Toegegeven, we waren een klein beetje teleurgesteld in het Zweedse Faidra toen na ons gesprek met de anonieme muzikant achter deze atmosferische/orthodoxe blackmetalband bleek dat er niet zo gek veel visie te bespeuren viel. Muzikaal vinden we het werk van deze Einzelgänger echter wel nog steeds top, vandaar dat we ook “Dies irae” eens van naderbij wilden bekijken.

Naar analogie met beide langspelers bevat ook deze EP een schilderij als coverartwork. We zien een figuur van een oude man op een zwart paard met een zeis. Het zou om een representatie van de Dood kunnen gaan, maar de albumtitel indachtig zou het eveneens God kunnen zijn die zijn toorn op het paard van de dood uitoefent. Op de cover van het debuut werd de kunst van de Spaanse schilder José de Ribera (1592-1652) afgebeeld, terwijl de opvolger het schilderij “Saul en de heks van Endor” van Salvador Rosa (1615-1673) in bruikleen nam. De naam van het schilderij dat voor “Dies irae” gebruikt werd, en de auteur ervan, dienen we ook na het nodige Googlewerk schuldig te blijven.

Over naar de muziek dan maar. Deze EP bevat drie songs waarbij “Phantasmagoria” en “Ixion” voorheen enkel beschikbaar waren via de Bandcamppagina van de band. Qua tijdslijn werden beide composities vrijgegeven tussen het debuut “Six voices inside” (2020) en “Militant : Penitent : Triumphant” (2022), maar ze stammen wel van de opnamesessies van het debuut af, het moge dus niet verbazen dat de sound productioneel gezien dicht tegen die van het debuut aanschuurt. Maar aftrappen doet deze EP met het nagelnieuwe mid-tempo titelnummer dat – behoudens vergissing – stukken van “Psalm 135“, waarin de goedheid van God geprezen wordt, in diens introductie verwerkt heeft en geluidstechnisch iets gelikter en voller klinkt. De tragiek spat weer langs alle hoekjes en kantjes van de melodielijnen af. Vocaal gezien krijgen we heroïsche krijszang en verhalende heldere vocalen voorgeschoteld en de Latijnse koorzang uit de intro maakt ook een einde aan dit nieuwe en beklijvende nummer. Puik werk!

En wat met de twee oudjes? Vooral bij de start van “Ixion” is het weer volop genieten van die Burzum-invloeden die zonder veel schroom geëtaleerd worden, maar voorts horen we in dit nummer ook heel wat treurige en dramatische viool- en gitaarlijnen terug die een folky en doomy aura aan deze compositie toevoegen. Het tempo is doorgaans traag tot mid-tempo te noemen daarbij vertrouwend op relatief eenvoudige en repetitieve maar pakkende, bijna dromerige riffs, ondersteund door eveneens simpele maar effectieve drumpatronen. Vergeleken met het meer recente nummer zijn de krijsvocalen wat snijdender van aanpak.

“Phantasmagoria” stamt zoals gezegd ook van de opnamesessies van het debuut, maar werd pas in 2022 vrijgegeven toen de Facebookpagina van Faidra 5.000 volgers telde. Heel trve! In dit slepende nummer wordt nóg meer nadruk op tragische folkmelodieën gelegd die een mooi contrast vormen met de bijtende zang, schurende riffs en omineuze aanslagen van kerkbellen die onheil lijken te voorspellen. De aanwezigheid van deze folkinvloeden doet “Phantasmagoria” eigenlijk eerder bij het werk van de tweede full-length aansluiten.

De twee oude nummers liggen door de folky insteek iets meer in mekaars verlengde dan de nieuwe compositie, maar toch gaan consistentie en differentiatie hand in hand. “Dies irae” is dan ook een erg genietbare EP van dit Zweedse Faidra dat wederom weet te beroeren met diens atmosferische en orthodox getinte black metal die de duistere middeleeuwen als het ware doet herleven!

JOKKE: 84/100

Faidra – Dies irae (Northern Silence Productions 2025)
1. Dies irae
2. Ixion
3. Phantasmagoria