finland

The True Werwolf – Devil crisis

Het verhaal van de Finse black metal-scene vertellen zonder Lauri Penttilä te vermelden, zou ongeloofwaardig zijn. De legendarische Fin is onder tal van pseudoniemen in een dozijn bands actief en tel daar gerust nog maar eens een verleden in minstens evenveel acts bij. De meest klinkende namen zijn Satanic Warmaster voor die eerste categorie en Horna voor de laatste. Onder de monniker Werwolf runt hij tevens zijn eigen label Werwolf Records en met The True Werwolf heeft de muzikant sinds 2012 nog een soloproject lopen dat met de regelmaat van de klok een resem demo’s, EP’s en splits uitpoepte. In 2020 werd het tijd voor het échte werk en verschijnt het debuut “Devil crisis” dat zes jaar in de maak was. Het verleden van The True Werwolf werd gevoed door een bloeddorstige voorliefde voor vampieren, middeleeuwse hekserij en mystiek. Op deze langspeler gaan de teksten ook de meer erotische en in “0373” zelfs kosmische tour op. Onze Satanic (Star)War(s)master is niet vies van een streep toetsen die afkomstig zijn van de handen van Tollhorn (Finntroll en Moonsorrow) en voor de drums werd de satanische medeplichtige terrorist Grond ‘opgetrommeld’. Het tien minuten durende “Thy deviant” is een knap staaltje met majestueuze keyboards doorspekte grimmige old school Finse black. Doorheen de introklanken van het op-en-top Fins klinkende “Spellbound” is één of andere betoverende spoken word sample geweven. In het nummer word verder geëxperimenteerd met sappige screams en diepere growls die synchroon samenlopen waarna vrouwelijk kreten voor een necro-sfeertje zorgen. Leuk weetje is dat de muziek van verschillende nummers oorspronkelijk soundtracks van videogames zijn. Zo werd de melodie van “0373” gecomponeerd door de Japanner Naoki Kodaka voor het spel “Journey to Silius” en in het geval van “Chi no namida” werd de compositie “Bloody tears” van Kenichi Matsubara van “Castlevania II: Simon’s quest” inclusief een Duitse dialoog uit “Castlevania Dracula X” in een zwartmetalen jasje gestoken. Het zorgt voor menig catchy oorwurm wat een leuke meerwaarde geeft aan een band die voor de rest weinig verschillen baart met hoofdbezigheid Satanic Warmaster. Enkel het afsluitende “Magick fire” dat een jaren ’80 speed metal vibe heeft, is te cheesy voor mij en doet wat afbreuk aan een voor de rest geslaagde plaat. Leuk spul voor liefhebbers van oude Finse symfonische black en/of Japanse videogames.

JOKKE: 81/100

The True Werwolf – Devil crisis (Wrewolf Records 2020)
1. My journey’s under the battlemoon
2. Thy deviant
3. Spellbound
4. Chi no namida
5. 0373
6. The witch of my heart
7. Magick fire

