Amerikaan JW (oprichter van Fallow Field en verder actief in o.a. Grinning Death’s Head, Hurlbat en een hele resem zelfs naar onze smaak behoorlijk obscure projecten) kwam op mijn pad dankzij z’n vorige plaat, de split met Brånd uit 2021 – een smeltkroes van mijn favoriete geluiden uit de hedendaagse extreme muziek. Brånd zelf kwam recent nog op de proppen met een sterke split met het Finse Absolute Key, en komen in 2026 met een nieuwe langspeler vol venijnige Ildjarn-worship – Calvary verscheen in oktober van dit jaar ten tonele met hun eerste lp, deze “White Ruins” uitgebracht door het immer kwalitatieve Into Endless Chaos records. Op deze plaat is een gelijkaardige sound te horen als op de voornoemde split, maar het eindresultaat klinkt gewoon nog vele malen imposanter, ondanks de nog steeds overwegend gure productie. Toegeven, op het ronduit geniale “Shadow of the Cross” uit 2019 leek de man nog minder te geven om mastering en high fidelity, maar fans moeten zich verder geen zorgen maken – het blijft een onverteerbaar rauwe boel. De zeer atypische, haast klerikale vocalen zouden maar bij heel weinig bands werken, maar bij Calvary zou ik het in geen geval anders willen. 

Instrumentaal positioneert de band zich ergens tussen de hedendaagse Viennese black metal-sound, weirdo outsiders zoals Circle of Ouroboros en de klassieke Britse post-punkschool in, met ronkende en schelle gitaartonen en meeslepende riffs die veel meer om het lijf hebben dan op het eerste gezicht zou kunnen lijken. De plaat wordt al snel één lange aaneenrijging van memorabele leads, waarbij de verslavende riffs die nog lang in je hoofd naspoken, elkaar in sneltempo opvolgen.
Op weemoedige instrumentale tracks als “Under Heaven” en “Black Lake” gaat Calvary bijna als een neofolk-band klinken, waar dan invloeden uit zijprojecten als Masks of Canaan bovenkomen. Standouts zoals “Manifest Destiny” en “Noble Recluse” zitten dan weer ramvol smerige cyanide en ongefilterde melancholie. Ze slepen je onverbiddelijk mee in een auditieve draaikolk, veranderen op hun dooie gemakje de gehele stemming en laten je op één of andere manier toch snakkend naar meer achter. 
“White ruins” is een muzikaal hoogstandje, in zoverre dat JW de aantrekkelijkheid gaat opsporen in een opzettelijk desolaat, grijs landschap dat voor de gemiddelde consument veel te saai en daardoor niet de moeite waard zou lijken – exact wat hij met deze band wil bereiken. Deze release is essentieel voor de liefhebbers van pakweg Brainboms en Protomartyr tot de enkelingen die alleen maar blij worden van Finse outsider BM in de vorm van Kères, Rotten Moon, Starcave of Absolute Key. Laat het in geen geval aan je voorbijgaan. 

Jules: 91/100

Calvary – White Ruins (Into Endless Chaos Records, 2025)
1. Sanguine Crest
2. Manifest Destiny
3. Grand Vestige
4. Lame Deer
5. Unto the Morrow
6. Under Heaven
7. Dead and Gone
8. Noble Recluse
9. Boone Helm
10. Black Lake
11. Latter Rains
12. White Ruins