Het was pas maart 2019 toen het Zweedse Ultra Silvam al zijn krachten liet zien met hun debuut full-length “The spearwound salvation“. In amper 28 minuten tijd maakte het powertrio een heus statement waarbij trots terug gegrepen werd naar de geschiedenis van melodieuze black metal uit hun thuisland tijdens de glorieuze jaren ’90, maar maar waaraan een extra dosis geweld werd toegevoegd wat in de hedendaagse blackmetalscene lijkt te zijn verdwenen. “The sanctity of death” is het natuurlijke vervolg op “The spearwound salvation“, dat reeds vlak na die release in de hoofden van Ultra Silvam broeide. De plaat bevat meerdere heavymetalmoves die worden omgezet in tornado-achtige stromen van blackmetalclassicisme. Tijd om zanger/bassist M.A. aan het woord te laten! (JOKKE)

The English version of this interview can be found here.

Kun je wat licht werpen op het ontstaan van Ultra Silvam? Hoe hebben de bandleden elkaar ontmoet en wat zijn de visie en redenen achter de oprichting van Ultra Silvam?
We kenden elkaar al van voordat we de band vormden, in dat opzicht niets interessants te melden. Het aanvankelijke doel achter het creëren van Ultra Silvam is niet ingewikkelder dan het creëren van een ultra satanische krachtbron te midden van de afnemende blackmetalscene, een band die alle elementen bevatte waarvan we dachten dat ze ontbraken bij de hedendaagse acts. Achteraf bekeken was er nooit een andere optie en daar houden we ons nog steeds aan.

De vroegst bekende verwijzing naar Transsylvanië verschijnt in een middeleeuws Latijns document van het Koninkrijk Hongarije in 1075 als ‘ultra silvam’, wat ‘voorbij het bos’ betekent (‘ultra’ betekent ‘voorbij’ of ‘aan de andere kant van’ en de accusatief van ‘sylva’ (‘sylvam’) ‘bos’ of ‘woud’). Waarom hebben jullie deze naam gekozen?
Hij ontsproot puur instinctief aan de geest van O.R. De naam past de band in alle mogelijke aspecten als gegoten. De fundamentele sfeer die ermee gepaard gaat, zijn culturele reputatie en natuurlijk zijn betekenis als symbool voor de dood, wat vrij duidelijk is in een blackmetalcontext.

Tussen jullie twee langspelers werd de live-tape “Live after death” uitgebracht. Was deze release in eerste instantie gepland of kwam het idee tijdens de pandemie op als alternatief voor het gebrek aan live concerten?
We hadden een oude, ruwe opname van het klankbord, dus we besloten om deze voor het publiek uit te brengen omdat er tegen die tijd niets spannends was gebeurd en het geen kwaad kon om iets te doen om de wereld eraan te herinneren dat we nog ademden.

Wat zijn enkele van je favoriete live albums?
“World wide live” van Scorpions, “Live undead” van Slayer en “Live in Leipzig” van Mayhem komen in me op.

Zijn live shows de échte kracht van Ultra Silvam? Wat kunnen we verwachten van jullie live shows en wat is het verschil tussen Ultra Silvam in de studio en op het podium?
Ik wil geloven dat de intensiteit van onze liveshows goed wordt overgedragen in de studio, maar het kan natuurlijk nooit hetzelfde zijn. Echter, van wat ik heb gezien, zijn er maar weinig blackmetalbands die hun optreden gedurende de hele show baseren op pure energie en intensiteit. Dat is waar we de overhand hebben, voel ik, dus dat is absoluut de echte kracht van Ultra Silvam.

Bloed lijkt een belangrijk element te zijn in de visualisatie van de band. Wat betekent het gebruik van bloed voor jullie?
Het is er om alle rationele gedachten te elimineren totdat alleen het smerige, beestachtige, belialistische, satanische en primitieve bloedige instinct overblijft.

Voor de eerder genoemde live tape keerden jullie terug naar het kleine undergroundlabel Änglaslakt Productions, dat in 2017 ook jullie self-titled demo uitbracht. De tapeversie van “The sanctity of death” wordt echter uitgebracht door Shadow Records. Blijven jullie samenwerken met Änglaslakt Productions voor toekomstige kleinere releases?
Het is ons eigen amateurlabel waar we minder belangrijke releases uitbrengen zoals de demo tape en deze live tape. Er is niets rationeels aan het uitbrengen van ons materiaal op dit label in plaats van via Shadow Records daar we, zoals gezegd, pure amateurs zijn in dat opzicht. Het label is eerder gebouwd op passie dan op het concept om de massa te bereiken en bands te ontwikkelen.

