finland

Embryonic Slumber – In worship our blood is buried

In het recent Sargeist interview met Rauta, kwamen bandleider Shatraug en zanger Profundus aan het woord. Die laatste is vooral gekend als drummer en zanger van o.a. Desolate Shrine. In het vraaggesprek met de kale Fin gaf de zwaar bebaarde en getatoeëerde muzikant toe het drummen kotsbeu te zijn en zich recent te hebben toegelegd op gitaarspelen. Even dacht ik dat hij dus de muziek voor Embryonic Slumber’s debuut “In worship our blood is buried” had gecomponeerd, maar dat blijk toch niet het geval te zijn. Onder de alias Hellwind verzorgt hij de ritualistische – heel het leven is voor de man blijkbaar één groot ritueel – en sombere gezangen en gekrijs, maar de muziek is afkomstig van zijn landgenoot V-KhaoZ, beter bekend van het fucking grave Vargrav en het dungeonsynthproject Druadan Forest. Onder de noemer Embryonic Slumber bundelen beide heren de krachten voor een lekker potje kosmische black metal, maar waar die bij bands als Darkspace, Borgne of Arkhtinn doorgaans tegen lichtsnelheid op ons afgevuurd wordt, wordt er hier mid- tot downtempo gemusiceerd. Ik bespeur dan ook geen enkele blastbeat. Nummers twee, vier en vijf zijn volwaardige composities die telkens met een double digit speelduur flirten of deze overtreffen en zich traag maar gestaag als een verduisterende onheilspellende mist voortbewegen. De opgetrokken klankmuren hebben misschien iets fluweelzachts in zich, toch voelt de enorme omvang van hun ruimtelijke deining tegelijkertijd verstikkend en bevrijdend aan. Er zijn ook momenten van kalmte en stilte ingebouwd waarin rituele percussie, duistere, kosmische en mystieke ambient en synthwerk het samen met lang uitgesponnen (mannelijke en vrouwelijke) spoken word passages voor het zeggen hebben. Er wordt een sudderende spanning mee opgebouwd die op elk moment kan barsten, langzaam maar onverbiddelijk, in de richting van de kosmos. Een nummer als “Mortify your servant” doet me door de screams enigszins aan mid-tempo Limbonic Art denken, maar dan met minder symfonische grandeur en bombast. Het van sterrenvocht sijpelend synthwerk vervult eerder een berustende en trance-opwekkende rol en bevat hier en daar wel links naar het genre trance en eurodance. De dansbare beats in het bonusnummer “I am the storm“, dat u er hieronder gratis en voor niets bijkrijgt, komen dus niet zó onverwacht uit de lucht gevallen. Heel genietbare atmosferische en spannende plaat voor de kosmonauten en ruimtereizigers onder ons.

JOKKE: 85/100

Embryonic Slumber – In worship our blood is buried (Werwolf Records 2021)
1. Intro – Blood, dust and twelve thrones
2. Unwavering flame
3. Seven streams of sidonay
4. Mortify your servant
5. An oath of devotion
6. I am the storm (bonus track)

