Aan de schimmige kust van Nederland waart Zwaard als een mysterieuze entiteit rond. Gedompeld in onheil, angst en sombere duisternis spugen ze op debuut-EP “Bloed en wijn” een broeierige, hypnotiserende, minimalistisch gelaagde, dichte en verontrustende vorm van black metal uit die een overrompelende brute oerkracht uitstraalt. Onder het mystieke aura van de muziek predikt een stem uit de diepte meeslepende woorden van schande en malaise onder invloed van bedorven auteurs zoals Baudelaire en Rimbaud. Daar de band hard op zijn privacy gesteld is, stuurden we via de digitale snelweg enkele vragen richting Zwaard uit. (JOKKE)

Laten we het om te beginnen over de bandnaam hebben. Het zwaard kan een symbool zijn van macht of weerbaarheid. Twee gekruiste zwaarden symboliseren een strijd of slagveld en een verticaal geplaatst zwaard met de punt naar beneden is een kruissymbool. Binnen de vrijmetselarij is het zwaard een symbool voor een “vrij man” zijn, die zichzelf en zijn waarden mag verdedigen. Welke symboliek zit er voor jullie achter de keuze voor deze bandnaam?
Het zwaard – symbolisch gezien – is in vele opzichten een symbool dat strookt met het werk dat wij creëren onder deze noemer. Een symbool van macht, met de mogelijkheid levens te nemen, maar ook bescherming te bieden. Het zwaard reikt zonder moeite tot in het diepst van iemands hart.

De albumtitel verraadt een religieuze en Bijbelse insteek daar Jezus bij het Laatste Avondmaal de wijn zijn bloed noemt. In de katholieke en oosters-orthodoxe leer wordt de wijn in de kelk daadwerkelijk veranderd in het bloed van Jezus als de priester de woorden van Christus uitspreekt. Een religieuze of spirituele insteek is natuurlijk niets nieuws onder de zon qua thematiek voor een blackmetalband. Wat is jullie relatie tegenover religie en spiritualiteit? Mogen we Zwaard als een orthodoxe blackmetalband beschouwen, zijnde dat Satan als een legitieme metafysische entiteit beschouwd wordt?
In alle eerlijkheid mag je vrij zijn zowel de albumtitel als Zwaard als entiteit te interpreteren en aanschouwen zoals je dat zelf wil. Vanuit historisch perspectief denk ik dat black metal onlosmakelijk verbonden is met Satan, de Duivel, de tegenstander – noem het zoals je wil. Als ik voor Zwaard spreek, is dit zeker, al dan niet op de voorgrond, ook het geval.

De line-up laten jullie liever in een dikke zweem van mysterie gehuld. Hoewel ik anonimiteit in het genre zeker begrijp, wordt het de laatste tijd soms ook haast als een verkoopargument gebruikt want mysterie verkoopt natuurlijk. Zijn jullie zich hier bewust van en wat was de voornaamste reden om de identiteit verborgen te houden?
Dit heeft niet zozeer met een hunker naar zogenoemd ‘mysterie’ te maken, maar meer met het niet willen bevlekken van de kunst met het Ego.

Waar het label wel info over geeft, is de afkomst: Nederland. Als identiteit er niet toe doet, doet het land van afkomst dat dan wel? De laatste jaren gooide de NLBM-scene hoge internationale ogen, is het daarom dat jullie afkomst wel aan de luisteraar wordt mee gegeven?`
Interessante vraag, maar nee. Het land van afkomst is compleet irrelevant voor wat wij doen. Vanuit labelperspectief begrijpen wij echter zeer zeker dat dit wel van belang is om muziek aan de man te brengen.

Charles Baidelaire – Les fleurs du mal

Tekstuele inspiratie komt van auteurs zoals Charles Baudelaire en Arthur Rimbaud. Was het in het geval van die eerste vooral “Les fleurs du mal” dat als inspiratiebron diende of eerder andere van zijn werken en waarom?
Het is niet enkel zijn oeuvre dat als inspiratiebron dient, dan wel onlosmakelijk daarmee verbonden Charles Baudelaire als persoon, als symbolist en als kunstenaar.

Baudelaire wordt aanzien als dé dichter van het spleen ofte zwaarmoedigheid (of miltzucht). Dankzij de Franse Schrijver ging het niet meer over een melancholie gerelateerd aan de kwalijke uitwassen van de moderne tijd (lees: 1830), maar om een absolute, existentiële verveling, die zo zwaar is dat ze verlammend wordt. De betekenis komt ongeveer op hetzelfde neer als het Duitse ‘Weltschmerz’ en kenmerkt zich tevens door een provocatief zoeken naar schoonheid als enige uitweg uit de banale burgerlijkheid. Kunnen jullie zich identificeren met dit moeilijk te concretiseren gevoel van onbehagen, van onbevredigd zijn en van hunkering naar iets anders van onbestemde aard?
In zekere zin wel. En in zekere zin zou je ook kunnen stellen dat Zwaard, of in elk geval “Bloed en wijn“, de concretisering is van een onderliggende onbehaaglijkheid. Het verlangen naar wat dit precies is, zal deze zoektocht uitwijzen.

