In 2013 bedachten S. (bas) en Antinomos (gitaar) in Griekenland dat ze samen een occulte blackmetalband wilden starten. In 2015 kwam daar de Duitser Valkenstijn (Ysengrin onder anderen) bij als vocalist. Aan het eind van oktober kwam hun debuut EP “Glorification sermons” uit bij het Italiaanse I, Voidhanger Records. Deze EP bestaat uit twee nummers die beiden meer dan tien minuten klokken. Ik kan eigenlijk vrij kort zijn over de EP: het is een prima eerste release. De passie voor wat ze willen overbrengen is heel goed merkbaar en de productie is helder, maar niet steriel. Valkenstijn’s vocalen zijn gepast getormenteerd en gevarieerd. Muzikaal gezien is het een hele goede mix van up- en midtempo ritmes en dissonante melodieën. Hou je van Aosoth, Svartidau∂i, Verbum Verus, Barshasketh en anderen? Dan kan je deze zonder problemen aanschaffen. Ik kan hier ontzettend van genieten. Alleen nog een drummer om het nog iets meer organisch te laten klinken, dan zou het helemaal perfect zijn. De kracht van deze EP zit hem in de compactheid van de nummers, ondanks hun lengte. Het vliegt voorbij en je zet de EP graag nog eens op. En dat cover artwork: geweldig! Kom maar op met de eerste langspeler.
MISCHA: 79/100
Kosmovorous – Glorification sermons (I, Voidhanger Records, 2020)
1. Perilous flesh and the devouring Light
2. Flagellation litanies
aosoth
Precaria/Ôros Kaù – Theosulphuros
Wat veel releases van I, Voidhanger Records gemeen hebben, is dat ze doorgaans magnifiek cover artwork hebben dat overloopt van de symboliek en dat de muziek licht avontuurlijke trekken vertoont. Zo ook in het geval van deze split tussen het Mexicaanse Precaria en onze landgenoot Ôros Kaù, twee namen die hier al eerder passeerden. De vier nummers die Precaria aanlevert, vormen het tweede en laatste deel van een diptiek rond het concept ‘Theion‘, het goddelijke vuur dat diegenen transformeert die het ware licht door de duisternis zoeken en dit op een wonderbaarlijke manier vormgegeven door Elijah Tamu (Ikonostasis). Voor het eerste luik genaamd ““Metamorphosphoros” werd het Mexicaanse duo vergezeld door Deathspiral Of Inherited Suffering en Dominus Ira, en voor “Theosulphuros” dus door de mysterieuze Belg wiens overrompelende debuut “Imperii templum aries” hoer goed scoorde. Beide Precaria delen zullen trouwens ook als aparte release onder de noemer “Nigraluminiscencia” gebundeld worden. Precaria speelt een woeste mixvorm van black en death metal die als een ziel in beroering klinkt. Een shitload aan donkere riffs wordt op mekaar gestapeld, tempowisselingen volgen mekaar in sneltempo op en zwavelige melodieën en dartele baslijnen zweven doorheen het hyperkinetische eindresultaat. Hermit, de man met de muzikale en thematische visie, en Bestia, de drummende octopus (want hij lijkt bij momenten een stel extra armen en voeten in de strijd te gooien), beschikken over heel wat technische bagage, maar laten dat wat mij betreft soms ook wat te graag horen, want er blijft eerlijk gezegd niet gek veel hangen van de übersnelle, op militaristische tred afgevuurde passages die de drie volwaardige, lange nummers bevatten (“Ritus absconditus” fungeert als intro). Het is pas wanneer er sporadisch wat gas teruggenomen wordt, zoals in enkele passages van het strijdlustig klinkende en in het Spaans vertolkte “Heautontimorumenos“, dat het duo weet te beklijven. Maar overrompelen is wat de heren het liefst doen met hun mix van barbaars klinkende black/death die fans van Aosoth, Antaeus en het latere werk van Behemoth (vooral vocaal dan) wel zal kunnen bekoren. Voor wie Precaria al zwaar op de maag ligt, zal Ôros Kaù helemaal als een indigestie aanvoelen, want wat deze multi-instrumentalist uit zijn koker tovert klinkt haast onmenselijk. Hier hebben de drums dan ook een machinale in plaats van menselijke oorsprong. Ôros Kaù schuurt, schaaft en rijt geheelde wonden terug open. Ôros Kaù maalt, vermorzelt