“Death is absent“…je zou het de laatste weken niet meteen zeggen. Magere hein loert immers voortdurend vanuit de schaduw om soms onverwachts hard toe te slaan. Sommigen onder ons staren de dood echter ook zelf in de ogen en beslissen met eigen hand het tijdige voor het eeuwige in te ruilen. Zo diende de wereld der harde metalen recent nog onverwachts afscheid te nemen van Ulver-keyboardspeler Tore Ylwizaker en Abigor-mastermind Peter Kubik die beiden besloten de eer aan zichzelf te houden. De teksten op Aethyrick’s (alweer) vijfde langspeler erkennen en eren de rol van Pietje de Dood als de blusser van het sterfelijke leven, maar ontkennen tegelijkertijd zijn gezag over de vlammen van het eeuwig geloof. Paden komen tot een einde. Stemmen vallen stil. Harten stoppen met kloppen. Maar het lied van de Geest gaat door, en dus is de dood werkelijk afwezig. De zes nieuwe nummers die “Death is absent” voor ons in petto heeft, belichamen overduidelijk de mysteries van de existentiële nachtzijde.

Nadat The Sinister Flame de deuren voorgoed dichtsloeg, moest het duo Gall en Exile na een jarenlange samenwerking met het Finse label op zoek naar een nieuwe partner in crime, die gelukkig tamelijk snel gevonden werd in End All Life Productions, wiens releases door het machtige Norma Evangelium Diaboli verdeeld worden. Op zich misschien een ietwat vreemde keuze gezien het extreem melodieuze karakter van Aethyrick’s muziek. Wij hebben de black metal van het duo met een extreem gevoelig oor voor pakkende melodieën echter altijd al kunnen smaken, maar tegelijkertijd dienden we wel vast te stellen dat er telkenmale weinig spectaculair nieuws te melden viel op een Aethyrick-release, hoewel de meest recente EP “Kolme veljestä” wel wist te verrassen met een Finse titel en langere composities.

Op “Death is absent” mogen we echter wel van een subtiele koerswijziging spreken daar het gaspedaal doorgaans een stuk dieper ingeduwd wordt, wat al meteen duidelijk wordt in opener “The fire that sires the sun” en het mogelijks nog venijnigere “Empyrean silver” en “Beyond all death“. Maar ondanks de agressie die in de composities is geslopen, behoudt Aethyrick’s muziek wel diens sterk melodieuze blauwdruk, of dat nu middels meeslepende leads en gitaarmelodieën of toetsen en piano is. De gevoelige kant kan zoals in de finale van “The hands of fate” ook verpakt zitten in een korte akoestische passage en heldere zang. De sound van de Finnen is dan ook overduidelijk geworteld in de melodieuze en atmosferische kant van black metal uit het midden van de jaren ’90. Net zoals dat bij enkele grootheden uit het verleden het geval is, is Aethyrick’s muziek erg evocatief en roept die een tijd op waarin het genre voor het eerst tot hun verbeelding sprak.

Door het gemiddelde tempo een stuk de hoogte in te jagen, komt Aethyrick op deze vijfde langspeler dus toch enigszins verfrissend voor de dag. Wie vooral de mid-tempo kant van de Finnen bewonderde, hoeft trouwens niet te treuren want middels “Midwinter masks” en de beklijvende afsluiter “Only junipers grow on my grave” staan er nog steeds signature melodieuze gematigde Aethyrick kleppers op de tracklist. Aanrader!

JOKKE: 84/100

Aethyrick – Death is absent (End All Life Productions 2024)
1. The fire that sires the sun
2. Empyrean silver
3. Beyond all death
4. Midwinter masks
5. The hands of fate
6. Only junipers grow on my grave