Faustian Pact – Outojen tornien varjoissa

Het verhaal over de Duitse magiër en medicus Johann Faust die een pact met de duivel sloot, is u allicht bekend. Het inspireerde deze Finse jongens in 2007 tijdens de zoektocht naar een geschikte bandnaam voor hun black metal-bandje. Er werden jaar na jaar drie demo’s ingeblikt maar in 2010 was ‘het kokeneten gedaan’. Tot nu…want een decennium later zijn de heren uit hun winterslaap getreden en is het tijd voor een volwaardige langspeler die de titel “Outojen tornien varjoissa” meekreeg. Als toverfluitjes, vrouwelijke vocalen, heldere zangkoortjes en tonnen keyboards uw ding niet zijn, moet je hier misschien best ook stoppen met lezen. Faustian Pact klinkt immers behoorlijk gedateerd. Dit is het type black metal dat rond de milleniumwisseling behoorlijk fout klonk en dankzij een label als Last Episode op de mensheid losgelaten werd. Hoe grimmig het trio ook probeert te klinken, de romantische melodieën, fantasy-toetsen en het vrouwelijk gekweel toveren deze plaat in een black metal-musical met een té groot Studio 100-gehalte. Het is er bij momenten zwaar over net zoals de beschrijving van de rol die de heren spelen of wat dacht u van Octus (‘gnarling sorcery-poetic recitations of the gormenghastian towerspeech’), Morthum (‘fluttering stringmastery of the cape-willed shapes’) en Kathral (‘aristocratic pounding of the nontraditional towers and bizarre shadows’)? Héél soms (“Myytti Am’Khollenin kuninkaasta“, “Loitsupuut“) weten de symfonische elementen wel de juiste keizerlijke snaar te raken, maar té regelmatig verzandt het geheel in tenenkrommende circustoestanden. Het kan toch echt niet de bedoeling zijn om polonaises te dansen op black metal? Ofwel? Luister en huiver: “Kuulas musta aika“. Wie echter verzot is op frivole tierlantijntjes en tonnen middeleeuws aandoende toetsen, zal van deze black metal musical smullen. Ik wou elke luisterbeurt na twee nummers de zaal uitlopen.

JOKKE: 55/100

Faustian Pact – Outojen tornien varjoissa (Werewolf Records 2020)
1. Saastainen valo lintutornissa
2. Myytti Am’Khollenin kuninkaasta
3. Kuulas musta aika
4. Loitsupuut
5. Rauniopuhetta
6. Keihäsrinta
7. Valottomien askelten takana
8. Askeesikuun luolissa
9. Yön viittojen saleissa
10. Viimeisen tyrannin silmä

Kalmankantaja – Nostalgia I: Bones and dust / Nostalgia II: My kingdom

Je hebt van die artiesten die niet stil kunnen zitten. En dan heb je Grimm666, de multi-instrumentalist, van onder andere Kalmankantaja, een project met een discografie die op negen jaar tijd groter is geworden dan mijn mannelijkheid. Ok, slecht voorbeeld, maar de lijst met releases is echt wel lang. Releases van Kalmankantaja, niet van… Hoe dan ook, is het best indrukwekkend om in een enkel jaar tijd meerdere full-lengths te produceren. Zeker als die geen bagger blijken te zijn. Ik heb het zeker al eens geschreven hier dat de Finnen een unieke gave lijken te bezitten om nummers op een geweldige manier te construeren door middel van variaties op een thema en dat is bij dit project niet anders. Alleen liggen de liedjes verspreid over twee albums. “Nostalgia I: Bones and dust” is een trage release die voortkabbelt in een bedding van black, doom en ambient invloeden. Zowel qua sound als riffing doet het meteen denken aan “Filosofem” van Burzum gemengd met sporadische vlagen van Forgotten Tomb, Summoning, Moonsorrow en Swallow the Sun. De melodie blijft grotendeels in hetzelfde motief dat wisselt tussen mineur en majeur, maar ontwikkelt op interessante wijze. Dat gezegd zijnde is het niks voor mensen die zich snel gaan vervelen. Dit zet in op sfeer en niet op spanning. “Nostalgia II: My Kingdom” begint ook traag en met dezelfde invloeden. Geleidelijk aan echter krijgt dit deel wat meer stoom en afwisseling. Af en toe een meer pompende riff, die helaas niet lang genoeg blijft duren of echt ergens heen gaat. In zijn geheel is het echter een voortzetting van “Nostalgia I” en daarom begrijp ik de opsplitsing hier niet echt. Nummertje weglaten en op één schijf pleuren was beter geweest. Is nou niet alsof de man verlegen zit om een uurtje muziek meer of minder. Vandaar ook dat het hier als een enkele release behandeld wordt. De productie is rauw, maar geslaagd. De klankkleur ouderwets en toch hedendaags. Iets wat me steeds vaker opvalt bij metal vandaag. De vocalen zijn wat doods, omdat ze eigenlijk slechts bestaan uit wat klinkt als geprevel in een kristalmicrofoon. Jammer, want de zang is het enige wat heer Grimm666 heeft uitbesteed. Lijkt me dat je zo een fletse prestatie met effecten dan ook meteen zelf kan leveren. De releases zouden deel moeten uitmaken van een reeks tribute materiaal, opgedragen aan de muzes van de componist. En daarom klinken ze inderdaad een beetje anders als de andere werken van Kalmankantaja. Met iets meer epiek, zonder enigszins opbeurend te zijn. Nu heb ik de hele back catalogue nog niet gehoord, dus moet ik het woord van het Internet nemen, want voor mij klinkt het als een natuurlijke evolutie waarbij metal meer achterwege wordt gelaten. Het is indrukwekkend hoeveel sfeervol en degelijk materiaal sommige mensen kunnen blijven scheppen. Iets wat ik bewonder bij dit soort projecten, maar soms moet je echt luidop kunnen zeggen dat minder ook meer kan zijn.Ultieme aanrader voor liefhebbers van sfeervolle black/doom metal die niet snel op hun uurwerk kijken.

