fides inversa

Funeral Harvest – Funeral harvest

Noorwegen is onlosmakelijk verbonden met black metal, dat zal ik u hopelijk niet moeten uitleggen. Voor een land als Italië is de link met ons favoriete genre net iets minder voor de hand liggend, hoewel er ook in de laars van Europa enkele goede acts als Mortuary Drape of Fides Inversa rondlopen. Dat een samenwerking tussen muzikanten uit beide landen met een toch wel contrasterend klimaat en cultuur toch ook muzikaal vuurwerk kan opleveren, bewees Darvaza reeds in het verleden (waar blijft die langspeler?!). Met Funeral Harvest hebben we opnieuw met een Italo-Noorse band van doen met in de gelederen de Italiaanse zanger/gitarist Lord Nathas (o.a. Ritual Death) en de Noren Ond (drums), Udburd (gitaar) en < (bas en neen dat is geen typfout). Na de “Bunker ritual rehearsal” demo uit 2017 en de “Ostende nobis, domine Sathanas, potentiam tuam.” single die vorig jaar verscheen, maakten de heren nu – in afwachting van een volwaardig debuut – werk van een selftitled EP, die als 10 inch zal verschijnen via Signal Rex. Funeral Harvest beschouwt zijn muziek als een ritueel en dat laat zijn sporen (subtiel) na in de vier nummers. Opener “Nihil sub sole novum” luidt de satanische hoogmis in en bevat sacrale ornamenten zoals koorzang en orgelspel dat door de Nederlander Norðr ingespeeld werd. De titel is Latijn voor ‘Er is niets nieuws onder de zon’ en de Latijnse tekst eert de Dood als het grote mysterie van het menselijk leven: alfa en omega, leven en dood, dood en leven. Muzikaal gezien geldt de titel hier echter ook: degelijk uitgevoerd zwartmetaal dat schippert tussen opzwepende headbangpassages en meebrulrefreinen en eerder hypnotiserende stukken, maar niets wereldschokkends waar we stijl van achterover vallen. “Sacred dagger” verwijst voornamelijk naar satanisme, opoffering, bloed en toewijding aan de innerlijke ziel, als het vuur dat in ieder van ons brandt. Dat vertaalt zich naar venijnige tremoloriffs, robuust, hoekig en ietwat militaristisch hakkend drumwerk en sterke rauwe gevarieerde blackmetalzang. “O.S.N.D.S.P.T.” is het meest recente nummer dat Funeral Harvest schreef en vertrekt vanuit een pure en eenvoudige riff die teruggrijpt naar de ongecompliceerde aanpak van midden jaren ’90. Geluidskunstenaar Norðr voorziet dit nummer van spaarzaam ingezette occulte toeters en bellen. Hekkensluiter “Omega” grijpt thematisch gezien, net als de opener, terug naar Memento Mori en Danse Macabre en focust zich meer specifiek op de zwarte plaag toen de dood alomtegenwoordig was. Dit nummer start met helse en bevlogen tremoloriffs maar laat gaandeweg het tempo zakken en neemt een lugubere vorm aan die zich net als de Dood traag en sluw voortsleept. Funeral Harvest heeft een begeesterende EP afgeleverd waarop vooral de zang en het riffwerk sterk uit de hoek komen.

JOKKE: 80/100

Funeral Harvest – Funeral harvest (Signal Rex 2020)
1. Nihil sub sole novum
2. Sacred dagger
3. O.S.N.D.S.P.T.
4. Omega

