Met een bakstenen muur van geluid schiet “Sliver” uit de startblokken en de melancholische maar evenzeer compromisloze black metal herkennen we meteen als komende van Silver Knife. Het Belgisch-Frans-Nederlandse gezelschap lijkt per release extra leden aan te trekken. Waar het project ontsproot aan de breinen van Hans Cools en Nicky werden Déhà en Pierre Perichaud ofte Business For Satan er al snel bij gehaald, waardoor de teller van bands waarin de heren actief zijn of waren waarschijnlijk haast drie cijfers kent. Een EP (“Ring”) en een goeie handvol shows later is daar ook drummer Moanne De Kroon (Deadspeak) bij gekomen. De exacte rolverdeling met twee drummers in de gelederen is me ook niet geheel duidelijk, maar volwaardig album nummer twee, simpelweg “Silver knife”, is alvast het eerste wapenfeit als kwintet.

De opnieuw aardig dichtgetimmerde geluidsmuur die Silver Knife optrekt eist meteen je aandacht op met z’n etherische ritme- en scherpe leadgitaar waar drums en ijselijke krijsen van zowel Hans als Nicky doorheen klieven. Silver Knife zocht al sinds debuut “Unyielding/Unseeing” de balans tussen weemoed enerzijds en het traditioneler gaspedaal anderzijds en lijkt die formule nu uitgediept te hebben. Een naam die hierbij wel eens komt bovendrijven is Woods Of Desolation, maar dan zonder geheel naar de depressieve kant over te slaan – daarvoor is Silver Knife nog te rechtendoor. Het samenspel van minstens twee stemmen die het ganse spectrum gaande van meer roepende proclamaties tot overslaande krijsen beslaan, bevindt zich toch vooral in de meer snerpende regionen, maar niet gevreesd: net als op “Ring” scoort Silver Knife pluspunten door in “Transfiguration” een welgemikte oügh te placeren. Laatstgenoemde is met z’n dikke vijf minuten overigens het kortste nummer op de tracklist en fungeert ondanks enkele furieuze uithalen toch enigszins als rustpunt doorheen een plaat die misschien geen snelheidsrecords breekt maar de meter toch veelal richting gevarenzone weet te drijven.

“Silver knife” is opnieuw opgebouwd rond verslavende melodieuze gitaarlijnen die toch een zeker gevoel van urgentie in zich meedragen – gaat u er vooral niet té relaxt bij zitten. Toch klinkt Silver Knife wat ‘geduldiger’, in de zin dat balans het belangrijkste woord is en ze op deze tweede langspeler duidelijk meer wisten waar ze met de band heen willen en zich niet te veel lieten opjagen. Het levert een aangrijpende plaat op die met z’n stuwend en rollend drumwerk voorbijvliegt en de logische verderzetting van Silver Knife is. De hooks pakken me misschien nog niet zo sterk als op het debuut (maar dat cd’tje is dan ondertussen ook haast grijsgedraaid) maar “Silver knife” is ongetwijfeld een ijzersterke plaat. Eentje die sommigen ook onder de term ‘post-black’ durven klasseren – en toegegeven, de echo’s van pakweg “Ashes against the grain” of “Les voyages de l’âme” vallen in de lange afsluiter “Triumph in tragedy” in de verte nog waar te nemen, maar Silver Knife blijft toch wel duidelijker geënt op de blackmetalkant van het spectrum. Absolute aanrader voor iedereen die een boontje heeft voor emotieve en beklijvende melodieën zonder dat het in slaapverwekkend boomgeknuffel verzandt: daar zorgen de veelvuldige retestrakke blastbeats wel voor.

CAS: 88/100

Silver Knife – Silver knife (Amor Fati Productions/Extraconscious Records 2025)
1. Sliver
2. Restless Blight
3. Techne
4. Transfiguration
5. Reticent paroxysm
6. Triumph in tragedy