Andracca was een bandnaam die me tot voor kort onbekend in de oren klonk, maar waar het Duitse Vendetta Records verandering in bracht. Deze Engelse blackmetalband werd in 2016 opgericht in Lancashire, North Wales waarna twee jaar later het debuut “Morgulduin” verscheen, een album vol – u vermoedde het wellicht al op basis van de titel – door Tolkien’s universum geïnspireerde black metal.

We zijn nu echter acht jaar verder en de heren lijken deze fantasy wereld achter hun te willen laten op de tweede full-length “To bare the weight of death” en dat in ruil voor een meer aardse en persoonlijke thematiek die ook reeds terug te vinden was op de EP “A sermon in the universal language of suffering” uit 2020. Het geheel van muziek en teksten wil deze keer grimmige herinneringen en reflecties over de opeenvolgende cycli van verdriet die we de afgelopen jaren hebben doorstaan blootleggen. De zes nummers vertellen een reis van schijnbaar onontkoombare wanhoop en hopeloosheid naar een verzoening met onze sterfelijkheid en een gewillige omhelzing van de dood in al zijn vormen, zowel lichamelijk als metafysisch. Dit pad blijft echter nooit lineair; we komen onderweg talloze nederlagen tegen die steeds scherpere lagen van verdriet aan het licht brengen. Ondanks deze realiteit van verlies wordt er, in een volledige overgave aan de dood, uiteindelijk een diep gevoel van waardering voor het leven verzameld dat voorheen ongrijpbaar was.

Black metal klinkt voor buitenstaanders dikwijls als duivelse teringherrie zonder enige vorm of inhoud, maar u en ik weten dankzij een jarenlange waardering en passie voor het genre wel beter. Andracca is een mooi voorbeeld van een band die niet vies is om een diepgaande emotionele lading in diens zwartmetaal te steken zonder daarbij de emo-toer op te gaan. De hierboven beschreven tweestrijd tussen leven en dood evenals het desolate karakter van de heimat worden perfect weerspiegeld in de soms weemoedige, dan weer vurige black metal van het gezelschap. Voor mij komen alle krachten van deze bende perfect samen in het onstuimige “Oceans of fire” dat enerzijds het meest cinematografische maar ook ietwat sombere gitaarspel, en anderzijds ook de meest flamboyante tremolo’s van deze plaat bevat.

De gitaristen fleuren de zwartgeblakerde klanken in nummers als “Rise, or be forever fall’n” , “Antithesis of hope” en “Hollow altars” met erg knappe, door eerder traditionele heavy metal beïnvloedde gitaarsolo’s op en het drumspel vertoont heel wat punch. Er zit voorts een soort angst in de zang gecapteerd zonder overdreven verdrietig te worden en de muziek bewandelt een pad vol rusteloosheid maar toch ook kracht. Andracca vuurt een quasi constante aanval van intense maar toch harmonieuze klanken (met een vleugje majestueusheid) af die nergens vervelen of in eentonigheid vervallen.

Meedogenloos eerlijk en emotioneel luidt “To bare the weight of death” een triomf in de eenheid van leven en dood in. Deze unie werd alleen mogelijk gemaakt door de aanvaarding van de onlosmakelijke aard van deze twee krachten. Andracca nodigt de luisteraar uit om te delen in deze triomf middels een extatische greep op hun eigen leven waarin ze via het erg knappe en beklijvende “To bare the weight of death” een inkijk geven.

JOKKE: 87/100

Andracca – To bare the weight of death (Vendetta Records 2024)
1. To bear the weight of death
2. Rise, or be forever fall’n
3. Oceans of fire
4. Antithesis of hope
5. Lamentation of divinity
6. Hollow altars