Voor de tweede aflevering van onze “Blast from the past“-special steken we niet alleen de landsgrenzen over, maar duiken we ook een heel eind terug de tijd in. We spraken immers met Dennis Jak aka Gor Gho Phon van het Nederlandse Unlord dat eind jaren ’90 en kort na de millenniumwissel drie knallers van spijkerharde black metal op de mensheid losliet totdat de stekker er in 2003 werd uitgetrokken. Enkele weken geleden werden hun drie prima albums door Hells Headbangers en Zwaertgevegt opnieuw uitgebracht. (JOKKE)

Volgend jaar is het 20 jaar geleden dat Unlord ten grave werd gedragen. Hoe voelt het om 2 decennia later opnieuw over de band te spreken?
Heel natuurlijk. De band krijgt de laatste tijd weer behoorlijk wat aandacht door de re-releases op CD, vinyl en tape. Daarnaast werd onlangs ook nieuwe merch uitgebracht waarbij we zien dat de diehard Unlord-liefhebbers aan hun trekken komen, maar dat we ook nieuwe mensen aantrekken. Het is ook mooi om te zien dat we wat losgemaakt hebben in de scene en een van de grondleggers zijn van de Nederlandse blackmetalscene.

Hoewel Unlord reeds in 1989 opgericht werd, duurde het meerdere jaren alvorens jullie debuut “Schwarzwald” in 1997 uitkwam. Vanwaar die uiterst lange aanloopperiode naar die eerste langspeler?
We zaten in allerlei andere bands en je moet ook tijd en momentum hebben voor een band. De tijd was er. We kregen inspiratie van bands als Bathory en Venom, maar Emperor was bij mij in ieder geval de basis waarom ik Unlord wilde oprichten. De combinatie melodieus, melancholisch en toch brutal as fuck zijn elementen waar ik voor ga.

Op de Metalen Archieven staat een link naar de band Black Metal, waarvan in 1991 de “Pentagram” demo verscheen via Black Power Records. Dit zou volgens de geruchtenmolen een eerdere incarnatie van Unlord zijn. Kan je hier duidelijkheid omtrent brengen en indien zo, vanwaar de keuze voor die opmerkelijke bandnaam?
Dit verhaal is mij niet bekend, dus kan ik hier niet zo veel over vertellen.

In die lange periode voor “Schwarzwald” namen jullie ook enkele demo’s op die blijkbaar nooit het levenslicht zagen. Is de sound/stijl van Unlord in de jaren tot aan de release van jullie debuut sterk geëvolueerd?
Als je de demotracks hoort is het gewoon Unlord, alleen ongepolijst en nog met digitale drums. Ik denk dat we met name een stap van “Schwarzwald” naar “Gladiator” maakten. Technisch was “Gladiator” een veel complexere plaat. Maar de sfeer die “Schwarzwald” uitstraalt, is puur Unlord. Soms is simpel goed genoeg en hoef je niet tig riffs en leads door elkaar te spelen. Maar iedere plaat is onmiskenbaar Unlord.

Op YouTube dwaalt er een interessante demo-opname van “Blackbird” rond met een meer organische sound vergeleken met de knallende/gecomprimeerde producties van jullie latere platen. Ik vind het ergens een gemiste kans dat deze oude opnames niet als bonus aan de heruitgave van “Schwarzwald” toegevoegd werden, niet?
Daar hebben we het nog wel over gehad met Hells Headbangers, maar het hele proces van opnieuw uitbrengen heeft circa vijf jaar geduurd. Dat vonden we wel lang genoeg en we hadden geen zin het complexer te maken waardoor het nog langer zou duren. Wellicht dat we ooit nog eens wat obscuur materiaal bij elkaar zoeken en uitbrengen.

Na “Schwarzwald” verschenen nog de platen “Gladiator” (2000) en zwanenzang “Lord of beneath” (2002). Waar ligt ‘em volgens jullie het grootste verschil tussen deze drie langspelers (zelf vind ik dat “Gladiator” met een nummer als “Hellbender” bijvoorbeeld ook wel wat thrashinvloeden bezit). Welke is jullie favoriet en staan jullie nog 100% achter het resultaat van elk van deze blackmetaltestamenten?
Net heb ik daar al iets van weggegeven. Op elke plaat staan verschillende stijlen binnen het blackmetalgenre. Die afwisseling maakt het voor ons interessant. Het zou ons geen enkele moeite kosten om 35 minuten op 240 bpm vol te rammen, maar juist de diversiteit is waar we op gaan. Ik kan nog steeds kippenvel krijgen van de melancholie van sommige tracks en de tragiek in de teksten.