Shadow Records bracht een aantal geweldige platen uit van toonaangevende Zweedse acts als Marduk, Funeral Mist en Watain, maar ook relatief kleinere bands of acts uit de orthodoxe stroming van midden jaren ’00 zoals Sorhin, Triumphator, Lifvsleda, Ofermod en Mephorash. Hoe kwam de band tussen Ultra Silvam en Shadow Records tot stand?
Wederzijdse vrienden, ze vonden het leuk en we zagen geen probleem om bij Shadow Records te tekenen, dus hier zijn we dan.

Wat is je mening over de huidige staat van Zweedse Black Metal? Is er nieuw bloed dat je leuk vindt? Hoe is de scene in jouw woonplaats Malmö?
Completely sucks cock! Toen we met deze band begonnen, was dat in zekere zin als een anti-reactie op de huidige trends, maar ik durf te zeggen dat het nu erger is. Ik denk dat Atonement uit Stockholm de laatste tijd de beste hyper metalrelease in jaren heeft gemaakt, maar verder kan ik geen recent gevormde bands bedenken die het luisteren waard zijn. Ik weet eigenlijk niets van Malmö, we maken geen deel uit van een scene en ik ga amper naar shows.

Qua geluid deed “Spearwound salvation” me denken aan het kettingzaaggitaargeluid van Sorhin’s “Apokalypsens ängel“-plaat.
Ja, dat was een last-minute oplossing aangezien de opname van de hoofdgitaar om de een of andere reden van inferieure kwaliteit was, dus het toevoegen van al dat vuil was de beste manier om dat probleem op te lossen en ja, vrij gelijkaardig aan “Apokalypsens ängel“. Voor het mixen van dit album was er eigenlijk een soort strijd tussen ons en de producer die de voorkeur gaf aan een minder necro-gitaargeluid, dus ontmoetten we elkaar in het midden, wat geweldig uitpakte omdat ik onze stijl niet tot een bepaald gitaargeluid wil beperken, het gaat verder dan dat.

De nieuwe plaat klinkt echter wat meer gepolijst wat naar mijn mening een beetje van het eigen karakter van Ultra Silvam vernietigde, waardoor jullie nu erg op een band als Watain lijken. Wat vind je van deze observatie? Is het een vergelijking die je vaak hoort?
Negen van de tien keer zijn dit soort vergelijkingen gewoon vermoeiend om te horen. Aangezien de band uit hetzelfde land komt, vergelijkbare visies heeft en in hetzelfde basisgenre speelt, kunnen mensen gemakkelijk een bepaalde populaire band een naam geven zonder zich echt aan de band in kwestie te hoeven wijden en is het over het algemeen een duidelijk lui en fundamenteel menselijk gedrag. Hoe dan ook, ik weet niet of er muzikaal gezien meer Watain-invloeden op “The sanctity of death” staan dan op de vorige plaat, misschien…maar ik denk oprecht niet dat we zo klinken, maar ik kan niet ontkennen dat de drie eerste Watain-platen naast vele andere bands een grote impact op mij hadden.

Invloeden van heavy metal zijn zeker terug te horen in het gitaarwerk van het nieuwe album. Waar komen deze invloeden vandaan?
Ik zou zeggen dat er meer heavy metal op de vorige plaat stond, maar het ruikt natuurlijk naar heavy metal omdat we naar heavy metal luisteren, daar verwachten we in de toekomst meer van.

Kan de nieuwe plaat worden beschouwd als een conceptalbum met betrekking tot de dood en de heiligheid ervan?
Geen conceptalbum in de zin van King Diamond, maar er is zeker een onderliggend thema dat alle nummers met elkaar verbindt.

De albumhoes, evenals de hoes van je eerste demo, bevat religieuze afbeeldingen. Gebruiken jullie invloeden uit de orthodoxe blackmetalstroming?
Ik hou van de albums van toen de beweging nog vers was en niet zo afgezwakt als nu. Een goede balans houden tussen “black” en “metal” is ideaal voor ons en de huidige bands missen serieus het “metal”-gedeelte denk ik, dus er is niets dat me echt interesseert. Hetzelfde kan gezegd worden van het omgekeerde, de holgeestige, bierdrinkende ”black metal” die de ”black” in black metal niet kent en beter af zou zijn in een waardeloze thrashmetalband.

