cult of luna

Emma Ruth Rundle & Thou – May our chambers be full

Muzikale samenwerkingen in het heavy muziekgenre. Er valt veel over te zeggen want geslaagd kunnen we ze niet altijd noemen (remember Lou Reed en Metallica?). Een belangrijke drijvende factor in muzikale collaboraties of commissioned pieces is het Nederlandse Roadburn Festival: zo zouden we het afgelopen jaar getrakteerd worden op een muzikaal spektakel waarvoor James Kent aka Perturbator zijn krachten bundelde met Cult of Luna’s Johannes Persson. Het heeft echter niet mogen zijn en voorlopig zullen we nog even op het resultaat moeten wachten. In 2019 echter deelden Emma Ruth Rundle en Thou samen het podium en in de nasleep ervan volgde de studioplaat “May our chambers be full“. De live show heb ik slechts voor een klein stukje kunnen meepikken aangezien ik te laat in de zaal binnen geraakte na het overdonderende optreden van Fauna. Ik was met andere woorden erg benieuwd naar deze plaat, te meer daar ik sinds Emma’s optreden op datzelfde Roadburn (maar dan in 2017) volledig in de ban ben van deze charismatische singersongwritster. Haar laatste plaat “On dark horses” zou in mijn valies steken als ik maar vijf albums zou mogen meenemen naar een onbewoond eiland, om maar te zeggen… Thou, daarentegen, is een doom/sludge gezelschap dat ik slechts van op de zijlijn volg; “Heathen” uit 2014 is de enige plaat uit hun omvangrijke discografie die in mijn platenkast prijkt. De handen in mekaar slaan, deden ze al eerder met The Body. Maar dus, “May our chambers be full“, de plaat is al een maand of 2 uit, maar het duurde even om ze volledig te laten inwerken. Het bleek de ideale soundtrack te worden voor de afgelopen grijze en sombere herfstmaanden. Thema’s als mentale trauma’s en existentiële crisissen komen in dit seizoen dan ook beter tot hun recht. De galmende gitaareffecten die opener “Killing floor” inluiden, doen meteen herinneren aan Emma’s postrockverleden met Red Sparowes en Mariages. Nadien knalt het nummer met een slepend tempo uit de boxen maar er worden ook bloedmooie melodieuze oorden verkend en de zalvende, melancholische zang van Emma blend wondermooi met het felle gekrijs van Thou frontman Bryan Funck. “Monolith” doet zijn naam alle eer aan en in dit heavy nummer wordt, net als in “Ancestral recall“, een gezamenlijke voorliefde voor grunge en de Seattle scene van de jaren ’90 duidelijk. Een geluid dat me in dit specifiek geval persoonlijk wat minder ligt, vooral de heldere zang van Thou zangeres KC Stafford (of is het toch Emma?) weet me in “Monolith” niet te pakken, maar de modderige Deftones raakvakken maken dan weer veel goed. De logge moerasachtige sludgeklanken van nummers als “Out of existence” en “Into being” in combinatie met Emma’s dromerige en frêle zang, zorgen wel voor mooie pakkende contrasten, zeker ook wanneer de zangeres in dat laatste nummer ook enkele folky accenten legt. “Magickal cost” zet volop in op postrockakkoorden maar in de sludge-explosie is ook plaats voor een haast grindcoreachtige uitbarsting, dat hadden we even niet zien aankomen! Het hoogtepunt van “May our chambers be full” vinden we helemaal achteraan in het net geen negen minuten durende “The valley“. Op het eerste gehoor leek het maar een traag voortkabbelend nummer te zijn, maar toen ik met de dochter in mijn armen op de zetel lag te snoezelen, openbaarde het haar schoonheid. Vioolstrijkers, percussie en clean gitaargetokkel, vergezeld van Emma’s breekbare en zalvende zang (deze passage benadert haar solowerk het meest) zwellen langzaam aan totdat een explosie onvermijdelijk wordt en Funck zijn krijsbanden terug de vrije loop laat gaan. De catharsis is compleet! Wat een song en wat een finale! “May our chambers be full” is een plaat met vele zichten. Beide artiesten weten de schoonheid die in de duisternis van elkaars muziek ligt eruit te puren wat enkele betoverende passages oplevert, of het nu op een ingetogen of bulderende en beukende manier is. De meer grungy songs scoren dan weer minder. Met 36 minuten speeltijd is “May our chambers be full” eerder een mager beestje maar in de nasleep ervan zal de “The helm of sorrow” EP nog uitkomen met o.a. een geslaagde cover van “Hollywood” van The Cranberries.