En wij staan voor 1000% achter deze platen en alle drie zijn ze met pure passie gemaakt. We hadden drie zangers en ik denk dat we alle drie bijna out zijn gegaan bij het inzingen. Je geeft alles, of niets, en wij gaven alles.

“Schwarzwald“is mijn favoriet en die van de meeste van ons. De sfeer tijdens de opnames was geweldig en we wisten dat we met iets bijzonders bezig waren. Dat is aan die plaat blijven hangen en voel je ook terug.

Hoe waren de reacties op jullie albums toentertijd? Kregen jullie veel exposure in magazines (ik herinner me bv. een interview in Aardschok)?
De reacties waren heel goed in die tijd. We wilden dat mensen zonder vooroordeel naar de muziek zouden luisteren en kozen ervoor niet bekend te maken wie we waren. Dat zorgde ervoor dat er onbevangen naar werd geluisterd en niet met de poppetjes erachter in het hoofd. Puur muziek en de sfeer. En dat viel enorm goed. Qua exposure weet ik eigenlijk niet goed meer, daar is het allemaal iets te lang voor geleden. Maar de platen deden het goed dus ik denk dat we wel wat exposure gehad hebben.

Unlord’s stijl was knetterhard, maar schuwde ook wat toetsen links en rechts niet. Tijdens de voorbereiding van dit interview heb ik de drie platen nog eens na mekaar gespeeld en ik was compleet murw gebeukt. Wie waren de grote muzikale voorbeelden voor Unlord’s muziek?
De basis was echt Bathory en Emperor. Daarnaast luisterden anderen ook naar bands als Immortal en Marduk. Maar ik denk dat een band als Nocturnus ook ergens zijn sporen wel heeft achtergelaten.

Op “Schwarzwald” bleken jullie een sextet te zijn hoewel het boekje slechts vijf bandleden vermeldt. Hoe zit dat juist?
De band bestond ten tijde van “Schwarzwald” uit vijf bandleden en we hadden een 5,5de lid die wat keys inspeelde. De latere platen zijn met drie leden ingespeeld.

In de overgang van jullie eerste naar jullie tweede album werd de line-up inderdaad bijna gehalveerd tot een trio. Hoe kwam dat zo?
Hmmm, dat wordt echt graven en gokken. We merkten dat de bassist destijds niet gemotiveerd meer was. We moesten er teveel aan trekken om hem het materiaal in te laten spelen. Toen besloten we dat zelf maar te doen. Waarom de derde zanger niet meedeed, weet ik niet meer. Waarschijnlijk omdat we dachten dat twee wel voldoende was, en wellicht ook wel een beetje ego hier en daar. Qua keys kon ik ondertussen veel zelf en heb de partijen ingespeeld. Drie man werkt enorm snel en efficiënt. Zo efficiënt dat we toen twee platen tegelijk opgenomen hebben. Dat hadden we denk ik met zes man niet gered.
We zaten in een creatieve muzikale flow en voor we het wisten stond “Lord of beneath” er ook op.

Destijds waren jullie getekend bij Displeased Records, maar de vinyl en CD-heruitgaves verschenen recent via Hells Headbangers. Zwaertgevegt zal dan weer instaan voor de tapereleases. Hebben jullie nooit eerder de vraag naar een re-release gekregen en hoe is het balletje nu aan het rollen gegaan om uiteindelijk met Hells Headbangers in zee te gaan?
De deal met Hells Headbangers is nog gedaan door Displeased, daar hebben wij niet zoveel mee te maken gehad behalve muzikaal en qua artwork. Dat is nu trouwens wel klaar. Wij hebben de uitgeefrechten gekocht en vandaar ook de uitgave bij Zwaertgevegt. Maar de samenwerking met Hells Headbangers verliep verder prima en ik sluit niet uit dat we nog meer met ze doen.

Op alle drie de Unlord-langspelers prijkt fantastisch artwork van Joe Petango. Welke albumhoezen van zijn hand zijn voor jullie nog altijd onovertroffen? Welk artwork zette jullie aan om hem te contacteren?
Motörhead natuurlijk, de oermoeder en -vader van de harde muziek. Om daarmee in een rijtje te mogen staan was voor ons natuurlijk geweldig.

Op jullie debuut staat het nummer “E caha di bela” waarvan de tekst in het Spaans werd geschreven (denk ik toch). Vanwaar die keuze? Waarover gaat het nummer?
Dat was Papiamento en geen Spaans. Volgens mij gaat het over het geloof in die andere god, de dienaar van satan.

