cult of luna

Heaume Mortal – Solstice

Heaume Mortal is een project van de Fransman Guillaume Morlat (o.a. Cowards, Eibon) die bijgestaan wordt door mede-Cowards bandlid Julien Henri op zang en drummer Jordan Bonnet. In de vorm van “Solstice” verschijnt via Les Acteurs de L’Ombre Productions het debuut dat met een speeltijd van een dik uur heel wat te bieden heeft. Op het twee minuten durende raggende “South of no north” na, klokken de andere nummers af op zo’n zeven tot maar liefst dertien minuten. Kort door de bocht gezegd kan Heaume Mortal’s muziek als black/doom bestempeld worden, hoewel er op tijd en stond ook wel een blastbeat de revue passeert. In opener “Yesteryears” vormen die snelheidsuitbarstingen van de drums een mooi contrast met de trage repetitieve riffs. En Julien, die schreeuwt letterlijk de longen uit zijn lijf, maar weet ook dat hij de lange nummers niet moet vol zingen en laat zo voldoende ruimte voor instrumentale spanningsbogen; afsluiter “Mestreguiral” is zelfs volledig instrumentaal. In het iets te langdradige “Oldborn” laat hij horen een gevarieerd klankenpallet uit zijn strot te kunnen persen dat aanvullend werkt op de experimentele twists die de muziek hier Akercoke-gewijs neemt. In de sludgy doompartijen horen we subtiele invloeden van bands als Cult Of Luna, Yob of landgenoten Verdun terug en de song kent een pakkende melodieuze finale met prachtige gitaarleads. “Erblicket die Tochter des Firmament” is dan weer een heuse Burzum cover. Ik had het nummer eerlijk gezegd niet meteen herkend aangezien dit toch wel een zwaardere uitvoering is dan het origineel. Extra punten trouwens om eens een andere song dan “Burzum” of “Jesu død” van de “Filosofem“-plaat onder handen te nemen. Ook in de reeds vermelde instrumentale hekkensluiter duiken invloeden van Burzum op door het desolaat keyboardlijntje dat doorheen het spookachtige ambient-nummer waart. “Tongueless (Part III)” – waar delen I en II te beluisteren zijn is me een raadsel – combineert post-rock grandeur met beukende sludge die overgoten is met een black metal-sausje maar kan opnieuw niet de volle twaalf minuten de aandacht erbij houden. Graag op een volgende plaat wat compacter materiaal pennen, dan komt het helemaal goed met dit Heaume Mortal.

JOKKE: 77/100

Heaume Mortal – Solstice (Les Acteurs de L’Ombre Productions 2019)
1. Yesteryears
2. South of no north
3. Oldborn
4. Erblicket die Tochter des Firmament (Burzum cover)
5. Tongueless (Part III)
6. Mestreguiral

Encircling Sea – Hearken

De Aussies van Encircling Sea volg ik al sinds hun debuut “I” uit 2009. Met “Hearken” zijn ze na een stilte van vijf jaar terug boven water gekomen en daar ben ik héél blij mee. Ten opzichte van voorganger “A forgotten land” is er in de post-black van het trio nu minder ruimte voor lange, uitgesponnen passages of folky akoestische intermezzo’s en ligt de nadruk meer op de heavy elementen, hoewel groots klinkende en uitwaaiende gitaarclimaxen nog steeds aanwezig zijn. Dat vertaalt zich ook in de speelduur van de nummers want hoewel deze nog steeds op een gemiddelde van tien minuten afklokken is dat naar Encircling Sea begrippen relatief kort (ze draaiden in het verleden hun hand niet om voor twintig à veertig minuten durende composities). Zelden klonk de band zo agressief of recht-voor-de-raap als in het voortstuwende “Everoak” of “Elderfire“, een song waarbij er naast de nodige blastbeats een flinke portie sludge in de riffs verwerkt zit. In hekkensluiter “Kinsoil” zorgen vrouwelijke zang (die verzorgd werd door Ramanee King, de vrouw van frontman Robert Allen) en ingetogen gitaargetokkel voor een intieme atmosferische toets, hoewel nadien ook terug alle registers opengetrokken worden. In de imposante sound die Encircling Sea neerzet zit zowel de drukte van de geïndustrialiseerde beschaving als de primitieve schoonheid van de natuur vervat. Dit doet de band door elementen van sludge, black, doom en post-metal te blenden tot een krachtig, zij het niet zo origineel meer, geheel (hallo Cult Of Luna in opener “Bloodstone“). Maar zolang dit pakkende songs oplevert, maal ik daar niet om. “Hearken” is dan ook een héél fijne plaat geworden waarbij er aandacht besteed wordt aan de mislukkingen en triomfen van onze voorouders en de spirituele groei van de mensheid zoals blijkt in “Kinsoil“: “Our roots reach across generations / Through blood and spirit/ The connections flow / … Our hearts are in these forests / These rivers, these stones / And all throughout these valleys / Rejoice in the Truth of home”. Liefhebbers van Cult Of Luna, Downfall Of Gaia en Fall Of Efrafa zullen dit wel kunnen smaken. Hopelijk krijgen we de band ook eens in onze contreien te zien.

