Een paar jaar geleden, ergens tussen 2016 en 2018, maakte het Amerikaanse label Vrasubatlat furore met een resem fantastische releases van onder andere Dagger Lust, Uškumgallu, Serum Dreg, Utzalu, Adzalaan en ook Triumvir Foul. Het label blonk uit in releases met een pervers vuile sound en songs die compleet losgeslagen overkwamen – luister er Uškumgallu’s “Rotten limbs in dreams of blood” – mijn inziens nog steeds het beste werk van het Vrasubatlatroster – nog maar eens op na. De laatste jaren is het echter relatief stil rond het label dat ook banden met de Alex Poole-kliek onderhoudt, maar daar komt anno 2022 terug verandering in: in samenwerking met Invictus Productions wordt de derde langspeler van Triumvir Foul, “Onslaught to seraphim”, op de nietsvermoedende mensheid losgelaten – het zou de laatste plaat van het duo worden onder deze naam.

Waar de heren Cedentibus en Ad Infinitum wel vaker muziek hebben gemaakt die op het randje van black en death metal balanceert, trekt Triumvir Foul resoluut de kaart van het doods metaal, en wie vertrouwd is met hun eerder werk weet dat het niet van de afgelikte soort is. Inderdaad, vanaf opener “Presage” in gang schiet krijgen we een dik halfuur van het ranzigste gerief dat dit jaar het daglicht zag. Onversneden grafherrie, doorspekt met bestiale black/death trekjes en een ferme dosis aan kappende chuggy riffs en snerpende gitaarsolo’s – daarmee is alles in feite wel gezegd.

Waar de voorgaande EP “Urine of abomination” volgens Jokke wat dof klonk (en daar heeft ‘ie gelijk in), wordt dit euvel op “Onslaught to seraphim” samen met elk sprankeltje hoop van de aardbol weggevaagd. Triumvir Foul klinkt vol, met veel ruimte voor een ronkende basgitaar en ruige, gruntende vocalen die vanuit de onderwereld de onwelriekende instrumentatie vervolledigen. De plaat zit barstensvol riffs waar menigeen enkele hernia’s aan over zal houden (de openingsriff van “Domini befallen (to doom)” is er een schoolvoorbeeld van) en van subtiliteit is geen sprake.

Dit wil echter niet zeggen dat Triumvir Foul enkel grenzeloos raggen en beuken is, want de vele deathdoominvloeden die her en der doorheen het album de kop opsteken zorgen voor meer dynamiek dan op de voorgaande EP het geval was. Reken daar het hakkende, ratelende en retestrakke drumspel bij, en Triumvir Foul heeft een uitgekiend recept voor één van de smerigste albums die recent in het genre is uitgekomen – de laatste keer dat een album in deze stijl me zo’n maagstomp verkocht zal Musmahhu’s “Reign of the odious” geweest zijn, een referentie om u tegen te zeggen.

Triumvir Foul laat met deze (vermeende) zwanenzang horen nog steeds on top of the game te staan – hun self-titled debuut staat bij ondergetekende al jaren hoog aangeschreven als één van de betere werken in de vuile black/death, en “Onslaught to seraphim” doet daar met gemak nog een schep bovenop. Voor iemand die doorgaans niet al te veel op heeft met alles wat richting war metal of bestiale toestanden neigt, ben ik wel zeer te vinden voor platen die zich er niet volledig in verliezen, maar toch enkele elementen ervan in hun sound incorporeren om het geheel nog maniakaler te doen klinken. Triumvir Foul slaagt hier met verve in: de plaat is dynamisch en gevarieerd, klinkt met momenten als compleet op hol geslagen maar behoudt wel voldoende muzikaliteit om niet te verzanden in een auditieve brij waar veel warmetalbands mee te kampen hebben. Hail Vrasubatlat!

CAS: 85/100

Triumvir Foul – Onslaught to seraphim (Vrasubatlat & Invictus Productions 2022)
1. Presage
2. Flesh diocese
3. Domini befallen (to doom)
4. Bašmu enthralled, horned creations
5. Serpents’ gnash for war
6. Slither of corruption (the demise of the three serpents)
7. Infected virtue
8. Onslaught to seraphim