Voor de goede orde: ceci n’est pas du metal. Dat gezegd zijnde, over naar de recensie. Grift is u misschien niet onbekend; hier in de gangen is de band, nou ja, de man, nog maar één keer besproken, ook door ondergetekende. Toen bracht hij een EP met folk uit waar ik bijzonder voor te vinden was, zij het tegelijk met de aanmerking dat een hele langspeler wellicht wel wat te veel van het goede zou zijn. Nu weet ik niet of Erik Gärdefors, de man achter Grift, dat gelezen heeft. Hoogstwaarschijnlijk niet, de man is een Zweed en het zal hem duidelijk worst wezen wat een nekbaardige recensent in het verre België er allemaal van vindt want “Dolt land” bevat een kleine 40 minuten aan folk. ’s Mans inspiratie is echter niet veranderd: de berg Kinnekulle, naar mijn beste weten gesitueerd in het centrale noordwesten van Zweden en omgeven met een waas aan verhalen en legenden. Tegenwoordig ook de thuisbasis van de Kinnekulle-ring, een naar het schijnt zeer uitdagend race-circuit. Dat terzijde.

“Dolt land” opent met “Silverne stig” en, hoewel ik nog nooit ook maar in de buurt van de berg ben geweest is het gemakkelijk hem te zien opdoemen, een grijsgroene muur waar een verloren uil omheen zweeft en de nacht zich in fluwelen lagen omheen vleit. Wanneer Gärdefors dan ook nog eens zijn hese stem verheft, tja, wat kan een mens nog meer willen? Met weinig meer dan een gitaar, wat (volgens de promo zelf opgenomen) natuurgeluiden en heel in de verte een keyboardje of twee slaagt Grift erin om je toch mee te sleuren. Het helpt enorm dat hij echte songs heeft geschreven: “Silverne stig” gaat door verschillende bewegingen, van rustig tot triomfantelijk over kalm meanderend.

Niet iedere song is even goed geslaagd, het moet gezegd worden. “På vingar slumrande” en “En hemskog” vallen wat minder beeldend uit. En, ook al gaat het om een ander soort muziek, de eerste keer zat ik wel degelijk te wachten tot een gitaar ging invallen. Daar zouden de songs, naar mijn mening, ook niet direct slechter van worden. Niettemin, luistert u eens naar het einde van “Nattens pilgrim” en zeg mij dat daar geen stevige riff bijhoort.

De recensie is weer eens rijkelijk laattijdig en dat komt omdat de plaat even moest groeien. Of ik had wat tijd nodig om de juiste ingesteldheid te vinden. ‘Dolt land’ betekent “verstopt” of “ongezien land” en dit is een route. Naar een gebied dat voor mij evengoed fantasie kon zijn – waar mensen nog verbintenis met de natuur voelen, waar zij nog een integraal deel van het leven uitmaakt. Hoe idioot nostalgisch en gevaarlijk ‘terug naar de middeleeuwen’ dat ook moge klinken. Hoe de plaat het doet, ik kan er mijn vinger niet echt op leggen. Misschien omdat ze zo consistent is in uitvoering en geluid, misschien omdat Erik het oprecht meent. Maar de laatste tijd staat “Dolt Land” hier ’s nachts nogal eens op om de dag af te sluiten met muziek die het hart verwarmt en doet denken aan die ene valk op een winterse dag, biddend net onder de wolken. Of dat bos, waar u als kind met open mond naar de bomen stond te kijken. Ook dat zijn verborgen landen. En zodoende geef ik mijn ongelijk toe: het is niet teveel van het goede. Op goed geluk want je weet maar nooit: Erik, mochten we nu eens een deal maken? Vanaf nu wissel je gewoon af tussen het geluid van “Budet” en “Dolt land” en ik stop met emmeren?

Een tegenstrijdige recensie, ik weet het. Niettemin wilde ik duidelijk maken dat dit voor iemand die hier niet voor open staat absoluut te vermijden is. Voor black metal verwijs ik u graag naar het eerder vernoemde “Budet”. Ik wilde evengoed zeggen dat ik, in dit genre, nog niks heb gehoord dat eraan kan tippen. Als laatste bewijsstuk, de eindminuut van “Evas backe”. Sluit uw ogen en als dat niet aan uw hart trekt…

BERT: 92/100

Grift – Dolt Land (Nordvis 2023)

1. Silverne stig
2. Nattens pilgrim
3. På vingar slumrande
4. Evas backe
5. En hemskog
6. Gyllene sal