JOKKE: 82/100

Emma Ruth Rundle & Thou – May our chambers be full (Sacred Bones Records 2020)
1. Killing floor
2. Monolith
3. Out of existence
4. Ancestral recall
5. Magickal cost
6. Into being
7. The valley

Constellatia – The language of limbs

Het Zuid-Afrikaanse Wildernessking wist ons destijds te bekoren met diens atmosferische black metal. Voor de review van hun langspeler “Mystical future” haalde ik zelfs mijn beste Zuid-Afrikaans uit de kast. Blijkbaar gooide de band ondertussen de handdoek in de ring, maar frontman Keenan Oakes maakt nu samen met Crow Black Sky stichter Gideon Lamprecht een doorstart onder de noemer Constellatia. Als invloeden haalt het kwartet, dat voor de volledigheid bestaat uit Adam Hill (ritmegitaar),
Gideon Lamprecht (lead gitaar), Keenan Oakes (bas en zang) en Lawrence Jaeger (drums), bands als Cult Of Luna, Opeth, Pink Floyd en Wolves In The Throne Room aan. Een mengelmoes aan inspiratiebronnen waarvan ik vooral de geest van die twee laatste doorheen de vier nummers van het debuut “The language of limbs” hoor schemeren. De speelduur varieert van zes tot elf minuten, niet verwonderlijk als je de referenties bekijkt. Ruwe black metal uitspattingen zijn meermaals het resultaat van wijds uitgesponnen en uitwaaierende rustigere passages waarop het heerlijk wegdromen is en die gestaag aanzwellen totdat de spanningsboog springt. Een formule die een band als Deafheaven bijvoorbeeld ook hanteert, hoewel bij deze outcasts – waarmee Constellatia alvast dezelfde styllist lijkt te delen – de extreme metal nog wel de bovenhand neemt. Bij de heren uit Kaapstad zijn de yin en yang meer in evenwicht. Vergeleken met Wildernessking klinken de black metal stukken ook minder agressief, maar dat is helemaal niet erg. Het gaat er hier meer om om het contrast met de dromerige passages en meeslepende gitaarleads extra in de verf te zetten door een blastbeat in te schakelen, ruwe zang (geen typische black metal scream) te gebruiken of scheurende riffs in te lassen, maar zelden worden deze extremere elementen allemaal gelijktijdig ingezet. Zo horen we bv. een blastthema onder een cleane gitaarpartij of hese screams over akoestische gitaren. Door de erg organische sound lijken alle elementen ook voortdurend in mekaar over te vloeien. In opener “All nights belong to you” tovert de werkelijk adembenemende broze stem van Alison Rachel (Honeymoan) kippenvel op onze armen en in het afsluitende “The garden” horen we een gastbijdrage van de singer/songwritster Lucy Kruger, wat een klein “Duyster” momentum creëert. “The language of limbs” is een betoverende post-metal plaat met black metal en progressieve invloeden die fans van de aangehaalde bands zeker eens een luisterend oor moeten verschaffen.