Niet alleen Baudelaire als voorloper ervan, maar ook Arthur Rimbaud kan in verband gebracht worden met decadentisme, een intellectuele beweging die aan het einde van de negentiende eeuw in West-Europa ontstond toen kunstenaars en schrijvers zich meer gingen bezighouden met vorm, schoonheid en plezier dan met inhoud en moraliteit. De beweging wordt gekenmerkt door een preoccupatie met morbide, verontrustende, seksuele en bovennatuurlijke thema’s. Kunst is een vrijplaats van de banale wereld en uiterste schoonheid en zuiverheid moeten worden nagestreefd. Geldt dat ook voor Zwaard’s muziek als kunstvorm?
Zeer zeker.

Beschouwen jullie black metal als een decadente vorm van muziek daar er soms allerlei seksueel-morbide trekken in aan te wijzen zijn, herkenbaar in de neiging om de uitersten van leven en dood, pijn en liefde, moraal en immoraliteit met elkaar te verbinden?
Je slaat de spijker op de kop. Black metal is, voor ons en ik denk voor velen, muziek die zich uitzonderlijk goed leent tot sonische extremen en absolute, creatieve vrijheid.

Welke werken van Rimbaud kunnen jullie aanraden en waarom?
Mocht je compleet onbekend zijn met zijn werk, dan kunnen wij je aanraden zijn gebundelde werk “Ik is een ander” aan te schaffen. Hierin zijn onder andere zijn “Illuminations” en “Une saison en enfer” terug te vinden.

De albumcover is vrij duister en donker en laat allerhande puntige metalen voorwerpen zien. Wat is het idee achter het hoesontwerp?
De foto op de hoes is geschoten in een kasteel in Transsylvanië, Roemenië en laat verschillende middeleeuwse wapens zien. Een indrukwekkend tafereel. Vanzelfsprekend voor ons strookt deze weergave bijzonder goed met de naam ‘Zwaard’.

Jullie werken heel veel met dissonantie. Bij welke bands of andere muziekstijlen werd hiervoor de mosterd gehaald?
Inspiratie vinden we in alles dat ons omringt – muzikaal van György Ligeti. Iannis Xenakis en Arvo Pärt tot Diamanda Galás, Sister Irene O’Connor en Darkthrone. Literatuur van bovengenoemden tot George Bataille, Kafka en Cormac McCarthy. De lijst is eindeloos.

Dissonante klanken of wanklanken raken mensen sterk. Wetenschappers weten nu hoe dat komt: ze halen het dier in mensen boven. “Muziek die geluidskenmerken deelt met de kreten van dieren in nood grijpt de aandacht van mensen en is op een unieke manier opwindend,” concludeert onderzoeker Daniel Blumstein. Mensen die niet zo heel veel verstand hebben van muziek verwarren dissonante muziek onterecht soms met ‘valse muziek’. Vergt het componeren van dissonanten een bepaalde muzikale theoretische kennis of gebeurt dat meer op het gevoel?
In het geval van Zwaard gebeurt dit evenals de overige tonen en klanken hoorbaar, allemaal op gevoel zonder teveel aandacht te besteden aan bepaalde terminologie of kaders. Deze kaders zijn als een gevangeniscel die het innerlijke vuur gevangen houden met alle vrijheidsbeperkingen van dien.

Ook ambient en noise hebben hun weg gevonden in het geluid van Zwaard en interageren met de overweldigende blackmetalstukken en brengen een zekere balans of evenwicht in het totaalgeluid. Is dit streven naar balans een doel tijdens het componeren van muziek voor Zwaard of gaat het eerder over het opzoeken van de extremen?
Niet bepaald. Zoals hier boven ook geschetst: we werken puur op intuïtie zonder op voorhand na te denken over structuren en vormen. Op die manier laten we onze creatieve energie op de vrije loop, met “Bloed en wijn” tot gevolg.

Songtitels lijken voor Zwaard overbodig te zijn want er wordt Romeinse nummering gehanteerd voor de drie songs op “Bloed en wijn”. Hoewel dit op mij soms als inspiratieloos overkomt, vermoed ik dat er bij Zwaard wel een specifieke reden voor is, neen?
Je moet het geheel ervaren als een drieluik, onder één vaandel, “Bloed en wijn“. Vandaar de bewuste keuze om voor deze nummering te kiezen.

Als label werd Argento Records uitgekozen. Wat maakt van hen de ideale partner in crime voor Zwaard?
De keuze was snel gemaakt en de liefde wederzijds. Argento Records heeft met hun uitstekende reeks aan releases de afgelopen jaren naam gemaakt en bewezen dat zij enkel staan voor kwalitatief hoogstaand werk.

“Bloed en wijn” is een EP. Wat is de volgende stap voor Zwaard: een volwaardige langspeler of bewandelen jullie liever nog even het pad van de kleinere releases?
De toekomst zal het uitwijzen. Hier kunnen wij nog geen uitspraken over doen. Wat wel zeker is, is dat met “Bloed en wijn” nog niet alles is gezegd.