Wie kent er Zeus Walks The Earth nog, een instrumentale postdoomband uit regio Aalst die een decennium geleden actief was en één fysiek product (een split met Horus) voor het nageslacht achter liet? Ik in elk geval wel uit mijn verleden met Grown Below waarmee we in quasi dezelfde scene ronddwaalden. Wel, uit de assen van deze band ontsproot in de herfst van 2015 een nieuwe band die als Welcome To Holy Land door het leven zou gaan en een fikse ongezonde dosis stoner en sludge aan zijn doombasis zou toevoegen. In 2018 werd een self-titled demo als eerste teken van leven gelost en dik vijf jaar later maakt de eerste volwaardige langspeler “Ominous” haar opwachting.

“Ominous” betekent zo veel als dreigend, een gevoel dat perfect weergegeven wordt door de imposante doch ietwat abstracte figuur op de albumcover van Droned Artworks. En de sloophamer (of is het een bijl) past de loodzware en heavy muziek van het kwartet (met ondermeer Kludde’s Snoodaert op zang en gitaar) als gegoten. Hoewel stonerdoom nu niet meteen het meest dynamische en experimentele genre op deze planeet is, wijkt Welcome To Holy Land toch wel af van de eerder monotone en minimalistische aanpak van de lange nummers (11 minuten waren geen uitzondering) op hun demo en kiest nu voor meer gevarieerde en soms al eens ietwat compactere songs, maar verwacht u nu niet aan radiovriendelijke hits.

In opener “Phoenix rising” wordt de deur meteen vakkundig opengebeukt alsof er een kudde op los geslagen logge nijlpaarden voorbij dendert. De zompige gitaarriffs en holbewonerdrums in combinatie met een mix aan heldere zang en buldervocalen zorgt ervoor dat deze binnenkomer staat als een ochtenderectie. Ik moet er geen tekeningetje bij maken welke kruiden het met een massieve riff openende “Queen of green” bewierookt. Casa Jokkemens davert op haar grondvesten en de lompe riffs maken plotsklaps plaats voor een heupwiegende stonerbeat.

De warmbloedige klanken van “Arizona dust” die de destructieve aard van de woestijn belichamen, vormen een welgekomen afwisseling voor de ijzige black metal die hier doorgaans door de kamer schalt. Het nummer is een hommage aan de Navajo-indianen en bevat zelfs een spokenwordpassage in de lokale Dinétaal, maar weet ons door zijn ultra trage en monotone karakter niet volledig bij de les te houden, totdat de laatste neandertalerriff op ons wordt losgelaten en we terug wakker schieten.

De openingsriff van het titelnummer blaast met zijn klassieke stonerdoom de resterende prut uit onze ogen en transformeert naar een up-tempo, haast feel-good song. Het uit noise geboren wordende “Insomnia” is terug een meer episch nummer dat wel wat van het hardere Isis-werk in zich heeft en waarvan de instrumentale passages niet zouden misstaan op een Hemelbestormer-plaat, ondanks het feit dat er wederom enkele indommelmomenten zijn. Het afsluitende “Flamoes” combineert typerende stonerdoomriffs met atmosferische postmetalinvloeden. Opnieuw is Isis niet veraf, maar aan deze goden wordt nooit getipt (niemand trouwens) en het slome, weinigzeggende middenstuk maakt van deze negen minuten een lange trip.

“Ominous” bevat enkele slagkrachtige composities, maar spijtig genoeg ook enkel minder geslaagde songs die keer op keer onze aandacht niet volledig weten vast te houden. Nu is stonerdoom ook nooit 100% my cup of tea geweest, dus wie zich wel aangetrokken voelt tot het genre, heeft er waarschijnlijk wel een leuke plaat bij.

JOKKE: 70/100

Welcome To Holy Land – Ominous (Consouling Sounds 2023)
1. Phoenix rising
2. Queen of green
3. Arizona dust
4. Ominous
5. Insomnia
6. Flamoes