Xavier: 81/100

Kalmankantaja – Nostalgia I: Bones and dust (Wolfspell Records 2020)
1. Bones and dust pt. 1
2. Bones and dust pt. 2
3. Bones and dust pt. 3
4. From the night

Kalmankantaja- Nostalgia II: My kingdom (Wolfspell Records 2020)
1. No God, no love
2. Soulless
3. My kingdom pt. 1
4. My kingdom pt. 2

Aethyrick – Gnosis

Aethyrick’s debuut “Praxis” is hier om één of andere reden aan een kritisch oordeel ontkomen, hoewel de symfonische black metal van het Finse duo absoluut niet verkeerd klonk. We zijn amper ruim een jaar later of de heren Gall en Exile hebben al een opvolger klaar. “Gnosis” heet het beestje en portretteert opnieuw een atmosferisch en symfonisch black metal-geluid dat gestoeld is op een epische second wave-basis. Hondsbrutaal of duivels snel is dit allerminst en Aethyrick’s black blijft vrij toegankelijk. De algemene aanpak is wel iets ruwer dan op de voorganger die tevens een iets warmere sound had, ook al lijkt dat moeilijk te rijmen met een black metal-plaat. Ik bedoel hiermee dat de riffs allerminst snijdend zijn en een comfortabel melodieus geluid produceren waarbij evocatieve keyboards en orgelklanken niet geweerd worden. In de tragere stukken eist de basgitaar bovendien een prominente rol op. In plaats van eenzijdig te rammen ontvouwt er zich een multi-dimensionaal panorama dat glorieuze momenten afwisselt met ruwere passages die echter ten allen tijde goed in het gehoor blijven liggen. En sommige gitaarmelodieën zijn gewoon ook bloedstollend mooi en emotioneel, op het emo post-blackerige af. De thematische focus van Aethyrick is gebaseerd op “sabbatic craft“, een esoterisch systeem dat zwaar leunt op oudere tradities van Europese volksmagie en heksenoverlevering. Ondanks de magische bouwstenen, wordt er geen occult schrijn gebouwd. Aethyrick is voer voor wie in de jaren ’90 is blijven hangen en niet vies is van symfonische en gemakkelijk verteerbare black.

JOKKE: 81/100

Aethyrick – Gnosis (The Sinister Flame 2020)
1. Will embodied
2. Oneiric portals
3. Stellar flesh
4. Your mysteries
5. Blood acre
6. Anointed bones
7. Golden suffering