JOKKE: 80/100

Constellatia – The language of limbs (Season of Mist 2020)
1. All nights belong to you
2. In acclamation
3. Empyrean
4. The garden

Cult Of Luna – A dawn to fear

Is het tekenend voor de tijden waarin we leven dat zowel Tool’s als Cult Of Luna’s nieuwe platen het woord ‘fear’ in de titel hebben? We gaan er hier in elk geval niet over uitweiden. Angst betreffende de muzikale kwaliteit van nieuw plaatwerk leefde de afgelopen jaren misschien wel onder de fanbase van beide bands aangezien ze alle twee over een enorm sterke back catalogue beschikken en het alsmaar moeilijker lijkt te worden oud materiaal te overtreffen. Aangezien ik Tool’s “Fear inocolum” nog steeds niet integraal gehoord heb, kan ik er nog geen gefundeerde mening over geven, dus laten we het maar over Cult of Luna’s zevende langspeler “A dawn to fear” hebben (de collaboratieplaat “Mariner” uit 2016 met Julie Christmas even niet meegerekend). Het in het Zweedse Umeå ontstane zeskoppige gezelschap bracht in het verleden steevast platen met een bovengemiddeld lange speelduur uit, maar met deze zevende worp wordt de maximale capaciteit van een CD écht tot aan het gaatje benut. In 80 minuten schotelen bandleider/songschrijver/zanger/gitarist Johannes Persson en zijn kompanen ons acht tracks voor die zoals vanouds weten te beklijven en als we naar de allergrootste, nog actieve collega’s in het genre (zijnde Neurosis en Amenra) kijken, zijn de Zweden in mijn optiek de enigen waar alle andere post-whatever bands het tegen moeten afleggen (het defuncte Isis dus buiten beschouwing gelaten). Voor het eerst werd op voorhand niet vanuit een conceptueel standpunt vertrokken, maar werd gaandeweg tijdens het schrijfproces gekeken waar het materiaal naartoe leidde. Ondanks deze nieuwe schrijfmethode, klinkt het eindresultaat onmiskenbaar als Cult Of Luna en dit dankzij de unieke en ongenaakbare speelstijl van elk van de zes muzikanten. Ritmisch beukende gitaarriffs waarin bakken avontuur en passie vervat zit, stuwende baslijnen en bulderende vocalen dompelen je in een massief klinkende vloedgolf onder. Bezwerende melodieuze leads grijpen je echter meermaals bij je nekvel en ontketenen een emotionele rollercoaster die je terug richting het wateroppervlak katapulteert. Subtiele elektronica, samples, orgelklanken en andere arrangementen zorgen voor extra diepgang en textuur. Het energieke drumspel en de aanvullende rijke percussie van Thomas Hedlund en Magnus Lindberg leiden de epische nummers tenslotte in goede banen. Oudgediende gitarist Erik Olòfsson is niet langer van de partij maar ontwierp wel nog het knappe abstracte artwork. Persoonlijk vind ik “A dawn to fear” het meest bij platen als “Salvation” (2004) en het onvolprezen “Somewhere along the highway” (2006) aanleunen, zonder echter als een kopie te klinken. Cult Of Luna begeestert en overdondert en daarbij dienen de versterkers zoals in “The silent man” en “Lay your head to rest” niet altijd op tien te staan. Dat bewees het gezelschap in het verleden al met o.a. het magistrale “Waiting for you“. Op “A dawn to fear” zijn het van onderhuidse spanning voorziene en clean gezongen titelnummer, het gedurende een kwartier mooi naar een climax toewerkende “Lights on the hill” en het van heldere prevelende zang voorziene “We feel the end” de meer ingetogen parels waarmee Cult Of Luna haar kwetsbare onderbuik laat zien. Hoewel elke song als een soort kortfilm opgebouwd is en in één of ander aspect uitblinkt, is “Nightwalkers” met haar repetitieve karakter, hypnotiserende gitaarriedeltje, epische leads en swingende drums het absolute hoogtepunt van deze alweer meesterlijke plaat waarvan de hele flow 80 minuten lang klopt. Cult Of Luna bewijst wederom dat zij heer en meester zijn in het post-universum. Plaat van het jaar? Ik dacht het wel! Afspraak op 27 november in de Antwerpse Trix voor misschien ook wel het concert van het jaar?

