden te maken toen jullie met de band begonnen?
T.: No way dat we zulke uitgebreide plaat 10 jaar geleden hadden kunnen maken. We beschikten niet over de omstandigheden, ervaring of de vaardigheid om zoiets als “Die Wiederkehr des Verdrängten” te schrijven, uit te voeren of op te nemen.

Ik geloof niet dat we nu meer balans nodig hebben omdat we ouder zijn of zoiets, dat zou de dingen op zijn kop zetten. Het is eerder zo dat we nu duidelijk zien wat we willen en tegelijkertijd precies dat kunnen bereiken. Onze artistieke visie wordt niet meer versluierd door onervarenheid of vertroebeld door rusteloosheid. Ze is scherp en de ruimtes die we willen verkennen zijn net zo gevaarlijk als ze ooit zijn geweest.

L .: Een andere invalshoek hier – de omstandigheden dwongen ons het album in verschillende sessies op te nemen, drums apart, dan gitaren en bas, dan zang en synths. Het niet samen opnemen van de instrumenten in een live-omgeving waarbij de signalen in elkaar overvloeien en de artiesten elkaar tot het uiterste duwen, resulteert standaard in een schonere opname met minder live-karakter en dus misschien de indruk van een grotere hoeveelheid balans en harmonie. Ik weet zeker dat het album rauwer en meer losgeslagen zou klinken als het anders was opgenomen.

Het is vrij eenvoudig jezelf volledig te verliezen in de flow van jullie muziek, waarbij alle instrumenten en zang in mekaar opgaan als één natuurkracht, langzaam opbouwend totdat de storm losbarst. Wat zijn de primaire emoties die jullie met jullie muziek willen oproepen?
T.: Ze zitten er allemaal in. We proberen altijd verschillende gevoelens te contrasteren met bijvoorbeeld een overgang van het ene deel naar het andere, zoals het overgaan van een misschien vijandige en angstaanjagende opbouw naar een meer melodieus en krachtig blastbeatgedeelte. Deze manier van omgaan met spanning en loslaten is cruciaal voor een goede songwriting, omdat het de inconsistentie van onze emoties en gedragingen weerspiegelt. Dat is de enige manier om echt een punt over te brengen, in plaats van alleen maar tegemoet te komen aan de verwachtingen van een depressief blackmetalnummer of wat dan ook.

Wie is de zangeres die we horen in het kwartier durende “Hungersteine” en albumintro “Kråkstad”?
T .: De zang op “Kråkstad“, “Der Hauch der Freiheit” en “Hungersteine” werd verzorgd door E., die sinds de opnames van het album officieel deel uitmaakt van de band. Ze droeg het hele nummer “Kråkstad” bij, evenals synth- en zangpartijen voor de andere nummers en op haar beurt vroegen we haar om fulltime mee te doen.

Zij is, na L., de tweede toevoeging aan de drie overgebleven oprichters van UNRU en beiden zijn een cruciaal onderdeel van de reden waarom we ons geluid hebben uitgebreid tot dat wat je kunt horen op “Die Wiederkehr des Verdrängten“. Beiden brachten een kritieke hoeveelheid nieuw leven in een project dat moeite had om te ademen.

Wat is het idee achter het nummer “Kråkstad” dat zowel naar het Noorse dorp in de gemeente Ski in Viken als naar de Zweedse skate crustband kan verwijzen?
T.: “Kråkstad” verwijst inderdaad naar het Noorse dorp, maar daar ga ik niet verder op in omdat ik benieuwd ben wie de referentie ziet. Twee hints: daar vond een zeer belangrijk evenement in extreme metal plaats en de teksten zijn niet voor niets in het Zweeds.

Over songteksten gesproken, jullie schijven doorgaans in het Duits. Onlangs las ik een interview met Amenra-frontman Colin H Van Eeckhout waarin hij stelde dat schrijven in zijn moedertaal teksten ingenieuzer maakt en dat het Nederlandstalige mensen op hun nieuwste release “De doorn” een extra laag geeft. Maar uit respect voor de fans keert hij waarschijnlijk terug naar Engelstalige teksten. Deel jij de visie van Colin of zullen de teksten van Unru altijd in het Duits worden geschreven, omdat het je dan gemakkelijker maakt om jezelf uit te drukken?
T.: Ik kan goed teksten in het Engels schrijven voor andere projecten, maar voor mij is het ondenkbaar om het voor Unru te doen. Unru-teksten zijn 0% fan service en 100% introspectie. Ik kan geen manier bedenken om mijn punt in een andere taal over te brengen, vooral omdat mijn schrijven specifiek is beïnvloed door Duitstalige expressionisten zoals Georg Trakl, Georg Heym en Gottfried Benn. Als je vloeiend Duits spreekt, kun je even goed de teksten lezen en er helemaal niet uit geraken daar er geen primaire logica uit de woorden en zinnen zelf te distilleren valt.

Het is het algehele gevoel, het ritme of de afwezigheid ervan die de hele impact maakt. Ik probeer ze tegelijk stream-of-consciousness en heel concreet te maken, daarom schrijf ik meestal heel korte teksten en raak ze zelden nog aan na de eerste versie. Ze zijn het meest direct zoals ik ze de eerste keer opschrijf, behalve de keren dat ik het juiste woord niet helemaal vond.