en verbrijzelt alles op zijn weg. En hoewel dit éénmansproject als de overtreffende trap van Precaria klinkt, weet het me meer te raken daar techniciteit hier, zoals dat bijvoorbeeld ook het geval is bij Skáphe, meer in dienst van atmosfeer staat. Ondanks de gewelddadige en compromisloze aanpak blijven de blackmetalexorcismen van Ôros Kaù immers meditatief en hypnotiserend aanvoelen. Het monumentale “Solve“, dat bol staat van psychedelische geluiden en noisey ambientdampen, breit een perfect einde aan de spirituele zoektocht van “Theosulphuros“, een split die geen spek voor ieders bek is. Maar we hadden ook niet anders verwacht van I, Voidhanger Records natuurlijk.
JOKKE: 79/100 (Precaria: 76/100; Ôros Kaù: 82/100)
Precaria/Ôros Kaù – Theosulphuros (I, Voidhanger Records 2020)
1. Precaria – Ritus absconditus
2. Precaria – Ex nigredo
3. Precaria – Darkness is my light
4. Precaria – Heautontimorumenos
5. Ôros Kaù – Exorcisme du sel
6. Ôros Kaù – Exorcisme du feu
7. Ôros Kaù – Exorcisme de l’eau
8. Ôros Kaù – Solve
Novae Militiae – Topheth
“Topheth” betekent ‘de plaats om te branden’ in het Hebreeuws maar is ook de naam van de plek waar in de Bijbel kinderoffers aan de godheid Moloch werden gebracht en zodus ideale inspiratie voor elke zichzelf serieus nemende blackmetalband. Left hand path-beoefenaars Novae Militiae nemen hun kunst duidelijk wél serieus, maar wat had je verwacht van een band uit het hartje van Parijs, de stad die de Franse scene mee op de kaart zette met kenmerkende furieuze uitbarstingen en verstikkende dissonantie? De Fransozen wensen anoniem te blijven maar gezien de stijl die de band erop nahoudt, lijkt het me sterk dat we hier niet met enkele oudgedienden te maken hebben: zo neigen de grunts wel erg hard naar het stemgeluid van enfant terrible MkM die ook bij Aosoth en Antaeus de boel bijeenkrijst en -brult. Op tweede langspeler “Topheth” krijgen we vier nieuwe nummers als dusdanig, gezien “Faithfully reduced to ashes” en “Affliction of the divine” heropgenomen versies zijn van de nummers die op de eerste EP “Affliction of the divine” prijkten. Het album wordt haast doomy op gang getrokken tot na enkele minuten het gaspedaal ingedrukt wordt en pas terug losgelaten wordt tijdens het eerste ambientintermezzo in de vorm van “The call of Aeshma”. Normaalgezien ben ik niet zo’n liefhebber van dit soort tussenvoegsels, maar gezien de eerste drie nummers een constante Antaeus-achtige blastbeatbarrage waren, klaag ik niet met een rustpunt om even naar adem te happen. En dat is nodig, want Novae Militiae laat er nadien geen gras meer over groeien want opnieuw wordt het tempo opnieuw ferm de hoogte in gejaagd. Door de soms herhaalde dissonante riffs waait dan weer de wind van Aosoth (en die stinkt naar graflucht), met gitaarwerk dat een nerveus bewegend tapijt weeft dat de donkere en lichtjes hese oerschreeuwen in de verf zet, want de excellente vocale verdiensten eisen hun plek in de schijnwerpers duidelijk op. Zo duidelijk dat ze het speerhoofd vormen van een overrompelende sound die als een stromende chaos op je trommelvliezen blijft inbeuken – op dat vlak een grote stap vooruit tegenover de wat vlakker klinkende voorganger “Gash’khalah”. In “Affliction of the divine” is er nog even tijd om het wat rustiger aan te pakken en toont Novae Militiae ook beangstigend en bedreigend te kunnen klinken zonder de BPM-teller in toeren te jagen. Ook “The tables of revelations” houdt deze aanpak vast en stuwt richting een apocalyptische climax die wordt gevolgd door een laatste donker ambientstuk, de stilte na de storm. Novae Militiae creëerde het ideale toxische muzikale palet dat past bij het alweer voornamelijk rode artwork, dat na te lange blootstelling gegarandeerd nachtmerries verzoorzaakt. Waarom de plaat door Goathorned Productions wordt uitgebracht en de band nog niet bij Norma Evangelium Diaboli is gehuisvest, zal me een raadsel blijven.