JOKKE: 95/100

Cult Of Luna – A dawn to fear (Metal Blade Records 2019)
1. The silent man
2. Lay your head to rest
3. A dawn to fear
4. Nightwalkers
5. Lights on the hill
6. We feel the end
7. Inland rain
8. The fall

Heaume Mortal – Solstice

Heaume Mortal is een project van de Fransman Guillaume Morlat (o.a. Cowards, Eibon) die bijgestaan wordt door mede-Cowards bandlid Julien Henri op zang en drummer Jordan Bonnet. In de vorm van “Solstice” verschijnt via Les Acteurs de L’Ombre Productions het debuut dat met een speeltijd van een dik uur heel wat te bieden heeft. Op het twee minuten durende raggende “South of no north” na, klokken de andere nummers af op zo’n zeven tot maar liefst dertien minuten. Kort door de bocht gezegd kan Heaume Mortal’s muziek als black/doom bestempeld worden, hoewel er op tijd en stond ook wel een blastbeat de revue passeert. In opener “Yesteryears” vormen die snelheidsuitbarstingen van de drums een mooi contrast met de trage repetitieve riffs. En Julien, die schreeuwt letterlijk de longen uit zijn lijf, maar weet ook dat hij de lange nummers niet moet vol zingen en laat zo voldoende ruimte voor instrumentale spanningsbogen; afsluiter “Mestreguiral” is zelfs volledig instrumentaal. In het iets te langdradige “Oldborn” laat hij horen een gevarieerd klankenpallet uit zijn strot te kunnen persen dat aanvullend werkt op de experimentele twists die de muziek hier Akercoke-gewijs neemt. In de sludgy doompartijen horen we subtiele invloeden van bands als Cult Of Luna, Yob of landgenoten Verdun terug en de song kent een pakkende melodieuze finale met prachtige gitaarleads. “Erblicket die Tochter des Firmament” is dan weer een heuse Burzum cover. Ik had het nummer eerlijk gezegd niet meteen herkend aangezien dit toch wel een zwaardere uitvoering is dan het origineel. Extra punten trouwens om eens een andere song dan “Burzum” of “Jesu død” van de “Filosofem“-plaat onder handen te nemen. Ook in de reeds vermelde instrumentale hekkensluiter duiken invloeden van Burzum op door het desolaat keyboardlijntje dat doorheen het spookachtige ambient-nummer waart. “Tongueless (Part III)” – waar delen I en II te beluisteren zijn is me een raadsel – combineert post-rock grandeur met beukende sludge die overgoten is met een black metal-sausje maar kan opnieuw niet de volle twaalf minuten de aandacht erbij houden. Graag op een volgende plaat wat compacter materiaal pennen, dan komt het helemaal goed met dit Heaume Mortal.

JOKKE: 77/100

Heaume Mortal – Solstice (Les Acteurs de L’Ombre Productions 2019)
1. Yesteryears
2. South of no north
3. Oldborn
4. Erblicket die Tochter des Firmament (Burzum cover)
5. Tongueless (Part III)
6. Mestreguiral

