finland

Celestial Grave – Secular flesh

Het duurde even alvorens het kwartje viel bij Celestial Graves volwaardige debuut “Secular flesh“. Reden daarvoor is de duistere en dichte, mistige sound die op zich wel bijdraagt aan de mysterieuze waas die de band omhult en het doet lijken alsof deze muzikale hersenspinsels uit de diepste crypten van de Finse black metal-scene opborrelen. Op de vorige releases (de “Burial ground trance” demo uit 2016 en de “Pvtrefactio” EP uit 2017) kon je nog wel enkele typische Finse melancholische black metal-elementen ontwaren, maar op “Secular flesh” gaan de twee Finnen stug hun eigen weg. Dit vraagt heel wat van de luisteraar want het gemusiceer is bij wijlen krankzinnig te noemen, niet in termen van duizelingwekkend technisch vernuft maar eerder qua mate van behap- en verteerbaarheid. De muzikale waanzin vormt dan ook een perfecte symbiose met het intrigerende Salvator Dalí-achtige hoesontwerp. Hoewel er nog steeds ruimte voor melodie is, zit deze ver weg in de hypnotiserende massa verstopt. Rauwe, oude Darkthrone-achtige black wordt afgewisseld met een meer ritualistische benadering en tremolo-picking riffs snijden als een vlijmscherp mes doorheen verwrongen dissonante soundscapes waardoor getormenteerde krijsen en ijselijke uithalen echoën. Zap niet zomaar naar een gemakkelijker verteerbare plaat over, maar geef “Secular flesh” de nodige tijd om op je gemoed te laten inwerken.

JOKKE: 82/100

Celestial Grave – Secular flesh (Iron Bonehead Productions 2019)
1. Lamentation
2. Secular flesh
3. Gasping from lips of night
4. Calamitous love

Swallow The Sun – When a shadow is forced into the light

Muziek is een vehikel voor vele emoties. Het zal de doorwinterde doom fanaat, alsook de liefhebbers van menig soft rock ballade, niet verbazen dat vooral verdriet tot zijn recht komt. Na het overlijden van zijn partner, zangeres Aleah Stanbridge, kroop Swallow The Sun gitarist Juha Raivo dus in zijn pen en snaren om dit gemis van zich af te proberen schrijven. Alle respect en deelneming dus. Ik hoop echter voor de beste man dat hij er zich beter door is gaan voelen, want het nieuwe Swallow the Sun album is zeker niet zijn beste werk. Laten we beginnen bij wat er wel goed zit, namelijk de atmosfeer van “When a shadow is forced into the light“. Die is naar goede gewoonte behept met nogal wat meeslepende tristesse en pathos, welke worden uitgewerkt in de vele rustige passages met cleane zang, zuivere gitaren en etherische keyboardklanken. Helaas ligt daar ook het zwakke punt van dit album dat dermate introspectief is dat het elke vorm van spanning en kracht ontbeert. Lekker om een potje op je janken zou je dus kunnen zeggen? Eigenlijk niet, want de oninteressante vocalen, die vooral bestaan uit semi-parlando met Fins accent en zwakke screams, zijn slaapverwekkend op de momenten dat ze niet storen. Daarenboven is de productie aan de dunne kant, zijn de songs net iets te eenvoudig en is het ergens een pijnlijk voorbeeld dat rauwe gevoelens geen garantie zijn voor originaliteit. Zowat iedereen die ik ken, valt over zijn/haar voeten om dit opus te loven, maar voor mij persoonlijk is “When a shadow is forced into the light” weinig meer dan een goed bedoelde, fletse bedoening. 

Xavier: 68/100

Swallow The Sun – When a shadow is forced into the light (Century Media 2019)
1. When A shadow is forced into the light
2. The crimson crown
3. Firelights
4. Upon the water
5. Stone wings
6. Clouds on your side
7. Here on the black earth
8. Never left

