An English version of this review can be found here.

Er zijn weinig genres ter wereld die zo lang het been hebben stijfgehouden als het over de regels van het spel gaat als black metal: orthodoxe songwriting, een elitair afbakenen van de sound en ook thematisch een erg streng omkaderde context stonden van aan de wieg centraal, en zijn dan ook voor veel aanhangers van groot belang: zonder dergelijke karaktereigenschappen blijft er niet veel over van wat black metal écht is, toch?

De laatste jaren zien we deze status quo uit allerhande en verrassende hoeken uit elkaar gereten worden – wie geregeld in de underground naar parels voor de zwijnen op zoek gaat, weet ongetwijfeld waar ik het over heb. Eén van de meest opmerkelijke evoluties die het zwaerte metaal heeft mogen ondergaan, betrekt zich natuurlijk tot sound; steeds meer kruipen invloeden vanuit de verste uithoeken van de wereld naar binnen, nestelen zich in een bredere context, en blijven daar onverstoord zitten – hoeveel tegenspraak er ook komt vanuit conservatieve hoek. 

Dat dit niet zonder slag of stoot zou gebeuren mag natuurlijk niemand verbazen, maar de grondleggers van weleer kijken dit hele gebeuren met een brede glimlach toe: de Ildjarns, Ved Buens Endes en Fleuretys van deze wereld vroegen zich waarlijk al decennialang af wanneer het genre bij z’n oren tot in nieuwe regionen zou worden gesleurd.

Een onnodig uitgebreide introductie tot een plaat die het desalniettemin helemaal waard is: Veins Like Vines weet zo intens met de regels te spelen, dat wat overblijft bijna geen black metal meer kan worden genoemd – bijna.

De vocalen blijven clean, al zitten ze bedolven onder vele lagen echo en galm. De drums en riffs klinken speels en lopen over van de post-punk, ook al blijven ze rauw en repetitief. De songwriting heeft weinig met black metal te maken, maar toch is dat het enige waar je aan denkt bij tracks als “I shall rot among the leaves” en “May the vines adorn thy grave”.

Veins Like Vines is een Frans eenmansproject van Septembre, die verantwoordelijk is voor de grauwe muziek van Fleckentarn (genoemd naar één van de meest invloedrijke surplus camo-kleuren die er bestaat) en bovendien ook heel sterke grafische ontwerpen maakt. 

In vergelijking met Fleckentarn zet hij bij Veins Like Vines vooral in op experimenteren, waardoor zodus vooral post-punk centraal staat – doorweven met langdradige, uitgesponnen en hypnotiserende postrockriffs, bijna klerikale en eindeloos melancholische zanglijnen, en een eindeloze wash van rauwe low-fidelity. “Bloom and rot share the same colors” zou eigenlijk nog het beste als een atmospherisch blackmetalalbum kunnen worden weggezet, maar is dat dan weer allesbehalve: wat je wel op je bord krijgt is een korte maar pakkende, meeslepende en behoorlijk magistrale compositie van zes nummers die moeiteloos in elkaar overgaan en bij fans van outsider black metal lang zullen blijven nazinderen.

Jules: 89/100

Veins Like Vines – Bloom and rot share the same colors (Into Endless Chaos Records 2024)
1. The moon as witness
2. May the vines adorn thy grave 
3. The wound-bearer and his lance… 
4. …Pierced the roof of the sky and my lungs 
5. I shall rot among the leaves 
6. Laying this battered body to rest