doom

Morast – Il nostro silenzio

Het Duitse Morast wist ons twee jaar geleden danig van onze sokken te blazen met het debuut “Ancestral void“. De loodzware combinatie van doom en sludge met een zwartgallig randje wordt op de opvolger “Il nostro silenzio” nog verder uitgepuurd wat resulteert in een next level uppercut. De sound is dankzij een uitstekende productie van Michael Zech (The Source Studio) en mastering door Victor Santura (Woodshed Studio) iets helderder dan het debuut, maar klinkt nog steeds monolithisch, episch en beukend zonder aan impact in te boeten. “A farewell” zou je op basis van diens titel eerder als afsluiter verwachten, maar als opener kan dit nummer met uit-traditionele-doom-overgenomen melodieën tellen. Het daaropvolgende “Cut” kent een gotisch getinte start (Tiamat iemand?) met een eerste (geslaagd) experiment met cleane zang maar verkent later de diepere regionen en is mede dankzij haar agressiever karakter een kopstoot van jewelste. Ook “Nachtluft” trekt de bulderkaart en doet ons middenrif op haar grondvesten daveren. Hier kan een band als Tombs tegenwoordig nog wat van leren! “RLS” ademt een sinistere sfeer uit, bevat semi-cleane bijna verhalende vocalen en doet wat aan Triptykon denken. De Italiaans getitelde titeltrack bouwt voornamelijk op een dreigende atmosfeer en ontketent voortdurend haar energie middels stormachtig gedonder. Wanneer pakkende en slepende melodieën zoals in “November” de beukende riffs vergezellen, duiken opnieuw invloeden van oude-doomgrootheden zoals My Dying Bride, Paradise Lost of Anathema op, hoewel Morast wel een pak heavier klinkt. Door deze epische melodieën in haar beukende doom in te bouwen, is de pakkendheidsfactor alleen maar toegenomen en is “Il nostro silenzio” geen herhalingsoefening geworden van het debuut. Checken die handel!

JOKKE: 87/100

Morast – Il nostro silenzio (Ván Records/Totenmusik 2019)
1. A farewell
2. Cut
3. Il nostro silenzio
4. RLS
5. Nachtluft
6. November

The Fifth Alliance – The depth of the darkness

Het Nederlandse The Fifth Alliance is een band die gestaag van sound verandert. Met roots die duidelijk in de hardcore lagen, werden op de eerste langspeler “Unrevealed secrets of ruin” uit 2013 ook elementen uit doom en sludge toegevoegd. Deze mengelmoes evolueerde verder tot het postcore-geluid dat op “Death poems” werd neergezet maar waarop de hardcore zang van frontvrouw Silvia Saunders nog steeds een persoonlijke afknapper was. Ik heb het nu eenmaal niet zo op dat hardcore-geschreeuw begrepen. We zijn nu vier jaar later en stiekem was ik benieuwd of er opnieuw een subtiele stijlwijziging zou zijn doorgevoerd. En ja hoor, de vijf Bredanaars lijken ondertussen ook door te hebben dat ijskoude black metal “hot” is en voegen elementen uit Satan’s favoriete muziek toe aan hun sound. De pvristen onder ons verfoeien natuurlijk het feit dat sommige hardcore kids plots black metal gaan spelen, maar in deze discussie ga ik me niet mengen. Ondanks songtitels die aan black metal-getinte onderwerpen lijken te refereren en het horen voorbijkomen van “666“-geroep in “Aleister“, is de balans niet volledig naar black metal overgeslagen. Het zwartgeblakerde genre wordt eerder aangewend om de extremen met de atmosferische doomy en trage sludge-passages nog wat extra in de verf te zetten. Opener “Black” en de tien minuten durende opvolger “Hekate” zijn hier mooie voorbeelden van. Na een lange mooie intro met heldere zang en weids klinkende post-metal grandeur krijgen we plots een pandoering als de muzikanten volle gas de furieuze black metal-kaart trekken. “Hellfire club” kent een sterke spanningsopbouw en goede flow maar is bij momenten wel heel schatplichtig aan Amenra, iets waar een hele resem bands uit het post-metal genre mee te kampen hebben. “Into extinction” grossiert in breed uitwaaierende post-metal climaxen die ten gepaste tijde door blastende drums voortgestuwd worden en alzo weer voor een black metal-randje zorgen. “Aleister” is dankzij diens eb- en vloedaanpak een dynamisch nummer dat een passend einde vol pakkende melodieën aan deze derde langspeler breidt. Wat me echter het meest bevalt aan “The depth of the darkness” zijn Silvia’s vocalen die nu eerder krijsend in plaats van schreeuwerig zijn, iets lager gepitched zijn en veel beter in de mix zitten. Verder experimenteert ze ook meer met haar stembereik en zorgen de heldere zangstukken voor een mooi contrast met de agressieve uithalen. Aan het begin van “Hekate” heeft de zangeres wel iets weg van Dool’s Ryanne van Dorst, terwijl ze even later terug iets meer de hardcore tour opgaat, zonder dat het me echter stoort. Of hoe de zwakste schakel zich wist om te vormen tot een positieve kracht. Opnieuw ook extra punten voor het krachtige, maar stijlvolle artwork. The Fifth Alliance heeft me met “The depth of the darkness” over heel de lijn positief weten verrassen.