Krypts – Cadaver circulation

Hoogtijd om nog eens een death metal-schijf onder onze kritische loep te nemen. De (on)gelukkige van dienst is het Finse Krypts dat reeds twee langspelers op haar palmares heeft staan en in de vorm van “Cadaver circulation” de teller op drie zet. Nu is de term death metal wel wat te beperkend voor het kwartet want de heren houden er ook van om sinds de drie jaar geleden verschenen voorganger “Remnants of expansion” tergend trage en loodzware doomstukken uit hun instrumenten te persen. Geen moderne technische hoogstandjes gelukkig maar een in reverb doordrenkte morbide atmosfeer, is wat we zes nummers lang voorgeschoteld krijgen met “The reek of loss” als sprekend voorbeeld. Zoals wel meer het geval is bij death metal, zijn de vocalen wat aan de eentonige kant, maar zanger/bassist Antti Kotiranta beseft dat hun muziek best mag ademen – in dit geval eerder uitstoten van grafgeuren – en brult het boeltje gelukkig niet voortdurend dicht. In “Echoes emanate forms” gaat hij wel een paar keer met zijn stem de hoogte in en die screams zorgen voor afwisseling met zijn diepe grunts. In het korte “Mycelium” nemen de gitaren een nerveuze wending aan en blijken ze de voorbode van één van de snelste uitbarstingen op de plaat te zijn. “Vanishing” straalt dan weer een zwartmetalen sfeer uit en wisselt extremen qua tempo af. Save the best for last geldt absoluut voor deze plaat want in de vorm van “Circling the between” krijgen we een pakkende finale voorgeschoteld waarin de repetitieve gitaarriffs een trance-effect weten op te wekken, maar we worden toch ook weer even wakker geschud door een heuse snelheidsovertreding van de drummer, hoewel de gitarist stug op doomtempo blijft verder gaan. Vette schijf die een heerlijke mix van twee extreme muziekstijlen laat horen.

JOKKE: 80/100

Krypts – Cadaver circulation (Dark Descent Records 2019)
1. Sinking transient waters
2. The reek of loss
3. Echoes emanate forms
4. Mycelium
5. Vanishing
6. Circling the between

Vargrav – Reign in supreme darkness

Nostalgische zielen, we zijn met velen in het black metal-wereldje. Er zijn wel enkele bands die met norse blik vooruit kijken, maar het gros van de blekkies speelt toch gretig in op die geromantiseerde begindagen van het genre. Het Finse Vargrav is zo’n band. Vorig jaar beleefden we dan ook heel wat plezier aan diens debuut “Netherstorm” dat ons terug katapulteerde naar het midden van de jaren ’90 toen symfonische black metal-platen als “Stormblåst“, “In the nightside eclipse“, “Seen through the veils of darkness“, “The sad realm of the stars“, “Dancing through the palace of the ungodly beauty“, “…Memoriam draconis” en “Witchcraft” op mijn slaapkamer door de speakers van mijn stereoketentje – dat ik voor mijn plechtige communie had gekregen – knalden. V-Khaoz – de man achter Vargrav en met een palmares aan bands zoals Oath, Azaghal, Druadan Forest, Hin Onde en Kalmankantaja een veteraan in de Finse black metal-scene – smeedt het ijzer terwijl het heet is, want in de vorm van “Reign in supreme darkness” ligt er al een opvolger klaar. Nadat de symfonische toetsen van de intro tot epische proporties aangezwollen zijn, maken de nocturne klanken van “The glory of eternal night” zich van ons meester. Dit nummer was – samen met een coverversie van Emperor’s “Ancient queen” reeds te horen op de appendix-EP die het debuut vergezelde. Vanaf “Dark space dominion” krijgen we dan nog zes nummers lang écht nieuw werk te horen dat in het verlengde ligt van “Netherstorm” met iets meer ruimte voor dynamiek. De middeleeuwse, mysterieuze en treurige keyboardklanken eisen als vanzelfsprekend de hoofdrol op binnen deze symfonische niche, maar alles staat of valt dan ook met de kippenvelfactor en die blijft spijtig genoeg toch deels achterwege. Zeker de eerste luisterbeurten blijft de symfonische mayonaise niet erg plakken. Het is pas na meerdere onderdompelingen in deze opperste duisternis dat de melodieën zich in je onderbewustzijn nestelen. In bijna elk nummer waart de echo van oude-Emperor rond, maar met de keizer van het genre kan Vargrav zich niet meten en dat gaat waarschijnlijk ook nooit gebeuren. Misschien dient er meer tijd genomen te worden voor het schrijfproces? Toch is “Reign in supreme darkness” een aanrader voor keyboard fetisjisten en wekte het plaatje nostalgische gevoelens los. Back to the nineties!