Horna – Kuoleman kirjo


Horna is al jaren een vaste waarde in de blackmetalscene. De Finse band stamt uit de vroege jaren negentig en maakt sindsdien louter satanische black metal. Al negen albums hiervoor hebben ze het niet nodig geacht om van koers te wijzigen en het zal je
dan ook niet verrassen dat ze dat voor hun tiende ook niet hebben gedaan. Ik loop hier echter een beetje op mijn verhaal vooruit. Het is nu vijf jaar geleden dat de Finnen “Hengen tulet” hebben uitgebracht. Er is in die tijd wel wat veranderd aan de line-up: een nieuwe drummer, die toevallig ook nog eens de broer van zanger Spellgoth is, en bassist (VnoM, voormalig Archgoat) zijn verwelkomd in de groep. Op 8 december 2020 is via World Terror Committee “Kuoleman kirjo” uitgekomen. De titel betekent het “spectrum van de dood.” Of dit thema uitgewerkt wordt in de plaat is iets dat ik, gezien mijn gebrek aan kennis van het Fins (ik denk dat ik qua woordenschat strand bij “Perkele”. Ok, “paljon onnea” ken ik ook nog.), niet kan beoordelen. De plaat komt tamelijk straf de starthekken uit met het intense “Saatanan viha.” Ik schrijf dit met een gevoel van understatement dat zijn weerga niet kent. Het nummer zet de toon voor de rest van de plaat, die rustpunten noch subtiliteit kent. Zelfs het tragere “Haudattujen tähtien yönä” kent diezelfde donkere niet aflatende pressie. Toch is het niet alleen van dik hout zaagt men planken wat de klok slaat. Een van de langere nummers op de plaat, “Rakas kuu,” kent de meeste gelaagdheid. Ik kan daar naar blijven luisteren. De productie van dit album is van dien aard dat je kan herkennen dat het niet alleen een bij elkaar gesmeten raw blackmetalplaat betreft. Als je wat dieper graaft, kom je erachter dat de nummers een zeer gedegen fundament hebben, melodisch gezien. Het zorgt ervoor dat ik geïnteresseerd blijf luisteren, dit zelfs gedurende de 67 minuten die deze plaat telt, wat zeker voor een raw blackmetalalbum bijzonder lang is. Toch is dat zeker geen te lange zit voor deze plaat. Sterker nog, je zet hem rustig nog eens op. Spellgoth zingt fantastisch, op “Haudattujen tähtien yönä” zelfs ‘clean’! Muzikaal is het om door een ringetje te halen. Ik vind alle nummers erg goed gecomponeerd. De productie is subtiel: helder, maar toch ruw genoeg om Horna Horna te laten zijn. Wat zeker een winst is gezien de vreselijk geforceerde ruwheid van “Hengen tulet” Ik wil ze in ieder geval weer live zien.

MISCHA: 80/100

Horna – Kuoleman kirjo (World Terror Committee 2020)
1. Saatanan viha
2. Elegia
3. Uneton
4. Sydänkuoro
5. Elävänä, kuolleena
6. Kärsimysten katedraali
7. Haudattujen tähtien yönä
8. Rakas kuu
9. Unohtumaton
10. Mustat vuodet
11. Pyhä kuolema
12. Veriuhri
13. Ota minut vastaan

Aethyrick – Apotheosis

Eén van de laatste coverontwerpen van de onlangs overleden grafische kunstenaar Timo Ketola vinden we terug op “Apotheosis“, de nieuwe derde langspeler van het Finse Aethyrick en tevens sluitstuk van een trilogie voorafgegaan door de prima platen “Praxis” en “Gnosis“, waarbij die laatste bijna dag op dag een jaar geleden verscheen. Muzikaal gezien laten Gall en Exile geen grote verrassingen horen. De fel gesmaakte formule van vrij toegankelijke, melodieuze black met kippenvelopwekkende gitaarleads is nog steeds alomtegenwoordig en bereikt een erg aanstekelijk hoogtepunt in o.a. “Rosary of midnights” en “In blood wisdom“. Nummers die misschien nog net dat beetje grootser, majestueuzer of zelfs bevrijdend klinken dan de composities uit het verleden. De albumtitel kan dus zeker naar de muzikale evolutie verwijzen, maar doelt in de eerste plaats op spirituele zaken. Het algemene idee is om het proces van het bereiken van apotheose te benadrukken door wijsheid toe te passen die is vergaard door magische beoefening. Het gaat dus niet alleen om de staat zelf, maar ook om de keten waardoor deze wordt bereikt: praxis (‘praktijk’), gnosis (‘kennis’) en apotheose (‘hoogtepunt’). Tussen alle rauwe blackmetalgrimmigheid en verstikkende dissonanten die we de afgelopen weken weer te verwerken kregen, klinkt Aethyrick toch altijd even als een welgekomen verademing. De band als ‘luchtig tussendoortje’ omschrijven zou echter oneerbiedig overkomen, maar soms is het gewoon ook leuk om tussen al het geweld, zwartgalligheid en negativiteit ook eens te kunnen wegdromen op – of zelfs goedgezind worden van – een blackmetalplaat. Aethyrick bezit die gave om meeslepende nummers te componeren zonder al té soft voor de dag te komen. Het tempo ligt trouwens gemiddeld genomen wat hoger (er mag in opener “The starlit altar” en “Flesh once divided” al eens geblast worden) dan op het vorige werk en ook de sound is wat grofkorreliger. Aethyrick heeft zeker het potentieel om een veel breder publiek te bereiken. ’t Is alleen maar te hopen dat er zich geen groter label met de band gaat bemoeien.