De twee voor de hand liggende uitzonderingen op wat ik net zei zijn “Kråkstad“, dat in het Zweeds geschreven werd, en “Der Hauch der Freiheit“, waarvan het laatste couplet in het Russisch is. Maar beide waren aanvankelijk in het Duits geschreven en vervolgens vertaald door moedertaalsprekers om het algemene gevoel te behouden. Kanttekening: onze drummer H. heeft “Hungersteine” geschreven, dus wat ik hiervoor zei is hier niet van toepassing daar ik het niet zal hebben over de teksten van iemand anders.

Wie zijn “de onderdrukten” waarnaar jullie verwijzen in de albumtitel?
T.: ‘The return of the repressed‘ is een concept en een soort hoeksteen van de freudiaanse psychoanalyse. Het betekent in feite dat elke ervaring of emotie die men niet confronteert en verwerkt, uiteindelijk terug zal komen om je op de een of andere manier te achtervolgen. Het is geen erg gecompliceerde theorie en ook geen onwaarschijnlijke, dus er zijn verschillende zeer interessante benaderingen.

Ik kwam op het idee uit een boek van de Duitse psychoanalyticus Thea Bauriedl, die in de jaren ’80 een gaaf boek schreef, waarbij Freuds idee werd omgezet in maatschappelijke mechanismen en de relatie tussen het individu en het collectief. Ik vond het op de boekenplank van mijn schoonouders en grinnikte bij het idee dat ons tweede album zoiets als “The return …” zou heten, en dook toen in de eigenlijke inhoud om enkele interessante ideeën te vinden om mijn hoofd rond te wikkelen.

Jullie biografie vermeldt dat Unru’s muziek wordt gevoed door de vraag wat werkelijke vrijheid en revolutie is binnen zowel het individu als het maatschappelijke ik. De concepten van repressie en vrijheid zijn actueler dan ooit met alle covid-gerelateerde overheidsregels die mensen in twee kampen lijken te verdelen. Uiteindelijk willen beide partijen hetzelfde – een terugkeer naar het normale leven zonder beperkingen en repressie – maar in het proces dat naar dat eindpunt leidt, delen veel mensen een andere mening. Wat is jullie kijk hierop?
T.: Niet alle meningen zijn geldig. Helaas hebben de duur en intensiteit van deze recente crisis meer mensen dan normaal gek gemaakt. Er zijn verscheidene en verschillende redenen om de covid-reactie van bv. de Duitse regering te bekritiseren en dat is een discussie waard. Het echte probleem zijn de oplichters en kwakzalvers die slangenolie verkopen aan mensen die wanhopig op zoek zijn naar iets om hen een positieve kijk te geven. Ze voeren ze halve waarheden en complottheorieën terwijl ze hun zakken legen voor politieke macht of gewoon voor geld. En nu gelooft een vast percentage van de gemiddelde mensen de meest krankzinnige dingen.

Eigenlijk zou de Corona-pandemie een redelijk beheersbare crisis zijn geweest, maar nu de tegenstellingen escaleren zoals ze zijn, lijken westerse samenlevingen daar niet eens tegen opgewassen. Ik kijk niet echt uit naar de maatschappelijke reactie zodra er een meer existentiële crisis opdoemt.

L.: Het bespreken van concepten als repressie, beperkingen en vrijheid in relatie tot de reactie van Europese regeringen/samenlevingen op de Covid-crisis is naar mijn mening behoorlijk belachelijk – no offence! – en voedt een vals en opzettelijk manipulatief verhaal waar ik helemaal niet in geloof. Mensen die ongemakken als gevolg van de omstandigheden vergelijken met tientallen jaren gevangenisstraf voor een tweet “die probeert de regering te destabiliseren”, gimme a break. Probeer maar eens met mensen uit Hong Kong te praten over die concepten, die zelfs helemaal niets met de pandemie te maken hebben. Er zijn zelfs mensen voor wie die veel existentiëler en essentiëler zijn.

De laatste jaren merkte ik dat het eerste wat veel mensen doen vooraleer ze de muziek van een nieuwe blackmetalband gaan beluisteren, is controleren of de band sketchy is (in termen van NSBM of extreemrechtse ideologieën) of niet. Wat is jullie mening over het scheiden van kunst en kunstenaar, wetende dat jullie allemaal min of meer geïnteresseerd zijn in het hele brede spectrum van linkse politiek?
T.: Het is niet mijn taak om mensen te beoordelen op basis van hun muzieksmaak, maar als het muziek is van een nazi, is het nazimuziek, daar kun je niet omheen en jouw standpunt bepaalt wie je tot op zekere hoogte bent. Maar in werkelijkheid is het natuurlijk niet zo eenvoudig. Is luisteren naar “Hvis lyset tar oss” hetzelfde als Panzerhitler 88-platen verzamelen? Waarschijnlijk niet.

