Dat is, onbetwistbaar, een hele mond vol. Anderzijds past het perfect in de reputatie die Esoctrilihum tot nog toe heeft opgebouwd. Razendsnel opgebouwd zelfs, met tien langspelers en een reeks singles/EP’s in nauwelijks zes jaar. Dan zou u denken dat er wat metaalmoeheid begint op te treden maar het brein achter Esoctrilihum, de ongrijpbare Asthâghul, waarvan we weinig meer weten dan dat hij uit Frankrijk komt blijkt onverwoestbaar. En beweert dat de inspiratie voor zijn muziek in zijn dromen tot hem komt – het zou, nog altijd volgens de man zelf, gaan over boodschappen uit een andere dimensie. Hoe het ook zij, het is een oneindige bron: “Astraal constellations of the majickal zodiac” is niet de titel van één langspeler, het zijn er drie. Het eerste deel heet “In the mystic trance of Tȃimonh Ѳx, the cosmic bull god”, “In the presence of AlŭBḁḁl, the 5-eyed star beast” en, haal gerust even adem, de derde LP heet “In the mouth of Zi-Dynh-Gtir, the serpen-time eater“. Als blackmetalrecensent is het soms moeilijk om je ‘tongue’ niet ferm in je ‘cheeck’ te planten voor een review.

Nu leerde ik Esoctrilihum kennen met het uit 2023 stammende “Eternity of Shaog”, en kon me grotendeels vinden in Cas’ omschrijving: excentrieke vuiligheid. Voor mij iets te excentriek en daarom liet ik Esoclitrihum grotendeels links liggen. Wat de man hier zou presteren had ik echter in de verste verte niet verwacht. Asthâghul zag immers geen enkele reden om zijn normale aanpak te veranderen, waardoor je meer dan 130 minuten (!) aan death/black metal te verwerken krijgt die vooral bestaat uit razende drums en zang. Het gitaarwerk blijft, in het totaalgeluid van deze drie LP’s, achter. In die zin dat het bijna bedoelt lijkt als achtergrondtapijt waardoor de muziek zelf veel van de agressiviteit en indruk verliest die ze misschien wel kon hebben. Nu is het zo dat vooral “In the mystic trance of Tȃimonh Ѳx, the cosmic bull god” verzuipt in de constant ratelende drums en de, weliswaar ijzersterke en griezelig gevarieerde, zang. Ondanks ik het feit dat ik de plaat nu al een aantal keer beluisterd heb, zorgt het er voor dat de songs zelfs in elkaar overlopen, soms zelfs in die mate dat ik “Saturnyôsmachia” nog altijd bij mezelf betitel als ‘de song met dat leuk keyboardriedeltje’. Wat geen goed teken is.

“In the presence of AlŭBḁḁl, the 5-eyed star beast” is een andere, meer afwisselende affaire. Hier worden de drumtapijten en vocalen, hoewel nog steeds erg aanwezig, afgewisseld met meer ingetogen momenten en komt er ook cleane zang om de hoek kijken. Deze plaat bevalt me het beste van de drie, hier zit meer emotie in en een coherentere visie, of althans duidelijk genoeg voor mij om te zien. Volgens de promopraat van I, Voidhanger zou deze cd ook handelen over een soort kosmische oorlog en weergeven hoe de wereld, vanwege deze oorlog op zijn einde afstevent. Een goed voorbeeld hiervan is “Säth-Oxd, stellar basilisk”, een song naar het einde van de plaat toe die zowel het harde, mechanisch beukende deel als het ‘space’-achtige van de band goed in de verf zet. Mede dankzij die dynamiek is het ook gemakkelijker om deze plaat in zijn geheel te beluisteren. Het probleem met de gitaren blijft echter en hoewel het nooit Esoctrilihum’s focus was – de band wil je eerder meeslepen in een trip dan je verbluffen met een barrage aan snedige riffs – blijft het me dwars zitten, het zorgt ervoor dat de talrijke momenten waarop het gaspedaal tot door de vloer wordt neergedrukt veel minder goed overkomen dan ze, denk ik, moeten.

Indien je de drie LP’s in één keer wil beluisteren dan is mondvol “In the mouth Of Zi-Dynh-Gtir, the serpen-time eater” helaas de horde te veel. Alle respect voor Asthâghul; de man heeft een visie, is ongemeen creatief en beheerst meer instrumenten dan ik nog haar heb, maar na bijna anderhalf uur er nog eens twee songs van elk meer dan 20 minuten tegenaan smijten, neen, het is te veel. Dan nog liever de best off van Nickelback, daar ben je tenminste in drie erg pijnlijke minuten vanaf. Zeker wanneer Esoctrilihum koppig zijn eigen weg blijft gaan, de weg van onstilbare drums en onophoudelijk gekrijs. Nochtans, wanneer je beide songs apart neemt blijft vooral “Ȥi-Dynh-Ɠtir: Eon devourer” overeind als een toonbeeld van het kunnen van de band en hoewel hekkensluiter “Serpatɧei-Ӿythioŋ: Reptilian time reversed” daar niet aan kan tippen blijft ook deze langspeler de moeite waard. Het moge duidelijk zijn, een eindoordeel is niet eenvoudig te geven. Pour l’esprit, douze points. Maar het schort aan de uitvoering: niet alleen is meer dan twee uur van dit soort muziek simpelweg niet in één zit beluisterbaar en ook het gebrek aan dynamiek en ideeën dat vooral gedurende de eerste cd van het drietal naar voren komt is soms schrijnend voelbaar. Om nog maar te zwijgen over dat -alweer- spuuglelijke artwork.

BERT: 62/100

Esoctrilihum – Astraal constellations of the majickal zodiac (I, Voidhanger Records 2023)

Part I – In the mystic yrance of Tȃimonh Ѳx, the cosmic bull god
1. Arcane majestrïx noir
2. Saturnyôsmachia
3. Atlas Eeïm
4. Tȃiɱonh Ѳx
5. Ѳxphiliastisɱe
6. Uran-Ѳx death star
Part II – In the presence of AlŭBḁḁl, the 5-eyed star beast
1. AlŭBḁḁlisɱe
2. Shadow lupus of Sæɱons-Ŧuhr
3. Skorpïus nebŭlah tyrant
4. Lunåår phalanx of Ω Draco
5. Säth-Oxd, stellar basilisk
6. Omniversal zodiac war
Part III – In the mouth of Zi-Dynh-Gtir, the serpen-time eater
1. Ȥi-Dynh-Ɠtir: Eon devourer
2. Serpatɧei-Ӿythioŋ: Reptilian time reversed