Nubivagant – Roaring eye

Dat we hier fan zijn van Gionata Potenti aka Omega is al lang geen geheim meer. De laatste jaren waren we dan ook zeer te spreken over zijn werk bij onder andere Chaos Invocation, het geniale “Hallucinogen” van Blut Aus Nord en zijn eigen materiaal met Darvaza en Fides Inversa, en dit zijn dan maar enkele (grote) namen binnen het wereldje waaraan de Italiaan heeft bijgedragen, voornamelijk van achter de drumkit. Potenti’s dag duurt precies achtenveertig in plaats van vierentwintig uur, want tussenin heeft hij ook nog de tijd gevonden om zijn eerste solo-album in elkaar te timmeren, dat nu via Amor Fati het levenslicht ziet. Interessant natuurlijk, want werk van zijn hand is zo goed als altijd synoniem voor oerdegelijke blackmetal. Met Nubivagant, want zo heet het project, slaat hij echter een iets andere weg in. Nog steeds krijgen we naar goede gewoonte retestrak drumwerk, en ook de repetitieve, meeslepende riffs rollen vlotjes uit zijn pols en bevatten zoals gewoonlijk ook een orthodoxe inslag, hoewel die minder uitgesproken is dan bij pakweg een Fides Inversa. “Roaring eye” beslaat een goeie veertig minuten, opgebouwd uit 5 middellange nummers en een intermezzo in de vorm van “Solemn peals”. In tegenstelling tot Potenti’s andere bands wordt het tempo relatief laag en slepend gehouden (behalve op “Crawling the earth” waar we dan toch een hoop blastbeats te horen krijgen), wat de repetitiviteit ten goede komt. De man weet op instrumentaal vlak wel degelijk een meeslepend album neer te poten. Op instrumentaal vlak, that is, want op vocaal gebied gaat het er radicaal anders aan toe dan we van hem gewend zijn. Het ganse werk lang horen we geen enkele scream terug, integendeel: enkel cleane, melodieuze zang bereikt onze trommelvliezen, iets wat hier op Addergebroed zelden het geval is. Dit soort cleane vocalen die meer richting deathrock dan blackmetal neigen zijn naar mijn smaak vaker wel dan niet hit or miss, en in dit geval komt het helaas op dat laatste neer. Potenti’s zang klinkt ondanks een vrij vol geluid redelijk eendimensionaal en weinig gevarieerd, maar is wel ‘verdraagbaar’ (bij gebrek aan een beter woord). Wat echter compleet tenenkrullend is, is het feit dat in opener “Wonders of the invisible earth” zelfs gebruik wordt gemaakt van poppy meezingrefreintjes. Een greep uit het lyrisch aanbod op deze track: “Nananaaana // Nananaananaaa”, en dat terwijl teksten bij zijn andere projecten meestal wel degelijk in elkaar zitten. Heldere zang in blackmetal is sowieso al gewaagd, maar als die dan nog eens worden ingezet om meezingrefreintjes in de nummers te steken haak ik af. Het is pas tijdens het hierboven genoemde “Crawling the earth” dat er wat meer variatie en vooral kracht in de zanglijnen kruipt, wat ervoor zorgt dat dit (in combinatie met meer variatie in tempo) het meest interessante nummer van de plaat is geworden. Ook in afsluiter “The plague of flesh” gaat het tempo weer even de hoogte in en slaat de zangstem om in iets dat het midden houdt tussen cleane zang en geroep en waar eindelijk eens wat oprechte passie vanaf spat. Al bij al klinkt Nubivagant verre van slecht en de productie is naar aloude gewoonte ook weer dik in orde (wat komen die cymbaaltikjes heerlijk door in de mix) maar de ondermaatse en eentonige zang doet voor mij ferme afbreuk aan wat het album had kunnen worden. Meer variatie alstublieft! Onze Jokke lijkt deze aanpak dan wel weer te kunnen smaken en vindt het net verfrissend, dus het zal vooral van persoonlijke smaak afhangen. Mij doet het weinig, maar geef het vooral een kans gezien het album op elk ander vlak wél een zeer degelijk niveau haalt en aanhoudt!

CAS: 77/100

Nubivagant – Roaring eye (Amor Fati Productions 2020)
1. Wonders of the invisible world
2. The furnace of Apollyon
3. One eye upon the grave
4. Crawling the earth
5. Solemn peals
6. The plague of flesh