Encircling Sea – Hearken

De Aussies van Encircling Sea volg ik al sinds hun debuut “I” uit 2009. Met “Hearken” zijn ze na een stilte van vijf jaar terug boven water gekomen en daar ben ik héél blij mee. Ten opzichte van voorganger “A forgotten land” is er in de post-black van het trio nu minder ruimte voor lange, uitgesponnen passages of folky akoestische intermezzo’s en ligt de nadruk meer op de heavy elementen, hoewel groots klinkende en uitwaaiende gitaarclimaxen nog steeds aanwezig zijn. Dat vertaalt zich ook in de speelduur van de nummers want hoewel deze nog steeds op een gemiddelde van tien minuten afklokken is dat naar Encircling Sea begrippen relatief kort (ze draaiden in het verleden hun hand niet om voor twintig à veertig minuten durende composities). Zelden klonk de band zo agressief of recht-voor-de-raap als in het voortstuwende “Everoak” of “Elderfire“, een song waarbij er naast de nodige blastbeats een flinke portie sludge in de riffs verwerkt zit. In hekkensluiter “Kinsoil” zorgen vrouwelijke zang (die verzorgd werd door Ramanee King, de vrouw van frontman Robert Allen) en ingetogen gitaargetokkel voor een intieme atmosferische toets, hoewel nadien ook terug alle registers opengetrokken worden. In de imposante sound die Encircling Sea neerzet zit zowel de drukte van de geïndustrialiseerde beschaving als de primitieve schoonheid van de natuur vervat. Dit doet de band door elementen van sludge, black, doom en post-metal te blenden tot een krachtig, zij het niet zo origineel meer, geheel (hallo Cult Of Luna in opener “Bloodstone“). Maar zolang dit pakkende songs oplevert, maal ik daar niet om. “Hearken” is dan ook een héél fijne plaat geworden waarbij er aandacht besteed wordt aan de mislukkingen en triomfen van onze voorouders en de spirituele groei van de mensheid zoals blijkt in “Kinsoil“: “Our roots reach across generations / Through blood and spirit/ The connections flow / … Our hearts are in these forests / These rivers, these stones / And all throughout these valleys / Rejoice in the Truth of home”. Liefhebbers van Cult Of Luna, Downfall Of Gaia en Fall Of Efrafa zullen dit wel kunnen smaken. Hopelijk krijgen we de band ook eens in onze contreien te zien.

JOKKE: 85/100

Encircling Sea – Hearken (EPV Recordings 2018)
1. Bloodstone
2. Elderfire
3. Everoak
4. Sunhelm
5. Kinsoil

Hemelbestormer – A ring of blue light

Muziek zegt soms véél meer dan woorden. Dat vinden ze ook bij Hemelbestormer want sinds 2012 bestookt dit kwartet ons met haar instrumentale mix van post-metal, doom, black metal en ambient. Onze landgenoten, waarvan sommigen in de huidige of verleden tijd actief zijn (waren) bij o.a. Gorath, Death Penalty en Hedonist, mikken vooral op het buitenland, iets wat duidelijk wordt na één blik op hun concertagenda. Het professionalisme dat ze op gebied van podiumuitstraling en artwork aan de dag leggen, zal hier zeker een helpende hand bij zijn, maar de kern blijft natuurlijk de muziek. Persoonlijk vind ik dat in deze niche de beste platen al lang geschreven zijn. De grote jongens die daarvoor verantwoordelijk zijn, hielden het ook al bijna allemaal voor bekeken of gaven een andere draai aan hun muzikale aanpak. Hemelbestormer doet echter stug haar eigen ding, lijkt daar ook steeds beter in te worden en evenaart nu voor het eerst haar live-performances ook op plaat. Vanaf de eerste tonen van opener “Eight billion stars“, verdwijnt de zon en maakt ze plaats voor duisternis. Tijdens de kolossale instrumentale tracks verzin ik allerlei toegevoegde lagen (en soms zelfs vocalen) bij het hoorspel. Hemelbestormer hanteert immers de less is more-aanpak waarbij lang uitgesponnen nummers rond een paar ideeën zijn opgebouwd en niet tot aan het gaatje volgepropt zitten met riffs, breaks of tempowisselingen. Wil dat dan zeggen dat ik vocalen mis? Misschien wel, maar ik vind het op deze manier – waarbij er heel wat ruimte voor de eigen verbeelding overblijft – ook best OK. Vergelijk het met een goed boek dat meer inspanning vraagt dan de filmversie waarbij alles voor jou ingevuld wordt. Wel vind ik de heren nog steeds overtuigender klinken tijdens de heftige beukstukken. De rustige passages lijken soms eerder een noodzakelijk kwaad, te zijn om daarna terug alles uit de kast te kunnen halen tijdens het dreunende forsbollengeweld. Sommige overgangen of climaxopbouwen hoor je al van ver afkomen en hier en daar zijn er passages die wat langdradig zijn, wat echter niet wil zeggen dat “A ring of blue light” een slechte plaat is, verre van zelf. De vier échte songs – “Clusters” en “Blue light” zijn eerder intermezzi – hebben elk hun catharsische momenten en melodieën die in je hoofd blijven naspoken waarbij “Towards the nebula” er wat mij betreft duidelijk bovenuit springt, deels door haar a-typische lichtvoetige start en deels door het geflirt met maatwisselingen. Stiekem verlang ik op toekomstige platen een verdere uitwerking van deze aanpak, want ik weet niet hoever de houdbaarheidsdatum anders nog strekt. Bij de bandnaam, die kan verwijzen naar iemand met revolutionaire denkbeelden, hoort misschien iets meer out of the box-denken? Ondanks deze bemerkingen – de lat ligt dankzij Cult Of Luna, Isis, Omega Massif en Amenra – immens hoog voor dit genre, heeft Hemelbestormer met de gekende bouwstenen ervan geen grensverleggende (dat hoeft ook helemaal niet) maar wel een meer dan overtuigende en genietbare plaat bij mekaar geschreven. Probeer ze vooral ook live eens mee te pikken en te ondergaan!

