Debuutplaat “V.I.T.R.I.O.L.” van het Franse Pénitence Onirique wist mijn interesse in 2016 dusdanig te wekken dat er ook een interview met de gesluierde bandleden volgde. In 2019 verscheen blijkbaar opvolger “Vestige” die we om één of andere reden volledig gemist hebben. Op de valreep van 2023 pikken we de draad weer op met langspeler nummer drie “Nature morte“. Wat opvalt is dat de band van een onemanproject in 2015 tot een volwaardig gezelschap met vijf studio- en liveleden is uitgegroeid.

Het concept van dit nieuwe album is een gefictionaliseerde interpretatie van René Girard´s werk over mimetisch verlangen, de zondebok en rituele opoffering. Daar u deze Franse filosoof en historicus waarschijnlijk niet meteen zal kennen, helpen we u graag even op weg. Gigard´s (1923 – 2015) belangrijkste bijdrage aan de filosofie lag op het gebied van de psychologie van het verlangen. Girard zei dat menselijk verlangen op dezelfde manier werkt als andere verlangens, in plaats van als een spontaan resultaat van menselijke individualiteit zoals veel theorieën in de psychologie eerder hadden beweerd.

“Nature morte” is radicaler, agressiever en meer to the point in al haar fundamenten dan voorgaand werk. De nieuw aangetrokken drummer Iendar maakt het voor Pénitence Onirique mogelijk nog sneller en complexer dan voorheen voor de dag te komen, een teken van evolutie voor de band die weigert te stagneren. Na twee schedelslijtende splinterbommen als “Désir” en “Les mammonites” wordt in het titelnummer heel wat gas terug genomen en voor een meer omineuze en theatrale aanpak gekozen, totdat halfweg de lont terug in het kruit gestoken wordt en een zinderende finale volgt die door rollende basdrums, hypersnelle blastbeats en woeste breaks voortgestuwd wordt.

Het korte, instrumentale “Lama Sabachthani” zorgt halfweg voor een welgekomen introspectief rustpunt om alles even te laten bezinken waarna in “Je vois Satan tomber comme l’éclair” terug alle registers open getrokken worden wat een erg sterke compositie oplevert die tevens dankzij diens gelaagdheid heel wat verschillende gemoedstoestanden verkent. Het sterk oosters getinte “Pharmakos” kunnen we een bijna theatraal en symfonisch karakter toeschrijven en met het meer dan negen minuten durende “Les indifferenciés” valt er ook aan het einde van “Nature morte” nog heel wat moois te beleven. In dit zwaar beukende en dreigende mid-tempo epos waarbij zanger Diviciacos naast enkele helder gezongen stukken voornamelijk diepere regionen verkent, neigen de Fransmannen wel wat naar de Zweedse meesters van Cult Of Luna, een mooi compliment in ons boek!

De gitaristen weten in elke compositie wel meerdere beklijvende en aangrijpende melodieën te injecteren, waar nodig door de nodige synths afgekruid en zanger Diviciacos smijt tussen het hoge screamwerk ook enkele lagere growls om bepaalde stukken uit de teksten te accentueren en voor wat extra dynamiek te zorgen. Dat is nodig want zoals wel meer het geval is bij bands uit de stal van Les Acteurs de l’Ombre, kiest Pénitence Onirique voor een erg moderne, monumentale en krachtige productie die eerlijk gezegd wel een beetje het leven en de dynamiek uit de zeven tracks zuigt, maar waar een deel van de jongere generatie, geholpen door de occulte visuele presentatie van de band, ongetwijfeld van zal smullen. Ook ik lust hier, ter afisseling van veel obscuurder en rauwer spul, wel eens pap van.

JOKKE: 82/100

Pénitence Onirique – Nature morte (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2023)
1. Désir
2. Les mammonites
3. Nature morte
4. Lama Sabachthani
5. Je vois Satan tomber comme l’éclair
6. Pharmakos
7. Les indifferenciés