CAS: 84/100
Novae Militiae – Topheth (Goathorned Productions 2020)
1. Towards the sitra achra
2. Advent of the prophet
2. Faithfully reduced to ashes
3. The call of aeshma
5. Elevated to him
6. Affliction of the divine
7. The tables of revelations
8. A.R.F.A.
Abduction/Nocturnal Prayer – Intercontinental death conspiracy
Abduction – de éénmansband uit het Verenigd Koninkrijk – staat sinds de release van zijn derde langspeler “All pain as penance” op ons lijstje van bands die we zeker in de gaten moeten houden. A|V besloot een internationale samenzwering aan te gaan met het Canadese Nocturnal Prayer, een duo dat pas sinds 2019 muzikale output produceerde en tot dusver twee demo’s op zijn conto had staan en waarmee de Engelsman een gedeelde interesse in kosmisch nihilimse, dood en wedergeboorte deelt. Of het ligt aan het feit dat de sound van deze Canadezen, vergeleken met de Europese/Amerikaanse black metal blend van Abduction meer orthodox, rauwer, monochromatisch en wars van alle moderniteiten klinkt, weet ik niet, maar feit is dat de vier nummers die Abduction voor zijn rekening neemt productioneel gezien rauwer zijn uitgevallen dan wat we op “All pain as penance” hoorden. Vooral de power is uit de sound en meer bepaald de basdrum weggezogen wat verdomd jammer is, want de link die hierdoor met het geweldige Aosoth gelegd werd, verdwijnt nu als sneeuw voor de zon. Vooral in agressievere nummers als “Mass extinction salvation” of “Astral projection” en het wat meer technische “In ceaseless night” wordt die moddervette sound gemist. Een meer gelaagde en atmosferische song als “Cremation sickness” blijft in deze nieuwe aanpak wel nog overeind, maar algeheel genomen stelt Abduction me hier toch wel wat teleur na de fantastische voorganger. Een dunne en iele productie bevalt het zwartmetaal van Nocturnal Prayer, dat eigenlijk dicht tegen de huidige Portugese scene aanleunt, dan weer wel als gegoten. Op het eerste gehoor heeft deze no-nonsense black weinig om het lijf maar de twee Canadezen weten in “Leading the tumbrels of affliction” toch te verbazen door opera-achtige zang te laten samenvallen met het typische black metal gekrijs. In “Drink the kindled flask of longevity” gaan de heren voor een wat meer swingende black ’n roll aanpak en duikt in de finale heldere, haast dronkemanszang op. “Solar danctums raped by calamity” is het meest traditionele nummer van de drie stuks die we voorgeschoteld krijgen en bevalt me met zijn pakkende hypnotiserende tremolo’s het meest, hoewel de heren het niet kunnen laten om ook hier finaal, vergezeld door atonale akoorden, vocaal uit de bocht te gaan met nietszeggend gebral. Het zijn fratsen die we al kenden van op de demo’s. Hoewel het demomateriaal van deze heren me meer raakte, ligt Nocturnal Prayer me in dit cross-continentale pact wat beter dan Abduction, maar absoluut noodzakelijk is deze split niet.