JOKKE: 85/100

Aethyrick – Apotheosis (The Sinister Flame 2021)
1. The starlit altar
2. Rosary of midnights
3. Flesh once divided
4. In blood wisdom
5. With determined steps
6.. Path of ordeal

Mooncitadel – Night’s scarlet symphonies

Ein-de-lijk verschijnt er een langspeler van het Finse Mooncitadel! We hebben er even op moeten wachten als je weet dat de band sinds 2007 actief is, zij het de eerste zeven jaar onder de noemer Empire of Tharaphita waarmee twee demo’s en een split met Drowning The Light uitgebracht werden. In 2014 besloot alleenheerser Stormheit zijn queeste al Mooncitadel verder te zetten en een jaar later werd drummer Forthcaller of Black Gnosis and the Ancient Hyperborean Spirit (what’s in a name?) aangetrokken. Het duo bracht in 2016 de demo “As nightwind embraced and the shadows caressed” uit en twee jaar later volgde nog een compilatie. En nu dus langspeeldebuut “Night’s scarlet symphonies” waarop Mooncitadel’s epische sound nog steeds 100% intact is gebleven maar naar een hoger niveau richting stardom werd geheven. De acht composities roepen allerhande middeleeuwse beelden op die zin doen krijgen om zwaard en maliënkolder vanonder de mottenballen te halen en buiten wat schorremorrie en corona-overtreders in de pan te gaan hakken. Het zwartmetaal van de heren klinkt op en top Fins en de werkelijk adembenemende gitaar- en overvloedige keyboardmelodieën schitteren van de triomfantelijkheid. De voeten van de drummer (ik ga zijn alias heus niet nogmaals neerpennen) trappelen meermaals als een bezetene op de basdrumpedalen en die snelle passages werken aanstekelijk om de nekspieren op los te gooien, zeker als er in opener “Nightwind was the passage between the worlds” ook een zwartgeblakerde heavy metalriff afgevuurd wordt. Maar net zo goed slaat de woelige razernij in een nummer als “Of luniolatry and hierophany” plots in majestueuze mid-tempo grootsheid om. Het riffwerk en de folkinvloeden roepen heel wat heroïeke gevoelens op zoals een Hades dat zes- à zevenentwintig jaar geleden ook kon en in het bijwijlen galopperende “Whispering cry of magick undying” wordt het heidense karakter middels heroïsche heldere gezangen nog extra in de verf gezet. Bathory is natuurlijk ook nooit veraf. De hele productie en sound van “Night’s scarlet symfonies” ademen trouwens een heuse jaren ’90 Grieghallen atmosfeer uit, iets wat we alleen maar kunnen toejuichen. Het is voor een band als Mooncitadel en diens old school pagan symfonische black dat het woord ‘episch’ in het woordenboek opgenomen werd. Mooncitadel en diens acht vuurrode nachtelijke symfonieën krijgen de eer om op de valreep van 2020 mijn jaarlijst binnen te walsen.

JOKKE: 90/100

Mooncitadel – Night’s scarlet symphonies (Werewolf Records 2020)
1. Nightwind was the passage between the worlds
2. I am the voivode of timeless empires
3. Dweller of the lotus moon
4. Of luniolatry and hierophany
5. Ablaze my heart with falling stars
6. Whispering cry of magick undying
7. Monumental silvery thorns
8. Night’s scarlet symphonies