Je haalde het al even aan, maar het heeft destijds even geduurd alvorens de mist aangaande jullie line-up optrok. Door jullie albumtitel “Schwarzwald” dachten velen ook dat jullie een Duitse band waren. Was het een bewuste keuze om zo lang mogelijk onduidelijkheid over jullie identiteiten te laten bestaan? Wilden jullie dat mensen niet meteen de link zouden leggen naar jullie andere (deathmetal)bands?
Dat klopt, wij hadden een label op ons voorhoofd, positief dan wel negatief en we wilden zonder bagage beoordeeld worden. Dat is achteraf een hele goede keuze geweest want we werden beoordeeld op onze muziek en niet op ons verleden. Zelfs onze beste vrienden wisten het niet. Ik weet nog dat ik bij een maat thuis was en die vertelde me dat ie nou toch een band ontdekt had en ik moest dat absoluut horen. Hij zette het op en dat was Unlord.

Veel van de oudgediende (voornamelijk Noorse) blackmetalbands evolueerden van hun death metal demodagen naar black metal op hun eerste langspelers, dikwijls gepaard gaande met een naamswijziging, en dit vooral door hun afkeer van de evolutie die death metal destijds doorging. Jullie blijken van beide genres grote fan te zijn want jullie deathmetalbands Nembrionic en Consolation (later Cardinal) werden respectievelijk in 1988 en 1989 opgericht. Wat triggerde jullie om Unlord te starten?
Consolation stond aan de basis van Unlord en in die band deden we alles wat we muzikaal zelf geweldig vonden. Dat ging van pure grind naar brutal death metal en van stoner naar black metal. Dat maakte het voor veel metalheads in die tijd een moeilijk te volgen band. Zeker toen wilde iedereen gewoon een band met één stijl. Zeg maar het AC/DC-syndroom. Wij waren daar helemaal wars van en schreven naast deathmetal- dus ook blackmetaltracks waaronder “The darkest black” van “Brave Melvin from the southern point“. Toen kwam Displeased en ze vroegen of wij niet een hele plaat in die stijl wilden maken. Daar is toen een lid van Nembrionic bijgekomen en de drummer deed de keys (die kon alles spelen). En voor ons was Unlord afwisseling op wat we normaal deden en we dachten dat het wel bij één plaat zou blijven. Maar we hadden uiteindelijk inspiratie voor drie albums. We hebben nog meer tracks liggen trouwens, maar op dit moment zijn we met heel veel bands bezig waardoor de kans dat binnenkort wat nieuws uitkomt klein is. Maar je weet het nooit. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

In de jaren ’90 was het onderscheid tussen blackmetal- en deathmetalfans/concerten e.d. veel groter en duidelijker dan nu. Het was pas vanaf de No Mercy festivals dat death- en blackmetalbands gezamenlijk de hort op gingen. Dezer dagen is de grens tussen de extreme metalgenres bijna helemaal vervaagd. Hoe kijken jullie op de huidige staat en ontwikkeling van beide subgenres terug in de afgelopen decennia?
Wij baalden daar toen enorm van, die enorme scheiding tussen genres. Muziek betekent vrijheid. Als ik morgen grindcore met carnavalsteksten wil uitbrengen wil ik dat kunnen doen (Coen). Als ik black metal met liefdesteksten wil maken, moet dat ook geen flikker uitmaken. Als het maar goed is en met passie gemaakt is. Ik begrijp dat niet iedereen van je band zal houden, maar om bij voorbaat een band af te schrijven omdat ze een wit T-shirt dragen ipv zwart of kort ipv lang haar hebben of teksten over de duivel ipv dood en verderf hebben is kortzichtig. Voor mij is ultieme vrijheid creëren wat er op dat moment uit mijn ziel komt. En als mensen dat begrijpen en voelen is dat de kers op de taart.

Een blackmetalband vraagt doorgaans een andere themathiek dan een deathmetalband. De hel, het kwaad, duisternis, anti-christendom en satanisme zijn enkele van de onderwerpen die bij jullie passeerden. Zijn zaken als satanisme en anti-christendom voor jullie onlosmakelijk verbonden met het genre? Do you walk the talk?
Zelf schrijf ik puur over goed versus kwaad, wat in de essentie natuurlijk de kern wel is. Bestaat God, bestaat Satan? Of zijn het metaforen voor goed en kwaad en voor welke keuze kies jij als mens? Als je atheïst bent kan je in geen van beiden geloven, maar goed en kwaad zullen er altijd zijn.