JOKKE: 76/100 (Abduction: 75/100; Nocturnal Prayer: 77 /100)
Abduction/Nocturnal Prayer – Intercontinental death conspiracy (Inferna Profundus Records 2020)
1. Abduction – Mass extinction salvation
2. Abduction – Astral projection
3. Abduction – Cremation sickness
4. Abduction – In ceaseless night
5. Nocturnal Prayer – Leading the tumbrels of affliction
6. Nocturnal Prayer – Drink the kindled flask of longevity
7. Nocturnal Prayer – Solar danctums raped by calamity
Order Of Orias – Ablaze
Order Of Orias begot. Nooit gedacht dat deze Aussies nog eens van zich zouden laten horen. In 2011 maakten ze met het geweldige debuut “Inverse” deel uit va de eerste lichting black metal bands die een orthodox geluid lieten horen. Nadien explodeerde deze niche tot een maalstroom aan releases waarbij er enkele leiders zijn en vooral veel volgers. Nadien werd het echter stil rond Order Of Orias. In 2015 verscheen er nog wel een split met het Franse Aosoth, maar opnieuw hulde de band zich daarna al vrij snel in stilzwijgen. Tot nu dus, want negen jaar na het debuut komt opvolger “Ablaze” uit de lucht gevallen, nog steeds via het Duitse W.T.C., een label met een groot aandeel in de orthodoxe black metal-stroming. De line-up van Order Of Orias is op negen jaar tijd – net als mijn haar – serieus uitgedund. Enkel zanger A.S. en gitarist/bassist D.A. zijn nog van de partij, voor de gelegenheid aangevuld met sessiedrummer Jarro Raphael van Nocturnal Graves. Het fijne aan Order Of Orias is dat het duo niet voortdurend snelheidsrecords wil breken. Er zijn natuurlijk de haast obligate snelle rampetampers zoals de binnenvaller “Blood to dust” en “Raging idols” waarin D.A. zich met een solo en enkele melodieuze leads kan uitleven, maar een nummer als “Gleaming night” moet het toch eerder van down- tot mid-tempo gemusiceer hebben. Het resulteert in een track waarin een onderhuidse spanning voortdurend latent is in de grootse open akkoorden. In “Snares and thorns” duikelt het tempo nog meer de dieperik in en houdt A.S. ons met zijn gravelstrot in de ban. Opnieuw doet een meeslepende gitaarsolo de rillingen over onze rug lopen. Wanneer de zeven minutende song tweederde ver is, kletsen ze met een kort maar krachtige en onverwachte versnelling om onze oren alvorens in de finale terug de atmosferische en melodieuze kaart te trekken. Ook “Crowned in brass” jongleert zo wat met elke tempo dat gangbaar is binnen extreme metal en zet wederom in op melodische leads. Afsluiter “Dawning light” is erg catchy van opzet met heel wat pakkend doom/death/black gitaarwerk om van te smullen en een opzwepende vibe gaande van rock tot thrash-ritmes. BST (The Order of Apollyon, ex-Aosoth) zat achter de knoppen en zoals steeds resulteert dat in een puike sound: krachtig en transparant, maar met voldoende grain. Ook al is het orthodoxe black metal genre ondertussen compleet uitgemolken, Order Of Orias is er met glans in geslaagd om toch nog een interessante plaat af te leveren door vooral de dynamiek in het oog te houden en veelvuldig op melodie in te zetten.