JOKKE: 85/100

Encircling Sea – Hearken (EPV Recordings 2018)
1. Bloodstone
2. Elderfire
3. Everoak
4. Sunhelm
5. Kinsoil

Hemelbestormer – A ring of blue light

Muziek zegt soms véél meer dan woorden. Dat vinden ze ook bij Hemelbestormer want sinds 2012 bestookt dit kwartet ons met haar instrumentale mix van post-metal, doom, black metal en ambient. Onze landgenoten, waarvan sommigen in de huidige of verleden tijd actief zijn (waren) bij o.a. Gorath, Death Penalty en Hedonist, mikken vooral op het buitenland, iets wat duidelijk wordt na één blik op hun concertagenda. Het professionalisme dat ze op gebied van podiumuitstraling en artwork aan de dag leggen, zal hier zeker een helpende hand bij zijn, maar de kern blijft natuurlijk de muziek. Persoonlijk vind ik dat in deze niche de beste platen al lang geschreven zijn. De grote jongens die daarvoor verantwoordelijk zijn, hielden het ook al bijna allemaal voor bekeken of gaven een andere draai aan hun muzikale aanpak. Hemelbestormer doet echter stug haar eigen ding, lijkt daar ook steeds beter in te worden en evenaart nu voor het eerst haar live-performances ook op plaat. Vanaf de eerste tonen van opener “Eight billion stars“, verdwijnt de zon en maakt ze plaats voor duisternis. Tijdens de kolossale instrumentale tracks verzin ik allerlei toegevoegde lagen (en soms zelfs vocalen) bij het hoorspel. Hemelbestormer hanteert immers de less is more-aanpak waarbij lang uitgesponnen nummers rond een paar ideeën zijn opgebouwd en niet tot aan het gaatje volgepropt zitten met riffs, breaks of tempowisselingen. Wil dat dan zeggen dat ik vocalen mis? Misschien wel, maar ik vind het op deze manier – waarbij er heel wat ruimte voor de eigen verbeelding overblijft – ook best OK. Vergelijk het met een goed boek dat meer inspanning vraagt dan de filmversie waarbij alles voor jou ingevuld wordt. Wel vind ik de heren nog steeds overtuigender klinken tijdens de heftige beukstukken. De rustige passages lijken soms eerder een noodzakelijk kwaad, te zijn om daarna terug alles uit de kast te kunnen halen tijdens het dreunende forsbollengeweld. Sommige overgangen of climaxopbouwen hoor je al van ver afkomen en hier en daar zijn er passages die wat langdradig zijn, wat echter niet wil zeggen dat “A ring of blue light” een slechte plaat is, verre van zelf. De vier échte songs – “Clusters” en “Blue light” zijn eerder intermezzi – hebben elk hun catharsische momenten en melodieën die in je hoofd blijven naspoken waarbij “Towards the nebula” er wat mij betreft duidelijk bovenuit springt, deels door haar a-typische lichtvoetige start en deels door het geflirt met maatwisselingen. Stiekem verlang ik op toekomstige platen een verdere uitwerking van deze aanpak, want ik weet niet hoever de houdbaarheidsdatum anders nog strekt. Bij de bandnaam, die kan verwijzen naar iemand met revolutionaire denkbeelden, hoort misschien iets meer out of the box-denken? Ondanks deze bemerkingen – de lat ligt dankzij Cult Of Luna, Isis, Omega Massif en Amenra – immens hoog voor dit genre, heeft Hemelbestormer met de gekende bouwstenen ervan geen grensverleggende (dat hoeft ook helemaal niet) maar wel een meer dan overtuigende en genietbare plaat bij mekaar geschreven. Probeer ze vooral ook live eens mee te pikken en te ondergaan!