We zijn ons ervan bewust dat metal een scene is zonder gedefinieerde politiek, min of meer een afspiegeling van het politieke spectrum van de samenleving als geheel. We opereren binnen bepaalde subsets van de metalscene waar het duidelijk geen probleem is om openlijk linkse mensen te zijn, dus we hoeven zelden iemand op de achtergrond te controleren.

Net als veel andere subculturen was black metal sinds de uitvinding het doelwit van infiltratie en rekrutering. De reden waarom het zo succesvol was, is dezelfde als bij andere genres met grote extreemrechtse tendensen zoals neofolk of EDM: omdat de vorm en esthetiek van het ruwe materiaal al erg vatbaar was voor reactionaire politiek. Dat betekent niet dat deze genres inherent fascistisch zijn, maar je moet je bewust zijn van dit formele probleem en artistieke oplossingen aandragen. Zoals de meeste tegenculturen, proberen black metal, metal of zelfs meer in het algemeen rockmuziek een esthetisch antwoord te geven op de vraag of de kapitalistische samenleving haar beloften niet nakomt, of de machteloosheid van het individu om zijn materiële omstandigheden te veranderen. Zowel de linkse als de rechtse benadering van metal lijken het erover eens te zijn dat de eerste stap is om alles in vuur en vlam te zetten, maar wie of wat dat “alles” precies vormt en wat er uit de as zal verrijzen, maakt het verschil.

L.: In mijn ervaring zijn de meest fervente voorstanders van het idee om kunst en kunstenaar volledig gescheiden te houden (tenminste als het gaat om echte nazi’s en pedofielen en wat dan ook) degenen die erop BLIJVEN wijzen – volledig los van daadwerkelijke artistieke output – dat een band als Unru “links” is en dus standaard “verdacht” omdat, voor zover ze weten, we waarschijnlijk geen nazi’s zijn. Voor anderen maken we het fascisten gemakkelijk, gewoon door nog maar een discussie te hebben over de kunst-kunstenaar relatie.

Strikt persoonlijk gesproken is mijn primaire verwachting van een kunstenaar om in al zijn eenvoud of complexiteit van hun kunst te genieten (of niet te houden) en niet om er een biertje mee te drinken want dat kan de hele ervaring verpesten. Iedereen heeft zijn tegenstrijdigheden en inconsistenties en individuele persoonlijke grenzen als het erom gaat te beslissen wanneer kunst voor hen ondraaglijk wordt vanwege de kunstenaar erachter, en wanneer dat gebeurt, is dat prima, maar ik denk dat niemand moet verwachten, of erger nog, van anderen moet eisen hetzelfde te voelen in een bepaalde context.

In april trekken jullie de hort op met Ultha, waar Lars al een paar jaar gitarist bij is. Ook bands als Sun Worship, Antlers, Vidargängr en Verheerer lijken hechte bondgenoten. Is het belangrijk om je als band in een genre als black metal – waar er veel verschillende niches zijn, vaak gerelateerd aan een specifieke spirituele of politieke visie – verbonden te voelen met gelijkgestemde individuen?
T.: De meeste mensen in de traditionele blackmetalscene geven niets om ons en dat is helemaal prima. We hebben een echt nichepubliek dat niet zozeer de hele reeks waarden onderschrijft die vroeger bij de associatie met black metal hoorden, maar die, net als wij, in feite fans zijn van extreme muziek in het algemeen. Desalniettemin hebben we de afgelopen jaren natuurlijk veel vrienden gemaakt door met al deze blackmetalbands te spelen, rond te hangen en een biertje te drinken.

L .: Ik denk dat het belangrijkste in het leven, ALS je met mensen om moet gaan, is om jezelf te omringen en contact te maken met degenen die je leuk vindt, respecteert en waarmee je een relatie kunt hebben, vooral voor ons, gewone sociofoben en potentiële misantropen die graag hun weekenden en vakanties doorbrengen in volgepakte busjes en backstageruimtes.

Ter promotie van de release van “Die Wiederkehr des Verdrängten” staat een Belgische show gepland met zowel Laster als Ved Buens Ende. Beide bands staan ​​erom bekend zich niet aan de regels van het blackmetalgenre te houden en hun muzikale horizon te verbreden. Is dit iets waar jullie jullie mee kunnen identificeren? Hoe ver denk je dat een band als Unru kan gaan in het experimenteren zonder het DNA van de band te verliezen?
T .: Als fan van old-school Noorse black metal luister ik al bijna 20 jaar naar Ved Buens Ende, dus ik ben behoorlijk enthousiast om het podium met hen te delen. Ze waren een van de eersten die de grenzen van het genre verlegden en beschikken tevens over grote artistieke en muzikale capaciteiten.

We hebben al veel geëxperimenteerd met het loskomen van de genre-korsetten die we voor onszelf hebben gemaakt, maar de resultaten daarvan moeten helaas nog worden vrijgegeven. Naar mijn mening is dat materiaal erg sterk gebleken, maar dat is natuurlijk voor het oog (of oor) van de toeschouwer. Dus om je vraag te beantwoorden: ik geloof dat we heel goed in staat zijn om te experimenteren en rare dingen te doen, maar niet zozeer om iemand zover te krijgen dat materiaal vrij te geven, haha.