Het is één van de redenen waarom ik van black metal hou; je leert quasi iedere keer iets nieuws bij. Bij een Apocalyps stelde ik me altijd klimaatverandering, 10.000-jarige stormen en burgeroorlogen voor. Blijkt dat deze vooral gepaard zal gaan met copieuze ladingen corpsepaint, blikken hellebaarden en leren daddy-vestjes. Om maar te zeggen dat Dark Funeral na 7 jaar is teruggekeerd met een nieuwe plaat. En daar zijn wij nieuwsgierig naar. Ik kan niet voor de anderen spreken maar in mijn geval is dat vooral omdat zowel “The secrets of the black arts” als “Vobiscum sathanas” onvervreemdbaar deel uitmaken van de soundtrack van mijn puberjaren. Na “Diabolus interium” raakte ik het spoor eerlijk gezegd wat bijster. Je kunt veel zeggen van Dark Funeral, maar vernieuwing en variatie, het is nooit echt hun sterke punt geweest. En waar “The secrets…” nog een wervelende storm van onversneden blackmetalgeweld was, nam dat al wat af ten tijde van “Vobiscum sathanas” – ik kreeg steeds meer de indruk dat het meer en meer draaide om een specifiek ‘geluid’ neer te zetten in plaats van goeie songs te schrijven. Met “Where shadows forever reign” slaagden Lord Ahriman en de zijnen er in de gloriejaren een beetje te laten herleven. “We are the apocalypse” belooft op het eerste zicht meer van hetzelfde.

Met “Nightfall” knallen de Zweden alleszins de boxen uit. En dat is, inderdaad, meer van hetzelfde. Het voelt een beetje overbodig aan om de sound te gaan beschrijven; u leest dit, u weet ongetwijfeld hoe Dark Funeral klinkt. Wel, case in point: “Nightfall”. Het gaat snel vooruit, de teksten zijn zo satanisch dat het terug knullig wordt en er zit een lekker refreintje in – een beetje dezelfde opbouw als “Hail murder”. Is dat daarom een slechte song? Wel, nee, het hapt lekker en vertrouwd weg en je moet toegeven, het is ook een kunst om plaat na plaat op eenzelfde, op zich vrij hoge niveau te blijven musiceren – recensenten hebben gemakkelijk zeuren over ‘vernieuwing’, ga er maar es aan staan.

Daarnaast klinkt deze plaat heel goed; tijdens “Nosferatu” en “When I’m gone” vallen er zelfs leuke basloopjes te beluisteren. De gitaren mochten misschien wel wat meer impact hebben, maar kom, zo kun je altijd klagen.

Als u het interview las van Addergebroed-chef Jokke weet u dat Lord Ahriman zelf toch meent dat deze plaat heel anders is dan alle vorige. En ergens volg ik hem daar wel in: Dark Funeral neemt op dit album regelmatig gas terug, waar iets minder dan sneltreinvaart op de vorige platen toch moeilijk te vinden viel. Zowel “Let the devil in” als “When I’m gone” vallen op in dat opzicht: en eerlijk gezegd, niet in goede zin. Beide songs voelen onafgewerkt aan, alsof men vergeten is er een climax aan te breien. Vooral het einde van “When I’m gone” eindigt met een scheet in een fles.

Uiteindelijk is en blijft Dark Funeral op z’n best als ze stevig doorblazen. Jammer genoeg doen ze dat vooral op het tweede deel van de plaat. Vanaf “Beyond the grave” tot het titelnummer wordt er een stevige 25 minuten vintage Dark Funeral geserveerd en bewijzen ze enkel al daarmee dat een stevige pot black metal nog altijd tot de mogelijkheden behoort. Maar, zoals gezegd, u weet exact hoe dat klinkt. Ik persoonlijk vind het, dankzij de tweede helft, niet misstaan in hun discografie al gaat volgens mij niemand “We are the apocalypse” als hun beste plaat betitelen.

BERT: 68/100

Dark Funeral – We are the apocalypse (Century Media 2022)
1. Nightfall
2. Let the devil in
3. When our vengeance is done
4. Nosferatu
5. When I’m gone
6. Beyond the grave
7. A beast to praise
8. Leviathan
9. We are the apocalypse