JOKKE: 81/100

The Fifth Alliance – The depth of the darkness (Consouling Sounds/Burning World Label/Init Records/Bharal Tapes / Bharal Shows 2019)
1. Black
2. Hekate
3. Hellfire club
4. Into extinction
5. Aleister

Abhor/Abysmal Grief – Legione occulta / Ministerium diaboli

Qua stijl lijkt er op papier geen match te zijn, maar er zijn andere zaken die Abhor en Abysmal Grief verbinden en de samenwerking op deze split rechtvaardigen. Naast het feit dat beide bands zich vrij dicht bij mekaar bevinden indien je je platenkast alfabetisch ordent, zijn beide acts afkomstig uit Italië en draaien ze al een eeuwigheid mee in diens ondergrond. Abhor sinds 1995 om meer precies te zijn en Abysmal Grief werd een jaartje later opgericht. De oeroude black metal-klanken van Abhor openen deze split. Hun laatste langspeler “Occulta religio” uit 2018 ligt nog vers in het geheugen en draait hier nog regelmatig enkele rondjes. De nummers “Legione occulta” en “Possession obsession” liggen volledig in het verlengde van deze plaat. Mid-tempo black opgesmukt met allerhande angstaanjagende samples van exorcismes en natuurlijk is dat mysterieuze orgel ook weer volop van de partij. Daar het tempo zo laag ligt (enkel halfweg “Possession obsession” gaat het er wat sneller aan toe) is er uiteindelijk toch een stilistisch bruggetje te maken met de traditionele doom van Abysmal Grief. “Ministerium diaboli” start ook met mystieke orgelklanken en wordt daarna vergezeld door duistere keyboards, maar alles blijft zo’n dertien minuten lang wat aanmodderen. We krijgen nog wel Latijn-proclamerende vocalen, serene violen en op-de-achtergrond-opborrelende gitaarlijntjes voorgeschoteld, maar dat verandert niets aan het feit dat dit een zaaddodende meug is. Drummer Lord Of Fog mag na een minuut of acht eindelijk meedoen om nog een vijftal minuten een basis drumbeat te spelen waarover de andere bandleden nog wat rotzooien met oersaaie riffs en solo’s en een ver weggemoffelde scream. Ik snap wel welke sfeer Abysmal Grief poogt neer te zetten, maar dit is ronduit slaapverwekkend. Voor Abysmal Griefs’ bijdrage dien je deze split alvast niet aan te schaffen en wat Abhor betreft, kan je beter voor “Occulta religio” gaan. Overbodige release.

JOKKE: 65/100 (Abhor: 75/100 – Abysmal Grief: 55/100)

Abhor/Abysmal Grief – Legione occulta / Ministerium diaboli (Iron Bonehead Productions 2019)
1. Abhor – Legione occulta
2. Abhor – Possession obsession
3. Abysmal Grief – Ministerium diaboli

The Rite – The brocken fires

Na een afwezigheid van zeven jaar liet het illustere heerschap Ustumallagam recent weer van zich horen met zijn hoofdband Denial Of God. Sinds 2017 is de Deen echter ook actief bij The Rite, een band die hij samen met A. Th van het Italiaanse Black Oath oprichtte. De eveneens Italiaanse drummer P. Guts vervolledig het plaatje. Dit plaatje is er eentje dat nog met een analoog fototoestel getrokken werd, want de bands die als inspiratie gelden voor The Rite zijn ouwe knakkers zoals Mercyful Fate, Death SS, Celtic Frost, Samael, Ripper en Goatlord. Van die laatste werd “Acid orgy” trouwens door de mangel gehaald. Deze eerste vijfentwintig minuten tellende EP kwam oorspronkelijk via Unholy Domain Records uit, maar Iron Bonehead Productions besloot deze morbide black nu ook op CD te branden en op vinyl te persen. Na het door stormweer en kerkklokken vergezelde inluidende duivelsgebedje, barst “A pact with hell” uit de startblokken. Logge en mid-tempo black zonder al te veel toeters en bellen of wiskundige ritmes, is wat de heren ons voorschotelen. Wanneer A. Th doomy leads uit zijn gitaar tovert, hoor je de invloeden van zijn andere band overduidelijk. Er volgt nog wel een uitbarsting, maar die is eerder van korte duur. Dezelfde formule wordt ook in de twee andere nummers gehanteerd: doomy klanken vormen de basis maar de snellere partijen zouden ook de blekkies onder ons moeten kunnen bekoren. In het titelnummer vormen orgelklanken nog een extra sfeermaker. Daar het allemaal niet zo ingewikkeld klinkt en de nummers eenvoudig in mekaar zitten, heb ik het na een vijftal luisterbeurten wel gehad. Een zeven-minuten-durende song als “Heed the devil’s call” heeft simpelweg veel te weinig om het lijf om zo lang te boeien. Tijdens het afgelopen Metal Magic festival in Denemarken brachten de heren een gelimiteerde twee-songs-tellende-promo-rehearsaltape uit waarop reeds een tipje van de sluier werd opgelicht over wat we kunnen verwachten van het debuut dat voor het najaar gepland staat. Deze EP heeft me echter niet echt klaar kunnen stomen om van die langspeler wakker te liggen.

