“The names of power” is mijn eerste kennismaking met het blackmetalgezelschap One Master, hoewel deze Amerikanen al vier eerdere full-lengths en enkele kleinere releases op hun palmares hebben staan pronken. Nu ligt voorganger “Lycanthropic burrowing” wel al zes jaar achter ons, maar toch doet deze bandnaam geen belletje rinkelen. Dat geldt trouwens ook voor de andere muzikale bezigheden van dit kwartet zoals Death Vanish, Lustrum, Disanimator, Entierro en Nightbitch. De titel van deze vijfde langspeler is ontleend aan het oude occulte idee dat als je de ware naam van een godheid leert, toegang tot de macht ervan kan worden verkregen. Het thema van het album is de kracht van taal, waarbij elk nummer gericht is op het gebruik ervan in een andere context: religie, ketterij, een sekte, eenzaamheid, het universum en de moderniteit.

Bij het opsnorren van het voorgaand werk werd duidelijk dat “The names of power” met zijn 55 minuten muziek de eerste keer is dat One Master voor het dubbel-LP-formaat gaat want de voorgaande full-lengths klokten allen op een dik half uur af. One Master houdt zich aan het oude, maar nog niet versleten pad van traditionele black metal waarin ik heel veel oude Gorgoroth-invloeden terug hoor. “The names of power” is wat gevarieerder dan het oudere werk te noemen met meer mid-tempo secties (“The secret names” is zelfs ronduit doomy slepend te noemen, maar houdt de aandacht geen 10 minuten vast), atmosferische passages en zelfs wat akoestische gitaar in het laatste nummer.

De sound zweeft ergens tussen kristalhelder, kurkdroog en bloederig rauw. Het klinkt echter allemaal nogal standaard en grijpt me niet voldoende bij de haren en de ballen. De zang van gitarist en enig overgebleven stichtend lid Valder is daarenboven allesbehalve gevarieerd te noemen. Een klein uur lang hetzelfde krijstimbre aanhoren, werkt dan ook niet zo bevorderend voor de feestvreugde. Ook al koos One Master voor een wat dynamischere aanpak, toch zijn het vooral de up-tempo songs zoals het rockende “The solitary names” en old-school vlammende “The first names” die het ietwat beter doen, maar nergens wordt ik door écht spannende riffs verrast.

“The names of power” is vanuit tekstueel standpunt zeker interessant te noemen, maar het intrigerende albumconcept heeft One Master niet naar een boeiende plaat weten vertalen. Quasi alle songs worden te lang gerokken en hadden beter wat gebalder geweest. Zo moet je al over het nodige componeertalent beschikken om een song zoals de bijna 15-minuten durende afsluiter “The final names” de ganse rit spannend te houden. Het lukt One Master al niet in een nummer van zeven minuten, laat staan als ze in het eerste deel van deze song de repetitieve tour willen opgaan om zo een hallucinogene trance te bekomen. Er zijn bands die dat trucje wel onder de knie hebben, maar One Master reken ik daar niet bij. Er was precies een reden dat ik nog nooit van dit gezelschap had gehoord.

JOKKE: 68/100

One Master – The names of power (Eternal Death 2023)
1. The first names
2. The forbidden names
3. The secret names
4. The solitary names
5. The celestial names
6. The final Names