JOKKE: 82/100

Hemelbestormer – A ring of blue light (Ván Records 2018)
1. Eight billion stars
2. Clusters
3. Towards the nebula
4. Redshift
5. Blue light
6. The serpent bearer

Ortega – Sacred states

Jullie denken nu misschien dat ik een verdoken Hollander ben of dat ik steekpenningen van de Nederlandse ambassade ontvang om hun cultuur te promoten daar hier de laatste tijd weer enkele Nederlandse releases de h(em)el ingeprezen werden, maar niets is minder waar. Je kan gewoon niet om het feit heen dat onze noorderburen de laatste maanden weer erg sterk uit de hoek kwamen met al wat (extreme) metal aanbelangt. Verwoed, Herder, Urfaust, Iskandr, …stuk voor stuk releases die ons bij Addergebroed wisten te overtuigen en nu is het de beurt aan Ortega – zeg maar gerust de beste post-metal/doom/sludge band uit de Lage Landen – om zich opnieuw te bewijzen. Ik volg het kwartet uit Groningen reeds sinds debuut “1634” uit 2010 en sindsdien hebben ze me nooit teleurgesteld met hun releases. Wel heeft het enkele jaren geduurd alvorens een volwaardige tweede langspeler boven water kwam – de tussentijd werd opgevuld met enkele EP’s – maar aan dat wachten is met “Sacred states” nu een eind gekomen. Een klein uur lang krijgen we een hybride vorm van post-metal, doom en sludge voorgeschoteld die dankzij de recording skills van JB van der Wal (Herder/Aborted) oorverdovend hard uit onze speakers knalt. Post-metal mag dan wat op zijn retour zijn, toch levert Ortega een plaat af die het genre terug een fikse stamp onder de reet geeft. Nu is de term “post-metal” ook wel wat kort door de bocht want de uit post-rock ontleende grootse melodieën duiken enkel in beperkte mate op in opener “Strong eye“, het reeds eerder verschenen “Crows” en afsluiter “Void“, maar er wordt wel volgens de wetten van het genre gespeeld met het spanningsveld tussen sloophamer beukstukken (“Strong eye” bevat zo’n heerlijk donderende breaks) en ingetogen passages. Kan ook niet anders als je kolossale tracks van tien tot achttien minuten de hele rit boeiend wilt houden. De voorliefde voor bands als Neurosis en Cult Of Luna valt niet te ontkennen en in het iets te langdradige “Maelstrom” passeren enkele Amenra-achtige snijdende riffs, maar geen kat die daar om maalt natuurlijk. Maurice de Jong (Gnaw Their Tongues) voorziet sommige tracks van een subtiele elektronica-laag die een lekkere icing on the sludge cake vormt. In het tamelijk compacte “Descending ladders” geeft Ortega dan weer een meer noise-achtige dreun op je smoelwerk en verzorgt Ethan Lee McCarthy (Primitive Man) de tweede stem met zijn overstuurde vocalen.  Een welgekomen afwisseling want de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat de droogkorrelige vocalen van frontman Richard soms wat eentonig zijn – een euvel waaraan wel meer post-metal bands lijden (zelfs het geniale Cult Of Luna). In het logge “Void” perst hij echter het uiterste uit zijn stembanden – graag meer van dat! Voor de rest kan ik hier niet veel negatiefs over zeggen of het moet het enigszins genre-vreemde hoesontwerp van de plaat zijn, waarvan ik nog steeds niet goed weet wat ervan te denken. Maar in elk geval beter dan de zoveelste cover met één of ander aan-de-zee-gerelateerd tafereel op, want dat is ondertussen toch wel wat afgezaagd. Neen, met “Sacred states” consolideert Ortega in onze contreien haar stekje aan de top van het genre.