JOKKE: 82/100

Hemelbestormer – A ring of blue light (Ván Records 2018)
1. Eight billion stars
2. Clusters
3. Towards the nebula
4. Redshift
5. Blue light
6. The serpent bearer

Ortega – Sacred states

Jullie denken nu misschien dat ik een verdoken Hollander ben of dat ik steekpenningen van de Nederlandse ambassade ontvang om hun cultuur te promoten daar hier de laatste tijd weer enkele Nederlandse releases de h(em)el ingeprezen werden, maar niets is minder waar. Je kan gewoon niet om het feit heen dat onze noorderburen de laatste maanden weer erg sterk uit de hoek kwamen met al wat (extreme) metal aanbelangt. Verwoed, Herder, Urfaust, Iskandr, …stuk voor stuk releases die ons bij Addergebroed wisten te overtuigen en nu is het de beurt aan Ortega – zeg maar gerust de beste post-metal/doom/sludge band uit de Lage Landen – om zich opnieuw te bewijzen. Ik volg het kwartet uit Groningen reeds sinds debuut “1634” uit 2010 en sindsdien hebben ze me nooit teleurgesteld met hun releases. Wel heeft het enkele jaren geduurd alvorens een volwaardige tweede langspeler boven water kwam – de tussentijd werd opgevuld met enkele EP’s – maar aan dat wachten is met “Sacred states” nu een eind gekomen. Een klein uur lang krijgen we een hybride vorm van post-metal, doom en sludge voorgeschoteld die dankzij de recording skills van JB van der Wal (Herder/Aborted) oorverdovend hard uit onze speakers knalt. Post-metal mag dan wat op zijn retour zijn, toch levert Ortega een plaat af die het genre terug een fikse stamp onder de reet geeft. Nu is de term “post-metal” ook wel wat kort door de bocht want de uit post-rock ontleende grootse melodieën duiken enkel in beperkte mate op in opener “Strong eye“, het reeds eerder verschenen “Crows” en afsluiter “Void“, maar er wordt wel volgens de wetten van het genre gespeeld met het spanningsveld tussen sloophamer beukstukken (“Strong eye” bevat zo’n heerlijk donderende breaks) en ingetogen passages. Kan ook niet anders als je kolossale tracks van tien tot achttien minuten de hele rit boeiend wilt houden. De voorliefde voor bands als Neurosis en Cult Of Luna valt niet te ontkennen en in het iets te langdradige “Maelstrom” passeren enkele Amenra-achtige snijdende riffs, maar geen kat die daar om maalt natuurlijk. Maurice de Jong (Gnaw Their Tongues) voorziet sommige tracks van een subtiele elektronica-laag die een lekkere icing on the sludge cake vormt. In het tamelijk compacte “Descending ladders” geeft Ortega dan weer een meer noise-achtige dreun op je smoelwerk en verzorgt Ethan Lee McCarthy (Primitive Man) de tweede stem met zijn overstuurde vocalen.  Een welgekomen afwisseling want de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat de droogkorrelige vocalen van frontman Richard soms wat eentonig zijn – een euvel waaraan wel meer post-metal bands lijden (zelfs het geniale Cult Of Luna). In het logge “Void” perst hij echter het uiterste uit zijn stembanden – graag meer van dat! Voor de rest kan ik hier niet veel negatiefs over zeggen of het moet het enigszins genre-vreemde hoesontwerp van de plaat zijn, waarvan ik nog steeds niet goed weet wat ervan te denken. Maar in elk geval beter dan de zoveelste cover met één of ander aan-de-zee-gerelateerd tafereel op, want dat is ondertussen toch wel wat afgezaagd. Neen, met “Sacred states” consolideert Ortega in onze contreien haar stekje aan de top van het genre.