Ymir – Ymir

Dit self-titled debuut van het Finse Ymir is er niet zonder slag of stoot gekomen. Voor de oprichting van de band moeten we zo’n 22 jaar terug de tijd in gaan en al vrij snel volgde dan in 1999 de eerste demo “Trollsword“. Daarna werd het echter muisstil daar de broers Vrasjarn en Lord Sargofagian hun pijlen richtten op andere bands zijnde Baptism, Profetus en nog een hele resem andere namen. In 2006 kwam Ymir terug uit een van de duizenden Finse meren boven water wat resulteerde in de “Silvery howling” demo. Lead gitarist T. Pölkki was echter niet langer van de partij. Opnieuw werd Ymir lange tijd in het vriesvak geplaatst, maar nu is er dan toch eindelijk die langverwachte eerste volwaardige langspeler. De huilende wolven en andere nocturnale klanken die “Pagan mysticism” inluiden, dragen vanaf de eerste seconde bij tot het mystieke karakter van Ymir’s zwartmetaal. Hoewel de robuuste en bruisende zwartgeblakerde composities van Ymir zeker Finse trekjes vertonen, kan er ook een Ancient Records atmosfeer onder de dikke sneeuwlaag waargenomen worden. Deze plaat is immers een puur, traditioneel en gepassioneerd eerbetoon aan de jaren ’90 waarmee het duo aantoont dat het heidense vuur verre van ondergesneeuwd is en nog steeds brandt. De toepasselijk getitelde stampende afsluiter “Resurrection of the pagan fire” is een oudje van de tweede demo dat hier voor een passend sluitstuk vormt en – ondanks zijn iets meer venijnige aard – perfect aansluit bij de vijf nieuwere composities die wat meer op sfeer inzetten. Cryptische keyboards ondersteunen waar nodig de nobele tremolo gitaarriffs die de poorten van ons oude bewustzijn wagenwijd open trekken en krijsende vocalen weerklinken als kraaigeschal doorheen de besneeuwde gitzwarte bossen. Het is niet enkel hoog gekrijs dat weerschalt, maar ook diepere uithalen en sporadische cleane zang of verhalende passages behoren tot het vocale pallet van drummer Lord Sargofanian. De ritmes en tempo’s bezitten een stuwend karakter en voor slepende repetitiviteit is hier geen plaats. Voor mysterieuze, expressieve, dynamische en licht epische black wel. Het melodisch beklijvende en eerder mid-tempo “Winterstorms” bevat heel wat heldere zang die ons aan Ulver’s blackmetalverleden doet denken. Tijdens dit nummer wanen we ons als het ware mee als figurant op de albumcover, niet om een sneeuwbalgevecht met het illustere heerschap te starten (die bijl zal ons immers meteen in mootjes hakken), maar eerder om samen door de eindeloze duisternis te langlaufen met “Ymir” als soundtrack.

JOKKE: 83/100

Ymir – Ymir (Werwolf Records 2020)
1. Pagan mysticism
2. Silvery howling
3. Ymir
4. Frostland conqueror
5. Winterstorms
6. Resurrection of the pagan fire

Odiosior – Syvyyksistä

Wanneer er meer ypsilons in een woord staan dan dat een normale mens kan uitspreken, weet je dat er een Fins product op je talloor ligt. In dit geval de eerste langspeler van Odiosior waarvan eerder al een debuut EP verscheen, maar waarvan we niet ondersteboven waren. A. Vexd, de man achter Odiosior en met ervaring in Alghazanth, Ghost Brigade en Conceal The Horns, heeft echter naarstig doorgewerkt aan nieuwe nummers en dat harde werk heeft geloond want de zeven stuks die er op “Syvyyksistä” prijken, weten al een veel grotere grijns op onze tronie te toveren. Muzikaal gezien koppelt Odiosior hier vorm aan inhoud (de strijd tegen religieuze dogma’s die de mens van binnenuit rottend maken door zijn potentieel te blokkeren) met een meeslepende uitbreiding van zijn koude Scandinavische blackmetalgeluid. Hoewel nog steeds erg binnen het pantheon van black metal opererend, verkent Vexd op gepaste wijze de extremen binnen dat geluid, van snelle vlijmscherpe riffs tot mid-tempo black ’n roll en van ijskoude grimmigheid tot een kosmische grandeur, waarbij de pakkende en bijwijlen ook prachtige melodieën afwisselend triomfantelijke gevoelens en bittere zoetheid uitdragen. De uitkomst is typisch Finse black metal met kosmische vluchtvleugels, ongetwijfeld versterkt door Vexd’s uitgesproken gebruik van spectrale synthgelaagdheid, en dat alles zonder die inherente grimmige vuiligheid te verliezen. “Laulu pimeydessä” bevat een keyboardriedeltje dat sterk aan het fantastische “Het zwarte hart van walging” van het Nederlandse Duivel doet denken. Dit zwartmetaal is rauw maar melodieus en dynamisch erg rijk. Zo start een nummer als “Syvyyksistžä” eerder mid-tempo, maar na een passage met heldere zang, wordt dan plots die voet voluit op het gaspedaal geplaatst. Ook “Kaipaus” jongleert met een wijd amalgaam aan tempovariaties en wordt met cleane koorzang opgefleurd. Niet alleen op compositorisch en instrumentaal vlak maar ook productioneel gezien werd vooruitgang geboekt en de Fin wordt op drums nu bijgestaan door ex-Alghazanth-collega Gorath Moonthorn, goede zet! Enig puntje van kritiek is het nogal kinderlijke en inspiratieloze coverartwork dat gekozen werd. Maar voor de rest dikke duim omhoog voor de progressie die op erg korte termijn geboekt werd!