JOKKE: 86/100
Order Of Orias – Ablaze (World Terror Committee 2020)
1. Blood to dust
2. Gleaming night
3. Raging idols
4. Snares and thorns
5. Crowned in brass
6. Dawning light
Crimson moon – Mors vincit omnia
Het verhaal van Crimson Moon begon in 1994 toen multi-instrumentalist Scorpios Androctonus de band in zijn eentje in de US begon. Vier jaar later verkaste de muzikant naar Duitsland van waaruit hij sindsdien in menig band en project actief was. Zo verdeelde hij zijn tijd o.a. over Acherontas, Sabnack, Zemial en Melechesh, om er maar een paar te noemen. Met Crimson Moon is Scorpios – ondanks een inactieve periode tussen 1996 en 2005 – ondertussen aan langspeler nummer vier gearriveerd, met daarnaast nog talrijke demo’s, splits, EP’s en een compilatie. Ik leerde de band kennen via “Oneironaut“, de vorige langspeler die drie jaar geleden op Debemur Morti werd gereleased. Hoewel dat absoluut geen slechte plaat was, klonken de nummers soms als tweederangs Acherontas-songs. Ook op “Mors vincit omnia” (“De Dood overwint alles“) kozen Scorpios en co (gitaristen Agreas en Sabnoc en drummer Blastum) voor een black metal geluid dat barst van de occulte grandeur als ode voor Azrael, de Engel des Doods. De legio koorzangen, orgels, kosmische synthscapes, rituele ornamenten en andere hocus pocus zijn misschien wel iets té prominent aanwezig en leidden alzo de aandacht af van de second wave-riffs die niet altijd even beklijvend zijn. Blastum kennen we van zijn drumwerk voor o.a. Merrimack, Antaeus en Aosoth, maar kiest in de opener voor een nogal houterig hakkend drumpatroon dat me persoonlijk niet goed ligt. In de latere songs vloeit het dynamische drumspel gelukkig meer. In een nummer als “Godspeed, angel of death” pakt de mayonaise wel en ontwaren we de typische strotten van Proscriptor (Absu) en Lord Angelslayer (Archgoat) in de occulte grootspraak. In dit nummer eist de basgitaar tevens een goed hoorbare rol op. De veelvuldige variatie in zang is een welgekomen aanvulling op de vrij droge en monotone screams van Scorpios. In “Upon the pale horse” horen we een vocale gastbijdrage van Demoncy’s Ixithra en blijven we ondanks de veelvuldige zangkoren goed bij de les. Kawir’s Phaesphoros stond in voor de mix en horen we dan weer in de rituele gezangen van “Parcae – Trinity of fates” opduiken. Goede zaak dat we in dit nummer vanaf 3:40 toch ook weer wat venijnige riffs te horen krijgen, want alle ritualistische elementen beginnen op den duur gezapig in plaats van cryptisch te klinken. En wat ik van die panfluit moet denken, weet ik nog altijd niet goed. Brian Artwick, gekend van zijn werk voor o.a. Absu, Nurse en Equimanthorn componeerde het also outro dienende “Tempus fugit” maar heeft niet veel om het lijf. Concluderend is “Mors vincit omnia” voer voor wie zijn of haar black graag met een occulte saus en brandend kaarsvet overgoten ziet, hoewel het bijlange na niet de beste plaat in het genre is. Mij begint de theatrale bombast na vijfenvijftig minuten wel wat tegen te steken en wordt het eenheidsworst doordat zo goed als alle nummers van de nodige tierlantijntjes doordrongen zijn. Er is duidelijk veel werk in deze plaat gekropen, maar geef me nu naderhand maar liever een straightforward black metal-plaatje.