Fides Inversa – Historia nocturna

Dat Gionata Potenti een wünderkind is hoef ik niet meer te vertellen. Met verdiensten bij onder andere Blut Aus Nord, Chaos Invocation, Darvaza, Enepsigos, Martröð en een verleden bij Acherontas heeft de Italiaan een bijzonder indrukwekkend palmares opgebouwd. In 2006 richtte hij onder het pseudoniem Omega A.D. samen met Void A.D. de entiteit Fides Inversa op, en drie jaar later werd het geniale “Hanc aciem sola retundit virtus (the algolagnia divine)” op de mensheid losgelaten, een album dat hier nog steeds heel regelmatig eens de revue passeert. Ook het prima “Mysterium tremendum et fascinans” (van een originele titel gesproken zeg) en de daaropvolgende “Rites of inverse incarnation” EP wisten onze honger voor orthodoxe black metal (hoe kan het ook anders bij een label als World Terror Committee?) te stillen. Anno 2020 komen de heren terug ten tonele, maar hebben een zeer interessante beslissing genomen: blijkbaar hadden de Italianen nood aan een zuchtje noorderwind dat eerder een wervelstorm is geworden, want niemand minder dan Wraath werd ingelijfd. Dezelfde Wraath die we kennen van ondermeer Darvaza, Behexen, Mare, Ritual Death en One Tail, One Head en die zonder enige twijfel één van de beste frontmannen binnen hedendaagse black metal is en zodus een aanwinst is voor zo goed als elk project waarmee hij in aanraking komt. Ook labeleigenaar Unhold is op de plaat te horen. De niet onbesproken Absurd-zanger speelde de baspartijen in maar zal live niet van de partij zijn. Zoals vanouds speelt Fides Inversa orthodoxe black metal volgens de regels van de kunst, maar het gitaarwerk klinkt gejaagder, opgefokter (“A wanderer’s call and orison”) en triomfantelijker (“I glance you with a touch…”) dan ooit, waarbij op dat laatste nummer de gecombineerde stemmen van Potenti en Wraath het nummer nog eens extra epiek meegeven. Op een nummer als “The Visit” blijkt dat de heren nog steeds goed geluisterd hebben naar “Si monvmentvm reqvires, circvmspice” en “Paracletus”, maar Fides Inversa heeft gelukkig nog steeds een eigen smoelwerk. Geen klassieke intermezzo’s deze keer, al wordt er wel wat geëxperimenteerd met repetitieve gitaarloopjes en vooral helder ‘roepende’ zang, in “Syzygy” zelfs bijgestaan door hoge vrouwelijke vocalen, en in tegenstelling tot op “Rites of inverse incantation” is dit experiment hier meer dan geslaagd en creëert dit veel variatie op een album dat het voor de rest vooral van hoge tempo’s moet hebben en waar de retestrakke blast beats van Potenti de plek in de schijnwerpers opeisen. Na deze epiek grijpt het energieke “I am the iconoclasm” echter nog eens duidelijk terug naar de begindagen van de band, en komen ook wat thrash-invloeden van om de hoek piepen, wat ik enkel kan toejuichen! Fides Inversa heeft met de huidige line-up enkele knallers van muzikanten in de gelederen, en “Historia nocturna” is zodus opnieuw een zeer degelijk werk geworden dat in tegenstelling tot vorig werk een zeer volle sound heeft meegekregen, nog steeds nét wordt overschaduwd door het monumentale debuut maar voor de rest met kop en schouders boven de twee voorgaande releases uitsteekt.

CAS: 85/100

Fides Inversa – Historia nocturna (World Terror Committee Productions 2020)
1. Intro
2. A wanderer’s call and orison
3. Transcendental lawlessness
4. The visit
5. I glance at you with a touch…
6. Syzygy
7. I am the iconoclasm

Amnutseba – Emanatism

Wat we over Amnutseba weten is niet veel. Naast het feit dat het om Parisiens gaat en ze twee demo’s uitbrachten die in 2018 als compilatie door Iron Bonehead Productions zijn uitgebracht, valt er bitter weinig op te spitten, al zou het me niet verwonderen moesten enkele leden ook in Novae Militiae terug te vinden zijn. Nu brengt datzelfde label uiteindelijk een volwaardig debuutalbum uit, dat afklokt op een goeie 36 minuten. Normaalgezien zou ik hier in vraag stellen of de speelduur de titel ‘langspeler’ rechtvaardigt, maar in het geval van Amnutseba moest het niet veel langer geduurd hebben. Wat mijn trommelvliezen teistert is zodanig condens en beklemmend dat mijn luchtwegen zich ook zonder corona vernauwen. “Emanatism” klinkt op en top Frans, en daarmee bedoel ik: vuil en godverdomde dissonant. Invloeden van Deathspell Omega zijn niet te ontkennen, maar dan in een chaotischer versie – denk oude Medico Peste of nieuwere Fides Inversa, maar dan met een hoop ranzigheid over gegoten die we bij Skáphe en Irkallian Oracle terugvinden. Vanuit deze beerput rochelen ook de hier diepe, death metal-aandoende growls op, al houden de Fransozen wat ruimte voor ruwe, pijnlijk klinkende krijsen. Structuur? Niks van aan. Vanaf de eerste noten van opener “Abstinence” krijgen we een constant spervuur aan scherpe dissonanten te verwerken, gelaagd op een meer dan onheilspellende vorm aan slepende black metal, verpakt in een van alle franjes ontdane productie. Hierna trekt het mysterieuze gezelschap het tempo omhoog met “Ungrund”. Amnutseba komt nog experimenteler uit de hoek met “Dislumen”, waar Death Fetishist om de hoek komt piepen maar waarin naar het einde toe ook een soort trap-beat zit verwerkt die ze voor mijn part achterwege mochten laten. Het draagt bij tot de ontmenselijking van de sound, maar voegt muzikaal gezien weinig toe. Afsluiter “Tabula” verwerkt dan weer wat bijbels aandoend gepreek, maar wordt na negen minuten wat langdradig gezien de chaos die het begin van het album kenmerkte hier wat lijkt te verdwijnen. Amnutseba trekt op dit debuutalbum alle registers open om hun verwrongen visie op black metal te uiten, maar net daardoor wordt het soms wat ratatouille aan ideeën. De eerste twee nummers voor intermezzo “.” zijn een nietsontziende maalstroom aan messcherpe riffs en onwezenlijk gekrijs, maar dit momentum wordt niet behouden naar het einde toe. Weliswaar laat het geheel een zeer desoriënterende indruk na, en het moge duidelijk wezen dat dat een compliment is.