Op de albumhoes van “The sanctity of death” zien we een religieuze figuur met bloedende ogen. Sinds de Tweede Wereldoorlog begon zich een relatief nieuw fenomeen te manifesteren in rooms-katholieke en oosters-orthodoxe kerken. Beelden en afbeeldingen van Jezus Christus, de Maagd Maria en de heiligen leken te bloeden, en ze bloeden op significante manieren, uit de handen of het voorhoofd, plaatsen waar Christus gewond raakte tijdens Zijn laatste dagen op aarde, of uit de ogen, alsof Hij huilt. Hoewel dergelijke verschijnselen al sinds de oudheid zijn gerapporteerd, hebben dergelijke rapporten in de twintigste eeuw een grotere betekenis gekregen in het licht van de aanval op bovennatuurlijke gebeurtenissen in de hedendaagse seculiere wereld. Het aantal van dergelijke incidenten is in de laatste helft van de eeuw enorm toegenomen. Veel traditionele religieaanhangers beschouwen zulke wonderbaarlijke gebeurtenissen als bloedende beelden en afbeeldingen als een demonstratie van een bovennatuurlijke wereld. Wat betekent het bloeden van deze figuur op de cover in het Ultra Silva-universum?
Samuel Thomas, die het coverontwerp creëerde, tekende het op basis van enkele schetsen die we hadden en voegde alle kleine details toe die hij passend achtte, dus dit was geen bewuste zet van onze kant. Toch bevat het geen enkele slimme symboliek, afgezien van duidelijke ontheiliging van goddelijke iconen en goede oude macabere beelden die de muziek bekronen.

“Förintelsens andeväsen del II: Den deicidala transsubstantiationens mysterium” is een songtitel die om verdere uitleg schreeuwt.
Het korte antwoord zou zijn: “The spirit of holocaust part 2: The mystery of the deicidal eucharist“. Het lange antwoord kan ik je moeilijk geven daar het één van O.R.’s vreemde lyrische composities betreft. Het is echter het tweede deel van een geplande trilogie van songs, een concept waar we dol op zijn.

Ik las in een recensie dat “Of molded bread and rotten wine” een riff bevat die veel lijkt op het Zweedse volkslied “Vem kan segla förutan vind?” (“Wie kan zeilen zonder wind?“). Correct? Halen jullie inspiratie uit volksmuziek? Ook lijkt de heldere zang in “Dies irae” geïnspireerd door folkmuziek, niet?
Ja dat is correct. Het is niet bewust van daaruit overgenomen, maar we hebben er allemaal vroeg in het schrijfproces op gewezen. O.R. heeft een gestoord gevoel voor melodie en muzikaliteit dat van tijd tot tijd onorthodoxe uitdrukkingen kan aannemen, dus hij kan het uit elke bron halen die mensen onverwacht zouden vinden. Het koor in “Dies Irae” komt rechtstreeks uit het gregoriaans en is door niemand van ons geschreven.

Het korte instrumentale nummer “Tintinnabuli diaboli” lijkt op de een of andere manier te verwijzen naar de term “tintinnabula”, een compositiestijl gecreëerd door de Estse componist Arvo Pärt, toch?
Ja, dat klopt en waar het idee vandaan komt, betekent het echter ook “bel” of “klokkenspel” in het Latijn, dus de titel spreekt voor zich ondanks de twijfelachtige grammatica, ‘black metal Latijn’ weet je wel.

Jullie lijken te switchen tussen het schrijven van teksten in het Engels en Zweeds. Welke factoren bepalen de taal die moet worden gebruikt om de boodschap van Ultra Silvam te verspreiden?
Er zijn geen regels die ik gebruik om dat te bepalen, het gebeurt gewoon wanneer het goed voelt. We vinden het leuk hoe bepaalde Noorse bands in de jaren ’90 nummers in zowel het Engels als het Noors op hetzelfde album hadden staan ​​en vinden dat het niet te vaak voorkomt, dus waarom niet?

In mei spelen jullie een Belgische show op Throne Fest. Wordt de geannuleerde tour met Revenge, Misthyrming en Embrace of Thorns verplaatst?
Ja klopt. Die tour is helaas volledig geannuleerd na een aantal herschikkingen die nooit hebben plaatsgevonden.