JOKKE: 84/100

Ortega – Sacred states (Consouling Sounds/Tartarus Records/Narshardaa Records 2016)
1. Strong eye
2. Maelstrom
3. Descending ladders
4. Crows
5. Void

Bossk – Audio noir

Bossk,… Het doet ons steeds denken aan het haast gelijknamige merk voor boormachines, maar de Engelse band heeft zijn naam ontleent aan een karakter uit Star Wars. Eentje waarvan we nog nooit hebben gehoord om eerlijk te zijn. Haast idem voor de band Bossk, maar zelfs zonder een rits aan albums en uitgebreide tours heeft de band zich toch een opmerkelijke status bezorgd. Sinds 2005 hebben ze een resem mini’s en een split uitgebracht. Bossk stak ook enkele jaren onder de grond om gereïncarneerd te worden in 2012. Dit jaar zag hun allereerste full album “Audio noir” het levenslicht. En jongens, wat een knaller! Deathwish Inc. had dat ook door. En er zijn nog meer parallellen, daar Bossk’s bassist Tom manager is van Converge. Bon. De muziek. Die is goed. Uitstekend zelfs. “Audio noir” is een multigelaagd werkje geworden bestaande uit een bonte mengelmoes van stoner doom (zoals “Heliopause“) en post-rock/metal (zoals “Relancer“). Zie het gerust als een of andere mix tussen The Ocean, Godspeed You! Black Emperor en Cult of Luna. Opgepast: grootspraak! “Audio noir” laat zelfs een Cult of Luna ongeïnspireerd klinken. Het hele schijfje staat bol van de verrassingen (gaande van vreemde delays, tribal drumming, agressieve screams tot dromerige gitaarriedels) zodat de schijf in één ruk uitgeluisterd kan worden. Het poppy psychedelisch startende “Kobe” eindigt in een georchestreerde chaos om nadien weer een andere emotie tevoorschijn te toveren. Alle tracks vloeien ook mooi in elkaar over en nergens valt een leegte. Gelaagde synths werken alles uit tot in de details en ondanks dit veelvoud aan prikkels klinkt “Audio noir” nergens vreemd, vervelend avantgarde of té fel out of the box. Wel durven we stellen dat Bossk apart klinkt en een erg ruim publiek kan en zal aanspreken. Wij zijn overtuigd en we twijfelen er niet aan dat de rest van de wereld snel zal volgen. Voorlopig dé plaat van het jaar.

Flp: 94/100

Bossk – Audio noir (Deathwish Inc. 2016)
1. The reverie
2. Heliopause
3. Relancer
4. Kobe
5. Atom smasher
6. Nadir
7. The reverie II

