Saligia is een rooms-katholieke term die slaat op de zeven hoofdzonden, of de herhaling daarvan. Ik was, derhalve, niet ogenblikkelijk onder de indruk van de inspiratie. Vreemd, want deze Oostenrijkse band heeft al twee albums onder de riem die toch vrij indrukwekkend waren, met het in 2017 “Lamentation of the chaos omega” uitgekomen als vaandeldrager van een stevige portie black metal met sterke invloeden van Darkspace en Voidsphere, zij het qua uitvoering traditioneler en, in mijn ogen, dus ook behapbaarder. U kunt The Negative Bias ook kennen van hun leden. T.S. speelt ook in Rauhnacht, Wallachia en een reeks andere bands terwijl F., hier als drummer, ook bekend is van Theotoxin en Agrypnie. De vervollediging van het trio, zanger I.F.S., heeft een veel minder indrukwekkende pedigree – meer dan een paar live-optredens lijkt de man nog niet gepresteerd te hebben. Dat zijn een paar redenen om een stevige plaat te verwachten en een paar om dat net niet te doen.

Het moet gezegd, de space-achtige invloeden zijn zowat helemaal verdwenen; hier en daar mag een onderliggende keyboardtoon de weidsheid van de kosmos nog eens in de verf zetten maar we krijgen vanaf de intro een heel traditionele aanpak te verstouwen, compleet met duistere monnikken. Mijn humeur zakte; ik heb namelijk al heel veel duistere monnikken gehoord en ze zijn niet echt een keurmerk van komende kwaliteit. Laat het echter aan The Negative Bias over om mij met al mijn vooroordelen een paar stevige lappen om de oren te verkopen.

“Final abominations of the barren earth” is een heerlijke mid-tempo stamper tjokvol riffs, een zanger die dus wel degelijk dringend een frontplaats verdiende en een ritmesectie waar de meeste drummers nog een puntje aan kunnen zuigen. Experimenteel? Nee. Nieuw? Nope. Black metal zoals ik ze graag hoor, de beide soldatenlaarzen stevig in de jaren ’90 geworteld met gevoel voor dynamiek en over het geheel genomen zo duister als het aarshol van des duivels moer. En het wordt beter: “Among dark suns incubations” (geen idee welke zonde ze daarmee bedoelen) gaat iets sneller en leidt naar “Praised by the netherworld” waar het gaspedaal wel tot op de bodem wordt ingedrukt – luistert u eens naar het middenstuk, naar de beukende drums en die glibberige riff, veel meer heb je niet nodig.

Inderdaad, wat volgt heeft niet die opbouw van de eerste vier nummers, die de indruk maken van één nummer te zijn dat uit elkaar is gehaald ter wille van de beluisterbaarheid. De tweede helft van de plaat bestaat uit vier afzonderlijke nummers, die er gelukkig wel in slagen om te blijven hangen. Zo is de afwisseling en vooral, de overgangen tussen de verschillende stukken in “Descendant mankind” iets om van te genieten. Hekkensluiter “The dystopian realm of necrokosm” toont ten overvloede nog eens aan waar het om gaat hier: dynamische, schroeiend zwarte black metal. En daar kan een mens alleen maar gelukkig mee zijn. En hoewel er geen slecht woord gezegd kan worden over de bandleden, ieder instrument wordt op een schrikwekkend hoog niveau bepoteld is het toch de zanger die hier met de lauweren wegloopt: voor een onbekende kan hij veel verschillende stijlen aan, van vrij clean tot bijna Dani Filth-achtig gekrijs.

Kortom, dit zag ik niet aankomen. En nu moet ik mijn eindejaarslijst weer gaan bijschaven. Vendetta Records heeft er een paradepaardje bij.

BERT: 93/100

The Negative Bias – Seven seals of saligia (Vendetta Records 2023)
1. Final abominations of this barren earth
2. Among dark suns incubations
3. Praised by the nether world
4. Unfolding the perpetual gates
5. Descendant mankind
6. The wage of sin is demise
7. The dystopian realm of necrokosm