CAS: 78/100

Amnutseba – Emanatism (Iron Bonehead Productions 2020)
1. Abstinence
2. Ungrund
3. .
4. Dislumen
5. Tabula

Enepsigos – Wrath of wraths

De Noor Anders O. Hansen kennen we als Doedsadmiral van de bands Nordjevel, Doedsvangr en Svartelder. Hij houdt er echter nog een andere band op na die Enepsigos gedoopt werd en verwijst naar de gevallen engel uit het testament van Solomon die van gedaante kan verwisselen. Voor Enepsigos wist de Noor – hier actief als V.I.T.H.R. – drummer Thorns (Darvaza, Fides Inversa en zo veel meer) aan te trekken. Oospronkelijk was de band als studioproject ontstaan wat resulteerde in debuut “Plague of plagues” dat in 2017 via Drakkar Productions verscheen. Het duo wordt nu versterkt door gitarist/bassist Rituul die de opgestapte Straff vervangt en heeft het plan om ook live podia onveilig te maken, zodra dat terug aan de orde is wel te verstaan. Het riffwerk van Rituul is verankerd in Noorse black maar bevat – net zoals bijvoorbeeld de laatste Behexen-plaat – een aan Zweedse death metal ontleende grofkorrelige structuur. Natuurlijk wordt er geramd en geblazen maar een zwaar en heavy downtempo nummer als “Seventh seal” zoekt in de eerste helft eerder doom/death-regionen op waarna Zweeds hakkende drumpatronen het tempo de hoogte insturen om uiteindelijk in knuppeltoestanden en meer technisch gitaarspel uit te monden. Het is een dynamisch en complexer nummer waarin V.I.T.H.R. zijn stembanden in alle uitersten stretcht. Ook in het groovy blastmonster “The whore is the temple” kan de zanger zich uitleven – Attila komt haast even vanachter de hoek piepen – en het is om – net zoals de angstvallig schreeuwende dame die opduikt – schrik van te krijgen. De Gregoriaanse gezangen die “Cups of anger” aftrappen, vallen ook nog positief op maar eigenlijk valt Enepsigos zes nummers lang nergens op een foutje te betrappen, daarvoor is er te veel ervaring binnen de band aanwezig. De high pitched riffs hebben hier een enerverend randje wat doet denken aan Nightbringer. Is u trouwens het artwork van Benjamin A. Vierling al opgevallen? Diens kunstwerkjes prijkten in het verleden ook al menigmaal op die van de vermelde Amerikaanse referentie. Nog even meegeven dat “Wrath of wraths” in de Zweedse Necromorbus Studio vereeuwigd werd en met andere woorden van een puike sound voorzien is. Knappe plaat die een kruisbestuiving van black metal (de helse screams en de haatdragende atmosfeer) en death metal (het bijwijlen groovy riff-werk) laat horen.

