Met “The astral drain” zijn we aan aan het derde deel van de “The suns of perdition“-tetralogie aangekomen die door de Canadese blackmetalband Panzerfaust met het eerste deel “War, horrid war” in 2019 in gang gezet werd. Op deel 2 (“Render unto Eden“) werden de postmetalinvloeden die in het eerste hoofdstuk hun opwachting maakten nog breder verkend, dus benieuwd wat hoofdstuk drie voor ons in petto heeft en of de hoge kwaliteit van de eerste twee delen wordt verder getrokken.

“The astral drain” klokt op net geen 48 minuten speelduur af, is daarmee het langste deel tot hier toe, en het meer dan tien minuten durende epos “Death-drive projections” zet “The astral drain” middels breed uitwaaierende post-apocalyptische post-metalgeluiden in gang. Échte black metal horen we niet meteen terug in deze albumopener daar Panzerfaust veeleer als het broertje van het Franse Dirge zou kunnen doorgaan, een referentie die naast Neurosis in de reviews van de eerste twee delen ook reeds aan bod kwam. Ook verderop in de tracklist detecteren we nagenoeg geen blastbeats en al helemaal geen bijtende screams en helse tremolo’s, maar voornamelijk mid-tempo gearrangeerde composities met veel ruimte voor melodieuze details, diepe bulderende growls, donkere ambient en heel wat percussie die een solide basis legt voor de monolithische tracks. Ook de basgitaar heeft een ruime en betekenisvolle rol toebedeeld gekregen en is – net als de overige instrumentatie – duidelijk hoorbaar in de organische sound die “The astral drain” meegekregen heeft.

“Bonfire of the insanities” start heel mellow, meanderend, contemplatief en bezwerend en we vallen dan ook bijna van onze stoel wanneer blijkt dat het net in dit nummer is dat er voor het eerst een blastbeat ingezet wordt. “The far bank of the river Styx” neigt met zijn rollende basdrums en dreigende gitaren het meest naar oude Panzerfaust of de manier waarop destijds het eerste hoofdstuk van “The suns of perdition” ingezet werd. In dit nummer en het met tribalachtige percussie doorspekte “Enantiodromia” is tevens een glansrol weggelegd voor drummer Alexander Kartashov die laat horen goed met finesse en schwung overweg te kunnen. De sterke en beklijvende afsluiter “Tabula rasa” bewijst met zijn mix aan atmosferische postmetal en doom wederom dat Panzerfaust wel eens de leegte zou kunnen opvullen die het Franse Dirge in 2019 achterliet. Nieuw element op dit derde deel is dat elk volwaardig nummer wordt gevolgd door een korte interlude waardoor alle composities op een atmosferische manier met sinistere ambient aan mekaar geknoopt worden.

Na afloop van de recente passage van de Canadezen in Antwerp Music City hoorde ik getuigen verkondigen dat het de band live wat aan intensiteit ontbrak. Ook op dit derde deel blijf ik soms wat op het puntje van mijn stoel zitten daar het aan pakkende explosies of woeste uitbarstingen ontbreekt. De pantserachtige aanpak uit het verleden klinkt dan ook heel wat gematigder en heeft volledig plaats geruimd voor broeiende atmosfeer. Ondanks het feit dat Panzerfaust wat mij betreft zijn tanden wat meer zou mogen ontbloten, is “The astral drain” een erg degelijk nieuw hoofdstuk in dit vierdelige epische werkstuk geworden, maar één dat vooral liefhebbers van atmosferische postmetal zal aanspreken, want de tag black metal is heel misleidend geworden voor hoe de band uit Mississauga, Ontario de dag van vandaag klinkt.

JOKKE: 80/100

Panzerfaust – The suns of perdition – Chapter III: The astral drain (Eisenwald 2022)
1. Death-drive projections
2. The fear (Interlude)
3. B22: The hive and the hole
4. The pain (Interlude)
5. Bonfire of the insanities
6. The fury (Interlude)
7. The far bank at the river Styx
8. Enantiodromia (Interlude)
9. Tabula rasa