Dat de streek in en rond Trondheim al tijden bijzonder vruchtbare grond blijkt te zijn voor zwartgeblakerde metal behoeft geen betoog meer. De laatste jaren werden we met releases bekogeld en hoewel er in deze lokale scene variatie troef te vinden is – van het bezwerende van Vemod tot het haatdragende Celestial Bloodshed – toch blijven zo goed als alle acts stevig geworteld binnen de grenzen van black metal. Één van de weinige projecten die er een doodser geluid op nahoudt is het enigmatische Ritual Death, dat met hun ondertussen iconische schedels menig podium reeds genadeloos heeft dichtgetimmerd en dat in januari in de Magasin 4 opnieuw komt doen, ditmaal met een volwaardig debuut onder de arm.

Dat het viertal dat uit de crème de la crème van de Noorse scene bestaat graag hun tijd neemt, bewijst het feit dat deze langspeler pas zes jaar na de oprichting van de band komt. Dat de heren van consistentie houden zal voor veel luisteraars echter vooral ambetant zijn, gezien de plaat gemakkelijkheidshalve “Ritual death” gedoopt werd – net zoals de voorgaande twee EP’s, en ook het artwork valt er met moeite van te onderscheiden. Vergis u echter niet, het halfuur dat deze langspeler met een rotvaart alles op zijn pad platwalst bevat negen nagelnieuwe composities. Korte nummers dus, wat ertoe leidt dat alles op “Ritual death” simpelweg to the point is.

Zo ook de muziek, die naadloos aansluit op wat de EP’s en split met Aosoth reeds brachten: vanaf het moment dat (alweer) Wraath in “Ancient devil worship” de plaat met een welgemikte ÖÜGH aftrapt is het rechttoe rechtaan beuken geblazen; de laaggestemde, ziedende en ietwat primitieve riffs (en occasionele chaotische solo) die Wraath uit zijn gitaar tovert, worden ondersteund door simpel, vaak staccato drumspel van Mare’s gitarist die hier vellenmepper is, terwijl de ronkende bas van Lord Nathas (Fides Inversa, Funeral Harvest) het geheel een lugubere bijklank geeft. Aan spookiness geen gebrek in deze black/death composities, want ook H. Tvedt (Dark Sonority, ex-Celestial Bloodshed, ex-Kaosritual) en zijn orgel zijn nog steeds van de partij om een heerlijk macabere sfeer over het bedreigende schouwspel te draperen. Hiervan is “Salomes dance” een schoolvoorbeeld, al is het ook meteen het enige nummer dat ook maar ietwat gas terugneemt. Dat Wraaths zang ook bij Ritual Death een sterkhouder is spreekt bijna voor zich, al komt hij hier een pak bestialer uit de hoek dan we van hem gewend zijn en komen er ook enkele rechtgeaarde grunts uit zijn normaal meer roepende keel geperst.

Het moge duidelijk zijn dat Ritual Death geen project is dat nuance en kleine details hoog in het vaandel draagt: het satanaanbiddende kwartet heeft een voorliefde voor bare bones ranzigheid en hoeft het niet van moeilijkdoenerij te hebben, of wat dacht je van titels als “Black metal terror” of “Darkness of death” ? Ritual Death brengt kerkhofherrie die je na amper een halfuur genadeloos kapotgebeukt achterlaat, en het laatste woord laten we dan ook aan Darkthrone-opperhoofd Fenriz: “How much primitive can you get?”

CAS: 80/100

Death Ritual – Death ritual (Shadow Records 2022)
1. Ancient devil worship
2. Vermin
3. Lunae
4. Black metal terror
5. Morbid veils of kharon
6. Salomes dance
7. Darkness of death
8. The pale king
9. Nohtingness without emptiness within