Callisto – Secret youth

Callisto; gekend als Finse helden al even opzoek naar henzelf. Hun eerste plaat, meer dan tien jaren geleden, was een dikke knipoog naar Cult of Luna en aanverwanten. Met “Noir” deden ze dat trucje enkele jaren later nog eens over, als ware wel met een meer progressieve invalshoek. “Providence” uit 2009 zorgde voor een grote ommekeer en hun gekende kwaliteiten weren ingewisseld voor erg ongeïnspireerde zooi opgebouwd rond verdwaalde post-rickriffjes en zeurende zang. Ik denk dat de band het zelf ook doorhad, want ze knutselden zes jaren aan opvolger “Secret youth“. Om meteen met de deur in huis te vallen en alle illusies in de kiem te smoren: de nieuweling bouwt verder op het saaie “Providence“. Echter niet getreurd, de nummers zijn kwalitatief exponentieel beter dan die op op Callisto’s voorganger. De dynamiek van “Noir” wordt gekoppeld aan sterk songs. Jani Ala-Hukkala zijn teelballen zijn blijkbaar enkele centimeters ingedaald want de beste kerel klinkt alsof hij wat meer ballen gekregen heeft. De schreeuwzang is nagenoeg haast volledig naar de achtergrond verwezen. Eerlijk gezegd weet ik niet of het een echt gemis is. Met “Secret youth” heeft Callisto een eigen plaatsje opgeëist en werpt het verleden van hun af. Hun eigenzinnige mix van avantgarde rock, sludge metal en avontuurlijke escapades laten de band erg origineel overkomen. Van zanglijnen die doen denken aan Anathema, tot stevigere (al blijft het meestal rustig) uitbarstingen zoals Cult of Luna, tot vreemde akkoordenschema’s, you’ll have it all! Belangrijk in dit verhaal is de elektronica van Arto Karvonen die nooit op de voorgrond staat, maar onmiskenbaar zijn stempel drukt. Toch is een stortvloed aan superlatieven niet aan de orde. Spijtig genoeg slaagt Callisto er niet in de aandacht voor een vol uur vast te houden. Halverwege het uur mag dan wel het pareltje “Breasts of mothers” de revue passeren, toch loert duivel Saaiheid om de hoek. Ondanks de grote stappen voorwaarts blijft de zang wederom een hekelpunt en wordt het na een poos toch weer zagerig. Graag wat meer variatie zoals tijdens het eerste deel van de plaat. Desalniettemin heeft Svart Records een kwalitatief erg hoogstaande plaat op de teller staan. Petje af.

Flp: 83/100

Callisto – Secret youth (Svart Records 2015)
1. Pale pretender
2. Backbone
3. Acts
4. The dead layer
5. Lost prayer
6. Breasts of mothers
7. Grey light
8. Ghostwritten
9. Old souls
10. Dam’s lair road

Cult of Luna – Vertikal II

Het heerschap Persson wist tijdens Hellfest te vertellen dat elk jaar wat nieuws uitbrengen de muzikale kwaliteit niet ten goede zou komen. Hoewel Cult of Luna 5 jaren heeft gelaten tussen de laatste 2 langspelers, verschijnt er dit jaar een dubbel aan releases. Eerder dit jaar bewees “Vertikal” al dat de band op eenzame hoogte staat en “Vertikal II” onderstreept dit nogmaals. De 4 tracks op deze mini zijn eerder niet uitgebracht en stammen uit dezelfde periode dat “Vertikal” ingeblikt werd. Geen nood, dit zijn geen opvullertjes, maar beresterke prachtnummers dit voortborduren om de minimalistische inslag die ook grote broer kenmerkte. “ORO” is erg ingetogen en sfeervol. “Light chaser” klinkt dan weer meer machinaal door de computergeluiden die lijken weggelopen uit een jaren tachtig computerspelletje. De muzikale lagen zwellen dik op en steeds meer valt er wat te ontdekken. Justin “Godflesh” Broadrick verzorgt een erg poppy klinkende remix van “Vicarious redemption”. Jammer dat dit nummer niet terug te vinden is op de vinylversie. Ik snap niet goed waarom niet eigenlijk. En nu we toch aan het zaniken zijn; Cult of Luna zou eens werk mogen maken van fatsoenlijk artwork en dito verpakkingen. Een lousy digifile stelt toch niks voor? Maar er toch wat moois van! Soit, “Vertikal II” dekt de lading van muziek volledig en Cult of Luna geeft alle andere bands het kijken na. Als geen ander weten ze loeiharde sludge te combineren met erg sferische elementen kenmerkend voor post-rock en ambient. Hulde!

FLP: 95/100

Cult of Luna – Vertikal II (Indie Recordings 2013)
1. ORO
2. Light chaser
3. Shun the mask
4. Vicarious redemption