JOKKE: 73/100
Crimson Moon – Mors vincit omnia (Debemur Morti productions 2019)
1. Vanitas
2. Altars of Azrael
3. Godspeed, angel of death
4. Upon the pale horse
5. Parcae – Trinity of fates
6. Mors vincit omnia
7. Funeral begotten
8. Tempus fugit
Abduction – All pain as penance
One-man black metal bands, er lopen er veel rond en hoewel er nog steeds veel gruizige slaapkamerprojectjes tussen zitten, is de gemiddelde kwaliteit er de voorbije jaren met rasse schreden op vooruit gegaan. Het Engelse Abduction is er zo één die de vooroordelen over éénmansprojecten de vuilbak in kiepert. Wie naar het nieuwe derde album “All pain as penance” luistert, zou ook niet meteen de bedenking maken dat al wat je hoort uit één en dezelfde koker komt. A|V is de man met het plan maar heeft zich voor deze release vakkundig laten bijstaan door EG als sessiedrummer, een geniale zet want deze vellenmepper tilt de muziek van Abduction naar een hoger niveau. “All pain as penance” is gezegend met een moddervette productie van de hand van de mij onbekende Ian Boult (Stuck on a Name Studios). Zowel de zang – die dieper klinkt dan de erg vervormde vocalen op het vorig jaar verschenen “A crown of curses” – als het militaristisch getinte drumwerk van opener “Infinite ancient hexes” roepen bands als Antaeus en Aosoth voor de geest en in de meer melodieuze passages horen we ook het occult sfeertje, dat bijvoorbeeld een Behexen weet te creëren, doorschemeren. De melodieën zijn erg gelaagd waarbij angstaanjagende riffs gecombineerd worden met ondersteunende atmosferische keyboards terwijl de drums er meestal genadeloos hard op los hameren. In “Ultra terrestrial” roepen de toetsen – u had het al geraden – een bevreemdend buitenaards sfeertje op. “Convulsing at baalbek” is aanvankelijk doordrongen van de snedige tremolo-riffs totdat de gitaren voorbij halfweg een eerder neerslachtig en desolaat Primordial-achtig gevoel neerzetten. Vrij onverwacht dat Abduction ook dit in haar mars heeft. “Embattled” vervult met haar duistere electronica, ambient/noise en creepy zang de perfecte rol van naargeestig rustpunt alvorens “Prayer of electrocution” haar forsbollen mid-tempowijs laat rollen over een aanstekelijk opzwepende riff. “Seven apparitions of suffering” doet het tempo nog verder zakken en laat warempel een sprankeltje hoop horen. Het contrast kan haast niet groter zijn met het hakkend blastfestijn van de venijnige afsluiter “The funeral of cosmic mastery” hoewel A|V naar het einde toe toch ook weer zijn meer atmosferische kant laat zien. Op “All pain as penance” heeft Abduction het bestiale geweld van debuut “To further dreams of failure” weten combineren met het desolate en buitenaardse gevoel van opvolger “A crown of curses“. Een erg sterke plaat die bewijst dat agressie en gevoel absoluut hand in hand kunnen gaan!
JOKKE: 85/100
Abduction – All pain as penance (Inferna Profundis Records 2019)
1. Infinite ancient hexes
2. Ultra terrestrial
3. Convulsing at baalbek
4. Embattled
5. Prayer of electrocution
6. Seven apparitions of suffering
7. The funeral of cosmic mastery
Devouring Star – The arteries of heresy
Devouring Star laat met haar tweede langspeler “The arteries of heresy” al voor de derde keer dit jaar haar demonen vrij nadat een paar maanden geleden een bijdrage verscheen aan de “Ekstrophë“-compilatie en de “Apostasis“-split met het Schotse Caecus. Spilfiguur achter de band is multi-instrumentalist JL die – in tegenstelling tot menig andere band – eerst een tekstueel concept creëert om dat achteraf pas in muzikale vorm te gieten. Voor “The arteries of heresy” liet de Fin zich inspireren door de singulariteit van het universum en hoe dat christelijke doctrines nutteloos maakt. Vanuit een kosmologisch standpunt bekeken is een singulariteit een punt in de ruimtetijd waarin de natuurwetten hun geldigheid verliezen. Het doel om de hemel (of hel) te bereiken via dogma’s of een spiritueel