JOKKE: 83/100

Enepsigos – Wrath of wraths (Osmose Productions 2020)
1. Shields of faith
2. Confess
3. Seventh seal
4. The whore is the temple
5. Cups of anger
6. Water and flesh

Oculus Vacui – Alkahest

Het is de jongens van Oculus Vacui menens. Het Nederlandse duo heeft een grote interesse voor Luciferiaanse Gnosis en het ‘Left Hand Path’ en koos black metal als vehikel om hun devotie voor het duistere goddelijke vorm te geven. Zangers/gitaristen Neshamah en Void voeren al eens een ritueeltje uit – zoals blijkt uit de vele occulte voorwerpen die op het altaar op de hoes uitgestald zijn – waarbij de Grote Leegte opgezocht en omarmd wordt. Beide heren wijdden er hun debuutplaat aan die de titel “Alkahest” meekreeg wat staat voor een hypothetisch oplosmiddel dat in staat is elke andere stof op te lossen en tot niets te herleiden. “Alkahest” bevat vier monumentale tracks waarvan er drie een speelduur van om en bij het kwartier hebben en die beide muzikanten niet alleen konden realiseren. Voor het inmeppen van de trommels werd immers beroep gedaan op huurdrummer Omega, bekend van o.a. Darvaza, Fides Inversa en talrijke andere bands. Nordvargr (MZ412) verzorgde dan weer de rituele ambient die in de nummers ingebouwd zit. Oculus Vacui’s sound laat zich definiëren als lang uitgesponnen atmosferische black waarvan het repetitieve karakter een zeker hypnotiserend effect beoogt én realiseert. Dit resulteert soms ook in een dromerige, maar verre van zeemzoete, staat en doet me denken aan een band als Manetheren, waarvoor Omega (toevallig?) ook de laatste twee langspelers indrumde. Oculus Vacui’s black metal klinkt organisch, maar iets te dun (waar het ontbreken van een basgitaar waarschijnlijk debet aan is), en kan hierdoor in het USBM-hoekje geduwd worden; denk hierbij aan (een iets minder ruwe versie van) een Fell Voices. De finale van “Formula of regression through the Qliphothic pathways” heeft dan weer heel wat van een Wolves In The Throne Room in zich. Maar ook een Nederlandse collega als Fluisteraars kan als referentiekader aangehaald worden. “Alkahest” is een plaat die je in zijn geheel dient te ondergaan. Grenzen tussen onderlinge nummers vervagen, ondanks de lange intermediaire rustpauzes, en de ijselijke screams worden door de meanderende muziek geabsorbeerd. Fijne eerste kennismaking!

JOKKE: 80/100

Oculus Vacui – Alkahest (Psychedelic Lotus Order/Goatowarex/ Dawnbreed Records 2019)
1. Utilizing the alchemy of transgression to attain the limitless void.
2. Quintessence of the dark divine.
3. Altered states of comatose trance.
4. Formula of regression through the Qliphothic pathways

Manetheren – The end

Het Amerikaanse Manetheren – vernoemd naar één van de tien naties uit de boekenserie “The wheel of time” van de Amerikaanse auteur James Oliver Rigney – was bij ondergetekende in vergetelheid geraakt, hoewel “Time” uit 2012 best wist te overtuigen. Aan EP’s of splits doet deze band niet mee, want sinds haar oprichting in 2003, ligt de focus van Manetheren enkel op het gestaag uitbrengen van volwaardige langspelers, hoewel de kloof die tussen de platen gaapt wel steeds langer wordt. Tussen “Time” en het kakelverse “The end” liggen deze keer vijf jaren. Nu is daartussen wel heel wat gebeurd. Voor “Time” – wat eigenlijk een ge-update versie en herwerking van debuut “The seven realms of Manetheren” was – trok oprichter Gabe Jorgenson (aka Azlum) meesterdrummer Thorns aan (u wel gekend van ondermeer Darvazas, Blut Aus Nord, Martröð, Fides Inversa, Acherontas en ga zo maar door). Na de release van het album vervoegden bassist Davide Gorrini (Frostmoon Eclipse en een paar andere bands waar deze Italiaan samen met zijn landgenoot Thorns deel van uitmaakt) en zanger Eric Baker (Chaos Moon) de line-up. Met een fifty-fifty Italo-Amerikaanse constellatie, waarin bovendien enkele bezige bijtjes zitten, is het niet te verwonderen dat het schrijven en opnemen van een album de nodige tijd vraagt. Bovendien is Manetheren een band die geen hapklare nummers brengt, maar mastodonten van songs die rangeren tussen acht en vijftien minuten. Met 74 minuten was de voorganger wel aan de erg lange kant, wat naar het einde toe de aandacht deed verslappen doordat het te veel van hetzelfde werd. Op “The end” krijgt je als luisteraar met een vol uur atmosferische black metal nog steeds absoluut waar voor je geld, hoewel voor de meeste mensen een aandachtsspanne van een uur al héél veel gevraagd is. We hebben hier met een apocalyptisch en nihilistisch getint conceptalbum van doen waarbij de protagonist doorheen verschillende landen trekt terwijl het einde van de wereld aangebroken is. Hierbij beschrijft elke song de gebeurtenissen die zich afspelen tijdens dit vervalproces en naarmate het einde dichterbij komt beschouwt dit individu zich meer en meer als God of de Dood die heerst over de woestenij die overblijft. De USBM van Manetheren is er geen van de meest rauwe en agressieve soort, maar is wel extreem layered waarbij de atmosferische lagen elkaar opstapelen en de gitaar dikwijls klinkt alsof er samples of keyboards aan te pas zijn gekomen (niet dus). Tevens klinkt de productie waarvoor bassist D.G. en zijn BeastCave Studio optekenden, vrij transparant. Dit is een album om in één ruk te ondergaan, bij gedimde lichten, lang uitgerekt op de sofa en in gezelschap van een goede fles wijn, waarbij een song als “When all is still, there is nothing” je in vervoering brengt of “The end” je bij je stort grijpt en mee de abyss insleurt terwijl de majestueuze finale zich openbaart. Benieuwd of Manetheren na het verkassen van Debemur Morti naar Avantgarde Music meer aandacht zal krijgen en overtuigd kan worden om live de hort op te gaan.