JOKKE: 81/100

Vargrav – Reign in supreme darkness (Werewolf Records 2019)
1. Intro – Et in profundis mysteriis operta
2. The glory of eternal night
3. Dark space dominion
4. In streams from great mysteries
5. As the shadows grow silent
6. Crowned by demonstorms
7. Godless pandemonium
8. Arcane stargazer

Ondfødt – Dödsrikets kallelse

Bij Immortal Frost Productions lijken ze een voorliefde te hebben voor de Finse black metal-scene. Onder de getekenden van het Belgische label treffen we onder andere Azaghal, Hautakammio, Oath en Ondfødt aan. Die laatste brengt vijf jaar na haar debuut langspeler “Hexkonst” een tweede album uit. De tien nieuwe nummers en intro die op “Dödsrikets kallelse” prijken worden er in vijfendertig minuten doorgejaagd. Ondanks de korte en bondige speelduur van de nummers valt er nochtans de nodige afwisseling te beleven in de Finse black die we voorgeschoteld krijgen. In songs als “Den sanna“, “Tidin e komi” en het met heerlijk venijnige riffs doordrenkte “Nerdreji i mörkri” willen de heren Owe Inborr en Jusso Englund laten zien dat ze als geen ander kunnen raggen en blazen en wanneer het in “Fri från slaveri” de black ’n roll tour opgaat en we meermaals aangespoord worden het woordje “satan” mee te kelen, moet ik soms aan de Deense collega’s van Horned Almighty denken. Maar het duo voelt zich niet te stoer om af en toe ook heerlijke melodieën op de luisteraar af te vuren of wat gas terug te nemen zoals in “No ere jo Satan“, waarin we ook een bijdrage horen van Finntroll zanger Mathias “Vreth” Lillmåns, en het melancholische “Födömd i evihejt“. Het vrij toegankelijke en van pakkende melodieuze leads voorziene “Midnatt” is met haar vijf minuten de langste song van de plaat en samen met het vurige “Nerdreji i mörkri” het beste wat “Dödsrikets kallelse” te bieden heeft. In “Dödens dröm” doen akoestische gitaren en grootse meeslepende leads de (gemoeds-)rust terugkeren om tenslotte via een cover van het voor mij ongekende Hämys nog éénmaal op die typisch Finse meezingbare manier terug te keren. Geen idee waar “Dödsrikets kallelse” ingeblikt werd, maar de plaat klinkt als een klok waardoor de gure riffs extra hard in je vel snijden. En ook de pompende basnoten weten zich goed doorheen de massieve riffmuur te wringen. Dikke duim omhoog voor Ondfødt.

JOKKE: 85/100

Ondfødt – Dödsrikets kallelse (Immortal Frost Productions 2019)
1. Intro
2. Den sanna
3. Fri från slaveri
4. Tidin e komi
5. No ere jo Satan
6. Nerdreji i mörkri
7. Den sista färden
8. Födömd i evihejt
9. Midnatt
10. Dödens dröm
11. Kun minä kuolen (Hämys cover)

Se Lusiferin Kannel – Valtakunta

Albums lijken gemiddeld steeds minder lang te duren. Hier zal enerzijds de korte aandachtspanne waar veel mensen tegenwoordig last van hebben wel wat mee te maken hebben. Anderzijds brengen heel wat artiesten een nieuwe plaat uit die draait om één of meerdere singles en daarnaast opvullers bevat. Het Finse Se Lusiferin Kannel trekt zich hier niets van aan en levert een kolos van een debuut af waarop slechts vier nummers prijken maar die tezamen op een dikke éénenzeventig minuten afklokken. De Finnen brachten “Valtakunta” oorspronkelijk in 2017 in eigen beheer uit maar Signal Rex geeft het ding nu een tweede leven inclusief nieuw artwork en nieuwe mastering door Stephen Lockhart (Studio Emissary). De plaat is het resultaat van vijf jaar schrijven en bijschaven aan de songs en laat een geluid horen dat liefhebbers van Darkspace of Borgne wel zal kunnen bekoren. Verder kunnen ook Paysage d’Hiver, Evilfeast en een Bekëth Nexëhmü wel als referentie genoteerd worden. “Valtakunta” is een uit-ontelbare-laagjes-bestaande vortex aan majestueuze atmosferische black metal en valt als één ellenlange ononderbroken kosmische trip te ondergaan. De sound is bij momenten heel overdonderend want de multi-dimensionale texturen klinken bombastisch en grandioos. Er gebeurt heel wat maar – eerlijk is eerlijk – tegelijk ook weinig want het is wel héél veel van hetzelfde. Het is dan ook niet alle artiesten gegeven om vier nummers met een gemiddelde speelduur van zeventien minuten van begin tot einde boeiend te houden. Akkoord, je zal her en der wel stukjes theremin ontwaren en de veelvuldig uit de kosmos neerdalende sacrale gezangen hebben soms wel wat weg van Batushka, maar er wordt in een nummer als “Ilmestys myrskystä” te weinig afgewisseld qua intergalactische snelheden. Middels “Auringon valtakunta” wordt de ruimtereis beëindigd en wanneer de overrompelende meteoorregen na dertien minuten stilvalt, brengen relaxerende ambientklanken de welverdiende rust. Op zich klinkt het allemaal niet erg verkeerd, maar een compactere aanpak had zijn vruchten in dit geval wel afgeworpen.