pad is volgens JL nutteloos in een universum dat reeds allesomvattend is en waar je reeds in leeft. Maar we wijken af en ik ben geen Sheldon Cooper die alles afweet van de relativiteitstheorie en zwarte gaten. Devouring Star klonk altijd al meer Frans dan Fins en dat is opener “Consummation” opnieuw geen uitzondering. Referenties naar een Aosoth zijn nog altijd hoorbaar (vooral in de snelle partijen en op vocaal vlak dan), maar er wordt ook regelmatig gas teruggenomen. In het verleden wist de (one man) band me met haar tragere songs (zoals op de “Antihedron” EP) niet altijd in te pakken. Nu klinken de doompartijen in “Procreation of blood” en “Scar inscriptions” overtuigender en worden ze afgewisseld met uptempo beukstukken, maar Devouring Star is voor mij nog altijd het meest in haar element als er voluit gegaan wordt zoals in het overweldigende “Sin assimilation“, misschien wel de beste Devouring Star-song tot op heden. Afsluiten doet de band met “Her divine arteries“, een nummer waarin een repetitieve gitaarriff een hypnotiserende vibe uitstraalt waarover JL dood en chaos preekt, en of het nu tijdens de slome start of de felle tussenstukken is, de melodie deint genadeloos en monotoon door en nestelt zich vast in de hersenpan. Opnieuw een song om trots op te zijn en die van Devouring Star een band maakt om mee rekening te houden.
JOKKE: 83/100
Devouring Star – The arteries of heresy (Dark Descent Records/Terratur Possessions 2018)
1. Consummation
2. Procreation of blood
3. Sin assimilation
4. Scar inscriptions
5. Her divine arteries
Ancient Moon/Prosternatur – Secretum secretorum
Het Noorse Terratur Possessions heeft enkele van haar bands laten gaan, waardoor het nieuwste teken van leven van Prosternator bij Iron Bonehead opduikt. Het debuut “Abyssus abyssum invocat” van dit internationale gezelschap wist ons bij Addergebroed duidelijk te imponeren. Voor deze nieuwe split-release werd een partner in crime gevonden in een ander pan-Europees collectief genaamd Ancient Moon, waarachter individuen uit België, Frankrijk en Zwitserland zouden schuilgaan. Ook Ancient Moon heeft slechts één voorgaande release (“Vvltvre” die in 2015 via Sathanath Records verscheen) die ik dringend eens moet opsnorren, want wat ik hier te horen krijg, klinkt alvast duivels lekker. Ancient Moon leverde slechts één track aan voor deze collaboratie, maar “Hekas hekas este bebeloi” klokt wel meteen op achttien minuten af. In die tijdspanne horen we occulte black metal waarbij een repetitieve, hypnotiserende, ietwat lo-fi zoemende gitaarriff gedurende de eerste zeven minuten de ruggengraat van het nummer vormt, ondersteund door blastende drums en een gevarieerd vocaal klankenpallet waarbij demonische screams en sacraal aandoende cleane zang dikwijls simultaan de mystieke teksten verkondigen. Subtiele keyboards geven tevens een kosmische toets aan het geheel. Net voorbij de negen minuten grens volgt er een stukje dat wat aan mid-tempo Aosoth doet denken om vervolgens naar sacrale koorzang en een mix van ritualistische ambientklanken en black metal over te gaan. Tenslotte worden er tremolo picking riffs bijgehaald om dit epos van een beklijvende apotheose te voorzien. Prosternatur voorziet bijna evenveel minuten speelduur maar deelt haar verhaal wel op in drie afzonderlijke tracks. Hoewel de productie net iets beter en de densiteit voller is, passen beide bands wonderwel perfect bij mekaar. Van de drie mysterieus getitelde songs is het met cleane gitaren ingezette “Zi dingir isatum kanpa!” meer mid-tempo van aard terwijl het trio in de twee andere nummers het tempo opdrijft. Doorheen de razernij van “Ana harrani sa alaktasa la tarat” priemt zich een repetitieve gitaarmelodie en “Usella mituti” klinkt enerzijds lekker agressief en anderzijds creepy door de angstwekkende vocalen en duistere ambientintermezzo’s. Heerlijke split voor al wie kwijlt bij occulte, ritualistische black metal!
