Niet zo gek lang geleden liet Woldaeg ofte Alex Poole zich ontvallen dat als we zijn releasetempo in 2024 al hoog vonden, we 2025  al helemaal belachelijk zouden vinden – en zo geschiedt. Samen met R./Collier d’Ombre/War/meneer Vrasubatlat brengt hij zodanig veel releases met haast evenveel projecten uit dat het hier met momenten haast een fanzine lijkt te worden, en dan moeten de meer high profile projecten nog komen. Meestal ramt het duo ijskoude, drie decennia omblikkende black metal door onze strot. Met hun nieuwe anomalie Osgraef snuiven ze echter meer  doodse grafwalmen op dan gewoonlijk, voor mij een welgekomen afwisseling. Een beetje zoals Swartadauþuz ook zijn Musmahhu heeft dus, maar dan zonder inbreng van de Zweed. Verrassend genoeg mag ook H.V. Lyngdal (Wormlust,…) de ‘ambiance’ komen verzorgen, maar voor uitgebreide synth-soundcapes ben je bij Osgraef beslist niet aan het juiste adres.

Vlammende teringherrie lijkt wel een passende samenvatting te zijn voor de razernij die “Reveries of the arcane eye” ontketent. Van de meet af aan blijkt de visie van Osgraef op Luciferianisme gitzwart en onbeteugeld te zijn. De loodzware bas en rochelende gitaren worden door hier eens tomeloos doorbeukende, daar weer staccato computerdrums voortgestuwd richting oneindige chaos – aanleunend bij de meer geïmproviseerde Vrasubatlat-aanpak van Uškumgallu en vooral Triumvir Foul, maar ook een Teitanblood of Mylingar zijn goede referentiepunten voor de door echoënde salpetergrunts voorziene black death metal waarvan Osgraef bewijst de kneepjes van het vak te kennen. Het duo probeert niet te vernieuwen (ook hun andere projecten getuigen niet meteen van een doorgedreven experimenteerzin) maar toont dat ze niet voor één gat te vangen zijn, en Amor Fati Productions zet hier maar al te gretig hun schouders onder.

In tegenstelling tot bij referenties als Archgoat die het label aanhaalt ligt het tempo niet constant onverbiddelijk hoog en ondanks het feit dat het hier ontegensprekelijk vooral om death metal in zijn meest ontbonden vorm gaat vallen ook voldoende elementen uit de black metal of olde te bespeuren. Denk hierbij vooral aan de gemene punkattitude van Armagedda’s “Only true believers” die halfweg “Morbid wretch – reveries of the arcane eye” onmiskenbaar is en het geheel nog een pakje venijniger en scherper doet klinken. “Reveries of the arcane eye” weet al deze elementen samen te smelten tot een onwelriekend geheel dat op z’n zachtst gezegd onheilspellend en nietsontziend is. Recent proclameerde ik dat mijn smaak de laatste jaren vooral richting vuil, vuiler, vuilst evolueert en Osgraef bedient mij met dit zes nummers tellend debuut op mijn wenken.

CAS: 86/100

Osgraef – Reveries of the arcane eye (Amor Fati Productions 2025)
1. Sekhem apep – vampyre’s encryption
2. Nox Luciferi, liber Koth
3. Magick wound (slithering omnipotence of Thoth)
4. Morbid wrecth – reveries of the arcane eye
5. Flesh insignia
6. Mystik lore – ancient summoner of Osgraef