JOKKE: 81/100

Odiosior – Syvyyksistä (Purity Through Fire 2020)
1. Viha minussa
2. Takaisin kaaokseen
3. Laulu pimeydessä
4. Syvyyksistžä
5. Kaipaus
6. Olen myrkkyžä
7. Sotaan

Striges – Verum veterum

Striges is één van de elvendertig projecten van de in de Finse blackmetalscene alomtegenwoordige Shatraug. Het was ietwat vreemd dat we dit jaar nog geen nieuwe releases van de man hadden gehoord, maar kijk, 2020 nadert zijn einde en de Fin trakteert ons naast een nieuwe (fantastische) plaat van Horna nu dus ook op de eerste langspeler van Striges, een intercontinentaal project waarin Shatraug samenwerkt met zijn landgenoot LRH, die ook al menig Finse blackmetalplaat inknuppelde, en de Amerikaanse screamer Vaedis die verder ook actief is bij Hellgoat en Vimur en de fakkel overneemt van de Australiër Blackheart die op de demo’s zong en drumde. Die demojaren liggen trouwens al behoorlijk ver achter ons (respectievelijk zeven en dertien jaar). Striges is dus duidelijk een project dat lang heeft liggen rijpen in Shatraug’s hersenpan. “Scourge of the ages” trapt “Verum veterum” zonder al te veel poespas en met een venijnige tremoloriff en begeleidende blasts in gang en laat horen dat de heren voor een krachtige en moderne sound opteerden. Hierdoor moeten ze eerlijkheidshalve wel wat inleveren op gebied van eigenheid, maar dat zal Shatraug en co ongetwijfeld worst wezen. Ik had even schrik dat Striges een eendimensionale ram- en blaasband zou zijn, maar halfweg het openingsnummer laat het trio zien ook mid-tempo passages, in dit geval vergezeld van heroïsche heldere diepe zang, in zijn muziek te willen intrigeren om het zo op dynamisch vlak boeiend te houden. Shatraug kent ondertussen het klappen van de zweep natuurlijk al wel en hem moeten we geen lesje in blackmetalsongwriting meer geven. Maar 90% van de speelduur gaat die voet toch wel voluit op het gaspedaal hoor. De tremolo picking melodieën vliegen ons volcontinu om de oren en boetseren een authentiek blackmetalgeluid vol passie en kracht dat heen en weer zwalpt over de grens tussen Finland en Zweden. Ik hoor hier bijvoorbeeld heel wat Setherial in. Bij een wat langer nummer als “Entwined in shadows, drawn to death” is het wat moeilijker om heel de rit bij de les te blijven, maar gelukkig wijst de catchy en pakkende volcontinu doordenderende thematische riff van het afsluitende “An ancient mournful soul” ons op het feit dat “Verum veterum” toch ook wel heel wat beklijvende momenten kent. Vaedis kan een aardig potje screamen maar daarbij zou hij wel wat meer hoogtes en laagtes mogen verkennen. Gelukkig schakelen zijn stembanden af en toe over op de reeds aangehaalde diepe heldere vocalen. Drummer LRH (o.a. Bythos en Horna) houdt de ritmische touwtjes strak in handen met zijn overwegend snel spel. Ook hier erg degelijk uitgevoerd, maar ook wel heel erg volgens het boekje. Met Striges bewijst vooral Shatraug nog maar eens dat hij haast elke seconde van de dag blackmetal ademt en nog niet van plan is zijn laatste adem snel uit te blazen.

