In Nederland lopen tal van black metal-bands rond die niet vies zijn van de door velen verguisde keyboards. Ook Wyvern is zo’n band die uit de diepste krochten van de scene ontsproten is en veel symfonische toeters aan haar black toevoegt, het neigt bij momenten zelfs naar dungeon synth. De keyboards eisen op de eerste demo “De vuurmagiër” de hoofdrol op als het om sfeerschepping komt, want de groezelige riffs zitten ergens ver weg verborgen en klinken nogal vlak door het ontbreken van een productie (ook de drums lijken wel op keukenpotten en -pannen te zijn ingespeeld). Het weelderige toetsenwerk in combinatie met de sappige screams die soms haast op het geluid van een kraai lijken, doen me terugdenken aan de lang vervlogen tijden van het Belgische Avatar. Liefhebbers van strakke en moderne black gaan hier bitter weinig aan vinden. Voor wie het allemaal lekker vuig, ongekunsteld en ondergronds mag klinken en keyboards wel kan smaken, is dit Wyvern en haar “dark romantic black metal” misschien wel iets.
JOKKE: 68/100
Wyvern – De vuurmagiër (Zwartkunst Smederij 2019) 1. Wyvern ontwaakt 2. Zwarte tovenarij 3. Zijne bezwering 4. De gevleugelde dood 5. Kamp doorheen de vlammen 6. Verloren strijd 7. Eeuwig sluimeren
Synthliefhebbers kwamen recent al via Vargrav – wiens laatste worp ondertussen gemakkelijk nog een punt of zeven op de scoreladder gestegen is – en Gardsghastr aan hun trekken en hebben er middels het Deense Ærekær opnieuw een lekker speeltje bij. Ærekær maakt net als o.a. Blot & Bod, Grifla da la Secta, Fanebærer en Vaabnet deel uit van de new wave of DKBM en Korpsånd-cirkel waarvan reeds een straffe compilatie verscheen. De Kopenhaagse band trakteert ons op haar eerste langspeler “Avindskjold” een half uur lang op een mix van etherische en atmosferische black gecombineerd met het beste wat dungeon synth ons te bieden heeft. Dikke mistige riff- en synthlagen liggen voortdurend met mekaar te vozen terwijl een strak doorrammende drumcomputer het tempo op de achtergrond aangeeft. Breed uitwaaierende krijsen vermengen zich in het intergalactische klankenpalet dat opgetrokken wordt en enigszins lijkt te contrasteren met het historische aardse tafereel dat op de cover prijkt. Vergeleken met de demo MMXVIII ligt de nadruk meer op de metalen elementen wat ik toejuich. Magistrale nummers zoals “Nævens fejlslag” en “Efterbyrd” vormen een instant garantie op kippenvel en de bloedmooie met post-rock flirtende intro en outro van “Vingetræk” kunnen mij helemaal krijgen. De lange tijd verguisde keyboards lijken weer helemaal terug te zijn! Hoera!
