Na hun toch wel verrassende ommekeer van “Schöpfungswut”, die plots een heel stuk meer naar black metal overhelde dan hun voorgaande platen, was ik wel benieuwd naar Porta Nigra’s nieuwste. En hoewel het ver van mij is om de Hoofdadder tegen te spreken is het wel zo dat de band voor hun vierde langspeler toch weer anders uit de hoek komt.

In “Weltende” kruipt heel wat meer experiment, of alleszins verkent het trio wat meer de grenzen van wat mogelijk is en hoor je hier en daar dingen terug die mij deden denken aan het veel hakkender “Kaiserschnitt”. Natuurlijk zijn de Duitse WWI-parlandostukken van de partij, de plaat opent er zelfs mee, en ze blijven af en toe opduiken – persoonlijk gaat mij dat snel vervelen en de connectie met de tijd der decadentie, wat nog altijd het hoofdthema is van de band, ontgaat me een beetje. Ik neem aan dat er in de loopgraven bij de Somme uitermate zelden gefeest werd, laat staan dat er orgieën werden georganiseerd. Dat terzijde; ik wilde eigenlijk doorgaan op de terugkeer van de ‘hakkende’ riff in Porta Nigra’s repertoire. Waar zoiets in te grote hoeveelheden gaat tegenstaan heeft de band nu het licht van de variatie en dynamiek gezien – als songschrijvers zijn de heren, ondertussen vast bijgestaan door André Meyrink alias Tongue van Chaos Invocation, een heel stuk vooruitgegaan.

Helaas loopt niet ieder experiment goed af, vraag maar na bij Dr. Frankenstein. En hoewel ik experimenteerdrift in theorie toejuich, behou ik me wel het recht voor om de resultaten tegen het licht te houden. En dan blijkt “Weltende” vrij snel zijn gebreken te laten zien. Neem nu de laatste minuut van “Verlorene Paradiese”; dat het vooruit gaat, zeker, maar het stuitert ook alle richtingen uit om uiteindelijk met een vreemde rollende basdrum abrupt te stoppen. Het leidt geen twijfel dat men iets wil overbrengen, alleen maak ik de connectie niet. Daarnaast komt het bijna vier minuten lange “Bestienschlund”, waarover weinig meer kan gezegd worden dat het een Duitstalige toespraak is met gitaargetokkel. Opnieuw, het mist zijn doel. En normaal gezien vind ik dat soort dingen, als het concept me duidelijk is en de plaat me meesleept, geen enkel probleem.

De instrumentbeheersing van de heren en vooral de vocale capriolen van André zijn absoluut het beluisteren waard; de man gaat moeiteloos van cleane zang naar Feldkommandant-gebulder en wanneer de band loos gaat, rond de drieënhalve minuut van “Die himmlische Revolution”, valt daar niks op aan te merken. Jammer dat men dan toch weer met steigerende gitaren, militaristische drumbeats en vreemde effectjes moet gaan klooien om de song af te werken. Kortom, in mijn ogen valt deze plaat iets lichter uit dan de voorgaande omdat het Porta Nigra dit keer niet lukt om me mee te slepen, daarvoor hebben ze een te grillig beest gebaard. Houdt u ervan dat het ieder moment een andere kant op kan en hoort u graag eens een Duitse generaal bezig, dan mag u gerust tien punten bij de uiteindelijke score tellen.

BERT: 75/100

Porta Nigra – Weltende (Soulseller Records 2023)
1. Es ist Krieg
2. Götterblut
3. Völkerbrand
4. Verlorene Paradiese
5. Bestienschlund
6. Die himmlische Revolution
7. Weltende
8. Triebgeschwärme
9. Hora Mortis