JOKKE: 80/100

Striges – Verum veterum (Blut & Eisen/World Terror Committee 2020)
1. Scourge of the ages
2. Devouring the flame
3. Seven ghouls from the mountains of Mashu
4. Summoning the sorceress of the moon
5. Parched with eternal thirst
6. Entwined in shadows, drawn to death
7. An ancient mournful soul

Ordinance – In purge there is no remission

Met Ordinance en diens tweede langspeler “In purge there is no remission” hebben we de tot dusver beste Finse blackmetalplaat van het jaar in onze handen. Punt. Next! Nee, we dienen dit natuurlijk wat beter te kaderen. Ordinance werd ergens aan het begin van dit vervloekte nieuwe millennium gevormd en brengt traag maar gestaag nieuw werk uit. Tot op heden verschenen een demo in 2007 en een debuut in 2014. Deze opvolger is de eerste muzikale output die ik van het duo Arttu Ratilainen (zang en snaren) en Lauri Laaksonen (drums; ook actief als muzikaal brein achter Convocation en Desolate Shrine) te horen krijg, en ik ben instant verkocht en verknocht aan deze ruwe diamant. Ondanks de Finse afkomst klinken de zeven nummers die er in vijftig minuten passeren allerminst als clichématig en typisch Fins zwartmetaal. “In purge there is no remission” spreekt de pure en onomwonden taal van tweede golf blackmetalclassicisme zonder enig voorvoegsel, maar met een onmiskenbaar uniek dialect door het toevoegen van onorthodoxe elementen zoals de heavymetalsolo’s én vocale uithalen, akoestische klanken en heldere koorzang in het waanzinnige “Credo sceleratum“. De brutale opener “Obstructed paths” doet me op zijn meest agressieve momenten aan Triumphator denken, maar bevat ook subtiele orchestratie. “Diabolopathia” wisselt berustende melodieën af met spetterend blackmetalvuurwerk en “Gathering wraiths” is een knap staaltje dynamiek met heel wat groove, verwrongen stonerachtige leads en sacrale toetseninkleuringen. “The kingdom of nothing” start met de nodige heidense epiek om vervolgens een U-turn van jewelste te nemen en de hel/ragnarök te laten openbarsten niet alleen door het overweldigende gemusiceer maar ook door de fenomenale diepe raspende strot van Arttu. “Gesticulation of death” laat dan weer uitschijnen alsof we plots met een postrockband te maken hebben en vervelt nadien tot een slepend doomy zwartgeblakerd epos met likkebaardend gitaarwerk. Hekkensluiter “Purging kremanation” klokt op meer dan elf minuten af en is van meerdere markten thuis: viscerale agressie, heidense melancholie, galopperende oorlogszucht, mid-tempo headbangpassages en schedelsplijtend soleerwerk. Er valt met andere woorden heel wat meer te beleven dan wat je op basis van het eentonige artwork zou vermoeden. “In purge there is no remission” is een werk van twee meestersambachtslieden en sluwe tovenaars tegelijk, een uitzinnige reis naar waanzin en mystiek, gegoten in een uitstekende productie die balanceert tussen rauwheid en melodieusheid.

JOKKE: 85/100

Ordinance – In purge there is no remission (The Sinister Flame 2020)
1. Obstructed paths
2. Diabolopathia
3. Gathering wraiths
4. Credo sceleratum
5. The kingdom of nothing
6. Gesticulation of death
7. Purging kremanation