JOKKE: 81/100

 

 

Manetheren – The end (Avantgarde Music 2017)
1. The sun that bled
2. And then came the pestilence
3. The ritual
4. When all is still, there is nothing
5. Darkness enshrouds
6. The end

Fides Inversa – Mysterium tremendum et fascinans

Fides Inversa, na schone dames het beste exportproduct uit de Laars. Een half decennium geleden zag “Hanc aciem sola retundit virtus” het levenslicht en de band already had me with hello. Destijds speelde ik de plaat ontelbare keren en het frostbitten Limburgse winter landschap van toen staat voor eeuwig gelinkt aan de Italianen. Fides Inversa zat, kort door de bocht genomen, ergens tussen Watain en Deathspell Omega in. Maar dan beter. Vijf jaar lang hebben we moeten wachten op opvolger “Mysterium tremendum et fascinans“. Vijf jaar lang lang heb ik hun aan hun oren gezaagd om te vragen waar die nieuwe plaat bleef. Werd het wachten beloond? Ja. En neen. Zonder twijfel gaat “Mysterium tremendum et fascinans” knalhard, maar hij tipt niet aan het debuut. Doch, mijn beste Gionata is een machine! Er is echt wel een reden waarom deze rasmuzikant speelt (of speelde) bij Enthroned, Glorior Belli, Frostmoon Eclipse, Acherontas, Blut Aus Nord en een honderdtal andere bands. Beeld je daarbij in dat hij ook de zang voor zijn rekening neemt. Klasse! Onmiddellijk moet ik dan ook denken aan andere zingende drummers, zoals bij Infinity en Absu. En dat is nog niet eens zo een gek idee, want daar ook de Hollanders een lichte Texaanse invloed kende op hun laatste, heeft ook Fides Inversa’s nieuweling een thrashy tintje, zoals in nummer “IV” en “VI” (“because the band apparently used up its whole vocabulary with the album title” las ik ergens). Nummer “V” is dan weer lekker traag en dissonant zoals enkel Deathspell Omega (goed geluisterd naar “Si monumentum“, gasten) dat kan. Voeg daarbij nog een vleugje Funeral Mist en het recept is gereed. Bijna,… Net zoals op het debuut worden klassieke intermezzo’s niet geschuwd. De heerlijke Gregoriaanse gezangen in “VI“, het bombastische einde van “V“,… Maar zoals eerder geschreven: “Mysterium tremendum et fascinans” haalt het niet van zijn voorganger, ook al liggen ze absoluut niet ver uit mekaar. Alleen, het debuut kent meer furie, meer diabolische zang en het bevat simpelweg meer sterkere composities. Desalniettemin steekt Fides Inversa met kop en schouders uit boven de middelmaat! Religieuze (quoi?) black metal ten voeten uit!