JOKKE: 84/100 (Ancient Moon: 82/100 – Prosternatur: 86/100)
Ancient Moon/Prosternatur – Secretum secretorum (Iron Bonehead productions 2018)
1. Ancient Moon – Hekas hekas este bebeloi!
2. Prosternatur – Ana harrani sa alaktasa la tarat
3. Prosternatur – Zi dingir isatum kanpa!
4. Prosternatur – Usella mituti
Ignis Haereticum – Autocognition of light
Als ik me niet vergis, heeft Ignis Haereticum de primeur om als eerste Columbiaanse band op Addergebroed besproken te worden. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat de extreme metalscene uit Centraal- en Zuid-Amerika me nooit zo heeft kunnen boeien op een paar uitzonderingen na (LLuvia!!!). Ignis Haereticum komt echter op de “voortaan te volgen bands”-lijst uit dat continent te staan. Het duo heeft reeds een debuutplaat (“Luciferian gnosis” uit 2014) op haar conto staan evenals enkele kleinere releases en was in haar beginjaren actief als Demogorgon. Na het raadplegen van enkele recensies, bleek dat debuut destijds goed ontvangen te zijn en werd de band als veelbelovend bestempeld. Referenties aan Deathspell Omega doken in bijna elke review op. We weten ondertussen echter dat dat een link is die de dag van vandaag door bands en labels te pas en te onpas wordt gebruikt om nieuwe zieltjes aan te trekken. In het geval van deze Columbianen snap ik de vergelijking wel, hoewel het er bij onze favoriete Fransen toch nog een pak gecompliceerder en technischer aan toegaat. En de genialiteit van Deathspell Omega wordt – zoals zelden – niet geëvenaard. Veelal horen we in de muziek van Ignis Haereticum trage, verwrongen en dissonante riffs terug waaronder de snelle (geprogrammeerde?) drums voor een ritmisch contrast zorgen. “Ekstasis” lijkt halverwege de veertig minuten durende trip een ambient rustpunt te vormen, maar ontpopt zich toch nog tot een tergend trage – bijna funeral doom – apotheose. Ook in de blasts en de razernij van opener “Glorious wounds” en “Lifting the veil” blijkt er plaats te zijn voor doom-passages vergezeld van diepere grunts. Dit komt de afwisseling ten goede en een band als The Ruins Of Beverast kan hierdoor ook wel als vergelijkingsmateriaal dienen. Qua sound (maar ook stijl) moest ik tevens regelmatig aan Aosoth denken en toen bleek dat diens BST instond voor de mix en de mastering (en misschien ook wel het programmeren van de drums?), was dit dus geen foute gedachte. Wel valt op dat de plaat pas goed klinkt als de volumeknop serieus opengedraaid wordt. Met één blik op het knappe artwork en de tracklist weet je dat Ignis Haereticum uit een occult vaatje tapt. “Autocognition of light” bestaat uit twee delen waarbij het eerste draait rond spirituele zuivering en het tweede rond de eindfase van Verlichting waarbij al het materiële achtergelaten wordt. Ignis Haereticum heeft deze thematiek in zes knappe songs weten te vertalen die zich als één geheel dienen te laten beluisteren. De band bewijst dat de invloed van de Franse black metal scene een voedingsbodem is die zelfs tot aan de overkant van de Atlantische oceaan reikt. Hierdoor ontbreekt het Ignis Haereticum wel voor een stuk aan identiteit, maar het vakmanschap, de strakke uitvoering en afwisselende songs maken veel goed.
JOKKE: 79/100
Ignis Haereticum – Autocognition of light (Goathorned Productions 2017)
1. Glorious wounds
2. Atonement of the faithful
3. Mors mystica
4. Ekstasis
5. Lifting the veil
6. Autocognition of light