JOKKE: 84/100

Ortega – Sacred states (Consouling Sounds/Tartarus Records/Narshardaa Records 2016)
1. Strong eye
2. Maelstrom
3. Descending ladders
4. Crows
5. Void

Bossk – Audio noir

Bossk,… Het doet ons steeds denken aan het haast gelijknamige merk voor boormachines, maar de Engelse band heeft zijn naam ontleent aan een karakter uit Star Wars. Eentje waarvan we nog nooit hebben gehoord om eerlijk te zijn. Haast idem voor de band Bossk, maar zelfs zonder een rits aan albums en uitgebreide tours heeft de band zich toch een opmerkelijke status bezorgd. Sinds 2005 hebben ze een resem mini’s en een split uitgebracht. Bossk stak ook enkele jaren onder de grond om gereïncarneerd te worden in 2012. Dit jaar zag hun allereerste full album “Audio noir” het levenslicht. En jongens, wat een knaller! Deathwish Inc. had dat ook door. En er zijn nog meer parallellen, daar Bossk’s bassist Tom manager is van Converge. Bon. De muziek. Die is goed. Uitstekend zelfs. “Audio noir” is een multigelaagd werkje geworden bestaande uit een bonte mengelmoes van stoner doom (zoals “Heliopause“) en post-rock/metal (zoals “Relancer“). Zie het gerust als een of andere mix tussen The Ocean, Godspeed You! Black Emperor en Cult of Luna. Opgepast: grootspraak! “Audio noir” laat zelfs een Cult of Luna ongeïnspireerd klinken. Het hele schijfje staat bol van de verrassingen (gaande van vreemde delays, tribal drumming, agressieve screams tot dromerige gitaarriedels) zodat de schijf in één ruk uitgeluisterd kan worden. Het poppy psychedelisch startende “Kobe” eindigt in een georchestreerde chaos om nadien weer een andere emotie tevoorschijn te toveren. Alle tracks vloeien ook mooi in elkaar over en nergens valt een leegte. Gelaagde synths werken alles uit tot in de details en ondanks dit veelvoud aan prikkels klinkt “Audio noir” nergens vreemd, vervelend avantgarde of té fel out of the box. Wel durven we stellen dat Bossk apart klinkt en een erg ruim publiek kan en zal aanspreken. Wij zijn overtuigd en we twijfelen er niet aan dat de rest van de wereld snel zal volgen. Voorlopig dé plaat van het jaar.

Flp: 94/100

Bossk – Audio noir (Deathwish Inc. 2016)
1. The reverie
2. Heliopause
3. Relancer
4. Kobe
5. Atom smasher
6. Nadir
7. The reverie II