JOKKE: 82/100
Ærekær – Avindskjold (Nattetale/Tour de Garde 2019) 1. Bøj dig for din ælde 2. Nævens fejlslag 3. Efterbyrd 4. Vingetræk
Ja, ja, ook in het fantasiewereldje van dungeon synth zijn er hypes. Het nieuwste obscuur snoepje dat gretig aftrek lijkt te vinden binnen dit subgenre van black ambient music is het Nederlandse Old Tower. Dit eenmansproject is de creatie van een mysterieuze entiteit die gekend staat als The Specter die vanuit zijn oninneembare toren middels meditatieve lo-fi synth muziek de luisteraar terug katapulteert naar lang vervlogen tijden. De eerste opnames die in 2015 het levenslicht zagen, klonken nog vrij minimalistisch en primitief. Vanaf de split met Orodruin creëerde The Specter het concept van “The shadow kingdom“, een dimensie die een metafoor is voor de eenzame en donkere wereld die we niet kunnen zien of willen voelen, maar in elk van ons verborgen zit. Modernisme en de holle waarden waar onze maatschappij op gebouwd is, zijn niet aan Old Tower besteed. Ondertussen werd het eenmansproject door het prestigieuze Profound Lore opgepikt waardoor het nieuwe “Stellary wisdom” de eerste Old Tower release is die ook op CD beschikbaar zal zijn. Tour de Garde en The Shadow Kingdom staan respectievelijk in voor de vinyl- en taperelease. Recent maakte The Specter zijn live-debuut met Old Tower op Roadburn en deelde hij het podium met Mortiis, waarmee zijn muziek veel parallellen vertoont (ik durf zelfs de term “worship” in de mond te nemen wat dat betreft). Wanneer we ons overgeven aan de rustgevende, maar duistere klanken van “Deep within my somber castle halls” en de titeltrack, die beide op een kwartier speeltijd afklokken, voelen we ons als een ronddolende ridder te paard die doorheen mythische verlaten landschappen, majestueuze oude ruïnes en behekste duistere wouden rijdt. Enkel totter ik een aantal keer bijna van mijn kloek rijdier doordat ik indut wanneer de plaat te lang in eenzelfde repetitief thema blijft hangen – soms kan dat rustgevende aspect natuurlijk wel de bedoeling zijn wanneer je een old school dungeon synth plaatje opzet. Maar geef mij dan toch maar liever Thangorodrim of de oude Mortiis platen “Ånden som gjorde opprør“, “Keiser av en dimensjon ukjent” en “Født til å herske” waar toch heel wat meer gebeurt om het spannend en interessant te houden. Desalniettemin is dit ideale luistermuziek om te ondergaan tijdens nachtelijke boswandelingen of meditatieve kampvuurmomenten.
JOKKE: 77/100
Old Tower – Stellary wisdom (Profound Lore/Tour de Garde/The Shadow Kingdom 2018)
1. Deep within my somber castle halls
2. Stellary wisdom
Beherit’s “Drawing down the moon” is een plaat met een cultstatus, dat vond ook Jenks Miller van Horseback. In plaats van de krautrock, drone en psychedelica van zijn hoofdband zocht de muzikant een nieuwe uitlaatklep in de vorm van meer straightforward agressie. Via een digitale date met Neill Jameson (Krieg) kreeg Poison Blood vorm, dat een eerbetoon vormt aan de eerder vernoemde plaat van de Finnen. Acht songs die op negentien minuten afklokken: in de grotendeels mid-tempo minimalistische black metal van het duo lijkt geen plaats voor overbodige franjes hoewel er meer dan louter Beherit-worship te beleven valt. “Deformed lights” en “From the ash” bevatten psychedelische gitaar- en synthleads, dus de invloed van Horseback schemert zeker nog door in de composities. In “Myths from the desert” vormt een punky d-beat de hartslag van de song waarover een aanstekelijke deathrock-achtige melodie opduikt. Het contrast met het aansluitende hels rockende “Cracked and desolate sky” kan niet groter zijn. De dungeon synth klanken van “The flower of serpents” halen de één minuut niet evenals het daaropvolgende “Shelter beneath the sea” dat een helse pandoering rond je oren geeft niettemin door de verrotte vocalen van Neill. Het afsluitende “Circles of salt” is de enige song die boven de vier minuten afklokt en via een creepy keyboardlijntje evolueert naar een repetitief krautrock gedreven lo-fo black noise nummer. Nu moet ik toegeven dat sommige nummers gerust nog verder uitgewerkt mochten worden want soms is het wat abrupt gedaan. Desalniettemin een leuk plaatje! Laat ons hopen dat het niet bij een éénmalige samenwerking blijft want dit smaakt naar meer!
JOKKE: 83/100
Poison Blood – Poison Blood (Relapse records 2017)
1. The scourge and the gestalt
2. Deformed lights
3. Myths from the desert
4. Cracked and desolate sky
5. The flower of serpents
6. Shelter beneath the sea
7. From the lash
8. Circles of salt