Flp: 83/100

Fides Inversa – Mysterium tremendum et fascinans (W.T.C. 2014)
1. I
2. II
3. III
4. IV
5. V
6. VI
7. VII

Een onaangetaste religieuze ervaring

Dat ook Italië een goede voedingsbodem is voor kwalitatieve black metal bewijst Fides Inversa. Hun debuut “Hanc Aciem Sola Retundit Virtus (The Algolagnia Divine)” is ondertussen al enkele jaren oud en verder vind je niet veel online interviews over deze heren. Redenen genoeg om bezieler Void A.D. aan de tand te voelen. (fLP)


Jullie Facebook pagina zegt dat Fides Inversa een project is. Zeg eens, wat is het verschill tussen een project en een echte band?
Het verschill is dat er geen typische groepslogica heerst zoals in een echte band. Het resultaat komt dan wel van één enkele persoon, doch wordt die geholpen door meer dan twee handen, waarvan alle neuzen in dezelde richting wijzen. Concreet betekent dit dat Omega A.D. (ADDERGEBROED: zang en drums) en de andere live-leden elkaar niet zien voor weken of zelfs maanden. Maar dat wil niet zeggen dat er een pauze genomen wordt, want Fides Inversa staat voor de artistieke expressie van een spiritueel pad.

Er is niet veel informatie over Fides Inversa voor handen. Waarom houden jullie alles verborgen? Jammerlijk genoeg is orthodoxe black metal een hype geworden. Veel bands houden er niet van details vrij te geven en volgen de trend gezet door Deathspell Omega. Wat is jouw mening over dit alles?
Het gebrek aan informatie over degenen betrokken bij Fides Inversa heeft alles te maken met het niet afgeleid worden van de essentie waarop echt wel gefocust moet worden: de muziek én de boodschap. Het kan dan wel een trendy houding lijken, het maakt me niks uit. Het is simpelweg een erg natuurlijke en oprechte behoefte. Weet je, het is erg gemakkelijk om geruchten te verspreiden, maar omwille van de zuiverheid van het werk is het beter geen link te leggen tussen iets waarin ik geloof en allerhande onbelangrijke neveninformatie. Als iemand geïnteresseerd is in andere projecten of bands, waarin onze leden vertoeven, kan ik zeggen dat het niet belangrijk is, want niks van dat alles is gelinkt met of heeft een invloed op Fides Inversa.

Dat brengt me eigenlijk meteen naar de volgende vraag: hoe belangrijk is het occulte voor jou? Behoren de leden tot een of andere beweging? Je weet wel, bands zoals Watain of Enthroned komen openlijk op voor het linkse pad dat ze bewandelen.
De studie van het occulte is in functie om te groeien in spirituele bewustwording. Dat op zo een manier waarin iemand zichzelf herkent. Maar het is niet de ultieme informatie om te onthullen of iemand lid is van een beweging of niet. In de black metalscene beperkt dit zich meestal tot het alombegrijpbare aspect van spiritualiteit. Daar het belangrijk is om theorie aan praktijk te koppelen, is het ook van groot belang de aanwezigheid van het goddelijke te herkennen, waar en wanneer het zich aanbiedt: het horen van Zijn stem, zien door Zijn ogen. We moeten leren te verlaten door de armen van de Dood, om te leren dat we niet dwalen door het niets.

Fides Inversa heeft enkel een handjevol shows gtedaan, maar speelde haast over heel Europa: Italië, Slovenië, Nederland, België, Duitsland,… Nu staat ook Zweden op de lijst. Was het gepland om live te spelen toen je Fides Inversa oprichtte? Live spelen kan dan wel een surplus zijn voor de bands reputatie, tevens kan het schade aanrichten aan het mystieke. Misschien kunnen we een volledig Europese tour verwachten? Pakweg Marduk, Valkyrja & Fides Inversa?
Live activiteit was inderdaad niet gepland in het begin. In feite heb ik nooit de waarneming van de essentie van het project verloochend. Wat je zegt houdt echter wel steek en ik ben van mening dat soms wat in de schaduw moet blijven in plaats van bloot gesteld te worden. Voor mij zou Fides Inversa oncompleet zijn zonder een concrete gewaarwording. Dat is het echte verschil tussen mystiek en magie. Het ritueel is essencieel om de wil te kanaliseren. Momenteel zijn er shows bevestigd in Yverdon (Zwitserland) op 21 september en het Forlorn Fest in Umea (Zweden) op 30 november. De volgende maanden brengen heel wat nieuws met hun mee en we zien wel wat er gebeurt.

De meeste mensen weten niet dat drummer Omega A.D. ook de zang voor uhh… handen neemt. Ik heb gehoord dat hij zijn stek als drummer wil opgeven om enkel te concentreren op de zang. Waarom?
Persoonlijk negeer ik deze geruchten en momenteel is het geen realistische veronderstelling.