Callisto – Secret youth

Callisto; gekend als Finse helden al even opzoek naar henzelf. Hun eerste plaat, meer dan tien jaren geleden, was een dikke knipoog naar Cult of Luna en aanverwanten. Met “Noir” deden ze dat trucje enkele jaren later nog eens over, als ware wel met een meer progressieve invalshoek. “Providence” uit 2009 zorgde voor een grote ommekeer en hun gekende kwaliteiten weren ingewisseld voor erg ongeïnspireerde zooi opgebouwd rond verdwaalde post-rickriffjes en zeurende zang. Ik denk dat de band het zelf ook doorhad, want ze knutselden zes jaren aan opvolger “Secret youth“. Om meteen met de deur in huis te vallen en alle illusies in de kiem te smoren: de nieuweling bouwt verder op het saaie “Providence“. Echter niet getreurd, de nummers zijn kwalitatief exponentieel beter dan die op op Callisto’s voorganger. De dynamiek van “Noir” wordt gekoppeld aan sterk songs. Jani Ala-Hukkala zijn teelballen zijn blijkbaar enkele centimeters ingedaald want de beste kerel klinkt alsof hij wat meer ballen gekregen heeft. De schreeuwzang is nagenoeg haast volledig naar de achtergrond verwezen. Eerlijk gezegd weet ik niet of het een echt gemis is. Met “Secret youth” heeft Callisto een eigen plaatsje opgeëist en werpt het verleden van hun af. Hun eigenzinnige mix van avantgarde rock, sludge metal en avontuurlijke escapades laten de band erg origineel overkomen. Van zanglijnen die doen denken aan Anathema, tot stevigere (al blijft het meestal rustig) uitbarstingen zoals Cult of Luna, tot vreemde akkoordenschema’s, you’ll have it all! Belangrijk in dit verhaal is de elektronica van Arto Karvonen die nooit op de voorgrond staat, maar onmiskenbaar zijn stempel drukt. Toch is een stortvloed aan superlatieven niet aan de orde. Spijtig genoeg slaagt Callisto er niet in de aandacht voor een vol uur vast te houden. Halverwege het uur mag dan wel het pareltje “Breasts of mothers” de revue passeren, toch loert duivel Saaiheid om de hoek. Ondanks de grote stappen voorwaarts blijft de zang wederom een hekelpunt en wordt het na een poos toch weer zagerig. Graag wat meer variatie zoals tijdens het eerste deel van de plaat. Desalniettemin heeft Svart Records een kwalitatief erg hoogstaande plaat op de teller staan. Petje af.

Flp: 83/100

Callisto – Secret youth (Svart Records 2015)
1. Pale pretender
2. Backbone
3. Acts
4. The dead layer
5. Lost prayer
6. Breasts of mothers
7. Grey light
8. Ghostwritten
9. Old souls
10. Dam’s lair road

Cult of Luna – Vertikal II

Het heerschap Persson wist tijdens Hellfest te vertellen dat elk jaar wat nieuws uitbrengen de muzikale kwaliteit niet ten goede zou komen. Hoewel Cult of Luna 5 jaren heeft gelaten tussen de laatste 2 langspelers, verschijnt er dit jaar een dubbel aan releases. Eerder dit jaar bewees “Vertikal” al dat de band op eenzame hoogte staat en “Vertikal II” onderstreept dit nogmaals. De 4 tracks op deze mini zijn eerder niet uitgebracht en stammen uit dezelfde periode dat “Vertikal” ingeblikt werd. Geen nood, dit zijn geen opvullertjes, maar beresterke prachtnummers dit voortborduren om de minimalistische inslag die ook grote broer kenmerkte. “ORO” is erg ingetogen en sfeervol. “Light chaser” klinkt dan weer meer machinaal door de computergeluiden die lijken weggelopen uit een jaren tachtig computerspelletje. De muzikale lagen zwellen dik op en steeds meer valt er wat te ontdekken. Justin “Godflesh” Broadrick verzorgt een erg poppy klinkende remix van “Vicarious redemption”. Jammer dat dit nummer niet terug te vinden is op de vinylversie. Ik snap niet goed waarom niet eigenlijk. En nu we toch aan het zaniken zijn; Cult of Luna zou eens werk mogen maken van fatsoenlijk artwork en dito verpakkingen. Een lousy digifile stelt toch niks voor? Maar er toch wat moois van! Soit, “Vertikal II” dekt de lading van muziek volledig en Cult of Luna geeft alle andere bands het kijken na. Als geen ander weten ze loeiharde sludge te combineren met erg sferische elementen kenmerkend voor post-rock en ambient. Hulde!

FLP: 95/100

Cult of Luna – Vertikal II (Indie Recordings 2013)
1. ORO
2. Light chaser
3. Shun the mask
4. Vicarious redemption