JOKKE: 66/100

The Rite – The brocken fires (Iron Bonehead productions 2019)
1. Prayer to Satan (Intro)
2. A pact with hell
3. The brocken fires
4. Heed the devil’s call
5. Acid orgy (Goatlord cover)

Stellar Master Elite – Hologram temple

Stellar Master Elite – de aandachtigen onder ons weten dat de mosterd voor de bandnaam bij Thorns werd gehaald – is met het kakelverse “Hologram temple” reeds bij langspeler nummer vier aanbeland. De nieuwe plaat behandelt onderwerpen zoals androids, artificial intelligence, de technologische evolutie om de dood te overwinnen en de mening van schrijver Philip K Dick dat we in een hologram leven – vandaar de titel. De loodzware mix aan death, black en doom die het uit Trier afkomstige kwartet produceert, klinkt als het muzikaal equivalent van een atoombom. Knap als je weet dat de band de plaat in haar eigen studio opnam hoewel de drumopnames, mix en mastering in handen waren van Markus Stock en zijn Klangschmiede Studio E. De laaggestemde fuzzy gitaren en bulderende drumaanslagen wekken een energetisch spanningsveld op waarin analoge synthesizers extra vonken geven en dat maar liefst een uur lang waarbij de van dronende noise doorspekte afsluiter “Tetragon” een kwart van de totale speelduur opeist. Het vinnige zwartgeblakerde “The secret of neverending chaos” doet wat aan ons eigenste Gorath denken en in de trage doomy partijen popt een band als Hemelbestormer soms op, maar voor de rest is name dropping in het geval van Stellar Master Elite niet zo voor de hand liggend. Drummer M.S. mept het stof met mokerslagen van zijn vellen en cymbalen maar schuwt sporadische snelheidsuitbarstingen (“Black hole dementia“) niet en gitarist D.F. weet niet alleen verpulverende maar bij wijlen ook emotioneel pakkende riffs uit zijn gitaar te toveren. Voeg daarbij nog de pompende bastonen van T.N. en de diepe bulderende zang van E.K. die nummers als “Null” en “The beast we have created” een death metal-feel geven en je hebt alle ingrediënten voor een apocalyptische brok modern klinkende extreme metal.

JOKKE: 80/100

Stellar Master Elite – Hologram Temple (Unholy Conspiracy Deathwork 2019)
1. Null
2. Freewheel decrypted
3. Apocalypsis
4. Ad infinitum
5. The beast we have created
6. Agitation – Consent – War
7. Black hole dementia
8. The secret of neverending chaos
9. Tetragon