Malignament – Demo I

Oorspronkelijk stamt ie uit 2019, maar Purity Through Fire voorziet de eerste demo van Malignament in januari nu ook van een derde leven, één op vinyl deze keer nadat het kleinood eerder al op tape en CD te verkrijgen was…voor de early adopters welteverstaan. Malignament is een Fins duo maar anders dan het doorsnee frostbitten karakter van Finse black, rollen de drie nummers die op deze demo prijken eerder met hun forsbollen qua triomfantelijke melodieën. Zo heeft het intense en opzwepende “Call to arms” een zweem van Zweeds jaren ’90 spul over zich hangen, hoewel ook een band als Windir niet zo gek veraf lijkt in de meest melodieuze momenten. Het nummer is zo aanstekelijk dat ik haast zonder nadenken de wapens zou opnemen voor één of ander nobel doel. “Wolf and the moon” bevat iets meer swingend drumspel maar opnieuw weten die heerlijke, deze keer wel op en top Finse, gitaarmelodieën voluit te begeesteren. Als dit duo een volwaardige plaat van dit spul kan afleveren, belooft dat nog wat te worden! Het zes en een halve minuut durende “Bloodlust” – een track die enkel op de tape- en vinylversie staat – doet zijn naam alle eer aan en is de meest bloeddorstige song van het drietal dat er hier terug te vinden is. Primitieve razernij maakt het mooie weer, maar toch weet die neus voor melodie doorheen de woestenij te priemen en een melancholische wending aan de song te geven. De zanger kwijt zich goed van zijn taak met screams die zwaarder dan gemiddeld uitvallen en daardoor iets meer naar death metal nijgen. Hij weet vooral ook wanneer hij zijn klep moet houden zodat de muziek haar verhaal kan doen. Wanneer de muzikale heroïek ook vocaal onderstreept moet worden, produceert hij semi-cleane semi-raspende zang. Kippenvel gegarandeerd. Verwacht op deze demo van Malignament geen ondergeproduceerde vunzigheid, want de productie laat die van veel volwaardige albums ver achter zich. Ook qua uitvoering geen rammelend gejengel op blikken potten, schelen en vals gestemde gitaren, maar sterk muzikaal vakmanschap waarbij Malignament bewijst de fundamenten van solide old school black metal meer dan onder de knie te hebben: rauwe agressie maar met gevoel voor pakkende melodieën waarin een heroïsche atmosfeer centraal staat. Erg beklijvende demo die het beste doet vermoeden voor de toekomst van dit duo. Net te laat voor 2019, maar ik reserveer hier al meteen een plaatsje voor in mijn 2020 jaarlijst.

JOKKE: 88/100

Malignament – Demo I (Purity Through Fire 2020)
1. Call to arms
2. Wolf and the moon
3. Bloodlust

Sargeist – Death veneration

Ville Pystynen aka Shatraug is zo’n man die black metal ademt door alle poriën van zijn huid, zelfs indien die beklad is met een dikke laag corpse paint. En toch lijkt het live steeds alsof de man zich dood verveelt. De Fin, die het meest bekend is van Horna en Sargeist, heeft al ontelbare riffs uit zijn mouw geschud en ik vraag me soms af of hij nog wel weet of hij een bepaalde riff al niet eerder geschreven heeft. In 2019 alleen al was hij te horen op nieuw materiaal van Black Stench, Finnentum, Vordr en nu dus ook nog op de allernieuwste kerst-EP van Sargeist. Sinds 2016 is de line-up van de band trouwens ongewijzigd gebleven, een hele prestatie! “Death veneration” telt vier nummers die stammen uit de opnamesessies van “Unbound“, Sargeist’s jongste langspeler en misschien ook wel hun beste, en die oorspronkelijk bestemd waren voor twee splits die nooit vereeuwigd werden. Zoals te verwachten vallen er hier geen verrassingen te rapen. Sargeist doet immers steeds wat het het beste kan, namelijk ongecompliceerde onvervalste black metal spelen met beklijvende gitaarpartijen, ruwe zang en oerdegelijk drumwerk. “To make wolves of men” voelt dankzij diens vinnige gitaarspel behoorlijk aanstekelijk en opzwepend aan, Shatraug zou er op een podium zowaar zelf nog van beginnen heupwiegen. Ook het zeven minuten durende “To feast on astral blood” zal menig black metal-liefhebber kunnen bekoren want het riffwerk bevat zoals steeds een gezonde dosis vitamine S(atan). Het eerste deel moet het hebben van up-tempo rechtlijnig knuppelend drumwerk maar nadien maakt de razernij plaats voor mid-tempo black met een naar Sargeist-begrippen vrij melodieuze insteek qua riffs hoewel drummer Gruft af en toe het tempo nog eens aanzwengelt. “Lunar curse“, het allereerste nummer dat Shatraug in 1998 voor Sargeist schreef, laat terug een wat fellere kant van de band zien maar steeds weer is er dat heerlijke Scandinavische tremolo riffwerk. De grimmige titeltrack sluit deze achttien minuten durende EP vol satanische zwarte devotie af.