In een interview (met Mortem Zine) eindig je met, en ik quoteer in het Engels: “choose to take the right part during the collapse deconstructing your own ego, ethics, morality and spiritual beliefs“. Dat vraagt om extra uitleg!
Het zijn niets meer dan enkele wijze woorden. De idee van inversie impliceert de vervulling van handelingen die rebellie overschrijden en naar een hoger niveau van bewustzijn leiden. Het hele proces is uitputtend. Bood en zweet zal er overvloedig zijn om een geweldige geur van de Dood te proeven al strevend naar Satans wijsheid. Maar ik ben er zeker van diep te gaan om het paradigma te vernietigen. Uit de resten moet men een heel nieuwe cathedraal bouwen en die laten schijnen waardoor de pracht van het licht wordt weergegeven in de kleinste deeltjes. Dit is de enige virtueuze manier om het einde van deze duistere periode van spirituele onwetendheid te benaderen.

Denk je dat het nog steeds nog is te rebeleren tegen het christendom? Meer en meer lijkt het overbodig in de clinch te gaan met een al stervende religie. Tegenwoordig is het de islam die Europa binnenvalt en zelfs Angela Merkel zegt dat multiculturisme niet blijkt te werken. Black metal bands durven hun pijlen niet rechtstreeks te richten op de islam?
Godsdiensten zullen altijd blijven bestaan als hun instituties periodes zien van minder of meer wereldlijke macht. Als we hun grote invloed bekijken, denk ik dat er rebellie mogelijk is. Weet je, zoals ik eerder zei, men moet streven naar iets meer constructief dan louter rebellie, want vaak is het bedroevend plat en flauw. De wereld zal altijd begraasd worden door schapen en het is de aard van de mens om daarvan het slachtoffer te worden. Maar daarom moeten we niet de eeuwenlange verworven wijsheid verwerpen. Vele waarheden zijn zo aan het oppervlakte gekomen en het is aan ons om het goddelijke te ontdoen van de waardeloze menselijke kant. Over die islam kan ik gemakkelijk hetzelfde zeggen. Ik denk dat “binnenvallen” hier niet de juiste term is. Het probleem is niet het multiculturalisme. Daar waar onwetendheid en onverdraagzaamheid heerst, kan er ook geen kans zijn om te groeien. Wanneer een samenleving tussen onwetenden en andere onwetenden is opgelegd door een economisch doel kunnen we eenmaal niet het beste verwachten. Black metal bands die zich hierop focussen tonen vooral hun slechte smaak en gebrek aan inhoud.

Black metal en politiek mixen niet en publique, maar als je het nu leuk vindt of niet, black metal is er sowieso mee verbonden. Velen zien de wereld vergaan en hopen (tenminste, dat zeggen ze) dat het snel zal gebeuren. Hoe zie jij de wereld, en meer bepaald Europa, binnen 10 jaren?
Persoonlijk denk ik dat politieke ideologieën geen bestaandsrecht hebben. Zelfs nationalisme is een verspilling van tijd in een wereld die voor niks meer staat. Hetgene de moderne tijd ons gaf kan je zien in de hoofden van miljoenen: niks meer dan stof. Het zien van individuen met een persoonlijk geweten is moeilijker dan ooit. Dat is de reden waarom ik enkel zal observeren en niet het pad inslaan dat de wereld (niet Europa) zal volgen.

“Hanc Aciem Sola Retundit Virtus” is enkele jaren uit. Een nieuw album kan niet lang op zich laten wachten. Details! Ik wil details!
Het werk voor het nieuwe album is bijna volbracht. Het was een hele klus om vooral het conept op punt te stellen. En dat zal nog steeds zo zijn eens het album is uitgebracht. Ik kan verklappen dat onze volgende naar de naam “Mysterium Tremendum et Fascinans” zal luisteren. Zowel de muziek en de teksten zijn bedacht om de luisteraar onaangetaste religieuze ervaringen te bieden.

Als je A-class albums uitbrengt (zelfs op knap gekleurd vinyl) en speelt over gans Europa, wil je vast en zeker dat je band (of boodschap) gehoord wordt. Heeft Fides Inversa een bepaald einddoel in gedachten?
De boodschap moet gehoord worden, maar ik heb niet de pretentie dat die bij iedereen zal aankomen. Ons enig doel is onze boodschap uit te drukken en het laten te weergalmen. Als het niet door middel van muziek zou gebeuren, zou een ander middel zich opdringen.