Dirge – Lost empyrean

Het Franse Dirge heeft bij ondergetekende steeds de gevoelige snaar weten raken met haar atmosferische sludge. We volgen de Parijzenaars sinds “Wings of lead over dormant seas” uit 2007 en zijn altijd erg onder de indruk geweest van diens platen met “Hyperion” (2014) als ultiem hoogtepunt. In afwachting van de nieuwe zevende langspeler “Lost empyrean” werd vorig jaar het enigszins afwijkende en meer abstracte “Alma | Baltica” uitgebracht. Op “Lost empyrean” krijgen we terug de vertrouwde Dirge-sound voorgeschoteld waarbij massieve riffs, beukende drums, weidse vocalen en ondersteunende electronica en keyboards het mooie weer maken. Het kwintet neemt haar tijd om van punt A naar punt B te reizen in deze intergalactische reis die de relatie tussen de eeuwigheid en de grenzen van het aardse leven opzoekt. “Lost empyrean” is een plaat die uit contrasten is opgebouwd maar waarbij de sludgy riffs en omineuze ambient soundscapes als organische lavastromen in mekaar vloeien. Het album voelt ook als één grote compositie aan maar bevat toch voldoende elementen die er links en rechts uitspringen. Zo zijn er de orchestratie en metalen beukriffs van opener “Wingless multitudes“, de eb- en vloed dynamiek van “Hosea 8:7“, de ambient/intergalactische start van “Algid troy” die in doom-uitbarstingen overgaat en de goddelijke versus demonische strijd in de titeltrack. De sterkte van Dirge is het cinematografische karakter van haar muziek en de overweldigende impressies die zich van je meester maken wanneer je je onderdompelt in haar universum. Meermaals overvalt ons een gevoel van angst dat de overweldigende natuurelementen een einde aan ons aards bestaan gaan maken hoewel de prachtmelodie van “A sea of light” en de kippenvelopwekkende afsluiter “Sarracenia” ook een vredige noot uitstralen. Dirge weet met “Lost empyrean” opnieuw te imponeren en staat voor mij op eenzame hoogte in het atmosferische sludge en post-metal genre. Ja ja, zelfs enkele treden hoger dan Neurosis. 

JOKKE: 90/100

Dirge – Lost empyrean (Debemur Morti Productions 2018)
1. Wingless multitudes
2. Hosea 8:7 
3. Algid troy 
4. The burden of almost 
5. Lost empyrean 
6. A sea of light 
7. Sarracenia

Esben And The Witch – Nowhere

“Older terrors“, de vorige plaat van het naar een Deens sprookje vernoemde Esben And The Witch was een magistraal pareltje. Ook live wist het trio me omver te blazen met haar pure en ingetogen maar duisternisomarmende performance. Met het nagelnieuwe “Nowhere” breekt een nieuw hoofdstuk aan in de carrière van de Britse, maar vanuit Duitsland opererende band. “The unspoiled” werd als eerste single vrijgegeven en liet een sound horen die verder borduurde op de twee voorgaande platen. De band gaat bij momenten serieus dreunend te werk waarbij de crashende cymbalen en repetitieve drumritmes een storm lijken aan te kondigen, maar verzeilt regelmatig ook in rustigere wateren waarin keyboards subtiel bijdragen aan het mysterieuze gevoel dat de song opwekt. Ook in de bezwerende opener “A desire for light” speelt Esben And The Witch met de tegenstrijdige elementen ‘licht’ en ‘donker’ zoals we dat ondertussen van hen gewend zijn. Het trio gaat op zoek naar een lichtpuntje in de duisternis middels de dronende gitaren van Thomas Fisher, tribalachtige drums van Daniel Copeman en de betoverende zang van Rachel. De electro- en gothicelementen uit het vroeger werk lijken nu wel volledig tot het verleden te behoren. Tweede single “Dull gret” – vernoemd naar het bekende Breughel schilderij – wordt door de bastonen van Rachel in gang gezet waarna haar zang al snel de instrumenten vervoegt en de band middels hoogtes en laagtes in riffs en texturen een post-rock-aanpak in heuse doomstijl aan het nummer geeft. De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat de hoge uithalen van Rachel me hier lichtjes irriteren. Godslastering, ik weet het. “Golden purifier” is de kortste en meest mellow-track van “Nowhere” waar de drums – op enkele cymbaalklanken op de achtergrond na – achterwege blijven. Een mooie, beklijvende en breekbare song die als een donkere versie van The xx klinkt. In het dromerige en weemoedige “Seclusion” horen we net als in “Golden purifier” subtiele mannenzang die een extra timbre aan de vocale invulling van de nummers geeft. Na deze twee rustigere songs laat het trio in “Darkness (I too am here)” een laatste keer haar unieke mix van pop psychedelia, post-rock, melancholie, doom en post-punk op de luisteraar los. Ten opzichte van de twee voorgaande albums werd subtiel aan die formule gesleuteld. “Nowhere” klinkt immers nóg somberder en donkerder, hoewel “light” het eerste woord is dat in de albumopener gezongen wordt. Met haar rauwe puurheid is “Nowhere” ook directer. De zes songs zijn vrij compact naar Esben And The Witch-normen waarbij er met een speeltijd van minder dan veertig minuten ook minder lange dromerige psyche-pop te bespeuren vallen. “Nowhere” vereiste – zoals elke Esben And The Witch-plaat – de nodige luisterbeurten alvorens haar geheimen volledige prijs te geven. Extra punten tenslotte nog voor de knappe hoesfoto die de muzikale emoties die we op “Nowhere” te horen krijgen perfect capteert.

JOKKE: 85/100

Esben And The Witch – Nowhere (Season Of Mist 2018)
1. A desire for light
2. Dull gret
3. Golden purifier
4. The unspoiled
5. Seclusion
6. Darkness (I too am here)