JOKKE: 85/100

Sargeist – Death veneration (World Terror Committee 2019)
1. To make wolves of men
2. To feast on astral blood
3. Lunar curse
4. Death veneration

Askeregn/Kêres – Split

Askeregn is een Noorse black metal-band die in 2011 voor het eerst van zich liet horen middels de uitstekende “Undergangsglimt” demo. Een jaar later volgde een split met het Finse Vordr en in 2015 verscheen uiteindelijk de eerste langspeler “Monumenter“. Het Noorse trio bestaande uit zanger, drummer en gitarist E. Rustad, gitarist F. Granum en bassist T. Torsetnes is niet van de meest productieve maar volgend jaar zou, als alles goed gaat, een tweede volwaardige plaat moeten verschijnen via Terratur Possessions. In afwachting van dat heuglijke nieuws verblijden de Noren ons met een onuitgegeven nummer dat in 2017 vereeuwigd werd. Voor de gelegenheid werd opnieuw bij een Finse band aangeklopt om de krachten te bundelen voor een split. Deze keer is het geniale Kêres de uitverkorene, maar Askeregn trapt de split af. Van het volwaardige debuut weten we dat de Noren zowel in staat zijn om up-tempo traditionele songs te schrijven als meer atmosferische, a-typische composities met complexe structuren. “Fra avgrunnens rumlende dyp” past eerder onder die laatste noemer want het is een intrigerende track die middels bijtende riffs en up-tempo drumwerk start, maar gaandeweg ook meeslepende gitaarpartijen bevat die naar het einde toe repetitief van aard zijn. De zang wisselt af tussen standaard screams, semi-cleane partijen en een subtiele depressieve vocale invulling wat de vermoedens dat de zanger bij het geweldige Knokkelklang betrokken zou zijn, alleen maar versterkt. Voor dit nummer alleen al is deze split het aanschaffen waard. Maar dan moet Kêres nog komen. Atvar, de Fin achter deze one man band, verschafte ons eerder dit jaar nog veel luisterplezier met zijn vierde full-length “Ice, vapor and crooked arrows” en kan in onze ogen en oren eigenlijk bar weinig verkeerd doen. “Forging the forbidden stone” is, ondanks een snelle start, opnieuw grotendeels een mid-tempo compositie vol beklijvende gitaarmelodieën, atmosferische grimheid en hoorbare bastonen, maar klinkt qua totaalsound iets minder rauw en meer melodieus ten opzichte van het voorgaande werk. De keyboards die op de laatste langspeler meermaals opdoken blijven ditmaal achterwege en worden hier geen seconde gemist. In de laatste break van het nummer nemen de riffs een haast stoner-achtige groove aan hoewel de algemene stemming er toch één van gure doch dromerige besneeuwde Finse winterlandschappen blijft. Ook dit nummer is een schot in de roos. Geluidsfragmenten zijn er momenteel online nog niet te vinden, maar we raden liefhebbers van één of beide bands ten stelligste aan deze seven inch in huis te halen, ook indien je deze geluidsdrager normaliter niet aanschaft. Luister nu voor een keer eens naar onze goede raad.

JOKKE: 84/100 (Askeregn: 84/100 – Kêres: 84/100)

Askeregn/Kêres – Split (Terratur Possessions 2019)
1. Askeregn – Fra avgrunnens rumlende dyp
2. Kêres – Forging the forbidden stone