Witchcraft/Aske – Dead christ prayer

Het Finse Witchcraft leerde ik kennen dankzij de puike, vorig jaar verschenen split met ons eigenste Perverted Ceremony. Opnieuw ging het duivelse trio een pact met gelijkgestemde verdorven zielen aan, deze keer wel dichter bij huis want de uitverkorene is Aske, een Finse band die er in 1991 al bij was en een vijftal demo’s op de mensheid losliet, maar in 1998 wel een winterslaap van zo’n dikke achttien jaar intuimelde. Onder de niets verbloemende noemer “Dead christ prayer” krijgen we zes volwaardige nummers, een winderig intermezzo en een knisperende intro voorgeschoteld die tezamen op een krappe vijfentwintig minuten afklokken. Witchcraft bijt de spits af en aan de gortige uitwasemingen van het trio is niet te horen dat de band pas in 2013 het levenslicht zag. Witchcraft poept immers proto-black uit die heel schatplichtig is aan Beherit. In “Necrobestiality” komt het bestiale karakter serieus vanachter de hoek piepen, maar veel heeft het allemaal niet om het lijf. En een korte ‘compositie’ als “Demonolatrian war” al helemaal niet. Aske is sinds 2016 terug op dreef en hoewel deze Finnen wél tijdsgenoten zijn van Beherit, klinkt Aske toch net wat anders. Scheller en dunner vooral en een pak minder bestiaal en ook wel hypnotiserend en ietwat psychedelisch (iets wat ik bij Witchcraft ook wel bespeurde op de nummers die ze voor de split met Perverted Ceremony aanleverden, maar hier dus – op opener “Funeral throne of the sadogoats” na – mis). Bezieler Niko Thomasson’s aka Behemoth’s vocalen galmen als een begrafenisbriesje over de repetitieve onderstroom aan riffs en drums en bezorgen brave christenzieltjes wellicht de daver op het lijf. Ietwat vreemde combinatie aan stijlen op deze split, waarbij ondergetekende vooral naar Aske neigt.

JOKKE: 70/100 (Witchcraft: 65/100; Aske: 75/100)

Witchcraft/Aske – Dead christ prayer (Nuclear War Now! Productions 2020)
1. Witchcraft – Funeral throne of the sadogoats
2. Witchcraft – Necrobestiality
3. Witchcraft – Codex gigas
4. Witchcraft – Demonolatrian war
5. Witchcraft – Raid from hell
6. Aske – Intro (From below 21)
7. Aske – Kurnugia
8. Aske – Nuntius (Acip)

Förgjord – Laulu kuolemasta

Wie al eens een plons in één van de duizenden meren van Finland neemt, zal op de bodem ongetwijfeld de naam Förgjord wel al eens tegengekomen zijn. Deze Finse band met Zweedse naam voor “vernield” is al sinds midden jaren ’90 actief – zij het onder tal van andere namen – maar pas rond de eeuwwisseling begonnen er releases naar boven te borrelen. Vanaf de derde langspeler getiteld “Uhripuu” en tevens de eerste voor Werewolf Records, begon de band rond stichtend lid en snarenplukker (zowel de dikke als de dunne) Valgrinder (o.a. ook actief bij Marras) op te vallen. Sindsdien verscheen er aan een hoog tempo output want vorig jaar was er nog “Ilmestykset” en een goed jaar later dus weeral de vijfde langspeler die de titel “Laulu kuolemasta” meekreeg. De albumtitel betekent zoveel als “lied over de dood” en de plaat behandelt dit onderwerp dus ook conceptueel. De dood heeft immers verschillende gezichten. Als je de dood leert accepteren en je angst ervoor wegneemt, kan je een vrij leven leiden. Maar de dood kan ook de ultieme straf vormen of een oneindige nietigheid inluiden. Voer om even stil bij te staan. Vergeleken met de door orgelklanken opgewekte melancholie van voorganger “Ilmestykset“, is “Laulu kuolemasta” esthetisch gezien een meer bevrijdende plaat, waarbij de Finnen ook meer sombere en rockende territoria verkennen maar wel zoals steeds met een acute mystiek die de 46 minuten durende plaat als een aanhoudende mist bedekt. Elk van de acht nummers en twee spookachtige intermezzi met akoestische of ambientklanken stralen een bedrieglijke en smerige aanstekelijkheid uit die inherent is aan Finse black. Zelfs zonder hun moedertaal te kennen, begin je al snel mee te neuriën. De soms lange nummers worden gradueel opgebouwd door middel van langzame meanderende intro’s totdat de muziek op volle toeren draait en blastbeat-gewijs tot een apotheose leidt. De mix is aan de grofkorrelige kant, maar laat dat de pret vooralsnog niet drukken. Liefhebbers van Finse black weten wat doen.

JOKKE: 76/100

Förgjord – Laulu kuolemasta (Werewolf Records 2020)
1. Laulu murtuvan niskan
2. Ihtiriekko
3. Surman virta
4. Kostonhetki
5. Kylmyys
6. Polkuni päässä
7. Kaksi kiveä
8. Ruotta 04:28
9. Finlandia
10. Veljessurma