JOKKE: 75/100

Se Lusiferin Kannel – Valtakunta (Signal Rex 2019)
1. Edes vedet eivät saa rauhaa
2. Ilmestys myrskystä
3. Näin vastaa autio maa
4. Auringon valtakunta

Djevelkult/Kyy/Nihil Kaos -Kult of kaos serpent

Zin in een triootje waarbij we het op zijn Noors, Fins en Turks doen? Onder de noemers “Kult of kaos serpent” schotelt Saturnal Records ons een samenwerking voor tussen Djevelkult, Kyy en Nihil Kaos waarbij er een overkoepelende spirituele symbiose tussen de drie bands plaatsvindt. Enkel die eerste deed ten huize jokkemans een belletje rinkelen want eerder dit jaar namen we hun tweede langspeler “Når avgrunnen åpnes” onder de loep. Djevelkult trakteert ons op drie nieuwe en exclusieve tracks die van begin tot einde ondergedompeld zijn in klassieke Noorse black. De ijzige maar ietwat monotone screams van zanger/gitarist Dødsherre Xarim – sinds dit jaar ook frontman van Den Saakaldte – brengen afwisselend in het Engels en het Noors gezongen duivelse oorkondes en roepen schimmen op van een Tsjuder. De tremolo picking riffs en blastbeats zijn zoals verwacht veelvuldig aanwezig, maar er wordt ook op black ’n roll mid-tempo gespeeld waardoor de dynamiek wel snor zit. Alleen hebben we dit al tienduizendmiljard keer gehoord en is meer eigenheid welkom. Min of meer hetzelfde kan gezegd worden van Kyy (Fins voor ‘adder’) dat middels deze split twee jaar na haar debuut “Beyond flesh – beyond matter – beyond death” een eerste teken van leven laat horen. De sound is een stuk rauwer, de drummer mept botter en groffer en de zanger perst afwisselend high en low pitched screams uit zijn strot en in “Progress: leaping beyond God” horen we een stemgeluid dat het midden houdt tussen cleane en rauwe klanken. In “Ingress: womb of Lilith” merk ik een old-school Mayhem “Deathcrush“-era riffje op, hoewel Kyy minder primitief klinkt. Net als Djevelkult schudt ook dit Finse kwintet black ’n roll uit zijn mouw in “Congress: unearthly realms“. Een Carpathian Forest komt dan al snel vanachter de hoek piepen. De minst voor de hand liggende origine qua black krijgen we in de vorm van het Turkse Nihil Kaos. Ontegensprekelijk de snelst spelende drummer van de drie, maar ook wel te houterig hakkend. Nihil Kaos heeft de meest chaotische sound daar er heel wat dissonante riffs en melodieuze solo’s de revue passeren. “Claws of the tempter” is met haar zeven minuten de langste track van de acht en zoals verwacht ook de meest epische. Aan het einde van deze song worden akoestische gitaren van stal gehaald, maar in de minuten die hieraan voorafgaan is het toch vooral rammen geblazen. Drummer Nore doet de snelle passages echter al gauw eentonig overkomen, maar toch verdienen de Turken de meeste punten omdat ze het best in staat zijn een eigen smoelwerk te tonen. Geen must have deze split.

JOKKE: 72/100 (Djevelkult: 70/100 – Kyy: 72/100 – Nihil Kaos: 74/100)

Djevelkult/Kyy/Nihil Kaos -Kult of kaos serpent (Saturnal Records 2018)
1. Djevelkult – Skapt av helvetesild
2. Djevelkult – Life devoid
3. Djevelkult – Den svarte død
4. Kyy – Ingress: womb of Lilith
5. Kyy – Congress: unearthly realms
6. Kyy – Progress: leaping beyond God
7. Nihil Kaos – Artifex erroris
8. Nihil Kaos – Claws of the tempter