Unlord heeft bij mijn weten nooit opgetreden. Vanwaar die keuze? Ik kan me inbeelden dat de juiste toer jullie misschien veel groter had kunnen maken, nietwaar? In 2019 was het blijkbaar bijna zo ver, maar toch ging het feestje niet door…
We hebben diverse aanbiedingen gehad, zelfs om in New York te spelen en toen jeukte het wel. Maar soms is het goed zoals het is. Heel eerlijk vind ik het al vervelend dat we bekend hebben gemaakt dat wij erachter zitten. Achter anonimiteit zit minder druk. Nu zou het voelen als een verkleedpartij als we full on on stage gaan. Maar de muziek vraagt erom en verdient het. We hebben inderdaad geoefend, maar dat voelde bij mij niet goed. Toen heb ik de stekker eruit getrokken. Het moet 100% raken en anders gaat het niet. Een opgegraven lijk moet je lekker laten liggen. Kijk maar naar de foto’s als je wilt zien hoe het er ooit uitzag. In ons geval, luister maar naar de nummers. Met de deathmetalbands spelen we wel af en toe, maar daar is een opgegraven lijk geen probleem.

Op jullie Facebookpagina linkten jullie een cover van jullie nummer “Angel of fire” door de band Godhater. Hebben jullie weet van andere bands die jullie songs coverden?
Ja, we weten dat bands ons coveren en dat vinden we allemaal heel gaaf om te horen. Die versie is ook een prima versie van die track. “Angel of fire” vind ik ook nog steeds een heel fijn nummer en het was tof om het een keer in een andere uitvoering te horen.

Was “Angel of fire” jullie meest gekende song of eerder “Schwarzwald” waarvoor een video geproduceerd werd? Bracht een songvideo destijds veel voor een band als die op MTV gedraaid werd? Waarom bleef het bij die ene video en werden er van de latere albums geen songvideo’s meer gemaakt?
Ik denk eerder “Schwarzwald“. MTV deed in die tijd nog veel voor ons soort bands en zorgde voor grote bekendheid in die tijd. Waarom we geen clips meer gemaakt hebben, pfff, geen idee. Wellicht omdat we met drie man waren, maar dat heeft Immortal ook niet tegengehouden. Achteraf gezien hadden we dat wel moeten doen.

In 2003 werd de stekker uit Unlord getrokken. Wat was daar de aanleiding toe?
De koek was op. Bands komen en gaan en vrijwel elke band heeft een houdbaarheidsdatum. Privé hadden sommige van ons andere verplichtingen waarmee muziek niet meer samenging. Stabath ging naar Sinister en ik was weer toe aan een andere uitdaging. Dat werd toen Cardinal en de sfeer, ondanks een andere stijl, proef je wel. Het duistere, onheilspellende en melancholieke.

Kriebelt het nooit om Unlord vanonder de mottenballen te halen en nieuwe muziek uit te brengen? In 2018 werd blijkbaar aan nieuw materiaal gestart, gaf je al eerder aan. Hoe ver staat het daarmee?
Tuurlijk. Alleen zijn we met zoveel bands en projecten bezig dat het teveel is naast onze privé- en werkverplichtingen. Nummers hebben we wel liggen, dat is het probleem niet. Maar het opnemen, mixen en masteren en daarnaast het zakelijke gedoe is dat wel. Het is onze passie, en je moet het doen wanneer je het 100% voelt. Dan kan je magische platen maken. Maar als het als een moetje voelt, dan sluiten bij mij alle luiken en ik denk bij de rest ook.

Wat spoken de Unlord bandleden heden ten dage zoal muzikaal uit? En missen jullie het niet om samen Jaeger Special brew te drinken?
We zijn allemaal nog in contact met elkaar en drinken ook regelmatig meerdere potjes bier met elkaar. Ook spelen we nog in bands met elkaar, zo staat Consolation dit jaar op Stonehenge en Nembrionic stond daar een paar jaar terug. Met Hammerdeath hebben we net twee tracks opgenomen. Dauthuz is mijn main band en daar gaat het heel goed mee. Cold kreeg superkritieken en ik vind het heerlijk om op dit moment dit soort tracks te schrijven. Ik gun mezelf ook steeds meer vrijheid in het schrijfproces daar. Het was behoorlijk mainstream poeka death metal, maar begint langzaam te schiften naar een band met een heel eigen sound en bredere scope qua muziek.

Tevreden over het parcours dat jullie met Unlord afgelegd hebben? Zijn er zaken die jullie anders hadden willen aanpakken?
Absoluut tevreden. Het enige is de anonimiteit, dat had ik prettiger gevonden als dat nog steeds zo was. Maar ja, ons ego wilde de wereld destijds laten weten dat wij het waren. Maar zonder die ego’s hadden we nooit wat bereikt. Goed versus kwaad hé!